Ep.2 สวย...เฉียบ!(2)

“เขาเป็นบ้าใบ้นี่พี่”

“ใช่ ถ้ามันไม่หลบเดี๋ยวจะขับชนแม่งเลย”

“อย่านะพี่ คนทั้งคน ดูท่าทางเขาก็ไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยกับใครนี่ เขาน่าสงสารออก”

“น่ารำคาญสิไม่ว่า”

“อู้ๆ...อ่าไอ่อับเอ๋าอ๊ะ”

ดารินพยายามจะแปลที่เจ้าใบ้พูด เพราะตอนที่มันพูด สายตาซื่อๆนั้นมองมาที่เธอแบบจริงจังมาก เธอรู้สึกแปลกๆ

“นี่ไอ้ใบ้ ตกลงมึงจะหลีกทางให้กูไหม”

“แบ้ๆๆ...”

มันไม่หลีก แต่กลับแลบลิ้นปลิ้นตาใส่วินมอเตอร์ไซค์ สุดท้ายพี่วินแกโมโหเลยจอดรถ แล้วลงไปเตะร่างสูงที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ที่เป็นบ้าหอบฟาง ที่สวมเสื้อผ้าเก่าๆขาดๆ และใบหน้ามอมแมมจนร่างสูงที่ดูเหมือนจะไร้แรงสู้นั้นลงไปกองกับพื้น

นายขอทานใบ้ครางโอดโอย แต่ก็ถูกพี่วินเตะซ้ำอีก และเหมือนพี่วินแกจะลืมไปว่าแกพาผู้โดยสารมาด้วย เลยทำตามอารมณ์ตัวเองเต็มที่ด้วยความโมโหจัด

“นี่คุณ พอได้แล้ว นายใบ้นี่น่าสงสารออก คุณไปทำร้ายเขาทำไม”

“มันน่าสงสารตรงไหน ระวังนะคุณผู้หญิง โดยเฉพาะคนสวยๆอย่างคุณ ระวังจะถูกไอ้บ้านี่ฆ่าปาดคอเอาล่ะ”

แล้วไอ้ใบ้ก็โบกมือ ทำท่าว่าเขาไม่มีทางทำแบบที่วินมอเตอร์ไซค์คันนี้พูดหรอก

และสุดท้ายเจ้าบ้าใบ้ก็ถูกเท้าของคนใจทรามเสยเข้าที่ปลายคางจนเลือดกลบปาก

ฟิ้ว...ฟ้าว...ตุบๆๆๆๆ....กริ๊ก!

แล้วสิ่งที่ไม่มีใครคาดฝันก็เกิดขึ้น นักยูโดสายดำสาวสวยดาริน จัดการกับพี่วินเรียบร้อยเสร็จสรรพ และใส่กุญแจข้อมือเขาไว้อย่างรวดเร็ว

“นี่คุณ คุณมาทำร้ายผมทำไม คุณใส่กุญแจมือผมทำไมไม่ทราบ ผมไปทำอะไรคุณ ผมเป็นคนดีนะ แต่ไอ้บ้าใบ้นี่ต่างหากที่เป็นคนเลว เชื่อผม”

“คุณนั่นแหละที่เลว แถมยังป่าเถื่อนมากเกินไปอีกด้วย และไร้มนุษยธรรม คนสวยๆอย่างฉันทนดูไม่ได้หรอก เชิญเตรียมไปโรงพักได้เลย ฉันถ่ายคลิปไว้เป็นหลักฐานหมดแล้ว”

“แต่ผมจะแจ้งความจับคุณ”

“ในข้อหาอะไรไม่ทราบ”

“ก็คุณทำร้ายร่างกายผมไง”

“ไหนล่ะหลักฐาน ไหลล่ะพยาน ฉันเชื่อถ้านายใบ้พูดได้ นายใบ้ก็ต้องเข้าข้างคนสวยๆเก่งๆอย่างฉันวันยังค่ำ จริงไหมนายใบ้”

นายใบ้รีบพยักหน้าหงึกๆ แม้จะเจ็บตัวสักหน่อย แต่นายใบ้ก็ยิ้มให้เธอ

“นี่คุณผู้หญิง ระวังตัวไว้ดีๆเถอะ คุณถูกไอ้บ้าใบ้นี่หลอกซะแล้ว และแก! ระวังตัวดีๆไว้ด้วยไอ้ใบ้ ครั้งนี้ฉันไม่ให้แกแน่ คอยดู!”

วินมอเตอร์ไซค์ยังไม่ยอมแพ้ พูดเข่นอาฆาตรอดไรฟัน มองไปทางไอ้บ้าใบ้ด้วยแววตาอย่างโกรธแค้น

“ฉันดาริน ไม่เคยกลัวคนเลว และฉันขอยืมมอเตอร์ไซค์ก่อนแล้วกันนะ ฉันรีบ ถ้าอยากไปเอาคืน ก็ไปเอาที่บ้านของพ่อหมอบารมีแล้วกัน”

แต่ว่าก่อนจะขับมอเตอร์ไซค์ออกไป ดารินก็เดินมาหานายใบ้ มาถามไถ่อาการของเขาด้วยความห่วงใย

จะมีใครสักคนรู้บ้างไหม ว่าอดีตของดาริน คือเด็กหญิงขอทานคนหนึ่งที่พ่อแม่เคยเป็นขอทานมาก่อนและเคยเป็นคนเก็บขยะขายมาก่อน

แต่เมื่อเธอโตขึ้นมาหน่อย พ่อแม่กลัวว่าเธอจะอายเพื่อนๆ ก็เลยหันมาประกอบอาชีพรับพวงมาลัยมาขายตามท้องถนน เธอจึงเข้าใจความรู้สึกของไอ้ใบ้เป็นอย่างดี

“เจ็บมากไหมนายใบ้”

นายใบ้พยักหน้า

ดารินจึงทำแผล และทายาให้เขา อย่าถามว่าเธอเอายามาจากไหน ก็ในกระเป๋าผ้าของเธอไง มีทุกอย่างอยู่ในนั้นครบ เพราะเธอเป็นคนที่เตรียมพร้อมเสมอ

นายใบ้มองเธอด้วยแววตาซาบซึ้ง

“ออบอุนอ๊ะ”

“อ๋อ นายจะพูดว่าขอบคุณนะ ใช่ไหม”

นายใบ้พยักหน้าอีก

“แล้วนายกินข้าวเช้ามาหรือยัง”

นายใบ้ส่ายหน้า

“งั้นขึ้นรถไปกับฉัน เดี๋ยวพาไปกินข้าว”

แล้ววินมอเตอร์ไซค์ก็มองหญิงสาวที่สวยมากๆ ขับมอเตอร์ไซค์ของเขาไปพร้อมกับเอาไอ้บ้าใบ้ซ้อนท้ายไปด้วยอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

“ผู้หญิงคนนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มีภัยมาถึงตัวยังไม่รู้ตัวอีก เดี๋ยวก็รู้สึก ฮ่าๆๆๆ...”

วินมอเตอร์ไซค์นั่งหัวเราะเหมือนคนบ้า มองตามหลังสองหนุ่มสาวไปจนลับตา

ดารินพาขอทานใบ้มานั่งกินข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งข้างทางแห่งหนึ่ง ทุกคนในร้านมองเธอกับนายใบ้ราวกับมองมนุษย์ต่างดาวที่เพิ่งหลุดมาจากนอกโลก แต่ดารินก็หาสนใจไม่ เธอก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย