กำเนิดหนี่ว์อ้ายปิง 2

อ้ายปิงหัวเราะเมื่อเด็กน้อยอ้ายหรงทำท่ายืดอกด้วยความภาคภูมิใจ นางอยากเห็นนักว่าท่านพ่อหน้าตาเป็นเช่นไร เหตุใดพี่ชายจึงภาคภูมิใจนักที่มีเขาเป็นพ่อ

อ้ายปิงนั้นเป็นเซียนน้อย กำเนิดขึ้นจากพลังฟ้าดิน ไม่มีบิดามารดามาก่อน ย่อมไม่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์ นางเกิดมาก็รูปร่างอายุสิบสามปีและอยู่กับท่านเทพจื่อเสินมาโดยตลอด

และท่านเทพก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกเช่นนี้ ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนที่นางรู้สึกกับมนุษย์เหล่านี้ นางเพียงเคารพรักท่านเทพเท่านั้น

“ใช่แล้ว อาหรงเป็นพี่ชาย โตไปต้องปกป้องบ้านเมือง ปกป้องน้องสาวและมารดาของเจ้า” ท่านแม่กอดพี่ชายด้วยความอ่อนโยน อ้ายปิงที่แอบมองดูรู้สึกแปลก ๆ ในใจ

แต่เมื่อมารดาหันมากอดตนเอง นางก็เข้าใจได้ว่าตนเองก็อยากถูกมารดากอดเช่นกันนี่เอง นี่คือความรู้สึกอิจฉาที่ตนเคยอ่านแค่ในตำราหรือไม่ เมื่อได้มาสัมผัสด้วยตัวเองก็ไม่ใช่ความรู้สึกเลวร้ายเหมือนอย่างในตำรากล่าวไว้ มนุษย์นี้ช่างซับซ้อนเหลือจะกล่าว

เมื่ออ้ายปิงอยู่บนโลกมนุษย์มาได้สิบเอ็ดเดือนกับอีกยี่สิบกว่าวัน ในที่สุดนางก็ได้พบหน้า ‘ท่านพ่อ’ เสียที เขาไว้หนวดเครายาวเฟิ้ม ในคราวแรกที่เห็น นางตกใจจนร้องไห้จ้าทีเดียว

จากนั้นชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาในสายตานาง ก็เดินเข้ามาและกล่าวด้วยน้ำเสียงของอ่อนโยน ใบหน้าไม่งดงามเท่าเศษเสี้ยวของท่านเทพ ทำให้อ้ายปิงรู้ว่าที่แท้มนุษย์ก็ชอบปลูกผมบนใบหน้า

พวกเขาไม่ใช่สัตว์ร้ายแปลงกลายมาเหมือนที่นางตกใจกลัว แต่ว่านางชอบใบหน้าสง่างามและเกลี้ยงเกลาแบบท่านเทพจื่อเสินมากกว่าอยู่ดี

ได้ยินว่าอีกไม่กี่วันจะเป็นวันเกิดของนาง อ้ายปิงค่อนข้างตื่นเต้นเพราะนางเคยอ่านเกี่ยวกับ ‘การฉลองวันเกิด’ ของมนุษย์มามาก

ในตอนที่ยังอยู่ที่เรือนของท่านเทพ มีอยู่สองสามครั้งที่ท่านเทพเชิญผู้คนมาร่วมเฉลิมฉลองวันประสูติของท่าน แต่นั่นเพียงหมื่นปีต่อครั้ง ทำให้อ้ายปิงคิดว่ามนุษย์ที่ชอบจัดงานวันเกิดทุกปีนั้นช่างสิ้นเปลืองเหลือเกิน และสงสัยว่าทำไมพวกเขาไม่จัดงานวันเกิดทุก ๆ หมื่นปีเหมือนท่านเทพ

แต่เมื่อถึงวันเกิดครบรอบหนึ่งปีของนาง อ้ายปิงก็ทั้งผิดหวังและเสียใจ เมื่อสิ่งที่เห็นไม่เป็นอย่างที่คิด ท่านพ่อท่านแม่เพียงจัดเลี้ยงบนโต๊ะอาหารเล็ก ๆ มีกับข้าวห้าอย่าง และบะหมี่อายุยืนชามเล็ก ๆ ให้นางกินเท่านั้น นี่ไม่เหมือนกับที่นางคิดไว้เลย คิดว่าพวกเขาจะจัดงานใหญ่โตเหมือนอย่างในเรือนของท่านเทพเสียอีก

ถึงจะผิดหวังแต่มันก็ทำให้อ้ายปิงเริ่มเข้าใจแล้วว่า ความยากจนของครอบครัวนั้นเป็นของจริง ขณะที่นางเผลอหลับไปหลังดื่มน้ำนมถั่วเหลืองที่ท่านแม่นำมาให้

เสียงหนึ่งก็ปลุกอ้ายปิงในตอนเช้าอย่างไม่คาดคิด เสียงในหัวนางที่ดังก้องทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยในขณะเดียวกัน

[สวัสดีนายหญิง ข้าเป็นจิตวิญญาณอาวุธขั้นสูงของท่านที่ถูกเรียกว่าระบบ เปิดใช้งานระบบปลูกผักทำฟาร์มขั้นเทพ เพื่อเริ่มภารกิจแล้ววันนี้]

วันนี้เป็นเช้าที่สดใส แต่เสียงที่ปลุกให้ตื่นจากนิทรา ไม่ใช่เสียงแม่นมเหลียนที่คุ้นเคยตลอดหนึ่งปี กลับเป็นเสียงแปลกหูที่ขานเรียกนางว่า ‘นายหญิง’

‘เกิดอะไรขึ้น’ ทันทีที่ตื่นขึ้นมา อ้ายปิงก็อยากจะตะโกนออกมา แต่เพราะนึกขึ้นได้ว่าตนเองเป็นเพียงเด็กมนุษย์อายุปีเดียวเท่านั้น จึงได้แต่ร้องตะโกนอยู่ในใจ

[นายหญิง ข้าคือระบบปลูกผักทำฟาร์มขั้นเทพ ที่ท่านเทพแห่งการเพาะปลูกได้สร้างขึ้นเพื่อเตรียมส่งไปทำภารกิจชั้นสูงในแดนมนุษย์ที่แร้นแค้น และท่านก็กลายเป็นนายหญิงของข้า ดังนั้นจึงถูกส่งมาทำภารกิจตามประสงค์ของสวรรค์ขอรับ]

อ้ายปิงชะงักไปเล็กน้อย มองซ้ายมองขวาไม่พบว่ามีใครอยู่ในห้องเล็ก ๆ ของตนจริง ๆ สุดท้ายจึงเพ่งมองเข้าไปในจิต ก่อนต้องแปลกใจเมื่อเห็นบางสิ่งในห้วงจิตของตน

‘เจ้าเป็นใคร หรือเป็นอะไร’

[นายหญิง ข้าเป็นจิตวิญญาณอาวุธขั้นสูงที่ถูกเรียกว่าระบบ คอยให้ความช่วยเหลือในการทำภารกิจของท่านให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี]