บทที่1การทรยศ

เสิ่นเว่ยหมิงกำลังขับรถกลับจากที่ทำงาน ข้างๆมีเพื่อนรุ่นน้องนั่งมาด้วยคังหว่านเอ๋อร์หรือแคร์เพื่อนรุ่นน้องที่ทำงานด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ เสิ่นเว่ยหมิงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่วันนี้จึงเอ่ยกับรุ่งน้องที่นั่งอยู่ข้างๆ

"แคร์ ไปอยู่เมืองไทยที่นั่นมีครอบครัวอุปถัมภ์อยู่ สามารถซ่อนตัวตนของเธอได้ดี ออกเดินทางวันนี้เลย"

"พี่เว่ยหมิง ทำไมเราต้องหนีพี่เป็นมือหนึ่งมือดีนะ เขาต้องฝึกอีกกี่ปีกันถึงจะได้คนมีความสามารถแบบพี่"

"พี่เก่งเกินไป หัวรั้นเกินไปผู้ใหญ่ไม่ชอบคนที่ควบคุมไม่ได้ แคร์ไปลงเรือแล้วรีบต่อไปที่สนามบินส่วนตัว พี่เขียนรายละเอียดไว้แล้ว"

เสิ่นเว่ยหมิงจอดรถที่ใต้สะพานก่อนจะพาเพื่อนรุ่นน้องเดินลัดเลาะไปตามริมแม่น้ำเพื่อเปลี่ยนรถอีกคัน ไม่นานก็มาถึงบริเวณที่ซ่อนรถไว้ ก่อนจะเข็นออกจากบริเวณนั้น แคร์ตาแดงๆจะร้องไห้

"พี่ ถ้าหนูหนีไปแล้วพี่ล่ะ พวกเขาจะทำอะไร พี่ทำไมไม่ไปด้วยกัน"

"แคร์ฟังพี่นะ ระหว่างพวกเราต้องมีหนึ่งคนที่รอด เธออ่อนต่อโลกพวกเขาจึงไม่เห็นเธอในสายตา หากเราอยู่ด้วยกันจะไม่มีใครรอด"

"ฮือๆๆ พี่คะ"

"ขึ้นรถเถอะแคร์ขับไปตามที่พี่บอกอย่าเปิดแมพเข้าใจที่พี่พูดหรือไม่ ผ่านสิบสองปันนา เข้าทางชายแดนเชียงใหม่ ครอบครัวใหม่ของเธออยู่ที่กรุงเทพ ที่นั่นสังคมเมืองซ่อนตัวง่ายกว่าชนบท"

"พี่รักษาตัวเองดีๆนะ หนูจะติดต่อพี่ยังไง"

"รีบไปเถอะ อย่าติดต่อพี่ทุกช่องทาง ไม่งั้นเราจะไม่รอดทั้งคู่ ถ้าห่วงพี่จริงๆเธอต้องอดทน เมื่อถึงเวลาให้ไปที่นี่"

เสิ่นเว่ยหมิงบอกสถานที่แก่แคร์ จากนั้นแคร์ก็ขับรถจากไป น้ำตาไหลตลอดทาง ทำไมองค์กรณ์ต้องกำจัดพี่เธอไม่เข้าใจ

เสิ่นเว่ยหมิงอัปโหลดข้อมูลขององค์กรณ์ทุกแพลตฟอร์ม ส่งตรงถึงหน่วยงานระหว่างประเทศ หน่วยงานความมั่นคงของภูมิภาค ระบบอัปโหลดเรียบร้อยแล้วเหลืออีกไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ เสิ่นเว่ยหมิงเดินกลับไปที่รถก่อนจะสตาร์ทแล้วขับออกไปจากใต้สะพาน

ขับมาได้ระยะหนึ่งก่อนถึงไฟแดง ก็เห็นรถเทเลอร์สองฝั่งจอดรออยู่ ดูเหมือนไม่ใช่รถเสียหรือพักรถแต่อย่างใด คำสั่งกำจัดเธอออกมาแล้ว ออกมาจากคนที่เธอเรียกว่าคุณพ่ออยู่หลายปี เขาเก็บเธอมาเลี้ยงฝึกงานสายลับให้ งานล้วงข้อมูลอีกทั้งแทรกซึมทุกองค์กร

เสิ่นเว่ยหมิงเร่งเครื่องหากทั้งสองคันจะพุ่งชนเธอด้วยรถเธอเล็กกว่าความเร็วถือว่าเร็วกว่าอย่างน้อยเธออาจรอดหวุดหวิดแน่ เท้าแตะคันเร่งทันที ความเร็วที่เพิ่มขึ้นทำให้รถพุ่งทะยานไปด้านหน้า จุดสีแดงที่หน้าอกของเธอทำให้เสิ่นเว่ยหมิงรู้ดีว่าวันนี้เธอไม่สามารถพ้นเงื้อมมือมัจจุราชได้ ทันทีที่จุดสีแดงส่องมาถึงไม่นานกระสุนก็ทะลุผ่านร่างของเธอไปทันที

เสิ่นเว่ยหมิงปล่อยมือจากพวงมาลัย ตัวโน้มไปด้านหน้ามือสองข้างตกอยู่ข้างลำตัว นัยน์ตาเบิกโพลงเท้าที่เหยียบคันเร่งยังคงแตะอยู่รถไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแต่คนขับกลับไร้ลมหายใจไปแล้ว รถพุ่งไปยังอีกไฟแดงที่มีรถสิบล้อจอดรออยู่ ทันทีที่รถพุ่งมาจะถึงสิบล้อก็เหยียบเต็มที่พุ่งชนรถsuvจนกระทั่งพลิกคว่ำ ไฟลุกท่วมทั้งคัน

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้เสิ่นเว่ยหมิงยืนมองร่างตัวเองถูกไฟคลอกอย่างน่าสยดสยอง เธอมองเห็นคุณพ่อเดินลงมาพร้อมกับคนรักของเธอที่เขาเพิ่งสัญญาว่าเสร็จภารกิจครั้งนี้เขากับเธอจะวางมือ เขาทรยศเธอ

"เรียบร้อยแล้วกลับได้ พรุ่งนี้ให้ทางสำนักงานออกประกาศว่าเธอขายข้อมูลประเทศ และประกาศหาคนที่เธอเคยติดต่อ เด็กคนนั้นล่ะเจออะไรหรือไม่"

"ไม่เจอครับ เป็นเพียงรุ่นน้อง มีหน้าที่ทำงานเกี่ยวกับการเขียนข้อมูลลงซอฟต์แวร์เท่านั้น ล่าสุดเห็นบอกว่าลาออกไปดูแลคุณยายที่บ้านเกิดแล้วก่อนที่เสิ่นเว่ยหมิงจะถูกออกคำสั่งกำจัดสองเดือนครับ"

ทั้งหมดพากันขึ้นรถกลับออกไป เสิ่นเว่ยหมิงเสียใจไหมเธอตอบว่าไม่ ชายคนรักหรือเธอแค่คิดว่าหากวางมืออยากมีชีวิตครอบครัวเหมือนคนอื่นเท่านั้น ความรักคืออะไรเธอไม่รู้ เดินเลื่อนลอยพักใหญ่ก็ถูกบางอย่างดูดมา เหมือนอยู่ในหลุมดำมืดก่อนที่จะไม่รับรู้สิ่งใด