9.กังวล

สมาชิกในครอบครัวที่เพิ่มขึ้นอย่างนั้นหรือ? คาเรนมองหน้าของท่านพ่อด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง มุมปากของเด็กน้อยโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม..

เขาเองก็สามารถมีครอบครัวได้เหมือนกัน

“เอาล่ะคาเรน ถึงเวลาที่ลูกจะต้องไปอยู่กับไมเนอร์เป็นการชั่วคราวแล้ว เพราะว่าพ่อและท่านแม่คนใหม่ของลูกนั้นมีเรื่องมากมายที่จะต้องพูดคุยกัน..”

นี่คงเป็นครั้งแรกที่คาเรนไม่อยากปล่อยมือออกจากมือของท่านพ่อเลย เขาอยากจะอยู่กับท่านพ่อและท่านแม่คนใหม่ให้มากกว่านี้

“ไม่เป็นไร หลังจากที่พ่อและแม่คุยกันจบแล้ว..พ่อย่อมยินยอมให้เจ้าและท่านแม่ทำความรู้จักกัน..”

เมื่อได้ยินถ้อยคำที่ยืนยันหนักแน่นเช่นนั้นแล้วคาเรนก็ยิ้มออก เขาปล่อยมือออกจากมือของท่านพ่อและยินยอมเดินตามไมเนอร์ไปถึงแม้ว่าสายตาของเขาจะยังคงจับจ้องที่ใบหน้าของท่านแม่คนใหม่อยู่ก็ตามที

“ลูกชายของท่าน..เขา..น่ารักมากๆ เลยค่ะ ให้ตายสิเขาดูเหมือนกับท่านในช่วงเวลาที่ท่านกำลังย่อส่วนอยู่เลย..”

รอยยิ้มของโรวีนาแข็งค้างอยู่บนใบหน้าของเธอเมื่อเธอตระหนักได้ว่าตัวเองพูดเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกไป เธอไม่ควรชมเชยรูปลักษณ์ของท่านดยุคและคาเรน เรื่องเช่นนี้มันละเอียดอ่อนมากไปหน่อย

“เรื่องสัญญาการแต่งงานนั้น เราจะหมั้นหมายกันก่อน3เดือน หลังจากนั้นถึงจะจัดงานแต่ง..เจ้าต้องการกำหนดระยะเวลาในการสิ้นสุดสัญญานี้รึเปล่า?”

หมายถึงวันที่สัญญานี้จะสิ้นสุดลงอย่างนั้นหรือ? อีกร้อยปีได้รึเปล่า หากเลือกได้เธออยากจะอยู่ใกล้ๆ เขานานที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เรื่องนั้นฉันไม่มีกำหนดที่แน่นอนค่ะ อย่างน้อยก็จนกว่าเมลลี่จะอายุ18หรือไม่ก็จนกว่านางจะแต่งงานแล้ว..แต่หากว่าท่านดยุคไม่ต้องการให้สัญญาของเรามันเนิ่นนานเช่นนั้น ท่านสามารถยกเลิก..”

“สำหรับข้าแล้ว ข้าไม่มีปัญหาเรื่องระยะเวลา จริงอยู่ที่ข้าไม่อยากให้ลูกๆ ของเราล่วงรู้เรื่องการทำสัญญานี้แต่..ข้าไม่สามารถอยู่กับสตรีที่รักข้าได้ และอย่าลืมว่าจุดประสงค์ที่ข้าเลือกเจ้ามานั้นมันเป็นเพราะอะไร..”

เพราะเขามั่นใจว่าเธอจะไม่รักเขาไงล่ะ เรื่องนั้นใครมันจะไปลืมลงกัน

โรวีนายังคงส่งยิ้มให้แก่ท่านดยุคฮาสคลาว มันคือรอยยิ้มที่เหมือนเดิมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

“เรื่องนั้นข้า..ไม่มีปัญหาค่ะ อย่างที่ท่านทราบข้าไม่ค่อยชอบบุรุษที่หน้าตาดีเท่าไหร่นัก..”

