ทาสรักลูกสาวมาเฟีย

*** ทักทายคร้า ทาสรักลูกสาวมาเหียเป็ภาคต่อจาก แค้นรักมาเฟีย เจ้าบ่าวมาเฟียจ้า ความสนุกมีครบรสเหมือนเดิม ฝากติดตามด้วยนะคะ ***

******

หลังจากโรม วาเนอร์ขยายธุรกิจการสื่อสารในกรุงบรัสเซลส์ประเทศเบลเยียม ซึ่งเป็นประเทศที่อยู่ท่ามกลางฝรั่งเศส เยอรมนี เนเธอร์แลนด์ ตระกูลวาเนอร์จึงย้ายมาอยู่ที่บรัสเซลส์เป็นการถาวร เจ้าพ่อโทรคมนาคมจึงคิดที่จะเข้าไปสำรวจสายแร่ในหุบเขาในเมืองเล็กๆ ทางตอนใต้ของกรุงบรัสเซลส์ซึ่งได้ยื่นสัมปทานต่อจากอัลบาโร่เมื่อสองปีก่อน

ร่างสูงโปร่งระหงของชีวาวลัย วาเนอร์ ก้าวลงจากรถของสนามบินไปยืนหน้าประตูเหล็กดัดสีขาว ดวงตากลมใสมองคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ของตระกูลวาเนอร์ ซึ่งเป็นแหล่งความรักความอบอุ่นของครอบครัวที่แผ่กระจายอยู่ทั่วบริเวณคฤหาสน์หลังงาม การ์ดที่ยืนเฝ้าหน้าประตูเบิกตากว้างอย่างตกใจ รีบเข้าไปโค้งคำนับคุณหนูคนเล็กซึ่งเปรียบเสมือนนางฟ้าของคนทั้งบ้าน

“ไม่ต้องบอกใครนะ เดี๋ยวฉันเดินเข้าไปหาทุกคนเอง”

เธอสั่งเสียงใส ใบหน้าหวานสวยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม การ์ดโค้งศีรษะรับคำสั่งแล้วเดินไปเข็นกระเป๋าลงจากรถ

ร่างงามสมส่วนในชุดเดินทางเดินผ่านประตูเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ดวงตาคู่งามมองร่างกลมป้อมของเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักน่าชังที่กำลังคลานเล่นอยู่ในห้อง พอหันมาเห็นเธอร่างกลมก็จ้องตาแป๋ว แม้จะไม่คุ้นหน้าแต่รอยยิ้มแสนหวานที่ส่งให้เจ้าหลานชายจอมซน ทำให้เจ้าตัวน้อยยิ้มกว้างและคลานเข้าไปหา

ชีวาวลัยกางแขนรับร่างกลมเข้าไปกอดและหอมแก้มยุ้ยใสซ้ายขวาจนหนูน้อยนามว่าเชติ วาเนอร์ หรือน้องเชนอายุหนึ่งขวบกับสองวัน ลูกชายของรัชชากับจันทร์เจ้าหัวเราะเอิ๊กอ๊าก อย่างชอบใจ ดวงตากลมโตไม่แพ้ผู้เป็นอาจ้องหน้าคุณอาสาวพลางยิ้มหวานให้ มือป้อมโอบรอบลำคอระหง

“หอมแก้มหอม” ชีวาวลัยยิ้มพลางหอมแก้มหลานชายอีกฟอดใหญ่

เชนยิ้มกว้างอย่างดีใจ จากนั้นปากแดงๆ ของคุณหลานชายก็ยื่นไปหอมแก้มนวลของผู้เป็นอาเป็นการตอบแทน สงสัยแก้มคุณอาคนสวยคงจะหอมกว่าปกติ เพราะเจ้าตัวน้อยหอมไม่หยุดจนน้ำลายเปื้อนบนแก้มนวล เสียงอาหลานหัวเราะประสานกันอย่างมีความสุข

“เชน น้องเชนจ๋า อยู่ไหนลูก” เสียงหวานของจันทร์เจ้าร้องเรียกบุตรชายดังขึ้นมาก่อนจะเห็นตัว ทำให้สองอาหลานสบตากันยิ้มๆ แล้วความคิดซุกซนก็เกิดขึ้น

“เดี๋ยวเราเล่นซ่อนแอบกับคุณแม่ดีกว่าเนอะ”

