ep2

ลันดาถอนใจยาว เก็บหนังสือแจ้งเตือนให้ชำระหนี้ใส่ไว้ในจดหมายเหมือนเดิม ก่อนจะมองออกไปไกลๆ จนเห็นรถยนต์คันหนึ่งวิ่งเข้ามา

“ใครกัน?”

ลันดาแอบเข้าไปส่องดูที่หน้าต่าง เห็นงามตาวิ่งออกไปรับอย่างพินอบพิเทา ชายหนุ่มในรถนั้น เพียงแต่เปิดกระจกแล้วสนทนากับงามตาเพียงแค่ไม่กี่ประโยค หลังจากนั้น รถคันนั้นก็แล่นออกไป

“เหมือนมาเฟียชะมัด กะอีแค่ลงมาคุยทำไมได้ นั่งเต๊ะอยู่บนรถยังกะเจ้านาย”

ลันดาส่ายหน้าเบะปากอย่างไม่สบอารมณ์ เธอไม่ชอบคนที่ดูถูกคนแบบนี้ เพราะรู้สึกแย่!

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูเบาๆ ก่อนที่ร่างของงามตาจะเดินเข้ามาโดยไม่รอให้ลูกสาวเปิด

“มีอะไรหรือคะแม่”

“ยังไม่ต้องรู้ แต่งตัวแล้วรีบไปกับแม่ก่อน”

“ไปไหนคะ?”

“ไม่ต้องถามหรอก เร็วๆ เข้า”

งามตาบอกด้วยสีหน้ากังวล เนื้อตัวสั่นไปหมด เธอบอกลูกสาวแล้วยืนหีนรีหันขวางอยู่กลางห้อง

“แม่คะ..แม่มีอะไรหรือเปล่า?”

ลันดาถามย้ำเสียงดัง เพื่อเรียกสติ งามตาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ากับลูกสาวแล้วรีบกลับไปเก็บข้าวของในห้องของตัวเอง ลันดามองตามแล้วสังหรณ์ใจแปลกๆ แล้วเปลี่ยนชุดนักศึกษาเป็นชุดลำลองที่ดีที่สุดของตัวเอง แต่มันก็ปอนมาก สำหรับคนทั่วไป

******

ไม่ถึงชั่วโมง งามตาและลันดาก็มานั่งอยู่ในห้องรับแขกของคฤหาสน์บนเนินเขา ที่ลันดาเคยคิดอยู่หลายครั้งว่า อยากจะเข้ามาดูข้างในสักครั้ง เพราะมันสวยและโดดเด่นเหลือเกิน โดยเฉพาะศิลปกรรมแบบโคโลเนี่ยนที่เจ้าของบ้านนำมาปรับแต่งให้เข้ากับสถานที่อย่างลงตัวที่สุด

ลันดามองไปรอบๆ อย่างสนใจ ของประดับตกแต่งที่นี่ เป็นของเก่าแก่โบราณและมีราคา บอกถึงรสนิยมของเจ้าของได้เป็นอย่างดีว่าเป็นไปในทิศทางใด และแน่นอนที่สุดคือ เขารวยมากจึงสะสมของเก่าราคาแพงได้ขนาดนี้

“ขอโทษที่ทำให้รอ”

เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาภายในห้องอย่างองอาจ เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงยีนส์ รองเท้าบูธ และสวมหมวกปีกกว้างคลุมใบหน้าครึ่งๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณอิส เอ่อ คุณอิสมีอะไรหรือคะ ถึงให้คนไปเรียกป้าถึงบ้าน”

งามตาพยายามทำใจดีสู้เสือ ขณะที่ลันดามองสองคนสลับไปมาอย่างงงๆ เพราะแม่ก็ไม่ได้แนะนำหล่อน และผู้ชายคนนั้นก็เหมือนจะไม่สนใจหล่อนด้วย ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะจับความผิดปกติที่เกิดขึ้นได้ เขาจึงถอดหมวกออกแล้วเพ่งมองมาที่หญิงสาวที่กำลังมองมาที่เขาพอดี แต่ทันทีที่เห็นใบหน้าของเขาชัดเจน ก็ทำให้ลันดาผงะ และยกมือปิดปากไว้ก่อนที่เสียงร้องจะหลุดออกมา

“ตกใจเหรอ?”

เขาถามเสียงเรียบ ไม่มีทีท่าว่าจะแคร์ ใบหน้าของเขามีรอยบากที่หว่างคิ้ว ลากลงมาที่ร่องแก้ม มันชัดเจนมากจนเธอตกใจ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะดูหล่อเข้ม แต่รอยแผลนั้นก็น่ากลัวเกินกว่าที่จะมอง

“ขอ..ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ชิน”

เขาบอกเรียบๆ แล้วหันมามองงามตา

“ลูกสาวค่ะ ชื่อลันดา ลันดาไหว้คุณอิศเสียสิ คุณอิสเรศสิ เป็นผู้มีพระคุณกับแม่ เป็นเจ้าของรีสอร์ทที่แม่เล่าให้ฟัง”

ลันดายกมือไหว้ทันที คนนี้หรอกหรือที่แม่เล่าให้ฟังว่าเขาให้ทุนแม่ทำร้านอาหารตามสั่ง พร้อมยิ้มแหยๆ ใจยังเต้นแรง เพราะความน่ากลัวของเขา

“ผู้มีพระคุณเหรอ? หึ หึ มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คุณคิดก็ เพราะที่ผมเรียกคุณมาที่นี่ มันอาจจะทำให้คุณรังเกียจผมก็ได้”

“ไม่หรอกค่ะ ไม่มีวันที่ป้าจะรังเกียจคุณเลย ที่ผ่านมาคุณก็ช่วยเหลือป้ามาตลอด ไม่มีครั้งไหนที่คุณจะไม่ช่วย”

“งั้นหรือ?..” เขาพยักหน้ายิ้ม แล้วปรายตามองหญิงสาวที่นั่งหลบตาเขาอยู่

“เด็กคนนี้น่ะหรือที่ผมส่งให้เรียนหนังสือ”

“ค่ะ”

ลันดาเงยหน้าขึ้นทันที หมายความยังไง เขาส่งเธอเรียน? ส่งเรียนแล้วทำไมเธอยังถูกทวงค่าเทอมจนจบออกมาแบบไม่มีวุฒิการศึกษา

“อะไรคะแม่”

ทันทีที่สงสัยเธอก็โพล่งถามทันที สายตาสงสัย งุนงง งามตามองลูกสาวแล้วพยักหน้า

“ลันดา ไม่ใช่เงินแม่หรอกที่ส่งเสียให้เรียน เป็นเงินของคุณเขาทั้งนั้น”

ลันดาโมโหปรี๊ดขึ้นมา เพราะถ้าเขาส่งเสียเธอจริง เธอคงไม่มีจดหมายทวงหนี้ นี่เขาโกหกหน้าด้านๆ เลยหรือ

“ไม่จริงค่ะแม่ ถ้าแม่เห็นหลักฐาน แม่จะรู้ว่าไม่จริงเลย”

เธอหันไปมองหน้าเขาอย่างโกรธๆ แต่เขากลับมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“จริงสิลูก ท่านให้คนเอาเงินไปให้แม่ทุกเดือน แล้วแม่เป็นคนโอนเงินไปให้ป้าสมใจเขาเอง เป็นค่าเทอมและค่ากินอยู่ของลูก”