ท่านประธานยอดรัก ชุด One Night Stand

ดาหวัน แสนสุข หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี หล่อนเป็นคนนครสวรรค์ ครอบครัวของหล่อนมีสมาชิกในครอบครัวอยู่ด้วยกันหกชีวิต และพ่อกับแม่ล้วนก็ทำนาเป็นอาชีพหลัก

ชีวิตของหล่อนมีความสุขตามอัตภาพ สมัยเด็กๆ หล่อนก็วิ่งไล่จับกับน้องๆ ในทุ่งนา ตอนเย็นหลังพ่อกับเลิกทำนาก็จะไปหาปูหาปลาตามหนองน้ำธรรมชาติ ได้เยอะบ้าง ไม่ได้เลยบ้าง แต่ก็อยู่กันมาได้ จนกระทั่งหล่อนอายุได้สิบแปด กำลังจะเรียนต่อมหาวิทยาลัย พ่อของหล่อนก็เป็นลมกลางทุ่งนา และก็เสียชีวิตไปในที่สุด

ตอนนั้น...

วินาทีนั้น ชีวิตของหล่อนราวกับถูกดูดลงไปในหลุมดำที่เต็มไปด้วยความทุกข์

หล่อนเห็นแม่ร้องไห้ทุกวัน รวมถึงน้องๆ ก็ร่ำร้องหาแต่พ่อที่จากไปแล้ว หล่อนเองก็หลบไปร้องไห้ใต้ต้นไม้บ่อยครั้งเช่นกัน

เมื่อเสาหลักของครอบครัวจากไป หล่อนก็ไม่อาจจะเอาตัวรอดด้วยการทิ้งทุกคนไปเรียนต่อได้ หล่อนตัดสินใจไม่เรียนต่อมหาวิทยาลัย เลือกจะให้น้องๆ ที่เหลืออยู่อีกสามคนได้เรียนแทน

ตอนแรกแม่ของหล่อนคัดค้าน เพราะอยากเห็นหล่อนมีอนาคตที่ดี แต่หล่อนทำตามความต้องการของท่านไม่ได้ เพราะไม่อยากให้ท่านเหนื่อยมากกว่านี้อีกแล้ว

หล่อนจะช่วยแม่เอง จะทำงาน หาเงิน ส่งมาให้แม่และน้องๆ เอง

ในที่สุด หล่อนก็ตัดสินใจเดินทางมายังกรุงเทพฯ เพื่อหางานทำ

งานแรกของหล่อนคืองานล้างจานในร้านอาหาร แต่หล่อนทำได้แค่เพียงไม่ถึงเดือนก็ลาออกไป เพราะเจ้านายผู้ชายจ้องแต่จะปลุกปล้ำ

งานที่สองของหล่อนก็คือพนักงานในร้านสะดวกซื้อชื่อดัง หล่อนขยัน ตั้งใจทำงานจนได้เลื่อนขั้นสูงขึ้น และนั่นก็ทำให้เพื่อนร่วมงานไม่พอใจ กลั่นแกล้งหล่อนต่างๆ นานา จนในที่สุดหล่อนก็ต้องลาออกไปเอง

ตอนนั้นหล่อนรู้สึกเคว้งคว้างมาก รู้สึกราวกับชีวิตไม่เหลืออะไรอีกแล้ว แต่เพราะครอบครัวยังต้องการเงิน ทำให้หล่อนกัดฟันสู้อีกครั้ง

หล่อนมาสมัครงานที่โรงแรมระดับห้าดาวแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวง และก็ได้เข้ามาทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดได้ในที่สุด

หล่อนดีใจมาก เพราะแม้งานที่ทำจะต่ำต้อย แต่เงินเดือนสูงกว่าตอนที่ทำในร้านสะดวกซื้อชื่อดังเสียอีก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้หล่อนทำงานที่นี่มาจนถึงบัดนี้

ชีวิตของหล่อนเหมือนจะมีความสุขดี แต่เหมือนชะตาจะกลั่นแกล้งให้ทุกข์ทรมานอยู่เรื่อยไป เมื่อตลอดระยะเวลาเกือบห้าปีที่ผ่านมา หล่อนแทบไม่มีเพื่อนร่วมงานเลย

หล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงไม่ชอบขี้หน้าหล่อนนัก ทั้งๆ ที่หล่อนก็ไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร จะมีก็แค่เรื่องนั้นเรื่องเดียว...

