7.ทำเถอะค่ะ

“อย่างนั้นเองสินะ ขออภัยด้วยนะครับเคาน์เตส ข้าคงจะจำคนผิด..สตรีชั่วช้าที่อาจหาญกล้าหลอกเงินข้าจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรกัน เป็นข้าเองที่เลอะเลือนไปชั่วขณะ..”

น้ำเสียงของเขานั้นหนักแน่นพร้อมกับเน้นย้ำที่ประโยคสำคัญ แต่แน่นอนว่ารอยยิ้มแสนงดงามที่ดูเหมือนกับดอกไม้กำลังผลิบานของฉันไม่ได้เปลี่ยนไปเลย การค่อนแคะเล็กๆ น้อยๆ นี่ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก

“ไม่เป็นค่ะท่านเคาน์ ข้าเข้าใจว่าคนเรานั้นสามารถทำเรื่องผิดพลาดกันได้ แต่ไม่ยักรู้เลยนะคะว่าท่านเคาน์ถูกสตรีหลอกลวง..ให้ตายสิท่านเองก็เป็นบุรุษที่หลงใหลในความงดงามเหมือนกันอย่างนั้นสินะคะ”

น้ำเสียงของโรวีนานั้นอ่อนละมุนราวกับว่ากำลังมีมือมาแตะลงบนบ่าของเจโรม และนั่นไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นเลยพับผ่าสิ เขาอยากจะฉุดรั้งข้อมือเล็กๆ ของสตรีผู้นี้แล้วพานางไปคุยในที่ที่เป็นส่วนตัวมากกว่านี้เพื่อหาข้อสรุปว่าเรื่องราวมันเป็นอย่างที่เขาสงสัยรึเปล่า เธอคือสตรีในคืนนั้นหรือไม่ เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ปากเล็กๆ นั่นอ้าออกมาบอกเล่าความจริง..

“ข้าเหนื่อยแล้วล่ะ เห็นทีว่าข้าคงจะต้องขอตัวกลับก่อนนะเจโรม..ถึงแม้จะยังอยากเล่นสนุกอยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อย แต่ทว่าข้าอยากจะพาโรวีนาไปในที่ส่วนตัวเพื่อพูดคุยกับตามลำพัง หวังอย่างยิ่งว่านี่คงไม่ใช่การกระทำที่เสียมารยาทนะ”

ฟลอยด์กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม เขายกมือขึ้นแล้วจับลงบนเอวที่คอดกิ่วของโรวีนาเพื่อพาเธอเดินต่อไป

“ขอบคุณนะคะ..”

เธอเอ่ยคำขอบคุณพร้อมกับเหงื่อที่เปียกโชกทั่วใบหน้า มือของโรวีนายกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองเอาไว้..เขารู้ดีว่าเธอไม่ชอบเขาแต่ไม่เห็นต้องทำท่าทางรังเกียจกันถึงเพียงนั้นเลยนี่ แค่เขาสัมผัสร่างกายของเธอนิดๆ หน่อยๆ ก็เหงื่อออกขนาดนี้แล้วอย่างนั้นหรือ เห็นทีว่าครั้งต่อไปเขาจะต้องระมัดระวังมากกว่านี้ซะแล้วสิ

...ฉันตายไปแล้วรึยังนะ นี่เมนของฉันกำลังกอดเอวฉันอยู่ แถมเราทั้งคู่ยังอยู่ในท่าทีแนบชิดกันจนไหล่ของเขามันแทบจะเกยกัน เธอได้กลิ่นหอมที่แสนสะอาดของเขามันคือกลิ่นไม้สนที่พอได้กลิ่นแล้วทำให้รู้สึกสบายใจ ได้ลอบมองใบหน้านั้นด้วยระยะประชิดเช่นนี้..

ชีวิตติ่งของฉัน..คอมพลีสแล้วสินะ

“เรามีเรื่องต้องคุยกันครับ”

โรวีนามองหน้าของฟลอยด์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามเมื่อเขาพาเธอเดินมาที่รถม้าของตระกูลฮาสคลาวแทนที่จะเป็นรถม้าโทรมๆ ของเธอ

“ขึ้นไปสิครับ ข้ารับปากว่าจะไม่ทำอะไรที่เป็นการล่วงเกินเคาน์เตสอย่างแน่นอน”

ทำเถอะค่ะ! ท่านทำมันได้เท่าที่ต้องการเลย..เพราะแบบนั้นไม่ต้องทำหน้าสำนึกผิดขนาดนั้นก็ได้

“ค่ะ..ฉันไม่ได้หวาดกลัวท่านดยุคหรอกนะคะ”

ฟลอยด์หรี่ตาลงเป็นสัญญาณบอกถึงการไม่เชื่อถือ แต่เอาเถอะ..เพราะว่าเราต้องทำงานร่วมกันและเขาล่วงรู้แล้วว่าโรวีนาผู้นี้ไม่ชอบให้เขาสัมผัสหรือว่าแตะต้องร่างกายของเธอ

“เรื่องที่ลานประมูล..ฝีมือของเคาน์เตสใช่ไหมครับ บอกก่อนว่าข้าไม่ได้จะจับท่านไปส่งให้เจโรมหรอกนะครับ ข้าแค่ไม่อยากให้ระหว่างเรามีความลับต่อกัน และ..ข้าจะได้ปกป้องท่านได้ อำนาจของเจโรมนั้นไม่ได้มีน้อยๆ เลยนะครับ”

คราแรกเขาไม่มั่นใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางของเจโรมแล้วมันยิ่งตอกย้ำว่าความสงสัยของเขามันคือเรื่องจริง

โรวีนา ซารังต์คือสตรีที่หลอกเงินเจโรมไปพันเหรียญอย่างแน่นอน

ความอ่อนไหวปรากฏในสายตาของโรวีนา เขาเอ่ยถามพร้อมกับบอกว่าเขาไม่อยากให้เรามีความลับต่อกัน แค่นั้นก็บอกแล้วไม่ใช่เรอะว่าเขารู้คำตอบก่อนที่จะเอ่ยถามอยู่แล้วน่ะ..