เจ้าหลานชายพยักหน้ารับความคิดของคุณอาสาวพร้อมปรบมืออย่างชอบใจ จากนั้นร่างงามก็พาหลานชายไปหลบหลังชุดรับแขกตัวใหญ่ นิ้วเรียวสวยแตะริมฝีปากตัวเองเพื่อเป็นสัญญาไม่ให้ส่งเสียง มือป้อมๆ ก็ยกขึ้นทำตามจนชีวาวลัยยิ้มให้กับความน่ารักของหลานชายตัวน้อย สองอาหลานยิ้มให้กันอย่างสนุกสนาน

“เชนครับ อยู่ไหนเอ่ย แม่เอานมมาให้ครับ”

จันทร์เจ้าถือขวดนมเดินหาลูกชายสุดที่รัก ใบหน้าคมสวยสอดส่ายไปมา พอไม่เห็นก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของสามี

มือบางเปิดประตูเข้าไป ทำให้โรมและรัชชาซึ่งนั่งคุยกันอยู่หันไปมอง

“รัชคะ คุณเอาลูกเข้ามาเล่นที่นี่ไหม” หญิงสาวถามอย่างรีบร้อนเพราะความเป็นห่วงบุตรชาย

รัชชาและโรมลุกขึ้นสบตากันทันที

“น้องเชนอยู่กับจันทร์นี่ครับ”

“ลูกหิวนมน่ะค่ะ จันทร์เข้าไปเอานมแป๊บเดียว พอออกมาก็ไม่เห็นลูกแล้ว” เธอบอกอย่างกังวล

รัชชารีบเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ของบ้านอย่างร้อนใจ ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปรอบๆ โรมเดินตามออกมาพร้อมกับจันทร์เจ้า

“เชน เชนอยู่ไหนลูก” พอได้ยินเสียงเครียดๆ ของพี่ชาย ชีวาวลัยก็มองหน้ากลมป้อมที่ซุกอยู่กับอก เสียงเอะอะของรัชชาทำให้ปินปีเดินออกมาจากห้องสมุดเล็กที่อยู่ปีกซ้าย

“เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ”

“น้องเชนหายไปค่ะคุณแม่”

จันทร์เจ้าหันไปตอบน้ำตาคลอ และก่อนที่ทุกคนจะแตกตื่นตกใจมากกว่าเดิม สองอาหลานก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาปรากฏกายตรงหน้าทุกคน

“ป้อจ๋า แม่จ๋า” เสียงเรียกไม่ชัดของลูก ทำให้จันทร์เจ้าหันไปมองหลังชุดรับแขกและยิ้มออกมาอย่างโล่งใจและยินดี

เจ้าหนูเชนยิ้มกว้างให้ทุกคน ก่อนจะเดินเป็นนกเพนกวินไปหามารดาที่อ้าแขนรออยู่แล้ว

“เชนลูก” จันทร์เจ้าหอมแก้มยุ้ยใสอย่างแสนรัก ก่อนจะยิ้มให้กับคนที่ยืนตัวลีบตรงหน้าทุกคนอย่างสำนึกผิด

รัชชา ปินปีและโรมต่างยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เห็นนางฟ้าของครอบครัวกลับมา

“พ่อขา แม่ขา” ชีวาวลัยเรียกผู้ให้กำเนิดเสียงหวานใส พร้อมกับส่งรอยยิ้มออดอ้อนไปให้เป็นทัพหน้า ก่อนจะโผเข้าไปหอมแก้มและกอดท่านทั้งสองอย่างคิดถึง

“ชิวมาเมื่อไหร่ลูก ทำไมไม่โทรบอกก่อน พ่อกับแม่จะได้ไปรับ” ปินปีกอดบุตรสาวและลูบแผ่นหลังบางขึ้นลงอย่างคิดถึง

“เพิ่งมาถึงค่ะ พอดีเห็นเจ้าตัวเล็กคลานเล่นอยู่ก็เลยเข้าไปเล่นด้วย ขอโทษพี่จันทร์กับพี่รัชด้วยนะคะที่ทำให้ตกใจ”

หญิงสาวยกมือไหว้พี่สะใภ้แล้วเข้าไปสวมกอดพี่ชาย รัชชาส่ายหน้าไปมาแต่แววตาเปี่ยมไปด้วยความสุข

