10

“ว่าไง” คนที่อ่านโพสต์ล่าสุดของใครบางคนจบแล้ว ลูกน้องก็ได้โทรเข้ามารายงานในทันที

‘เธอออกไปเจอเพื่อน...คนที่โพสต์ถึงในวันนั้นครับ และก็เกิดเหตุอย่างที่ผมส่งรูปให้ดูครับ’ เขามองรูปนั้นซ้ำอีกครั้ง

ภาพหนึ่งชายสองหญิง มันทำให้เขารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด ทั้งๆ ที่เครียดกับมันมาหลายวัน

เครียดแบบไม่ยอมรับความจริงนั่นแหละ...

แต่พอได้อ่านสิ่งที่เธอเขียน เขาก็พอจะเข้าใจได้ ว่าเธออยากจะสื่ออะไร คนชอบเขียนซ่อนเร้น...แต่ให้คนอ่านสัมผัสได้เองตามความรู้สึกในลีลาการเขียน เขาเริ่มจับทางเธอออกและเข้าใจมันได้

“ช่วงนี้เธอเดือดร้อนเรื่องเงินใช่ไหม”

‘ใช่ครับ และผมเดาว่าน่าจะไปยืมเงินเพื่อนคนนี้ แต่อาจจะเกิดเรื่องซะก่อน’

“งั้นนายก็ไปให้ทางเลือกเธอซะสิ” เขาไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังเดือดร้อนถึงขั้นต้องใช้เงินวันไหน แต่นี่มันคือโอกาส...ที่จะทำให้เธอเปลี่ยนใจอีกครั้ง

‘ครับนาย ดูเหมือนว่า...นายจะสนใจเธอเป็นพิเศษนะครับ’ อารามแอบแซวอย่างรู้สึกพอใจ เพราะไม่เคยเห็นเจ้านายในมุมนี้มาก่อน

“ไปทำงานของตัวเองให้เรียบร้อย แค่นี้แหละ” ว่าพร้อมกดวางสาย เขาไม่อยากที่จะยอมรับความจริงอะไรง่ายๆ โดยเฉพาะความจริง ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตนี้

Team Paul: หนึ่งล้านครั้งที่หนึ่ง...

คนที่อาบน้ำเรียบร้อย กดอ่านข้อความนั้นด้วยความรู้สึกไม่แน่ใจ

Aor: เจ้...เหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมง หาเงินได้ยัง

Patcharee Ketsutha: เหมือนวันนี้ฉันจะเจอเธอด้วยนะ ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า...อยู่ที่ร้านอาหาร

นิชนันท์เลือกที่จะเมินข้อความที่ไม่ได้มีความสำคัญ และหันมองไปยังนาฬิกา ตามมาด้วยมองใบหน้าของคนที่อยู่ในกรอบรูปบนโต๊ะ

และหลุบลงมองข้อความของตัวเองที่ส่งไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน

‘แก ฉันขอโทษนะที่ทำให้แกเดือดร้อน มีอะไรให้ฉันช่วยบอกได้เลยนะ ฉันจะไปยืนยันกับแฟนแกให้’

ไม่มีการเปิดอ่าน...ซึ่งแปลว่าเขาก็คงจะกำลังปรับความเข้าใจกันอยู่

“เกลียดความรู้สึกตัวเองตอนนี้ฉิบหายเลยว่ะ...แกจะเจ็บอะไรก่อน แกมีสิทธิเจ็บอะไร!” แล้วน้ำตาที่พยายามจะไม่ไหล ก็ได้ไหลออกมา

รู้สึกโกรธ ที่ตัวเองมีความคิดบ้าๆ

มีความหวังลมๆ แล้งๆ

“แกเทียบอะไรเขาไม่ได้เลย ถึงเทียบได้ก็ไม่ควร...แต่ยังไงแกก็เทียบเขาไม่ได้อยู่ดี” ความเพียบพร้อมของผู้หญิงคนนั้น ความพยายามที่จะทำตัวเองให้เป็นคนดีและมีศักดิ์ศรี มันช่างน่าสมเพชนักในเวลานี้...

“โคตรน่าสมเพชเลย ผู้หญิงที่ไม่เหลืออะไรแล้วอย่างแก ไม่คู่ควรกับเขาหรอก ไม่เลย! ไม่เลยสักนิด!” ว่าแล้วเธอก็คว่ำรูปนั้นลง และคิดว่าควรจะเก็บมันเอาไว้เป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น

เป็นแค่ความทรงจำตลอดไป...

ดีที่สุดแล้ว!

Team Paul: หนึ่งล้านครั้งที่สอง...

Nichanan Phu: ตกลงค่ะ หนึ่งล้านก็หนึ่งล้าน

Team Paul: ส่งเลขบัญชีมาได้เลยครับ จะโอนมัดจำให้

Pat: ไม่เป็นไรแก ขอบใจมาก...ถึงห้องแล้วใช่ไหม

แล้วข้อความหนึ่งก็เด้งขึ้นมา ซึ่งพาให้หญิงสาวใจสั่น

เอาเข้าจริงๆ ...อะไรที่มันมีผลต่อหัวใจ ต่อให้เราจะพยายามห้าม หรือให้เหตุผลกับมันแค่ไหน

มันก็ไม่มีทางที่จะง่ายดายขนาดนั้น...

...

...

หญิงสาวปล่อยให้ความเงียบทำงานอยู่ชั่วครู่

Team Paul: เลขบัญชีครับ

และเหมือนว่าคนที่กลัวว่าเธอจะลังเลอีก รีบทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

Nichanan Phu: เลขบัญชี 7895256... ธ.BTG ค่ะ

เธอตัดสินใจทำในสิ่งที่ควรทำ และบอกตัวเองให้ไปตายเอาดาบหน้า อย่ามาตายตรงนี้...

“อย่างน้อยขายพรหมจารี ก็ดีกว่าไปแย่งแฟนชาวบ้านนะเว้ย จะแย่งได้หรือไม่ได้ ก็ไม่ควรตั้งแต่แรกแล้ว!”

‘เงิน 200000 บาทเข้าบัญชี...+++’

แล้วนิชนันท์รีบปาดน้ำตา ตอนนี้ทุกอย่างได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

Team Paul: นี่คือมัดจำครับ แล้วเดี๋ยวผมจะโทรคุยรายละเอียดอีกที คราวนี้...เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะครับ

Nichanan Phu: ค่ะ

เธอไม่รู้หรอกว่า นี่จะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตรึเปล่า แต่เธอก็ขอให้...ทุกอย่างมันผ่านไปด้วยดี ด้วยเทอญ

สาธุ!

Aor calling

‘เจ้! เหลือเวลาครึ่งชั่วโมงเองนะ มีเงินยัง!’

“เออ กำลังกดโอน แค่นี้แหละ”

‘โอนเงินสำเร็จ...’

แล้วหญิงสาวก็ถอนหายใจเชิงโล่งออกมา

โล่งที่ได้ตัดดอกเบี้ย แต่ยังไม่ยอมตัดเงินต้น...เพราะกลัวว่าจะมีเรื่องให้มาใช้เงินอย่างอื่นอีก เธออยากจะเอาเงินไปต่อเงินก่อน