บทที่ 8 บางสิ่ง

สีหน้าของเธอลังเลเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ไม่ช้าเธอก็ตัดสินใจปลดเสื้อคลุมผ้าซาตินออกจากบ่า แล้ววางมันไว้บนเก้าอี้ไม้ข้างเตียง ร่างกายในชุดซีทรูบางเบาถูกแสงนีออนสะท้อนเงาเป็นเงาจางๆ บนผนังห้อง หัวใจเธอเต้นแรงแทบจะหลุดออกมา ขณะก้าวขึ้นเตียงและเอนตัวลงอย่างระมัดระวัง

เสียงฝีเท้าของเพชรเดินเข้ามาใกล้พร้อมเสียงเปิดฝาขวดน้ำมัน จากนั้นกลิ่นของวานิลลาผสมกับกลิ่นของน้ำมันอัลมอนด์ มันลอยขึ้นทันที กลิ่นนั้นหวานละมุนและเร้าใจในคราวเดียว เขาเทน้ำมันลงบนฝ่ามือ ลูบเบาๆ ให้มันอุ่น ก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของเธอ...

มือเขาใหญ่อุ่นและมั่นคง แต่สัมผัสแรกนั้นกลับอ่อนโยนเกินกว่าที่เธอคาดไว้

“คุณรินดูเกร็งนิดหน่อยนะครับ หายใจลึกๆ ... ปล่อยให้ตัวเองปล่อยใจละลายไปกับแรงมือของผมนะครับ” น้ำเสียงของเขาไม่ใช่แค่ปลอบโยน แต่มันเหมือนคำสั่งบางอย่างที่แทรกซึมเข้ามาในสมองของเธอด้วย รินรู้สึกเหมือนตัวเองค่อยๆ หายไปในอุ้งมือของเขา แรงกดหนักบ้าง เบาบ้าง ไหลต่อเนื่องจากต้นคอ สู่หัวไหล่ ไล่ลงไปยังแผ่นหลังที่แอ่นรับแรงนวดของเขา

ทุกครั้งที่ปลายนิ้วของเขาไล้ผ่านผิวกาย เธอรู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อในร่างกายสั่นสะเทือนจากข้างในเลยล่ะ

การสัมผัสจากชายแปลกหน้า ผู้ที่เธอเพิ่งพบหน้าครั้งแรก มันกลับทำให้เธอรู้สึกลึกซึ้งเกินควบคุม ราวกับถูกต้องมนต์สะกดให้อ่อนไหวไปกับนิ้วมือหนาของเขา

“กล้ามเนื้อคุณรินตึงมากเลยครับ...” เสียงของเขาแผ่วเบา ก่อนจะโน้มตัวลงมาจนลมหายใจอุ่นๆ ของเขาแตะที่หลังคอของเธอ

มันทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากเต้านมด้วยซ้ำ ความรู้สึกระหว่างความสบาย กับบางอย่างที่ลึกล้ำกว่านั้น เริ่มแทรกซึมเข้ามาทีละน้อย

และในวินาทีนั้น เธอเพิ่งตระหนักว่า... คำพูดของน้ำหวาน

'ถึงสวรรค์' อาจไม่ได้หมายถึงแค่ร่างกาย...

แต่อาจรวมถึง 'บางสิ่ง' ที่จะเปลี่ยนเธอไปตลอดกาล