ท่านประธานคะอย่าหื่น

ในช่วงบ่ายของวันอาทิตย์ ซึ่งเป็นวันหยุดที่เหมาะกับการพักผ่อนหลังจากต้องเผชิญหน้ากับความเหนื่อยล้าจากการทำงานมาตลอดห้าวัน ท่ามกลางกลิ่นหอมของนมและเนยที่ลอยกรุ่นอยู่ในคาเฟ่ร้านดังที่ตั้งอยู่บริเวณชั้นล่างของคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่ง เสียงเพลงสากลที่เปิดคลอไปกับบรรยากาศทำให้ทั้งรู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลายไม่น้อย

เสียงสนทนาที่ดังมาเป็นระยะจากลูกค้าแต่ละโต๊ะยิ่งทำให้คาเฟ่แห่งนี้ดูครึกครื้นขึ้นมา เครื่องดื่มแก้วโปรดและของว่างยามบ่ายพาให้บทสนทนายิ่งไหลลื่น

เจ้าจันทร์ หรือชื่อที่เพื่อนๆ เรียกจนชินปากว่าคุณเจ้า ก็เป็นหนึ่งในคนที่มาใช้บริการคาเฟ่แห่งนี้ด้วย

ฉายา 'คุณเจ้า' ที่ได้มาเพราะความเจ้าระเบียบนั้นดูจะละลายหายไปเมื่อเวลานี้เจ้าตัวอยู่นอกเวลางาน เจ้าจันทร์ที่ถูกเพื่อนนัดให้ออกมาเที่ยวเล่นด้วยกันแทบจะสลัดภาพลักษณ์เลขาจอมเนี้ยบไปจนหมด

ชุดทางการกับแว่นตาอันโปรดที่ชอบสวมใส่ พอเปลี่ยนมาสวมคอนแทคเลนส์กับชุดสบายๆ ก็ให้ความรู้สึกราวกับเป็นคนละคนจนโดนเพื่อนแซวตั้งแต่เห็นหน้า

นั่งคุยกันไปๆ มาๆ ก็กลายเป็นว่าหัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปเรื่อยเปื่อยจนแทบจำไม่ได้แล้วว่าคุยอะไรกันไปบ้าง

"เอ๊ะ นั่นคุณสิงหราชที่เป็นซีอีโอของแอลกรุ๊ปหรือเปล่า" นินจาร้องถามขึ้นหลังจากเห็นร่างสูงของบุคคลที่เธอกล่าวถึงลงจากรถยนต์ส่วนตัว  

ข้าวหอมรีบหันมองตาม "หือ? ไหนๆ ฉันยังไม่เคยเห็นตัวจริงเลยแก"

"ใครคือคุณสิงหราช แอลกรุ๊ปไหนวะ" ปิดท้ายด้วยเพื่อนคนสุดท้ายในกลุ่มของเจ้าจันทร์ นิลิน ผู้ซึ่งทำงานราชการ เธอจะไม่รู้จักคุณสิงหราชคนนั้นก็คงไม่แปลก เพราะสายงานที่ทำไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย

ต่างจากนินจาและข้าวหอมที่ทำงานอยู่ในบริษัทเกี่ยวกับการเงินและการลงทุน พวกเธอย่อมรู้จักเจ้าของธุรกิจที่ครอบคลุมกิจการหลายอย่างอย่างคุณสิงหราชอยู่แล้ว

ผู้ชายอย่าง คุณสิงหราช ที่ทั้งหล่อ รวย มีงานตำแหน่งสูงๆ โปรไฟล์ดีพร้อมไปแทบทุกด้าน ใครบ้างจะไม่อยากรู้จัก หากไม่นับข้อเสียที่ว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อละก็นะ

"คุณเขาเป็นเจ้านายของคุณเจ้าไง นั่งตำแหน่งซีอีโอ ส่วนคุณเจ้าเป็นเลขา ใช่ไหมๆ" ข้าวหอมทั้งอธิบายและเอ่ยถามไปในคราวเดียวกัน

เจ้าจันทร์ส่ายหน้าตอบ สายตายังมองสิงหราชที่ควงนางแบบสาวเดินผ่านหน้าร้าน

ตั้งแต่เธอทำงานและได้รู้จักกับเขา เธอเองก็ยังไม่เคยเห็นเลยว่าคุณซีอีโอจะคบหาใครจริงจัง แต่ละคนเห็นหน้ากันครั้งสองครั้งก็หายไปแล้ว วันๆ หนึ่งเธอเห็นไม่ต่ำกว่าสามคนที่มาแล้วก็ไป

