ตอนที่2 สิงห์ไม่คำราม

ประตูห้องน้ำด้านในถูกเปิดออกก่อนที่หญิงสาวจะเข้าไปทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ เจ้าจันทร์โล่งใจที่ไม่มีใครเข้ามารบกวน เธอคว้ากระเป๋าสะพายซึ่งแขวนตรงประตูมาถือไว้ ตั้งใจเปิดประตูออกไป ทว่ากลับได้ยินเสียงล็อกประตูจากทางด้านนอก

"!!!"

แวบแรกเธอคิดว่าอาจมีคนคิดทำไม่ดีกับเธอ แต่พอฟังดูดีๆ ก็รู้ว่าไม่ใช่

"อื้อ! คุณเลใจเย็นๆ สิคะ" เสียงครางและชื่อที่ฝ่ายหญิงเอ่ยเรียกออกมาทำเอาเจ้าจันทร์ขมวดคิ้วยุ่ง

เลไหน?

"อาาา...อย่าบอกให้ใจเย็นถ้าเธอจะแฉะจนเปียกมือฉันขนาดนี้" เสียงทุ้มกล่าวตอบ

พลันนั้นใบหน้าของเจ้าจันทร์ถึงกับแข็งค้างไปชั่วขณะ เสียงนั้นมันคุ้นหูเธอมากจนแทบไม่อยากเชื่อ เลที่ว่าคงไม่บังเอิญเป็นเลออนหรอกใช่ไหม?

เลขาคนสวยถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ใบหน้าที่เคยนิ่งเรียบอย่างรักษามาดเริ่มขึ้นสีระเรื่อเมื่อเธอต้องมาทนฟังเสียงครางของคนทั้งสอง มันคงไม่เป็นไรเลยถ้าหนึ่งในนั้นไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก

และน่าแปลกที่เสียงครางแหบต่ำของฝ่ายชายนั้นทำให้เธอรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาเสียได้

"คุณเลออนขาาา"

นั่นปะไร เลออน...คนกินไม่เลือก!

เจ้าจันทร์ใจยิ่งเต้นครึกโครมเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่าผู้ชายน้ำเสียงคุ้นคือหนึ่งในเจ้านาย

"คุณเลตรงนี้มัน...ดีมากๆ เลยค่ะ" เสียงครางหวิวดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะยาวนานอยู่หลายนาที

เจ้าจันทร์ลูบแขนตัวเองไปมา เธอกัดริมฝีปากล่างอยู่หลายหนก่อนจะทนไม่ไหวรีบส่งข้อความไปหาเจ้านายของตัวเอง

 [เจ้าบังเอิญเจอคนรู้จักกำลังเมา ขอเวลาส่งคนเมากลับบ้านสักเดี๋ยวนะคะ]

เจ้าจันทร์ถอนใจเฮือกหลังพิมพ์ข้อความจบ ดีที่เหมราชเองก็นั่งดื่มต่อที่ห้องนั้นอยู่แล้ว เธอจึงไม่ต้องรู้สึกผิดมากนักที่ต้องฝากเอกสารเอาไว้ ที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย โน่น พี่ชายของเขาต่างหากที่เอาไม่เลือกที่ เธอถึงต้องมาติดแหง็กอยู่แบบนี้ออกไปไหนไม่ได้สักที

"อื้ม คุณเลออนขาาา..."

เฮ้อ...ให้ตาย เธอต้องมาทนฟังอะไรแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่? นี่ฟังจนน้ำจะเดินอยู่แล้ว เมื่อไหร่สองคนนั้นจะเสร็จกิจสักที!

สักพักเห็นจะได้ เจ้าจันทร์หูผึ่งได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งดังขึ้น เสียงที่ดังรบกวนทำเอากิจกรรมเข้าจังหวะต้องหยุดลงกลางคัน

"ว่าไง"

นั่นคือเสียงของเขา ประธานสิงหราชที่ชักจะหงุดหงิดเมื่อตอบคนปลายสาย เท่าที่ฟังก็ดูจะเป็นเรื่องของธุรกิจ เธอเดาได้ในทันทีว่าคงเป็นคุณเหมราชนั่นแหละที่โทรมารายงานพี่ชายถึงความคืบหน้าของงาน

แหม แต่ดันโทรมาถูกเวลาขนาดนี้...พรุ่งนี้เห็นทีเธอควรหาอะไรไปขอบคุณคุณเหมสักหน่อยดีไหมนะ

"แต่งตัวซะ ฉันหมดอารมณ์จะทำต่อแล้ว"

เจ้าจันทร์ได้ยินเสียงคนไม่สบอารมณ์ตอบหญิงสาวที่ลากเข้ามานัวเนียด้วยกัน ฝ่ายนั้นถึงกับทำเสียงโอดครวญ คงเสียดายที่อดได้อม...อุ๊บ! ไม่สิ คงเสียดายที่ไม่ได้ขึ้นสวรรค์กับเจ้าของบริษัทผู้ทรงอำนาจอย่างแอลกรุ๊ป ก็สิงหราชขึ้นชื่อว่าเป็นเสือนักล่าแต้ม ใครๆ ก็อยากลองกับเขากันทั้งนั้น

"ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอคะ แค่น้ำเดียวก็พอ"

"ไม่ได้ ฉันไม่มีเวลามากพอ"

"แต่ว่า หนูทำได้นะคะ แค่สิบนาทีเอง"

"ก็บอกว่าไม่ไง"

เสียงของสิงหราชเข้มขึ้น บ่งบอกว่าเขาไม่พอใจต่อลูกตื้อแสนโง่นั่น เจ้าจันทร์พยายามเงี่ยหูฟัง สักอึดลมหายใจหนึ่ง เธอก็ได้ยินเสียงสวมเสื้อผ้า ก่อนจะตามมาด้วยคำพูดเด็ดขาด

"รีบออกไปแล้วรับเช็คกับคนที่รออยู่หน้าห้องน้ำซะ หรือเธอจะเลือกออกไปแบบไม่ได้อะไรเลยก็ตามใจ"

เท่านั้นเสียงรองเท้าส้นสูงก็ดังขึ้นเมื่อหญิงสาวดูจะรีบกุลีกุจอวิ่งออกจากห้องน้ำ เจ้าจันทร์เดาไม่ผิดนักหรอก อย่างไรเสียได้เงินติดไม้ติดมือกลับไปก็เป็นอะไรที่ดีกว่าสินะ บางทีเธอก็อยากรู้จริงๆ ว่าคนที่เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยแบบเขาจะเปย์คู่นอนครั้งละเท่าไร

"อ่า ให้ตาย ดีนะไอ้เหมโทรมา เฮ้ออ... ทำไมมันไม่ขึ้นอยู่เรื่อยเลยวะ" เสียงสบถหยาบดังมาจากภายนอก เจ้าจันทร์รับรู้ได้ถึงความหนักอกหนักใจของอีกฝ่าย ดูเขาจะไม่พอใจกับบทรักเมื่อครู่นี้มาก

ที่น่าสนใจก็ตรงคำว่า 'ขึ้น'

เขาหมายถึงส่วนนั้นใช่ไหม?!

หญิงสาวพยายามไม่คิดลึก แต่ก็อดไม่ได้อีกนั่นแหละ เพราะจากสภาพถอนหายใจแรงๆ เช่นนั้นก็ดูออกว่าเขาอึดอัดมาก อีกอย่างมันน่าสงสัยจริงๆ เหตุใดประธานสิงหราชถึงนึกขอบคุณน้องชายที่โทรมากวนกัน ทั้งที่ความจริงแล้วเขาควรโมโหเมื่อถูกขัดจังหวะไม่ใช่หรอกหรือ?

คำถามผุดขึ้นในหัวราวกับดอกเห็ดกำลังเบ่งบาน เจ้าจันทร์ไม่ใช่คนอยากสอดรู้เรื่องของใคร แต่ไม่รู้ทำไมกับผู้ชายคนนี้ เธอถึงสนใจเขานัก เลขาช่างเดาเก่งรีบส่ายหน้าเมื่อรู้สึกว่าตัวเองสนใจอีกฝ่ายมากเกินไป

เจ้าจันทร์ได้ยินเสียงเปิดประตูอีกครั้งหนึ่งแล้ว เธอรออย่างใจจดจ่อ เมื่อเสียงทุกอย่างเงียบหายจึงรีบเปิดประตู แต่กลับไม่เป็นดั่งที่คิด!