ดาหวันคิดย้อนไปถึงเรื่องเมื่อสี่ปีก่อน มีเพื่อนร่วมงานมาชอบพอหล่อน แต่หล่อนไม่เล่นด้วย เพราะผู้ชายคนนี้มีลูกมีเมียอยู่แล้ว แถมเมียของเขาก็ยังทำงานอยู่ในโรงแรมนี้ด้วยเช่นกัน

หล่อนพยายามหลบหน้าผู้ชายคนนี้ พยายามที่จไม่คุยด้วย แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็ใช้เล่ห์กลหลอกพาหล่อนเข้าโรงแรม แม้หล่อนจะรอดพ้นเงื้อมือของเขามาได้ แต่หลังจากนั้นเสียงนินทาว่าร้ายก็ดังมาเข้าหูทุกวี่วัน

หล่อนพยายามอธิบาย พยายามบอกทุกคนว่าหล่อนไม่ได้สนใจผู้ชายคนนี้ แต่เขากลับเอาหล่อนไปพูดเสียๆ หายๆ หาว่าหล่อนให้ท่า

ด้วยเหตุนี้ล่ะมั้ง ทำให้เพื่อนร่วมงานรังเกียจเดียดฉันท์ในตัวของหล่อน

ดาหวันยิ้มเศร้าหมองให้กับตัวเอง ขณะก้าวออกจากห้องพักที่ตนเองเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ

“วันนี้นัดผัวใครเอาไว้หรือเปล่าล่ะหวัน”

เสียงทักทายแกมจิกกัดของเพื่อนร่วมงานดังแว่วเข้ามาในหู

หล่อนควรจะชาชินได้แล้ว แต่ก็ทำอย่างที่คิดไม่ได้สักที หล่อนเจ็บทุกครั้งที่ถูกกล่าวหาในเรื่องที่ไม่ใช่ความจริง แต่ก็รู้ดีว่าอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์

หล่อนทำได้แค่ยิ้มบางๆ ให้กับเจ้าของคำพูดเหน็บแหนม และเข็นรถทำความสะอาดจากไป

“ทำเป็นไม่ตอบ สงสัยยังเลือกไม่ได้ล่ะสิว่าวันนี้จะลากผัวใครเข้าโรงแรม”

“นั่นสิ แต่มันจะลากผัวใครก็ได้ แต่อย่ามายุ่งกับผัวฉันก็พอ ไม่งั้นมีตบเละ”

“อีนี่มันไว้ใจไม่ได้ ทำหน้าเรียบร้อย แต่ข้างในแรดชิบหาย เนอะแก”

“ใช่ เมื่อไหร่มันจะออกๆ ไปจากโรงแรมเสียที ที่นี่จะได้หมดเรื่องฉาว”

ทุกคำพูดว่าร้ายดังเข้ามาในหูอย่างชัดเจน ราวกับว่าสองคนที่สนทนากันอยู่นั้นต้องการให้หล่อนได้ยิน

น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ ค่อยๆ ไหลรินออกมาอาบแก้มอย่างสุดทน

หล่อนไม่ได้เป็นอย่างที่พวกนั้นพูดเลย...

ดาหวันยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะเข็นรถใส่อุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บในห้องเก็บของ และก็รีบเดินไปยังด้านหลังของโรงแรม ซึ่งเป็นที่ประจำที่หล่อนใช้หลบเลียน้ำตา