คนอะไรใช้ผู้หญิงได้เปลืองกว่าทิชชู่เสียอีก

"ฉันทำงานให้น้องชายคุณเขาต่างหากล่ะ ขืนเป็นเลขาของคนแบบนั้นคงได้ปวดหัวตายแน่แกเอ๊ย"

"เออ นั่นดิ นี่เห็นคุณเขาช่วงบ่ายๆ ประจำเลย ทำงานถึงครึ่งวันหรือเปล่าก็ไม่รู้" นินจาพยักหน้าตาม "คอนโดนี้ก็ห้องเชือดดี ๆ นี่แหละ นั่งต่ออีกสักพักเดี๋ยวก็เห็น"

เจ้าจันทร์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากนินทาเจ้านาย เธอเพียงนั่งฟังอย่างเงียบๆ และคอยแย้งบ้างหากสิ่งที่เพื่อนพูดมานั้นไม่เป็นความจริง จนหัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปเรื่องอื่น เจ้าจันทร์ก็ยังเผลอเหลือบสายตามองไปยังทางเข้าคอนโดอยู่บ่อยครั้ง

ลึกๆ แล้วเธอก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าคนอย่างสิงหราชจะควงผู้หญิงติดๆ กันได้สักกี่คน

 อีกด้านหนึ่งภายในห้องหรูของคอนโดมิเนียม เสียงครางหวีดหวิวด้วยความกระสันเสียวของหญิงสาวค่อยๆ เบาลงไปจนเหลือเพียงเสียงหอบหายใจ

ริมฝีปากอิ่มซึ่งเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดเผลอสูดปากครางเมื่อเรียวนิ้วแกร่งทั้งสามถูกถอนออกจากร่างกายของเธอ

สิงหราช หรือเลออน ที่ใครๆ ต่างก็เล่าลือกันว่าเอาดุ วันนี้เธอได้ลองลิ้มรสนิ้วมือของเขาแล้วก็พบว่ามันไม่เกินจริงเลย

"ฉันจะไปสูบบุหรี่หน่อย เธอพักเถอะ" ชายหนุ่มบอกแค่นั้น เขาถอดถุงยางสำหรับสวมที่นิ้วออก ก่อนจะคว้าทิชชู่มาเช็ดคราบหยาดน้ำสีใสที่เปรอะตามนิ้วไปจนถึงข้อมือ จากนั้นจึงลุกจากเตียงไปหยิบบุหรี่ในกล่องเก็บที่ดูก็รู้ว่าราคาแพงตั้งแต่เห็นชื่อแบรนด์ที่ประดับอยู่ ไหนซิปโปราคาหลักหมื่นนั่นอีกเล่า ทำเอาคนมองตาวาวเพราะของมีราคาไม่รู้กี่รอบ

ผู้ชายคนนี้ขนาดแค่ใช้นิ้วก็ทำเธอเสร็จสมตาลอยไปไม่รู้กี่รอบ จนตอนนี้ข้างในของเธอมันยังสั่นไม่หาย ในขณะที่คนทำให้เธอกลับหน้านิ่งเฉยประหนึ่งคนไร้ความรู้สึก ร่างสูงถอนหายใจนิดหนึ่ง ลุกออกไปสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงด้านนอก

น่าเสียดายที่วันนี้เธอยังไม่ได้ลิ้มลองความแข็งแกร่งที่หลับใหลอยู่ภายใต้กางเกงของเขา ทั้งที่ขนาดของมันตอนหลับยังใหญ่โตขนาดนั้น อดคิดไม่ได้เลยว่าหากมันผงาดชันและสอดเข้ามาในร่างกายของเธอจะยิ่งใหญ่ยิ่งคับแน่นขนาดไหนเชียว

และมันจะยิ่งดีมากแค่ไหนนะหากเขาเกิดถูกใจเธอ

คนที่เพอร์เฟคทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะอย่างประธานสิงหราชไม่ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ

เขามันมีดีครบเครื่อง เธอมั่นใจ!

