ตอนที่ 11 ไร้ค่าในสายตา

EP11

สิ้นคำพูดทิศเหนือก็ผละออกจากร่างของนิวา มือหนาคว้าทิชชูมาเช็ดที่แก่นกายด้วยอารมณ์ที่ยังค้างคาอยู่ แต่ขืนเอาคนที่นอนแข็งเหมือนท่อนไม้ต่อไป เขาคงต้องได้พลั้งมือฆ่าเธอก่อนจะได้ปลดปล่อย

“หึ…” เขาเค้นหัวเราะออกมาแล้วเดินไปหยิบชุดขึ้นมาสวมลวกๆมือหนาเสยผมขึ้นไปหนึ่งทีก่อนจะคว้ากระเป๋าตังแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงประตูที่ดังสนั่น…

ปั้ง! ลับร่างทิศเหนือนิวาก็ทิ้งหน้าซบเข้ากับหมอนใบโต เธอมองคราบสีขาวเหนียวหนืดที่เปื้อนตามสีข้าง มันรู้สึกสะอิดสะเอียนที่ต้องแปดเปื้อนกับใครต่อใครมานักมากมาย มือบางค่อยๆยกขึ้นลูบท้องน้อยตัวเองเบาๆ หยดน้ำตาไหลอาบพวงแก้มหยดแล้วหยดเล่าที่ต้องติดอยู่ความอึดอัดแบบนี้วังวนเดิมๆตลอดมา…

“ฮึก…แม่ขอโทษ” นิวาปิดเปลือกตาลงพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เธอพยายามมาครั้งต่อหลายครั้งที่จะไม่รักผู้ชายคนนี้ แต่มันกลับไร้ประโยชน์สิ้นดี

ครืด… ครืด…

ในขณะที่เธอกำลังนอนร้องให้อยู่เสียงมือถือก็สั่นเครือขึ้นอีกครั้ง นิวาปาดน้ำตาออกแล้วเอื้อมมือหยิบขึ้นมา ปลายสายเป็นอิฐที่โทรเข้าเธอจึงตัดสินใจกดรับ เพราะต้องการคุยอะไรบางอย่างกับเขาพอดี…

“คะ คุณอิฐ”

( นิ…ว่างรึป่าว ออกมาคุยกันหน่อยได้มั้ย ) น้ำเสียงจากปลายสายเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจอะไรบางอย่าง พร้อมกับเสียงถอนหายใจหนักๆตามท้ายประโยคมาด้วย

“ตอนนี้ใช่มั้ยคะ…” นิวาพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเครือออกมา เธอหย่อนเท้าลงจากเตียงแล้วเดินหายเข้ามาในห้องน้ำปลายนิ้วชี้ค่อยๆไล่แตะตามรอยดูด…

( อืม )

“ที่ไหนคะ นิก็มีเรื่องจะคุยกับคุณเหมือนกัน” นิวาต้องบอกเรื่องนี้ให้อิฐระวังตัวก่อนมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้ หากทิศเหนือเล็งใครไว้ละก็ คนนั้นไม่พลาดแน่นอน

( See-k-no vip 10 )

“เรา คุยกันที่อื่นไม่ได้หรอคะ”

( ฉันก็แค่แวะมาดื่ม เดี๋ยวจะกลับแล้ว ทำไม กลัวฉันมอมเหล้าหรอ )

“เปล่าค่ะ งั้นไว้เจอกันนะคะ"

( อืม )

นิวากดตัดสายทิ้งแล้วจัดการชำระร่างกายให้สะอาดจนเสร็จเรียบร้อยร่างเล็กก็เดินออกมาแต่งตัวแล้วปิดรอยดูดที่ลำคอเอาไว้ด้วยการปล่อยผมให้คลอเคลียตอนกลางคืนคงไม่มีใครสังเกตเห็น พอทุกอย่างโอเคเธอจึงเดินออกมาจากนอกห้องด้วยใบหน้าหมองเศร้า…

See-K-no…

อึก อึก อึก…

แกร๊ก!

