5.มีประโยชน์

ในขณะที่โรวีนากำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่กำลังนั่งอยู่ หางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นใบหน้าของบุรุษผู้หนึ่งซึ่งกำลังยืนมองเธอด้วยอย่างชั่งใจ

เขาไม่กล่าวคำใดออกมาแม้แต่ครึ่งคำแต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ลมหายใจของฉันติดขัด

รู้สึก..เหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะเป็นลมเลย นี่คืออาการในตอนที่ได้พบเจอดาราคนโปรดหรือแม้กระทั่งศิลปินที่ชื่นชอบ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้ำตาตัวเองมันกำลังรินไหลออกมาด้วยรึเปล่า ไม่รู้แม้กระทั่งว่าในยามนี้ฉันกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่..

“สายัณห์สวัสดิ์ครับเคาน์เตสซารังต์..”

คำกล่าวทักทายนั้นทำให้บรรยากาศรอบๆ ตัวของเราทั้งคู่ผ่อนคลายลงเล็กน้อย หากว่าฉันมองไม่ผิด ฉันคิดว่าตัวเองมองเห็นแววตารังเกียจของท่านดยุค

ไม่เป็นไรหรอก นี่คือเรื่องปกติเพราะวีรกรรมของโรวีนาใช่ย่อยซะที่ไหน สตรีที่นอกใจสามีแล้วหันไปคบหากับชายชู้ ทอดทิ้งและทำร้ายลูกสาวของตัวเอง..จนในยามนี้สถานการณ์ของโรวีนาคนนั้นกำลังจะไม่มีคฤหาสน์ซุกหัวนอนด้วยซ้ำ

ไม่แปลกหรอกหากว่าเขาจะเกลียดชังเธอน่ะ

“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะท่านดยุค..”

เสียงนี้อีกแล้ว ช่วงเวลาที่สตรีเบื้องหน้าของเขากล่าวคำทักทายออกมานั้นริมฝีปากของเธอจะเหมือนกับปีกนกที่กำลังกางออกมันมีสีกุหลาบที่แสนสวยงามรับกับจมูกที่โด่งขึ้นมาเป็นสัน ทุกสิ่งอย่างบนใบหน้านั้นราวกับถูกเสกสรรปั้นแต่งขึ้นมาอย่างวิจิตรและประณีต มันสวยงามจนดอกไม้ในสวนแห่งนี้หม่นหมองลงไปเล็กน้อยยามที่เธอแย้มยิ้มเพื่อทักทายตามมารยาท

“เคาน์เตสไม่เข้าไปด้านในอย่างนั้นหรือครับ งานกำลังจะเริ่มแล้ว..”

ลมหายใจที่ติดขัดของฉันยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก บอกตามตรงว่าคราแรกกว่าที่ฉันจะทำใจพาตัวเองให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ได้ก็นานมากพอสมควร แต่ในยามนี้ต้องมานั่งเตรียมใจใหม่เพราะได้พบเจอกับ..ท่านดยุคฮาสคลาว เมนของฉันเอง!!

โอ้ท่านพ่อของพระเอก ท่านจำเป็นต้องส่งแสงเจิดจ้าออกมาจากใบหน้านั้นด้วยเหรอคะ

“ไม่เป็นไรค่ะ ท่านดยุคเข้าไปด้านในก่อนได้เลย ฉันยัง..อยากจะอยู่สูดอากาศที่นี่อีกหน่อย”

เธอมองเขาด้วยแววตาเหนื่อยล้า..และนั่นทำให้ฟลอยด์ไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก เขาหล่อเหลา อ่อนโยน ดูดีมากเสียจนสตรีในเมืองหลวงนี้เมื่อมองเห็นเขาจะมองเขาด้วยแววตาที่ตกอยู่ในภวังค์แต่เคาน์เตสซารังค์ไม่ใช่

สตรีชั่วช้าผู้นี้ไม่ได้มีความเสน่ห์หาในตัวของเขาเลยแม้แต่น้อย เหมือนดังที่เขาให้ไมเนอร์ไปสืบมา

รสนิยมความชอบของเคาน์เตสนั้นแปลกประหลาด นางมิชื่นชอบบุรุษหน้าตาดีแต่กลับชื่นชอบบุรุษที่ดิบเถื่อนและอยู่ในชนชั้นแรงงาน หญิงงามผู้นี้คงมีความผิดปกติทางเรื่องของกามอารมณ์สินะ

ยิ่งมองก็ยิ่งไม่ชอบใจเอาซะเลยแต่ทว่านางกลับมีคุณสมบัติที่เขาต้องการอยู่

นั่นคือการที่นางไม่มีวันรักเขา ชีวิตของฟลอยด์นั้นไม่ง่ายเพราะเกิดมามีใบหน้าที่เจิดจรัสอยู่เสมอนั่นทำให้เขาถูกคุกคามจากทุกคนที่พบเห็น แม่นมของเขามักจะขโมยเสื้อผ้าในวัยเด็กของเขาไปขายอยู่เสมอ ทั้งเสื้อ กางเกงไม่เว้นแม้แต่กางเกงชั้นใน ถุงเท้าและของใช้เล็กๆ น้อยๆ

สิ่งของทุกอย่างรอบตัวของเขามักจะหายไปอยู่บ่อยๆ ในยามนี้ก็ยังเกิดเรื่องเช่นนั้นอยู่ นั่นทำให้เขาเปลี่ยนสาวใช้ใหม่แทบทุกเดือน อีกทั้งยังไม่รับสตรีเข้ามาทำงานในคฤหาสน์อีกด้วย แต่นั่นไม่ได้ทำให้ชีวิตของฟลอยด์ดีขึ้น ของใช้ของเขายังคงหายไป ถุงมือดาบและรองเท้า

มันคือฝันร้ายของคนที่ถูกคุกคามทั้งชีวิตอย่างเขา ยิ่งเขาหย่ากับภรรยาเหตุการณ์ เดิมๆ มันยิ่งกลับมาเกิดขึ้นอีกครั้งและในยามนี้มันกำลังเกิดขึ้นกับคาเรนลูกชายของเขาอีกด้วย...

