ธุลีเสน่หา

ฝันร้ายที่สุดของคนเราคืออะไร?

ฝันว่าตื่นมาแล้วตัวเองตาย

ฝันว่าตื่นมาแล้วล้มละลาย

หรือฝันว่าตื่นมาแล้วถูกหักอกจากคนที่รักมากที่สุด นั่นดูเหมือนจะไม่ใช่ฝันที่เลวร้ายที่สุดเมื่อเทียบกับความฝันของชายหนุ่มที่ชื่อว่าคิริฮาระ

เพราะความฝันของเขาถือว่าเป็นฝันร้ายที่สุดเท่าที่เขาเคยฝันถึงมัน ฝันร้ายของผู้ชายทั้งโลกก็ว่าได้ มันช่างน่ากลัวและไม่อยากให้เกิดขึ้น เพราะหากฝันมันกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมา ชีวิตของเขาก็คงเลวร้ายกว่าการถูกจับโยนลงเหวอย่างแน่นอน

“ไม่จริงๆ มันก็แค่ความฝัน” คิริฮาระนั่งหน้าเครียด ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผุดขึ้นทั่วใบหน้า เมื่อหวนกลับไปคิดถึงความฝันร้ายบ้าๆ จนทำให้เขาสะดุ้งตื่นไปเมื่อครู่ ก็สร้างความตื่นตะหนกให้ชายหนุ่มไม่น้อย

ทั้งๆ ที่เขาพึ่งจะอายุแค่ยี่สิบแปด ยังหนุ่มแน่น หน้าที่การงานก็กำลังไปได้สวย ชื่อเสียงก็เริ่มมีเป็นที่รู้จักและจับตามอง แต่กลับฝันบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไง มันไม่มีทางเป็นจริงแน่นอน

“หรือจะเป็นฝันบอกเหตุ” เสียงทุ้มเอ่ยถามกับตัวเอง สีหน้าของคิริฮาระเวลานี้สับสนอย่างที่สุด ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วตรงดิ่งเข้าห้องน้ำ

จากนั้นก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวออกจนหมด แล้วยืนเปลือยเปล่าอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่ สายตาของคิริฮาระไล้มองรูปร่างอันสวยงามของตัวเอง เพราะกว่าจะได้ซิกแพคแบบนี้มามันไม่ใช่เรื่องง่าย กระทั่งสายตาของพระเอกหนุ่มไปหยุดอยู่ที่ส่วนสำคัญ ที่บ่งบอกความเป็นบุรุษเพศซึ่งเรียกขานมันว่า...องคชาต

นอกจากคิริฮาระจะใช้รูปร่างหน้าตาทำงานแล้ว เขายังใช้องคชาตเพศชายที่บรรพบุรุษมอบให้เพื่อสร้างเงินอีกด้วย และมันก็ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียว แต่ขณะที่คิริฮาระกำลังยื่นมือลงไปสัมผัสองคชาตของตัวเอง กลับมีไฟลุกท่วมขึ้นมาเผาไหม้มังกรของเขา

“ไม่ๆ ไม่ๆๆๆ” เสียงเอะอะโวยวายที่ดังขึ้นจากภายในห้องนอนของคิริฮาระ ทำให้ก้องภพผู้จัดการส่วนตัวที่นอนอยู่อีกห้องรีบรุดเข้ามาดูว่าเกิดเหตุอะไรขึ้น

และเมื่อเห็นคิริฮาระนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง พร้อมมือที่กุมเป้ากางเกงของตัวเองไว้แล้วยังตะโกนบอกคำว่า ‘ไม่ๆ’ อยู่ตลอดเวลานั้น ทำให้ก้องภพต้องรีบเข้าไปปลุกให้ได้สติ

“เรน เรนตื่น”

“พี่หนึ่ง” เมื่อเห็นหน้าผู้จัดการส่วนตัวคิริฮาระก็ถึงกับโล่งอก ก่อนจะเด้งตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง เมื่อครู่เขาฝันแน่ๆ แถมยังฝันซ้อนฝันอีกอย่างนั้นเหรอ

“เป็นอะไร โวยวายดังลั่น”

“ผม...ผม” คิริฮาระอึกๆ อักๆ ที่จะตอบ ซึ่งก้องภพก็พอจะเดาได้

“ฝันร้ายหรือเปล่า”

“ชะ...ใช่พี่ ผมฝันร้าย ฝันร้ายมากเลยด้วย” พระเอกหนุ่มหน้าถอดสี ก่อนภาวนาขอให้ฝันบ้าๆ ที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ฝัน อย่าเกิดขึ้นจริงเลยอยู่ในใจเงียบๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยเล่า เพราะเดี๋ยวจะยิ่งจิตตกมากกว่าเดิม” ก้องภพเอ่ยบอกอย่างเข้าใจ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้ก็สามปีแล้ว เขาไม่เคยเห็นคิริฮาระสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายเลยสักครั้ง หรือระยะนี้มีอะไรอยู่ในใจ