นิวายืนมองอิฐที่กระดกเหล้าเข้าปากอยู่หน้าประตู มือบางกำสายกระเป๋าแน่น ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน ดึงสายตาของอิฐให้เงยหน้าขึ้นมอง

“มาเร็วดีนิ”

“ทำไมคุณอิฐดื่มเยอะขนาดนี้ละคะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึป่าว” นิวาเหลือบมองขวดเหล้าที่กระจัดกระจายบนโต๊ะหลายขวดด้วยความสงสัยแต่คนตรงหน้าเธอไม่ได้แสดงท่าทีมึนเมาออกมา…

“วันนี้หลังจากที่ฉันกลับไปส่งเธอ พ่อบอกว่าเธอกำลังจะหมั้นหรอ” นิวานิ่งเงียบกับคำถาม เกรียงไกรคงบอกแค่คนสนิทจริงๆ และนั้นก็ไม่แปลกที่อิฐจะรู้เรื่องนี้

“ค่ะ”

“…” อิฐพยักหน้าเบาๆกับคำตอบที่ได้รับ มือหนาคว้าขวดเครื่องดื่มรินใส่แก้ว ก่อนจะยกมันขึ้นกระดกเข้าปากรวดเดียวหมด นิวาจึงเอื้อมมือไปค่อยๆจับแก้วออกแล้ววางไว้

“พอเถอะค่ะ ดื่มเยอะๆเดี๋ยวก็เมาหรอก”

“ช่างเถอะ ฉันอยากดื่ม” อิฐพยายามแย่งแก้วคืนแต่นิวากลับไม่ให้เธอวางมันไว้ไกลๆ แล้วจ้องมองหน้าอิฐ

“มีเรื่องอะไรเล่าให้นิฟังก็ได้นะคะ”

“ฉันแค่อยากรู้เฉยๆว่าเธอกำลังจะหมั้นจริงๆหรือแค่เรื่องโกหก แต่ตอนนี้ฉันรู้คำตอบแล้วแหละ…”

“นิ…ขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้เป็นคนบอกคุณอิฐเอง”

นิวาที่คิดว่าอิฐคงโกรธที่เธอไม่ได้บอกว่างานหมั้นของตัวเองกำลังเกิดขึ้นเอ่ยขอโทษด้วยสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย

“ไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้นหรอก ไม่ใช่ความผิดเธอ”

“ผิดสิคะ นิไม่ได้เป็นคนบอกคุณอิฐเอง” อิฐเบือนหน้าหลบสายตาแล้วกระตุกยิ้มฝืนๆให้เธอ

“ยังไงก็…ยินดีด้วยนะ”

“คุณอิฐอย่าโกรธนิเลยนะคะ”

“ใครบอกว่าฉันโกรธเธอ ฉันโอเคดี” อิฐแสร้งยักไหล่เหมือนเขาไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น มือหนาคว้าหมับเข้าที่ขวดเครื่องดื่มแล้วกรอกมันเข้าปาก จนนิวาแอบตกใจเบิกตากว้าง ไหนบอกว่าโอเค?

“คุณ…”

“พูดเรื่องของเธอมาเถอะ…ไหนบอกว่ามีเรื่องจะคุย” อิฐเปลี่ยนเรื่องในทันใด เขาวางขวดเหล้าลงบนโต๊ะ แล้วเอนแผ่นหลังพิงผนักเก่

“คือ…วันนี้ตอนที่นิคุยโทรศัพท์แล้วที่คุณอิฐพูดแทรกเข้ามา คนนั้นคือคู่หมั้นของนิค่ะ…” นิวาหยุดประโยคเอาไว้เพียงเท่านั้น เธอกำลังคิดหาคำพูดที่จะไม่ทำให้อิฐโกรธเธอมากกว่าเดิมออกมา

“เขาได้ยินเสียงคุณ เลยเข้าใจผิดที่สำคัญเขาขู่จะมาทำร้ายคุณ นิอยากให้คุณอิฐระวังตัว เพราะคู่หมั้นนิเขาคือลูกชายของคุณเกรียงไกรค่ะ นิไม่อยากเป็นต้นเหตุให้พวกคุณมีเรื่องกัน…”

“… “

“ทางเลือกที่ดีที่สุดตอนนี้ คุณอิฐอย่าพึ่งมาเจอนิอีกเลยนะคะ ถ้ามีเรื่องสำคัญจริงๆค่อยติดต่อมา” นิวาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของอิฐ ชายหนุ่มเค้นหัวเราะออกมาพร้อมกับหลบสายตาเธอ

“ได้ดิ”

“คุณอิฐไม่โกรธนิแน่นะคะ”

“ฉันจะโกรธเธอทำไม ถ้าหมดเรื่องจะคุยแล้ว ก็รีบกลับเถอะ” อิฐตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง มือหนาเคาะซองบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เมื่อเห็นว่าอิฐไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่พูดจริงๆนิวาจึงลุกขึ้นจากโซฟา

“งั้นนิกลับก่อนนะคะ อย่าดื่มเยอะนะ เดี๋ยวขับรถกลับไม่ได้”

“…” มีเพียงความเงียบตอบกลับมา คนตัวเล็กจึงหันหลังให้ แล้วก้าวเดินออกมาจากห้องด้วยความรู้สึกแปลกใจกับท่าทางของอิฐ…

แต่พอเดินออกมาจากห้องสายตาเธอก็ดันไปสะดุดกับใครบางคนที่ไม่อยากเจอเป็นที่สุด ทิศเหนือกำลังนัวเนียกับเด็กนั่งดริ้งในร้านอย่างไม่แคร์สายตาใคร เห็นเพียงด้านหลังนิวาก็จำได้แล้วว่าใคร เธอจึงรับกลับเข้าไปหลบในห้องของอิฐเหมือนเดิม…พร้อมกับสอดส่ายสายตามอง…

“ยังไม่กลับอีกหรอ” นิวาหันกลับไปมองยังต้นเสียงก็พบว่าชายหนุ่มกำลังจะกลับ เธอไม่รู้จะตอบคำถามยังไงจึงได้แต่หันมองออกไปด้านนอกที่สะมารถมองทะลุจากข้างในได้ อิฐมองตามสายตาเธอก็พอจะเดาเหตุการณ์ออก

“นั้นหน่ะหรอ คู่หมั้นเธอ ห้ามเธอแต่ตัวเองทำตัวแบบนี้เนี่ยนะ” คำพูดของอิฐทำเอาเธอพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองสองร่างที่กำลังนัวเนียกันด้วยความรู้สึกเจ็บปวด มันเป็นแบบนี้อยู่ประจำ เขาได้จากเธอไปมากเท่าไหร่สุดท้ายก็ไม่เคยพออยู่ดี…

“…”

“กลับเถอะ ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก” อิฐดึงข้อมือเล็กออกมาจากห้องเป็นจังหวะเดียวกันที่ทิศเหนือกำลังผละออกจากร่างหญิงสาว อิฐจึงดันร่างเธอไปชิดกับผนังบริเวณทางเดินแล้วก้มหน้าลงที่ซอกคอบังใบหน้าของนิวาเอาไว้ นิวากลั้นหายใจสุดขีดเธอลอบมองชายหนุ่มที่เดินมากับผู้หญิงปริศนาคนนั้น ปรากฏว่าเธอคือยิหวา

หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบ เธอมองตามสองคนนั้นไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย อิฐจึงหันกลับมามองเสี้ยวหน้าหวาน แล้วจับคางมนหันกลับมา ความไกล้ชิดทำให้นิวาสัมผัสถึงกลิ่นแอลกอฮอล์จากคนตรงหน้า ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารัดปลายจมูกเชิดรั้นจนเธอหายใจติดขัด…

“ถ้าเมื่อกี้ฉันปล่อยให้มันเห็นหน้าเธอ จะเกิดอะไรขึ้นหรอ?”

“เอ่อ…ช่วยปล่อยนิก่อนนะคะ” ดวงตาคู่สวยหลุบมองมือหนาที่จับเอวขอดไว้ อิฐที่กำลังจ้องมองกรีบปากบาง เปลี่ยนเป็นมองตาเธอแทน

“ถามจริงเถอะ มันไม่ได้รักเธอใช่มั้ย”

“คุณ…ถามทำไมหรอคะ” นิวาถามออกไปน้ำเสียงแผ่วเบา มือบางพยายามดันอกแกร่งเอาไว้ให้ถอยออก อิฐจึงเค้นยิ้มออกมา แล้วถอยห่างจากร่างเธอ