ฟลอยด์พยักหน้าเพื่อเป็นเชิงว่าเขาเข้าใจ

“อีกเรื่อง..ที่ด้านล่างของสัญญามีเครื่องหมายเอาไว้ เราสามารถตกลงเรื่องการหย่าได้ตลอดเวลาหากว่าอีกฝ่ายหนึ่งต้องการหย่า อีกฝ่ายจะต้องยินยอมหย่าให้แต่โดยดี ตรงนี้มีเอาไว้เผื่อว่าเราคนใดคนหนึ่งเกิดมีความรักขึ้นมา..”

มือของฉันกำเข้าหากันแน่น ไม่รู้เหมือนกันทำไม ในใจถึงรู้สึกเจ็บปวดก็ไม่รู้ แต่ทว่าการเป็นติ่งนั้น..ไม่ต้องครอบครองก็ได้ค่ะ แค่ให้ฉันมองเห็นคุณมีความสุขเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว หากในวันข้างหน้าคุณเกิดมีความรักกับคนอื่นขึ้นมา ฉันยินดีจะถอยออกด้วยความเต็มใจ

“เรื่องนั้นฉันยินดีค่ะ”

“ยังพอมีเวลา คุณลองอ่านรายละเอียดและข้อห้ามต่างๆ ก่อนเถอะครับ”

มีข้อห้ามมากมายพอสมควร ทั้งเรื่องการวางตัว การนอกใจ และการคบชู้เรื่องเหล่านี้ถูกสั่งห้ามทั้งหมด

แต่ถ้าคู่สัญญาตกอยู่ในสภาพที่กำลังมีความรักสามารถมาพูดคุยเพื่อร้องขอการหย่าได้..

ฉันเขียนชื่อตัวเองลงไปในใบสัญญา พร้อมกับส่งเอกสารในมือคืนให้ท่านดยุค

“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์ฮาสคลาวอย่างเป็นทางการครับ..ดัชเชสฮาสคลาว..”

...................

“ท่านแม่จะแต่งงานใหม่อย่างนั้นหรือคะ”

เจนส่งยิ้มให้กับคุณหนูเมลลี่ที่เอ่ยถามคำถามนั้นด้วยใบหน้าที่ถอดสี

“คุณหนูคะ บรรดาศักดิ์ท่านเคาน์ซารังต์กำลังจะถูกยึดคืน และท่านเคาน์เตสกำลังพยายามทำให้คุณหนูยังคงเป็นเลดี้ชนชั้นสูงอยู่นะคะ การแต่งงานใหม่เพื่อให้บรรดาศักดิ์ยังคงอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไรเลยค่ะ ท่านแม่ของคุณหนูกำลังพยายามทำเพื่อคุณหนูอยู่นะคะ”

เมลลี่มองหน้าท่านอาจารย์ที่กำลังสอนหนังสือของเธออยู่ เธอไม่เคยเรียนหนังสือมาก่อนเลย ช่วงเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ท่านแม่ฟื้นคืนจากความตาย มีหลายสิ่งหลายอย่างในคฤหาสน์ที่เปลี่ยนแปลงไป

เรามีเงินที่มาจากไหนไม่รู้สำหรับการใช้จ่าย ว่าจ้างสาวใช้ และซื้อชุดเดรสสวยๆ ให้เธอสวม ท่านแม่ยุ่งอยู่ในห้องทำงานทั้งวันจนแทบไม่มีเวลาทานอาหาร

ยูนีกบอกว่าท่านแม่กำลังทำงานเพื่อหาเงินมาให้เธออยู่ ท่านแม่ไม่ดื่มสุราอีกทั้งยังไม่ทุบตีเธอด้วย

ในความคิดของเมลลี่แล้วเธอรักท่านแม่มากที่สุด..แต่ทว่าความหวาดกลัวในจิตใจยังคงไม่จางหายไปไหน เธออยากจะเข้าไปเป็นฝ่ายจับมือและโอบกอดท่านแม่ก่อนบ้างแต่ในใจกลับไม่มีความกล้ามากพอ

เมลลี่คิดว่าเธอและท่านแม่สามารถเปิดใจเข้าหากันได้มากขึ้นอีกนิดหนึ่ง แต่ท่านแม่ก็กำลังจะแต่งงานใหม่..

