ทาสรักพี่ชายหื่น

“พี่วินเบา ๆ หน่อยค่ะ อ๊า” เสียงหวานครางด้วยความรัญจวนพร้อมกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้องนอนกว้าง ธาวินโยกกายอยู่เหนือร่างบางพร้อมทั้งใช้ฝ่ามือหนาบีบเคล้นเต้าทรวงอวบอย่างแรงทั้งสองข้างจนเป็นรอยมือ

“เธอเป็นแค่นางบำเรอ ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น” เขากระซิบบอกเสียงแหบพร่าก่อนจะก้มลงจูบปิดปากแพววนิตอย่างดุเดือดตามอารมณ์ พร้อมกับกระแทกร่างบางถี่ยิบ สร้างความเสียวซ่านให้พุ่งทะยานขึ้นเมื่อปลายความแข็งแกร่งเข้าชนกับผนังความอ่อนนุ่มรัวเร็ว

ร่างบางได้แต่กำผ้าปูที่นอนเพื่อเป็นที่ยึดเกาะไม่ให้ศีรษะไถลไปชนหัวเตียง เขาถอนจุมพิตออกพร้อมกับซุกไซ้ใบหน้าลงกับซอกคอระหง ขบเม้มจนเกิดรอยแดงนับสิบทั่วลำคอขาวผ่องและเนินอก

ธาวินกอดร่างบางไว้แนบอกแกร่งพลางขยับสะโพกหนาตอกตรึงใส่เธอไม่มีผ่อนแรง ทำให้คนตัวเล็กกางแขนกอดตอบรอบเอวสอบเพื่อเร่งให้เขาโจนจ้วงเข้าใส่เร็วขึ้น ร่างสูงไม่รอช้าถาโถมสะโพกใส่คนใต้ร่างจนเธอตัวสั่นคลอน

“กรี๊ดดด” หญิงสาวกรีดร้อง ก่อนที่ร่างกายจะกระตุกเกร็งอย่างแรง เป็นสัญญาณว่าเธอได้ไปแตะขอบสวรรค์แล้ว

“อย่ารัดแน่นสิ อา” ธาวินกัดกรามแน่นเพราะข้างในเธอตอดรัดเขาไปทั้งลำ หญิงสาวนอนหอบมองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้มเต็มไปด้วยแรงพิศวาส เมื่อเห็นแบบนั้นร่างหนาจึงพลิกตัวอีกฝ่ายให้อยู่ในท่าคลานเข่าหันหลังให้เขา ก่อนจะกดท่อนลำลงไปอีกครั้งรวดเดียวจนมิด

“อ๊าย” แพววนิตทั้งจุกและเสียวไปพร้อม ๆ กัน เธอไม่ทันตั้งตัวกับความดุดันที่อีกฝ่ายมอบให้ เขาไม่นุ่มนวลแม้จะเป็นครั้งแรกของเธอ

เพียะ!

ฝ่ามือใหญ่ฟาดลงมาที่ก้นงอนไม่เบานักจนเนื้อนวลขึ้นสีแดงเรื่อ ก่อนจะจับสะโพกเล็กไว้มั่นแล้วรัวจังหวะรักตอกใส่ลึกจนแพรววนิตเสียวแทบขาดใจ คนข้างหลังดึงผมเธอให้เงยหน้าขึ้น

“ครางดัง ๆ” ธาวินสั่งเสียงพร่า

“อ๊า พี่วิน อ๊ะ” เสียงครางกระท่อนกระแท่นจากปากเล็กทำให้ร่างสูงพอใจ ก่อนจะโน้มตัวลงหันหน้าเธอมามอบจุมพิตหวานให้รางวัล มือหนาเลื่อนไปกอบกุมเต้าทรวงทั้งสองข้างขณะสะโพกแกร่งยังทำหน้าที่ขยับเข้าออกถี่ยิบ จนเธอเป็นฝ่ายทนไม่ไหวถึงจุดหมายปลายทางอีกครั้ง