“ก็เพราะว่าเธอกับมันดูเหมือนคนไม่ได้รักกันยังไงล่ะ” นิวาบีบสายกระเป๋าแน่น ตอนนี้อิฐกำลังจับผิดเธออยู่ ซึ่งจะมีใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้ว่าการหมั้นของเธอไม่ได้เกิดขึ้นโดยที่ทั้งสองฝ่ายรักกัน แต่เป็นเพราะเงื่อนไขระหว่างเธอกับเกรียงไกร

“ฉันว่าคำตอบมันชัดเจนแล้วแหละ”

“คุณอย่าบอกเรื่องนี้กับใครได้มั้ย…”

“อืม…แต่ถ้ามันทำอะไรจนเธอทนไม่ไหว ไหล่ฉันยังว่างให้ซบนะ” นิวามองคนตรงหน้า แล้วพยักตอบเบาๆ ถึงเขาจะดูร้าย แต่จริงๆแล้วอิฐยังมีความใจดีอยู่บ้าง เป็นพี่ชายที่แสนดีอีกคน พอนิ่งมองหน้าชายหนุ่มสักพักอิฐก็ยื่นมือมายีผมเธอแล้วเป็นฝ่ายเดินล้วงถุงกางเกงเดินออกไป…

“วันนี้ยิหวาขอไปนอนบ้านเหนือได้มั้ย…” ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินควงกันออกมาจากผับ รถตู้คันสีขาวก็เลี้ยวเข้ามาจอดขวางหน้าเอาไว้ ชายชุดดำที่ปกปิดใบหน้าด้วยการสวมหมวก เดินมุ่งหน้ามาหาทั้งสอง ยิหวาที่รู้ดีว่าเป็นใครหน้าซีดเผือดในทันใด ก่อนที่เธอจะถูกลากขึ้นรถตู้แล้วมัดมือเอาไว้…

“ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ! เหนือช่วยยิหวาด้วย” เสียงของเธอเป็นดั่งอากาศรถตู้ถูกปิดประตูและขับเคลื่อนออกไปจากบริเวณ ส่วนคนที่เดินผ่านต่างหวาดกลัวไม่กล้าเข้ามายุ่ง…

… ทิศเหนือถูกลายลอบด้วยชายนับสิบคนโดยมีตัวเองยืนอยู่ตรงกลาง ชายหนุ่มค่อยๆหยิบสนับมือออกมาจากข้างหลังแล้วสวมมัน ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาเล็กน้อยไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไร ก่อนที่การปะทะกันจะเริ่มต้นขึ้น ทิศเหนือใช้ประสบการณ์ชกต่อยที่มีมาทั้งหมดจีดการกับคนพวกนั้นจนล้มลงไปกองอยู่บนพื้นระเนระนาด

ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! ผลั๊วะ!

คนสุดท้ายที่ทิศเหนือกำลังซัดหมัดใส่หน้าด้วยการควบร่างเอาไว้ ทำให้อีกคนที่พอมีสติเหลืออยู่หยิบมีดที่กระเด็นอยู่ใกล้ๆลุกขึ้นเดินเข้ามาเตรียมง้างมีดใส่กลางหลังเขา…

ผลั๊วะ!!!

แต่ช้าไปเพราะมีท่อนไม้แข็งๆจากใครบางคนฟาดเข้าที่ศีรษะเขาจนร่างเซ ทิศเหนือจึงหันกลับไปมองเป็นจังหวะเดียวกันกับที่มีดลอยเฉือนต้นแขนเธอ…

“อ๊ะ!!” ใบหน้าหวานเบ้ด้วยความเจ็บ เธอรีบเดินเข้าไปหาทิศเหนือแล้วจับร่างหนาพลิกกายสำรวจดูด้วยความเป็นห่วง

พรึบ! แต่ร่างกายกลับถูกผลักออก…

“เสือกไม่เข้าเรื่อง…”

.

.

.

Next…

“ถ้านิตายไป…จะมีใครตามหานิมั้ย”

แนะนำให้เปิดเพลงนี้ในJook ฟังไปด้วยนะคะจะเข้าใจความรู้สึกของนางเอกมากๆ

***ไรท์ขออนุญาติติดเหรียญเลยนะคะ หาค่าขนมให้ตัวเองสักหน่อย ?❤️