“แสบทั้งอาทั้งหลาน” รัชชาคลายอ้อมแขนออก ยกมือโยกศีรษะน้องสาวอย่างรักใคร่

“เจ้าเชนคงได้เพื่อนเล่นแล้วกระมัง” โรมยกมือลูบศีรษะนุ่มแล้วยิ้มกับความซุกซนไม่รู้จักโตของบุตรสาว

“เล่น เล่น” เสียงของเจ้าหนูเชนเรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคน ร่างกลมป้อมดิ้นจากอกมารดาเพื่อจะไปหาคุณอาคนสวย แต่ถูกคุณแม่ปรามเสียก่อน

“ไม่เอาครับน้องเชน ธุจ้าคุณอาก่อนค่ะลูก”

มือป้อมยกขึ้นมาประกบกัน ริมฝีปากแดงยิ้มกว้าง ทำให้ชีวาวลัยอดมันเขี้ยวไม่ได้ เข้าไปจับแก้มยุ้ยโยกเบาๆ

“ธุจ้าอาสวย”

“หลานอาน่ารักเหลือเกิน แถมเจ้าชู้เหมือนใครแถวนี้ก็ไม่รู้” ชีวาวลัยพูดขึ้นมาลอยๆ ทำให้รัชชาขยับตัวอย่างร้อนตัว

“ทำไมต้องมาแขวะพี่ด้วยชิว เรื่องนั้นพี่เลิกมาตั้งนานแล้ว ใช่ไหมจ๊ะจันทร์” รัชชาขยับไปโอบเอวภรรยาอย่างประจบ ทำเอาคนทุกยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“เอาล่ะจ้ะ มาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีกว่านะ ได้เวลาอาหารเที่ยงแม่จะให้เด็กขึ้นไปตามนะจ๊ะ” ปินปีบอกพลางยกมือลูบศีรษะนุ่มอย่างแสนรัก ชีวาวลัยเข้าไปหอมแก้มผู้ให้กำเนิดทั้งสองอีกครั้งก่อนจะขึ้นบันไดไป โดยมีสายตาหลายคู่มองตามไปด้วยความรัก ปินปีสบตาสามี ดวงหน้าเต็มไปด้วยความสุขที่ครอบครัวจะกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง

ส่วนเด็กชายเชนพอไม่มีเพื่อนเล่นก็ออกอาการหิวทันที

“แม่ หม่ำ” ปากร้องแต่มือพยายามแทรกเข้าไปในอกมารดา ทำให้จันทร์เจ้าหน้าแดงซ่าน รัชชารีบเดินไปหยิบขวดนมที่วางอยู่บนโต๊ะมาให้ทันที

“เชนนมอยู่นี่ลูก นั่นมันของพ่อ”

จันทร์เจ้าหน้าแดงซ่านตีแขนสามีเบาๆ รัชชาจึงยื่นมือไปรับร่างป้อมของบุตรชายมาอุ้มเสียเอง มืออีกข้างก็โอบเอวบางพากันเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเล็กที่อยู่หน้าธารน้ำตก ปินปีและโรมมองครอบครัวเล็กๆ ของลูกด้วยประกายตาเปี่ยมสุข

“ไม่รู้ว่าปีนี้เราจะได้ลูกชายเพิ่มหรือเปล่านะคะ” ปินปีเอ่ยขึ้นมาเมื่อคิดถึงลูกสาวสุดที่รัก

โรมหัวเราะเบาๆ ในลำคอแล้วจับมือภรรยาคู่ชีวิตไปนั่งที่ชุดรับแขก

“เราก็เลี้ยงเขาได้แต่ตัวเท่านั้นแหละคุณ ถ้าผู้ชายที่มาชอบลูกเป็นคนดี รักลูกเราจริงๆ ผมว่าคงถึงเวลาออกเรือนของเขาแล้วล่ะ”

“ถ้าลูกออกเรือนไปอีกคนเราคงเหงาแย่เลยนะคะคุณ”

ปินปีบอกเสียงเศร้าๆ หากเป็นความสุขของลูกเธอก็คงไม่มีห่วงอะไรอีก โรมบีบมือบางยับย่นตามวัยเบาๆ อย่างให้กำลังใจ ก่อนจะโน้มไปจูบแก้มเบาๆ อย่างแสนรัก

*******