ก้องภพมองหน้าคิริฮาระอย่างใช้ความคิด เขารับหน้าที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวให้คิริฮาระ คอยดูแลทุกอย่างและสนิทกันเหมือนพี่น้อง เพราะต่างก็ต้องย้ายมาทำงานที่ญี่ปุ่นด้วยกัน และกว่าจะมีวันนี้ได้นั้นมีอุปสรรคเข้ามาทดสอบไม่ได้หยุดหย่อน โดยเฉพาะงานที่คิริฮาระทำนั้น แต่ชายหนุ่มก็ใช้ข้อได้เปรียบของคำว่าลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น แจ้งเกิดให้ตัวเองได้อย่างภาคภูมิ

แต่ถึงอย่างนั้นเส้นทางเดินบนถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟแสงแฟลชก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แม้จะได้รับความนิยมมากในตอนนี้ แต่ก็ใช่ว่าแสงที่ว่ามันจะไม่มีวันดับ

“ครับ”

“แต่นายคงไม่ได้ฝันร้ายเกี่ยวกับเจ้านั่นหรอกนะ”

“เจ้านั่น เจ้าไหนพี่” ขณะถามกลับมานั้น เพราะจนถึงตอนนี้คิริฮาระก็ยังคงใช้มือกุมกล่องดวงใจของตัวเองไว้ไม่ยอมปล่อย และดูเหมือนชายหนุ่มจะยังไม่รู้ด้วยตัวด้วย

“ก็กล่องดวงใจของนายยังไงละ เห็นกุมมันไว้อย่างกับจะหายซะขนาดนั้น”

“ไม่เกี่ยวพี่ ไม่เกี่ยว” คิริฮาระรีบผละมือออกแล้วโบกมือปฏิเสธ พร้อมส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้ผู้จัดการส่วนตัว

“ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว พี่ว่านายลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เช้านี้เรามีงาน”

“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ และเมื่อก้องภพออกไปแล้ว คิริฮาระก็ลุกไปอาบน้ำและเขาก็ทำตามความฝันหนึ่งข้ออย่างลืมตัว นั่นคือยืนเปลือยอยู่หน้ากระจกแล้วจ้องมองรูปร่างของตัวเอง กระทั่งสายตาไปหยุดอยู่ที่ตรงนั้น

บางคนเรียกส่วนนี้ว่ากล่องดวงใจ ความหมายก็ตรงตัวไม่มีอะไรต้องแปล

บางคนก็เรียกน้องชาย

บางคนเรียกเป็นทางการหน่อยว่าองคชาต

แต่ไม่ว่าจะเรียกว่าอะไร ส่วนนั้นคือส่วนที่สำคัญสำหรับบุรุษเพศชายทุกๆ คน รวมถึงเขาด้วยเช่นกัน และเขายังใช้สิ่งนี้ทำงานเพื่อหาเงินด้วย

“มันก็แค่ฝัน ไม่มีทางเป็นจริงหรอกนา” คิริฮาระบอกกับตัวเอง ก่อนจะสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ แล้วหลบตาลงพร้อมยื่นมือไปสัมผัสจุดตรงกลางลำตัว ที่ค่อยๆ ขยายขึ้นตามแรงปลุกเร้า นั่นทำให้คิริฮาระยิ้มพอใจ เพราะยังไงความฝันบ้าๆ นั่นก็ไม่มีทางเป็นจริงได้อย่างแน่นอน

คิริฮาระเดินทางไปทำงาน โดยมีผู้จัดการส่วนตัวอย่างก้องภพขับรถให้ ซึ่งสถานที่ทำงานของเขาวันนี้เป็นสตูดิโอแห่งหนึ่ง ที่เซ็ตฉากเป็นห้องพักเป็นเหมือนออนเซ็น

เมื่อพระเอกมาถึง ชายหนุ่มก็เข้าไปบรีฟงานกับทีมงานและหนึ่งในนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งรวมอยู่ด้วย ซึ่งเธอจะแสดงเป็นนางเอกของวันนี้ คิริฮาระทำความเข้าใจกับบทบาทที่ได้รับ ก่อนจะปลีกตัวไปทำสมาธิเงียบๆ ในขณะที่ทีมงานคนอื่นๆ ก็ยังคงบรีฟงานให้นางเอก เพราะอยากให้ได้มุมกล้องที่ต้องการ

“ตื่นเต้นไหมเรน”

“เฉยๆ ครับ” เสียงทุ้มของคิริฮาระเอ่ยตอบผู้จัดการส่วนตัวไป เพราะตอนนี้เขารับมือกับอาการประหม่าของตัวเองได้ดี ไม่เหมือนครั้งแรกที่มาทำงาน เพราะกว่าจะรวบรวมสมาธิได้ก็เทคอยู่หลายครั้ง

ใครบอกว่าการเป็นพระเอกเอวีคืองานที่ง่าย

ใครบอกว่างานชิ้นนี้ แค่มีความเงี่ยนแล้วทุกอย่างมันจะจบ

ทุกอย่างมันต้องสื่อออกมาทางแววตาและความสัมผัสด้วย เขาต้องมีฟิลลิ่งเหมือนอาชีพนักแสดงทั่วๆ ไปนั่นแหละ เพียงแค่การแสดงของเขานั้นมันเจาะจงเฉพาะกลุ่มเท่านั้นเอง