"ถ้าหายเหนื่อยแล้วก็กลับไปซะ เลขาฉันจะไปส่งเธอที่ด้านล่าง ส่วนเช็คก็วางอยู่บนโต๊ะ" เจ้าของห้องอย่างสีหราชเอ่ยบอกเมื่อเขาอ้อยอิ่งสูบบุหรี่จนหมดมวนแล้วกลับเข้ามาด้านใน

"เอ่อ เราจะไม่...ต่อกันจริงๆ เหรอคะ"

"ก็เห็นอยู่ว่าวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์" เขาตอบหน้าตาเฉยขณะหันมองหญิงสาวร่างเพรียวบางบนเตียง สายตาบอกชัดว่าเขาไม่ต้องการให้เธอตั้งคำถามหรือทำอะไรที่นอกเหนือไปจากคำสั่ง

"เอาไว้ครั้งหน้าที่อารมณ์ดีๆ วันนั้นอาจจะเรียกมาอีก"

"คุณพูดแล้วนะคะ เคทจะรอค่ะ" หญิงสาวเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเอาใจ

ครั้งนี้ไม่ได้ ครั้งหน้าก็ยังมี

นางแบบสาวดีกรีลูกครึ่งยอมลุกออกจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำ หลังแต่งกายจนเรียบร้อย เธอจึงเดินมาหยิบเช็คเงินสดมูลค่าหลักหมื่นเก็บใส่กระเป๋า

ก่อนออกจากห้องยังไม่วายจุมพิตลงที่ข้างแก้มของชายหนุ่มเป็นการทิ้งท้าย

"อย่าลืมเรียกเคทนะคะ"

สิงหราชเหลือบตามองใบหน้าสวยคมของคนกระซิบ

"เคทมีดีพอที่จะทำให้คุณมีความสุขได้มากเลยล่ะค่ะ ไว้เรามาเปิดประสบการณ์เสียวกันแบบเต็มขั้นกันนะคะ"

ริมฝีปากจรดบนผิวแก้มสากของชายหนุ่ม สัมผัสร้อนผ่าวแสนเย้ายวนนั้น สำหรับหญิงสาวแล้วเธอเรียกว่ารุกฆาต แต่สำหรับคนถูกจูบกลับทำเพียงแค่เสียงหัวเราะหึในลำคอเท่านั้น

ซึ่งไม่รู้ว่ามันแปลเป็นความหมายอะไรได้บ้าง เขาตอบรับ หรือไม่ยินดี ก็ไม่มีใครเดาใจออก

สิงหราชเป็นคนที่เก็บอารมณ์เก่ง เก่งไปเสียทุกเรื่องจนเขาเองยังนึกหงุดหงิดตัวเอง ว่าทนสภาพแบบนี้มาได้อย่างไรตั้งนานขนาดนี้

"นั่นๆ โห คนเก่าเพิ่งไป คนใหม่ก็ตามมาติดๆ เลยอ่ะแก"

ข้าวหอมชี้ไม้ชี้มือเมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่สิงหราชควงมาเพิ่งจะขึ้นรถไป ขณะเดียวกันผู้หญิงอีกคนก็ก้าวลงจากรถอีกคัน เดินตามเลขาคนนั้นของสิงหราชไปที่ลิฟต์

เป็นคู่นอนคนที่สองที่พวกเธอได้เห็นแล้วในวันนี้

"โห ร้ายจริงอะไรจริง" นิลินว่า "คนแบบนี้จะหยุดที่ใครได้วะ"

"คงจะหยุดหรอกมั้ง เคยได้กินวันหนึ่งตั้งหลายคน เสือมันจะอดเนื้อได้เชียวเหรอ" นินจาส่ายหน้า

มีเพียงเจ้าจันทร์เท่านั้นที่เผลอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองเวลา ก่อนจะหรี่ตามองคนที่เพิ่งเดินเข้าลิฟต์ไป

สี่สิบนาที...

จะว่ามากก็มาก จะว่าน้อยก็น้อย

บางทีคุณเขาคงเร่งทำเวลาเพราะนัดคนใหม่ไว้ละมั้ง มีเด็กในสต็อกหลายคนก็แบบนี้

คนอย่างสิงหราชคงไม่ต้องกังวลเลยว่ารถไฟจะชนกัน ก็เล่นสับรางเสียจนเชี่ยวชาญขนาดนี้นี่นา

วันจันทร์แห่งการทำงานเวียนมาถึงอีกครั้ง เจ้าจันทร์ถือโอกาสในการหยุดงานช่วงครึ่งวันเช้า เพราะวันนี้เธอต้องตามเจ้านายไปดีลงานกับลูกค้าในช่วงค่ำ