“ค่ะ ข้าไม่ได้อยากจะทำเช่นนั้นแต่..เพราะชีวิตที่ผ่านมาของข้านั้นมันเดินไปในทางที่ผิด ข้าต้องการ..หาเงินประทังชีวิตเท่านั้นเอง..แล้วหนึ่งพันเหรียญก็น้อยมากเมื่อเทียบกับเงินของเคาน์เวลลิงตัน”

หนึ่งพันเหรียญนั้นมากมายพอสมควร ครอบครัวของขุนนางยังใช้เงินแค่ปีละไม่กี่ร้อยเหรียญเลย ขนาดซื้อทั้งเครื่องประดับและว่าจ้างสาวใช้คนงาน..

“ที่ข้าจะสื่อ ข้าไม่ได้โทษท่านแต่ว่า..ในตอนที่เจโรมเอ่ยถามท่าน นั่นหมายความว่าเขาล่วงรู้แล้วว่าท่านคือสตรีในคืนนั้น และจากนี้ไปชีวิตของท่านอาจจะไม่สงบสุขเหมือนเมื่อก่อนก็ได้ครับ”

มันไม่สงบสุขตั้งแต่ที่เขาบังคับให้เธอเป็นคู่ควงของเขาแล้วไหม..

“ข้ามีวิธีค่ะ อีกทั้งท่านเคาน์เวลลิงตันไม่กล้าพอที่จะเอาเรื่องข้าหลอก”

เพราะว่าเธอรู้ความลับของเขา เจโรมไม่ได้โกรธที่ถูกหลอก แต่เขาโกรธเรื่องที่เธอรู้วิธีการทำยารักษาโรคกามต่างหาก

ในยุคสมัยที่ไม่มีการป้องกันเมื่อมีเพศสัมพันธ์กัน โรคต่างๆ ก็เกิดขึ้นมาและติดต่อกันอย่างรวดเร็วตามหมู่ขุนนาง โรคซิฟิลิส โรคหนองในและอีกมากมายที่ชนชั้นสูงมักจะเป็น แต่โรคพวกนี้มันน่าอับอายเพราะอย่างนั้นสำหรับชนชั้นสูงที่มีเงินมากพอจะจ่ายค่ารักษา พวกเขาจึงเรียกหมอไปที่บ้านแล้วแอบรักษาอย่างลับๆ เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ กลุ่มลูกค้าของโรงพยาบาลเวลลิงตันไม่ใช่สามัญชนตั้งแต่แรกอยู่แล้วแต่เป็นพวกชนชั้นสูงต่างหาก

ฟลอยด์อยากจะถามออกไปเหลือเกินว่าอะไรกันที่ทำให้เธอมั่นใจถึงขนาดนั้น..แต่เพราะเราคือว่าที่สามีภรรยาที่แต่งงานกันภายใต้ข้อสัญญา แน่นอนว่าเขาต้องการความสมจริงแต่เขาไม่ได้จะล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของเธอ

“มาอยู่ที่ฮาสคลาวนะครับ หลังจากที่เราหมั้นหมายเสร็จแล้ว ข้าต้องการให้ท่านไปอยู่ด้วยกันที่นั่น..ส่วนที่ซารังต์ข้าจะส่งพ่อบ้านฝีมือดีมาดูแล”

นั่นมันคือสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดเลย ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันกับเมนตัวเองและได้มองหน้าเขาทั้งวัน..แต่ทว่าเราไม่ได้แต่งงานกันถาวรตลอดไป

วันที่สิ้นสุดสัญญาการแต่งงานจะต้องเดินทางมาถึงในสักวัน และเธอมีลูกสาวที่จะขึ้นเป็นเคาน์เตสซารังต์ในอนาคตด้วย

เธอพึ่งพาสามีปลอมๆอย่างเขาตลอดไปไม่ได้หรอก

“เรื่องนั้นฉันไม่มีปัญหาเลยค่ะ แต่ว่าฉันอยากจะขอทำงานของตัวเองต่อไป..ฉันไม่สามารถพึ่งพาท่านดยุคได้ตลอด อีกทั้งเรื่องเงินไม่ได้อยู่ในสัญญา ฉันจะเป็นภรรยาในนามที่ดีของท่านแต่ขอให้ฉันได้ออกไปหาเงินของตัวเองด้วยนะคะ..”

นี่คือสตรีชั่วช้าแห่งยุคจริงๆ นะหรือ? สตรีที่เอาแต่คบชู้ ผลาญเงินสามีและทำร้ายลูกสาว

ทำไมโรวีนาที่กำลังนั่งอยู่เบื้องหน้าของเขานี้ไม่มีวี่แววของความร้ายกาจให้เห็นเลยนะ เขามองเห็นเพียงสตรีที่มีแววตากระจ่างใสและรอยยิ้มที่แสนงดงามเท่านั้นเอง

“เรื่องนั้นข้าไม่คิดขัดข้องอยู่แล้วครับ”