หญิงสาวชะงักค้างทันที ใบหน้าของคนที่เธอคิดว่าออกไปแล้วกลับมาอยู่ตรงหน้า

"นึกว่าใคร ที่แท้คุณเลขาของไอ้เหมนี่เอง"

สิงหราชยิ้มที่มุมปาก รอยยิ้มของเขาทำให้เจ้าจันทร์รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่น่าเข้าใกล้ หญิงสาวพยายามทำใจให้สงบเข้าไว้ ทำตัวให้ดูปกติที่สุดและปลอบตัวเองว่าเธอไม่ใช่คนผิด ไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวอะไรทั้งนั้น

"สวัสดีค่ะ คุณสิงหราช รบกวนหลีกทางหน่อยได้ไหมคะ"

"หลีกทาง? เกิดจะรีบกลับทั้งที่เมื่อกี้ก็แอบฟังอยู่ตั้งนานน่ะเหรอ" อีกฝ่ายถามกลับมาอย่างยียวน "ผมไม่คิดว่าคุณจะรีบขนาดนั้นนะ"

"พอดีหน้าบางน่ะค่ะ ไม่อยากออกมาเห็นภาพอนาจารจนเสียสายตา กลัวว่าเห็นแล้วจะนอนไม่หลับก็เลยเลือกที่จะรอ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วดิฉันก็ต้องขอตัว" เจ้าจันทร์ตอบกลับเสียงนิ่ง ใบหน้ายิ่งนิ่งเรียบกว่า

สิงหราชเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มของตัวเอง เขามองหญิงสาวตรงหน้า "เธอได้ยินอะไรบ้าง"

"คะ? อ้อ...ก็เสียงครางไงคะ ได้ยินแค่นั้น แต่ดิฉันจะคิดซะว่าไม่ได้ยินอะไรเลยก็แล้วกันค่ะ" เจ้าจันทร์ส่งยิ้ม ยิ้ม...ที่ไปไม่ถึงดวงตา

ทั้งสองคนจ้องหน้ากันนิ่งราวกับทำสงครามประสาท เจ้าจันทร์ไม่ได้แสดงท่าทีก้าวร้าวอะไร แต่สายตาก็กดดันให้อีกฝ่ายต้องล่าถอย แน่นอนว่าสิงหราชมองออก เพียงแต่เขาเลือกที่จะไม่ถอยให้เสียอย่างนั้น

ในเมื่อเขาพูดเสียงออกดัง บางทีเธออาจรู้ความลับเข้าแล้วก็ได้

"แน่ใจเหรอว่ารู้แค่นั้น และยังบอกว่าจะไม่ปากโป้งอีก?"

"นี่มันนอกเวลางานนะคะคุณสิงหราช เรื่องคุณกับผู้หญิงของคุณดิฉันไม่เอาไปป่าวประกาศหรอกค่ะ อีกอย่าง ชื่อเสียงคุณด้านนี้มันก็เป็นที่รู้กันอยู่แล้ว จะฉันหรือผู้หญิงคนนั้นก็คงไม่เอาไปบอกต่อหรอกค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกแบล็กเมล์"

"เธอ!"

"ถ้าคุณหงุดหงิดที่โดนขัด ให้เลขาดีลคนใหม่ให้ดีไหมคะ" เจ้าจันทร์เสนอทางเลือก "ตอนนี้คุณเหมราชกำลังรอให้ฉันไปเก็บเอกสาร ฉันไม่อยากรบกวนเวลาเจ้านายนานไปกว่านี้แล้ว ช่วยหลบทางให้ได้ไหมคะ"

สิงหราชหรี่ตามองเมื่อเห็นท่าทีจริงจังของเธอ เขาแค่ต้องการแน่ใจว่าเลขาปากดีคนนี้ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความลับของเขา นอกเหนือไปจากนั้นก็คือ เขาชักถูกใจฝีปากของคุณเลขาคนเก่งเสียแล้ว

ไม่บ่อยนักหรอกที่จะเจอผู้หญิงไม่แยแสต่อเขาอย่างที่เธอทำ

ชายหนุ่มยอมหลีกทางเมื่อมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของเธอ อีกฝ่ายถึงกับยื่นหน้าจอให้ดูว่าน้องชายเขาโทรมาตามเธอแล้ว

"ขอบคุณที่หลีกทางค่ะ คราวหน้าก็อย่าลืมดูคนหน่อยนะคะ ถ้าคุณถูกแอบถ่ายขึ้นมาอาจจะกระทบถึงความน่าเชื่อถือของบริษัทได้" เจ้าจันทร์กล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป

สิงหราชมองตามคนที่เดินพ้นประตูไปแล้ว เขายิ้มออกมา แต่รอยยิ้มนั้นกลับดูเจ้าเล่ห์ร้ายอย่างคนที่มีแผนอยู่ในหัว

เจ้าจันทร์ไม่รู้ตัวเลยว่าความวุ่นวายกำลังจะมาถึงตัวเธอในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้แล้ว...