สตรีชั่วช้าผู้นี้..ดูเหมือนว่านางจะมีประโยชน์กับเขาอยู่เหมือนกัน ความชั่วช้าของนางอาจจะทำให้ภัยคุกคามของเขาลดน้อยลง

“เคาน์เตสมาที่นี่เพื่อหาสามีไปแต่งงานใช่ไหมครับ..”

คำถามนั้นทำให้ใบหน้าของโรวีนาถอดสีในทันที

“ข่าวลือของข้านั้นคงจะปิดท่านดยุคไม่มิดสินะคะ ข้าไม่อาจทำให้บุตรสาวต้องเป็นสามัญชน..ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะต้องรักษาตำแหน่งเคาน์เตสเอาไว้..”

ฟลอยด์รู้ว่านี่คือการกระทำที่โง่เขลา..แต่หากมันสามารถเปลี่ยนชีวิตของเขาได้ มันก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยง

“ข้ากำลังต้องการภรรยาอยู่พอดีเลยครับ..แน่นอนว่าเราทั้งคู่กำลังมองหาใครสักคนเพื่อมาทำสัญญาการแต่งงานอยู่พอดีเลยไม่ใช่หรือครับ”

อะไรนะ? นี่โชคก้อนใหญ่กำลังหล่นทับฉันงั้นเรอะ เมนของฉันกำลังขอฉันแต่งงาน (ทางการเมือง) อยู่นี่

ไอ้นิสัยตื่นเต้นแล้วเหงื่อออกเยอะนี่ตามติดชีวิตของฉันมาด้วยงั้นเรอะ ฉันยกมือขึ้นมาเพื่อเช็ดเหงื่อที่ผุดซึมมาบนใบหน้า

“คะ..คือว่าฉัน..”

“ข้ารู้ครับว่าเคาน์เตสไม่ชอบข้า นั่นคือเรื่องที่ดีมากจริงๆเพราะข้าเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเคาน์เตสเลย ข้าต้องการภรรยาในนามเพื่อให้สตรีมากมายพวกนั้นเลิกยุ่งกับข้า ส่วนเจ้าต้องการบุรุษที่จะแต่งงานตามสัญญาเพื่อรักษาบรรดาศักดิ์เอาไว้ ความต้องการของเรานั้นมันตรงกันครับ และนั่นคงดีมากหากว่าเราทั้งคู่ต่างช่วยเหลือกันและกันตามข้อตกลงที่ตั้งเอาไว้”

วะ..ว่าไงนะ หน้าของเธอมันชาไปหมดเมื่อเขากล่าวว่าเขาเองก็ไม่ได้ชอบเธอ โรวีนารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองขึ้นไปอยู่ในจุดสูงสุดของชีวิตในตอนที่เขาขอเธอแต่งงานและเธอร่วงหล่นลงมาบนพื้นเมื่อเขากล่าวว่าเขาไม่มีวันชอบเธอ

“ค่ะ..เรื่องนั้นข้าเห็นด้วยกับท่านดยุคนะคะ”

สายตาของเธอประสานเข้ากับสายตาของเขาที่มองมาพอดี โรวีนายังคงมองเห็นสายตาที่เกลียดชังของเขาเช่นเดิม นั่นยิ่งตอกย้ำว่า..เขาไม่มีวันชอบเธออย่างแน่นอน

แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้เธอควรจะสนใจเรื่องของเมลลี่ลูกสาวของตัวเองซะก่อน อย่างน้อยที่สุดเธอก็ไม่ต้องเดินเข้าไปในงานเลี้ยงแล้วทำตัวเหมือนกับมาดามแก่ๆ ที่กำลังตามหาหนุ่มน้อยไปใช้ค่ำคืนด้วย

เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน..

“เช่นนั้นวันพรุ่งนี้ข้าจะส่งรถม้าไปรับนะครับ เพื่อพูดคุยรายละเอียดเรื่องการแต่งงานของเรา”

ฉันพยักหน้าก่อนจะหมุนตัวเพื่อที่จะกลับไปขึ้นรถม้า

“นั่นเคาน์เตสจะไปไหนครับ”

ฉันหันกลับมามองหน้าเขา อย่างน้อยที่สุดคืนนี้ฉันจะฝันดีอย่างแน่นอนที่ตัวเองได้พบเจอเมนของฉัน

พ่อพระเอกนี่แหละอยู่สูงสุดของห่วงโซ่อาหารแล้ว

“ฉันจะกลับบ้านค่ะ”

ฟลอยด์เดินเข้ามาโรวีนา

“กลับเลยไม่ได้ครับ เพราะหากว่าเราจะแต่งงานกัน เจ้าจะต้องเข้าไปด้านในพร้อมกับข้า..ทำเป็นว่าเราตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบดีไหมครับ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่สัญญาการแต่งงานแต่ข้าอยากให้มันแนบเนียนที่สุด..รวมไปถึงบรรดาลูกๆ ของเราจะต้องเข้าใจว่าเราทั้งสองคนรักกัน..จึงมาแต่งงานกัน ข้าไม่อยากให้คาเรนมองพ่อของเขาด้วยแววตาผิดหวังหากว่าเขารู้ว่าเราทำสัญญาแต่งงาน..”