เป็นธรรมดาของฝ่ายขอเจรจาที่จะต้องไล่ตามอีกฝ่าย ต่อให้ฝ่ายนั้นเล่นตัวอย่างไร หรือจะโกหกว่าไม่มีเวลาว่างจนต้องเลือกเวลานัดค่ำๆ มืดๆ แต่หากมันจะนำมาซึ่งข้อตกลงร่วมธุรกิจและเม็ดเงินจำนวนมหาศาล การเสียเวลาเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้เจ้าจันทร์ก็มองว่ามันคุ้มค่าเสมอ

ช่วงเวลาสองทุ่มเศษเป็นช่วงที่ผู้คนยังไม่พลุกพล่านมากนัก เจ้าจันทร์และเหมราชผู้เป็นเจ้านายของเธอมาถึงสถานที่นัดหมายก่อนเวลาประมาณยี่สิบนาที ทำให้ต้องนั่งรออยู่ในห้องวีไอพีของผับชื่อดังต่อไปอีกสักระยะ

กระทั่งนั่งรออยู่ไม่นานเมื่อตัวแทนจากบริษัทคู่ค้ามาถึง เจ้าจันทร์จึงเริ่มทำหน้าที่ของเธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ทั้งเรื่องการเตรียมของว่างและเครื่องดื่มที่เธอสืบค้นมาอย่างดีว่าอีกฝ่ายชอบ...หรือไม่ชอบอะไร

เรื่องของงานเอกสารเองก็ไม่มีผิดพลาด จะต้องการเอกสารหรือข้อมูลเพิ่มเติมแบบไหนเธอก็เตรียมพร้อมมาทั้งหมด ถึงเป็นการเจรจากับบริษัทขนาดเล็ก แต่เจ้าจันทร์ก็ไม่เคยประมาท

ทำงานรอบคอบและไร้ซึ่งข้อผิดพลาด

นั่นแหละคือตัวตนของเธอในฐานะเลขามือฉกาจของแอลกรุ๊ป

"ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ" เหมราชกล่าวพลางจับมือกับคู่ค้าที่เพิ่งตอบตกลงรับข้อเสนอ

"ยินดีเช่นกันครับ คุณมีเลขาที่เก่งมาก" อีกฝ่ายกล่าวชื่นชม

เหมราชยิ้มรับอย่างเป็นธรรมชาติ เรื่องนั้นเขารู้ดีอยู่แล้ว เดิมทีฝีมือในการบริหารของเขาก็ไม่ได้โดดเด่นนัก แต่เพราะได้เลขาคนนี้มา งานหลายๆ อย่างของเขาจึงผ่านไปอย่างราบรื่น บางครั้งข้อเสนอที่น่าสนใจก็ยังมาจากเธอคนนี้

เรียกได้ว่าตำแหน่งรองประธานกรรมการบริหารที่เขานั่งอยู่ คนที่ส่งเขาขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ก็คือเจ้าจันทร์

"คุณเจ้ากลับยังไงครับ ให้ผมไปส่งไหม เรื่องเอกสารเพิ่มเติมเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยเคลียร์ต่อที่บริษัทก็ได้"

เหมราชถามขึ้นหลังจากทั้งห้องเหลือเพียงเขากับเลขาเพียงสองคน

"ไม่เป็นไรค่ะ เจ้าเอารถมา คุณเหมจะกลับเลยหรือเปล่าคะ"

เลขาคนเก่งเอ่ยถามกลับ มือก็รวบรวมเอกสารมาจัดเรียงลงในแฟ้มให้เรียบร้อย

"ผมว่าจะอยู่ต่ออีกสักหน่อยน่ะ"

"อ่า...งั้นเจ้าฝากเอกสารไว้กับคุณเหมสักเดี๋ยวได้ไหมคะ จะไปห้องน้ำน่ะค่ะ"

เมื่อได้ยินดังนั้นเหมราชก็รีบพยักหน้ารับทันที เขาอาสาเฝ้าเอกสารเอาไว้ ขณะที่เจ้าจันทร์ก็เดินออกจากห้องตรงไปยังห้องน้ำโซนวีไอพี

โชคดีที่ห้องน้ำโซนนี้แยกออกจากโซนธรรมดา ไม่อย่างนั้นช่วงสามสี่ทุ่มแบบนี้คนคงเริ่มเยอะจนต้องต่อคิวนาน

ที่ไหนเปลี่ยว ที่นั่นย่อมทางสะดวก

หวังว่าห้องน้ำที่เธอไป จะไม่มีสิ่งใดมารบกวนให้เสียเวลาหรอกนะ

มันคงไม่แจ๊คพอตแตกขนาดนั้น