พ่อใหม่คนนั้นจะเป็นคนแบบไหนกันนะ จะทำร้ายและด่าทอเธอเหมือนกับท่านพ่ออิไลรึเปล่า

“เมล..ลูกคือความผิดพลาดเดียวของพ่อลูกเกิดมามีใบหน้าที่เหมือนพ่อทำไมกัน มันยิ่งตอกย้ำว่าพ่อคือคนไม่เอาไหน หากว่าลูกเหมือนแม่สักนิดน่าจะดี อย่างน้อยๆ เกิดมาจากสตรีที่สวยงามเช่นนั้นก็น่าจะเอาความสวยของแม่เจ้ามาบ้างสิ!! ลูกเหมือนพ่อทำไมกัน..ทำไม..”

เมื่อเทียบกันระหว่างพ่อที่เอาแต่ด้อยค่าเธอและท่านแม่ที่ตบตีแล้ว เมลลี่คิดว่าเธอชอบอยู่กับท่านแม่มากกว่า

เพราะอย่างน้อยที่สุดหลังจากที่ท่านแม่ตบตีเธอจนเหนื่อย ท่านแม่ก็จะเข้ามาสวมกอดเธอพร้อมกับร้องไห้ออกมาแล้วกล่าวคำว่าขอโทษซ้ำๆ ..เธอชื่นชอบช่วงเวลานั้นมากจริงๆ ในตอนที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของท่านแม่ ถึงแม้ว่าจะถูกทุบตีจนขาทั้งสองข้างแทบจะเดินไม่ได้ก็เถอะ

แต่ไม่เป็นไรหากว่าเธอสามารถแบ่งเบาความเจ็บปวดของท่านแม่มาได้บ้าง..ก็น่าจะดี

“คุณหนูจะต้องดีกับครอบครัวใหม่เยอะๆ นะคะ ข้าได้ข่าวมาว่าท่านเคาน์เตสจะแต่งงานกับท่านดยุคฮาสคลาว ทางนั้นเองก็มีลูกชายอยู่เหมือนกัน มีคำกล่าวว่าท่านชายคาเรนนั้นน่ารักราวกับตุ๊กตาตัวน้อยๆ เลยค่ะ ท่าทางท่านเคาน์เตสจะต้องเอ็นดูท่านชายคาเรนมากแน่ๆ เลย”

ว่า..ยังไงนะ

พ่อใหม่ก็มีลูกชายอยู่แล้วงั้นเหรอ? แล้วเด็กคนนั้นยังน่ารักอีกต่างหาก

เมลลี่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่กำลังนั่งอยู่ในทันที

“ข้าจะ..ไปเข้าห้องน้ำค่ะ”

เธอวิ่งออกมาจากห้องเรียนเพื่อเข้าไปในห้องนอนของตัวเองด้วยร่างกายที่สั่นเทา

แม่จะรักเด็กที่แสนน่ารักคนนั้นมากกว่าเธอรึเปล่านะ..มือน้อยๆ ของเมลลี่จับบนใบหน้าของตัวเอง

แม่เกลียดพ่อจะตายไป แล้วเธอที่มีใบหน้าเหมือนพ่อ..แม่จะเกลียดเธอด้วยรึเปล่านะ?

แม่จะไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของแม่โดยทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่คนเดียวรึเปล่า? ไม่เอาแบบนั้นนะ ไม่เอาแบบนั้น..