ทาสรักหมอเนคิน

เมื่อเอ่ยถึง ‘หมอดูไพ่ยิปซี’ ไม่มีใครใน ‘คุ้มหนองแสง’ ที่จะไม่รู้จัก คนทั้งตลาดต่างก็ขนานนามเธอว่า ‘นางฟ้าตาทิพย์’ เพราะเธอเป็นแม่หมอที่อายุน้อยมาก และหน้าตาสะสวยราวกับนางฟ้า ที่ดูดวงได้แม่นมาก แต่ทว่าเธอถือครองพรหมจรรย์ เธอให้คำสัตย์แก่ตัวเองว่า

...วันไหนที่เธอถูกพรากพรหมจรรย์ วันนั้นคือวันสิ้นสุดการเป็นหมอดูไพ่ยิปซีของเธอ...

เพราะความฝันเมื่อคืน ทำให้เช้าวันนี้ดารินอยากจะเปิดไพ่เพื่อดูดวงให้ตนเองมาก

เช้านี้ในเวลาเก้าโมงห้านาที เธอก็จุดธูปเทียนไว้พระไหว้ครูบาอาจารย์ก่อน ก่อนจะวางพวงมาลัยไว้บนพานทองพร้อมกับค่าครูเปิดทาง

เสร็จแล้วเธอก็ปูผ้าแดง แล้ววางสำรับไพ่ลงเบื้องหน้า รอจนกระทั่งถึงเวลาเก้าโมงเก้านาที เธอก็หยิบสำหรับไพ่ขึ้นมาไว้ในมือทั้งสองข้าง มาถือไว้ในระดับอก แล้วหลับตาอธิษฐานในสิ่งที่อยากจะรู้

...เธออยากรู้เพียงเรื่องเดียวเท่านั้น...

...คือเรื่อง ความรัก...

เมื่อธิษฐานเสร็จ ‘นางฟ้าตาทิพย์’ ก็วางสำรับไพ่ลงตำแหน่งเดิม แล้วใช้มือซ้ายตัดไพ่ออกเป็นสองกอง แล้วเอาวางทับรวมกันใหม่ จากนั้ก็กรีดไพ่เป็นครึ่งวงกลมวนตามเข็มนาฬิกา

ดารินหวังว่า ไพ่ที่เธอจะเลือกในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้จะไม่ตรงกับ ‘ไพ่ที่เธอเลือกในความฝัน’

เธอหลับตาลงแล้วถามในสิ่งที่อยากรู้ทันที

‘ลูกอยากรู้ ว่าลูกจะเจอเนื้อคู่ในสามวันนี้ เหมือนอย่างที่อาจารย์ของลูกทำนายให้ในฝันหรือไม่’

เมื่อลืมตาขึ้นมา ดารินก็เลือกไพ่ใบที่เก้าที่นับจากซ้ายไปขวามาเพียงหนึ่งใบเท่านั้น

หัวใจของดารินเต้นแรงมาก ก่อนจะค่อยๆหงายไพ่ในมือวางบนผ้าแดง

‘ไพ่กงล้อแห่งโชคชะตา!’

...เหมือนไพ่ใบนั้นที่เธอเลือกได้ในฝันเลย!...

‘ใครกันคือเนื้อคู่ของเธอ เขาจะมาปรากฏตัวให้เธอเห็นเร็วๆนี้ จริงเหรอ’

ความไม่สบายใจ ทำให้ดารินต้องแขวนป้ายปิดร้านหนึ่งวันเพื่อเดินทางมาหาอาจารย์ของเธอในเมือง เพื่อมาขอดูดวงกับอาจารย์อีกสักครั้ง หลังจากไม่ได้ดูดวงกับอาจารย์ของเธอมาสองปีเต็มแล้ว

เธอไม่ปรารถนาจะมีเจอเนื้อคู่เร็วๆนี้หรอก ไม่เลยสักนิด เธอยังอยากเป็นแม่หมอดูไพ่ยิปซีให้ชาวบ้านไปนานๆกว่านี้ เธอคิดว่าอาจารย์อาจช่วยเธอได้

...เธออยากจะเปลี่ยนแปลงดวงชะตาของตนเอง...

วันนี้เธอแต่งกายด้วยผ้ามัดย้อมสีกรมลายดอกไม้สีขาวแซม เป็นเอี้ยมพอดีตัวขาบานเล็กน้อย และแขนสั้นเหนือศอกผูกเป็นโบว์เส้นเล็กๆทั้งสองข้าง

สีของชุดยิ่งขับผิวขาวเหลืองแบบสาวชาวเหนือ ขาวผ่องชวนมองมากยิ่งขึ้น

เธอสวมหมวกบานๆใบใหญ่เพื่อป้องกันแดด เป็นหมวกสานที่ตกแต่งขอบด้วยผ้าลูกไม้สวยๆ มันช่างเข้ากันกับหน้าสวยหวานจิ้มลิ้มพริ้มเพราของเธอมาก

อ้อ...หมวกของเธอไม่ใช่แค่บานธรรมดานะคะ โลกจะไม่จำ อย่างเธอต้องบานมากๆค่ะ เอาแบบเดินไปไหนผู้คนต้องหลีกให้และเหลียวมองเธอกันเป็นจุดเดียวเลยทีเดียว

ต่างหูขนนกสะบัดไปมาตามแรงเดินเยื้องย่างของผู้สวมใส่ เจ้าของร่างเพรียวบางสมส่วนเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยเล็กๆ ผ่านตลาดเสื้อผ้าและร้านขายผลไม้ ไปจนถึงจุดบริการวินมอเตอร์ไซค์

ผู้คนมากมายที่สัญจรไปมาต่างก็มองไปยังหญิงสาวที่สวมหมวกบานใหญ่มากด้วยความสนใจ

หญิงสาวฉีกยิ้มหวานให้วินมอเตอร์ไซคก่อนจะถามออกไป

“รู้จักบ้านของพ่อหมอบารมีไหมคะ”

ทางที่ไปบ้านของอาจารย์หมอของเธอค่อนข้างเปลี่ยวสักหน่อย เป็นทางลูกรังเสียด้วยสิ คนที่รู้จักต้องเป็นคนในพื้นที่ จะนั่งแท็กซี่ก็กลัวไม่รู้จักทาง ก็เลยต้องนั่งวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างนี่แหละ

“รู้จักครับ” พี่วินฯคันหนึ่งยิ้มให้เธอ

“งั้นช่วยพาฉันไปบ้านพ่อหมอบารมีหน่อยค่ะ ค่าวินเท่าไหร่คะ”

“จากที่นี่ไปบ้านหมอบารมีก็ไกลอยู่นะครับ ผมขอห้าสิบบาทแล้วกัน”

“ได้ค่ะ”

แล้วพี่วินมอเตอร์ไซคก็พาเธอไปตามทางเปลี่ยว ตามถนนลูกลังที่เป็นหลุมเป็นบ่อ ผ่านทุ่งนา ผ่านไร่อ้อย ผ่านสวนผลไม้ จนไปถึงป่ากล้วย

“เอ้อๆ อ้าๆ หู้ๆๆๆ...อ่าๆๆๆ...”

“เจอไอ้บ้านี่อีกละ หลีกไป!”