“กรี๊ดดด”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหมดแรงจนล้มลงไปนอนบนที่นอนนุ่ม เขาจึงตามลงไปทาบทับสอดแก่นกายเข้าไปอีกรอบก่อนจะซอยถี่รัวจนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่น ก่อนที่ร่างกำยำจะเกร็งกระตุกอย่างแรง

“อั่ก” ธาวินกระแทกสะโพกเข้าออกเน้น ๆ อีกสองสามครั้งเพื่อรีดน้ำออกจากตัวจนหมด แล้วทิ้งตัวลงทาบทับร่างบางที่ยังตอดรัดเขาแน่นไม่หยุด

“อยากทำอีกรอบเหรอ” เขากระซิบถามที่ข้างหูพร้อมขยับตัวตนเข้าออกช้า ๆ เพื่อแกล้งเธอ

“อย่านะคะ แพรวไม่ไหวแล้ว” แพรววนิตผลักชายหนุ่มให้ออกไปจากบนตัวเธอ

“ฉันบอกแล้วไงว่าเธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร ในเมื่อสมัครใจมานอนอ้าขาให้ฉันเอาแล้ว เธอมีหน้าที่ผลิตลูกอย่างเดียว ไม่ต้องใช้สมอง” เขาย้ำสถานะของเธออีกครั้งทำให้แพรววนิตนิ่งอึ้งไปชั่วขณะกับถ้อยคำดูถูก ไม่คิดว่าผู้ชายที่เธอตกหลุมรักจะมีวาจาร้ายกาจขนาดนี้

ร่างบางพยายามฝืนลุกขึ้นเพื่อไปชำระล้างร่างกายแต่ความรู้สึกเจ็บแปลบกลางลำตัวทำให้เธอทรุดลงไปนั่งกุมท้องอยู่บนเตียง

“เดี๋ยวก็ล้มหัวฟาดพื้นหรอก” ธาวินรีบเข้าไปอุ้มเธอขึ้นแนบอกแล้วก้าวเท้าตรงไปยังห้องน้ำ

เขาวางเธอลงยืนใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำอุ่นให้ไหลลงมาเปียกทั้งสองร่าง แพรววนิตกอดคอร่างสูงเอาไว้เพื่อพยุงไม่ให้ตัวเองล้ม

“หึ จะยั่วไปถึงไหน” ความนุ่มนิ่มที่บดเบียดกับอกแกร่งทำให้เขาเริ่มร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองไว้

คนตัวเล็กที่ยังขาสั่นไม่อยากตอบโต้อะไรจึงได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ

ธาวินสระผมและถูสบู่ให้ทั้งเธออย่างอ้อยอิ่งโดยที่ร่างเล็กไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ปล่อยให้เขาลูบไล้ร่างกายเธอทุกส่วน แม้จะอายจนไม่กล้าเงยหน้าแต่ก็ต้องสะกดความกระดากนั้นเอาไว้ เพราะยังไงตอนนี้ทั้งเขาและเธอก็กลายเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

ธาวินจัดการฟอกสบู่และชำระร่างกายตัวเองตามอย่างรวดเร็วแล้วพาเธอไปเช็ดตัว เขาห่อตัวเธอไว้ด้วยผ้าคนหนูอีกผืน ก่อนจะอุ้มไปวางไว้บนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วจัดการเป่าผมยาวสลายให้เธอ แพรววนิตเผลอมองหน้าคนเป็นสามีผ่านกระจกเงาเพราะความเอาใจใส่นี้ทำให้นึกถึงช่วงแรกที่พวกเขารู้จักกัน

ตอนนั้นเธออายุสิบห้า ย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ในฐานะลูกติดจากแม่ เพราะแม่ของเธอแต่งงานใหม่กับพ่อของธาวิน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่เดือน แต่พี่ชายของเธอคนนี้ก็ต้อนรับและดูแลเธอเป็นอย่างดี แม้จะไม่ใช่พี่น้องที่สนิทกันแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันสักครั้ง ทำให้เธอที่ยังไม่มีเพื่อนในโรงเรียนใหม่ตกหลุมรักพี่ชายต่างสายเลือดในเวลาไม่นาน

แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ไปเรียนต่อมัธยมปลายที่เมืองนอกหลายปีจนจบมหาวิทยาลัย ก่อนจะกลับมาเพื่อสานต่อธุรกิจสถาบันกวดวิชาของที่บ้าน ซึ่งเธอเองก็เพิ่งเรียนจบสาขาเคมีจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของไทยเพราะตั้งใจจะเข้าทำงานที่นี่เพื่อช่วยกิจการของที่บ้านด้วยอีกคน

ส่วนคุณพ่อของธาวินก่อตั้งบริษัทจากห้องแถวเล็ก ๆ คูหาเดียว เริ่มสอนพิเศษเด็กหลักสิบคนจนตอนนี้สถาบันมีสาขามากกว่าหกสิบสาขาทั่วประเทศ มีติวเตอร์ที่มีชื่อเสียงเกือบสิบคนมาร่วมกันสอน ที่นี่สอนทุกวิชาตั้งแต่ประถมต้นจนถึงมัธยมปลาย จนทำให้กลายเป็นสถาบันอันดับหนึ่งที่มีเด็กมาเรียนด้วยมากที่สุดในประเทศ

แต่เพราะวัยที่มากขึ้นทำให้ธนากร คุณพ่อของธาวินไม่สามารถยืนสอนเป็นเวลาหลายชั่วโมงติดต่อกันได้อีกแล้ว จึงเลิกสอนมาหลายปีและดูแลเฉพาะงานด้านบริหาร ธาวินเลยตัดสินใจเรียนต่อคณะบริหารธุรกิจเพื่อรับช่วงดูแลกิจการต่อจากพ่อของเขา เพราะเขาไม่ถนัดวิชาการอะไรเลยจึงไม่อยากเป็นติวเตอร์ตามท่าน

ในขณะที่แพรววนิตดูจะเก่งแทบทุกวิชาจนกลายเป็นลูกรักที่คุณพ่อแสนภาคภูมิใจ ทำให้เขาเริ่มทำตัวเหินห่างจากครอบครัวมากขึ้นเพราะความน้อยใจที่ไม่เคยทำอะไรให้พ่อตัวเองภูมิใจได้ ธาวินจึงแทบไม่ได้ติดต่อคนในครอบครัวและไม่กลับบ้านเลยจนกระทั่งเรียนจบมาปีกว่า ๆ ซึ่งเป็นเหตุให้ธนากรต้องยื่นคำขาดให้เขากลับมาช่วยทำงาน พร้อมกับข้อเสนอให้แต่งงานกับแพรววนิตเพื่อแลกกับตำแหน่งรองประธาน

เขาจำใจยอมรับข้อตกลงนั้นเพราะผลประโยชน์ที่ได้ค่อนข้างคุ้มค่า เพราะหลังจากเธอที่มีหลานให้พ่อเขาสักคน ธาวินก็คิดจะหย่าขาดอยู่แล้วโดยให้เหตุผลว่าทั้งคู่เข้ากันไม่ได้ จากนั้นค่อยให้เงินเธอไปตั้งตัวก้อนใหญ่แลกกับการให้สิทธิ์เขาดูแลลูกคนเดียว เพราะเด็กอยู่กับเขาย่อมมีอนาคตที่ดีกว่า

ธาวินคิดว่าถ้าเธอต้องทนอยู่กับสามีที่ไม่ได้รักและรังแกเธอทุกวัน สักวันคงจะทนไม่ไหว รีบตอบรับการหย่าเพื่อแลกกับเงินเป็นแน่ เพราะยังไงเธอก็คงเห็นแก่เงินไม่ต่างอะไรจากแม่แท้ ๆ ของเธอที่พอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ปุ๊บก็เลิกทำงานทำการแล้วใช้เงินฟุ่มเฟือยไปกับของแบรนด์เนม ทั้งที่พ่อของเขาต้องสอนเด็กจนกล่องเสียงอักเสบกว่าจะมีเงินมาให้สองแม่ลูกไปถลุงเล่น