ทาสรัญจวน

เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยนามว่าน้ำรินดังอยู่หน้าโลงศพ เธอปาดน้ำตาทิ้งมองรูปหน้าศพซึ่งเป็นมารดาบังเกิดเกล้าด้วยความเศร้าเสียใจ

“ฮือๆๆๆ แม่จ๋า แม่ไม่อยู่แล้วหนูจะอยู่กับใคร” เด็กน้อยรำพึงรำพันอยู่หน้าโลงศพ

“อยู่กับพี่ไงคะ” หนุ่มน้อยวางมือบนบ่าของเด็กน้อยและลูบผมนุ่มสลวยเบาๆ

“พี่ธร” เธอเรียกเขาเบาๆ

“ต่อไปนี้อยู่กับพี่นะ พี่จะดูแลเธอเอง แต่เธอต้องสัญญาว่าจะเป็นของพี่”

“เป็นของพี่ยังไงเหรอคะ” เด็กหญิงตัวน้อยถามอย่างสงสัย

“เป็นผู้หญิงของพี่โอเคไหม แล้วพี่จะดูแลเธอเอง”

“จะส่งให้หนูเรียนด้วยใช่ไหมคะ” เด็กน้อยอยากเรียนหนังสือ คิดว่าหากมารดาไม่อยู่คงไม่มีใครส่งเรียน

“ใช่ค่ะ พี่จะให้คุณแม่ส่งให้เรียนเอง ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้เรียน”

“ดีจังค่ะ พี่ธรใจดีจัง” แม้เขาจะเป็นลูกชายเจ้าของบ้าน แต่เขาก็เอ็นดูเธอมาก เธอจึงมีสิทธิ์เรียกเขาว่าพี่แตกต่างจากคนอื่นในบ้าน

วรธรจูงมือน้อยออกมาจากศาลาตั้งศพ ก่อนจะพากลับบ้าน

“อย่าคิดมากเลย พรุ่งนี้ก็จะเผาแล้วนะ ร้องไห้ทุกวันตาบวมไปหมดแล้ว” เขาไล้แก้มเด็กหญิงเบาๆ ก่อนจะสั่งให้คนขับรถออกรถมุ่งหน้ากลับบ้าน...

ร่างน้อยที่กำลังโดนหนุ่มหล่อขย่มนอนร้องไห้น้ำตาไหลซึม พยายามดันหน้าท้องแกร่งของเขาออกห่าง แต่ผลักไสเช่นไรก็ไม่เป็นผล เขายิ่งกดกระแทกเธอมากยิ่งขึ้น

“ร้องไห้ทำไมคะ” คนถามกดมือน้อยไปกับเตียงนอนกว้าง สีหน้าอยากรู้

“ปล่อยน้ำนะคะพี่ธร” น้ำรินประท้วงเมื่อท่อนล่างของเธอโดนบุกรุกเข้ามาอย่างรุนแรงจนรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด

“วันหลังก็อย่าดื้อกับพี่อีกนะคะ” วรธรเอ่ยบอกสาวน้อยใต้ร่างด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาซอยกายถี่กระชั้นจนร่างน้อยสั่นคลอนไปมา

“ค่ะ” สาวน้อยรีบรับปากแทบจะทันที วรธรแนบกายเข้าไปหาจ้องมองเธออย่างหลงใหล น้ำรินเบือนหน้าหนี กัดปากเม้มเอาไว้แน่นอย่างจำใจ

“เกลียดหน้าพี่ขนาดนั้นเชียวหรือ”

“พี่ธร... อ๊า เสร็จหรือยังคะ” เธอร้องถามนิ่วหน้าด้วยความเสียวซ่าน

“ทำไม”

“รีบทำให้เสร็จๆ สิคะ น้ำจะนอนแล้ว” เด็กสาวเอ่ยบอกเขาเสียงสั่นพร่า

“น้ำไม่เสียวเหรอคะโดนเอาถี่ๆ แบบนี้ จะรีบเสร็จไปไหน อ๊า...” เขาร้องครางนิ่วหน้าด้วยความเสียวเมื่อเธอบีบรัดเขาแน่นถนัด

“อื้อ...” น้ำรินกัดปากตัวเองเอาไว้แน่น หลับตาปี๋ แต่มือหนาที่เคล้นคลึงทรวงอกอวบอิ่มเกินตัวทำให้เธอต้องหลุดเสียงครางออกมาถี่ๆ เขาซอยกายกดร่างเธอจมเตียงจนร่างสาวน้อยสะท้าน

“พี่ธรอย่าปล่อยในนะคะ” น้ำรินดันหน้าท้องของเขาอีกครั้งแต่เขาก็กดกายถี่ๆ จนเธอเสร็จคาร่างของเขาอย่างรุนแรง

น้ำรินหอบกระเส่า พลิกกายไปนอนกอดตัวเองสะท้านกับสิ่งที่ได้รับ

“พี่มีความสุขมากนะ รู้ไหม” วรธรกดจูบที่แขนเปลือยของเด็กสาวซ้ำๆ

“พี่ธรออกไปจากห้องของน้ำได้แล้วค่ะ” เธอไล่เขาเสียงสั่น

“ไม่ออกค่ะ พี่ยังไม่อิ่มเลยอยากนอนกอดเมียอีกจนถึงเช้า”

“อย่านะคะ” เขาคงไม่ทำอะไรแบบนั้นใช่ไหม

“ทำไมคะ กลัวใครรู้เหรอ” วรธรกระซิบถามเสียงดุดัน เธอกลัวเขาจนตัวสั่น

“พี่ธรได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ก็ปล่อยน้ำไปเถอะค่ะ”

“ยังเลย พี่อยากเอาเธอจากทางข้างหลังอีกหนึ่งยกให้เธอเสร็จ ให้เธอกระสันอยากร้องครวญครางน้ำแตกเหมือนเมื่อครู่” เขากระซิบและรั้งขาของเธอขึ้นด้านบนก่อนจะสอดกายเข้าหาจากทางเบื้องหลังในท่านอนตะแคง

“อื้อ... พี่ธรปล่อยน้ำไปเถอะ อ๊า...” น้ำรินร้องครางเสียงหลงเมื่อโดนบดเบียดมาทางด้านหลังก่อนจะกระแทกกระทั้นหนักหน่วงมากขึ้น เขาขยำทรวงอกอวบอิ่มของเธอจนยอดอกสาวแข็งเป็นไต

“จะปล่อยไปได้ยังไง น้ำน่าเอาขนาดนี้” วรธรขย่มกายเข้าหาหนักหน่วงขึ้น ทำเอาสาวน้อยอ้าปากค้าง ครางเสียงหลงเมื่อเขาซอยกายถี่กระชั้นขึ้น

“ครางดังๆ เลยจ้ะน้ำจ๋าคนจะได้แห่กันมาดูเราขย่มกันจนน้ำแตก”

“หยาบคายร้ายกายที่สุด อื้อ...” เธอกัดผ้าห่มยอมให้เขากระทำเอาตามใจชอบ ก่อนที่เขาจะแตกพร่าอีกครั้งในร่างของเธอ

น้ำรินพยายามดิ้นหนี แต่เขาก็กอดรัดเอาไว้แนบอก วรธรอยากเอาชนะเธอทุกอย่าง ไม่ยอมให้เธอต่อต้านอะไรเขาได้