4

“ถ้าแพรไม่ดีขนาดนั้นแล้วพี่มายุ่งกับแพรทำไมคะ”

“ฉันก็อยากสงเคราะห์ให้เธอไง อุตส่าห์วางแผนกำจัดคู่แข่งคนสำคัญออกไปได้สำเร็จ นี่ฉันก็ใจดีเลี้ยงฉลองให้เธอแล้วไม่เห็นหรือไง เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะจัดชุดใหญ่ไฟกะพริบสนองความเป็นผัวให้เธอจนสำลักเลยละ”

“พี่โซ่ปากร้าย”

“ฉันไม่ใช่คนปากร้ายหรอกนะ แต่ฉันเป็นคนพูดตรงไปตรงมาต่างหากล่ะ”

“อื้อ...” เธอร้องครางประท้วง

“เธอไม่ต้องกลัวไปหรอกนะ ฉันจะยัดเยียดความเป็นผัวให้เธอทั้งคืน เอาให้เธอจำคืนแรกของเราไปจนวันตาย อ๊า...” เขาครางเมื่อเธอตอดรัดเขาทุกทิศทาง ในขณะที่สีแพรทั้งเจ็บทั้งเสียวในเวลาเดียวกัน เธอเผลอหยัดสะโพกโต้ตอบกับเขาเป็นบางครั้งและพอได้สบสายตาร้อนแรงที่เต็มไปด้วยชัยชนะที่เหนือกว่าก็ทำให้เธอรู้สึกอายเหลือเกิน

“หยัดสะโพกหาฉันขนาดนี้ยังจะปฏิเสธอีกว่าไม่อยาก” เขาบีบคางสวยของเธอเอาไว้ไม่ให้เธอเบือนหน้าหนี

“พี่โซ่อย่ากระแทกแรงแบบนี้ อ๊าย... แพรไม่ไหวแล้วนะคะ” เธอร้องครางสุดเสียงยามที่ท่อนเนื้อของเขาเสียดสีเข้ามาในโพรงสวาทของเธอ แรงขับเคลื่อนของสะโพกสอบหนักหน่วงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเธอต้องส่ายหน้าไปมาด้วยความรู้สึกแทบจะทานทนต่อไปไม่ไหว แล้วเธอก็เกร็งกระตุกกรีดร้องสุดเสียงเสร็จคาร่างของเขา

“เสร็จแล้วเหรอ” เขาเอ่ยถามคนใต้ร่างที่นอนหอบกระเส่าจนทรวงอกอวบอิ่มกระเพื่อมไหวอย่างรุนแรง

“พี่โซ่ถอยออกไปได้แล้วค่ะ”

“พอเธอเสร็จสมสมอารมณ์หมายก็จะไล่ฉันเลยเหรอ มันจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือไง”

“อ๊า... พอแล้วพี่โซ่ แพรจะไม่ยอมพี่โซ่อีกแล้ว” เธอดิ้นรนดันหน้าท้องแกร่งของเขาเอาไว้ แต่ก็เหมือนผลักหินผาก้อนใหญ่ที่ไม่มีทางขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย สิ่งเดียวที่ทำให้เธอเสียวซ่านคือสะโพกสอบที่ขับเคลื่อนความเป็นชายอันแข็งคึกเข้ามาในร่องสวาทครั้งแล้วครั้งเล่าจนได้ยินเสียงตับๆ ลั่นห้อง สลับกับเสียงฉ่ำแฉะของหยาดน้ำรักอันหยาดเยิ้มที่ไหลหยดไปตามเรียวขา และซอกทางรักที่ไม่เคยมีชายใดได้เคยล่วงล้ำมาก่อน

ศิวัฒน์ครางเสียงแหบโหยเมื่อความเป็นชายได้เสียดแทงเข้าไปในร่องเสียวให้ผนังอ่อนนุ่มของเธอบีบรัดอย่างรุนแรง ใบหน้าของเขาเหยเกทุกครั้งที่ร่างกายได้สัมผัสกันและกัน บังเกิดความวาบหวามสะท้านใจ

“ต่อไปฉันจะยอมเสียเงินให้เธอไปทำรีแพร์บ่อยๆ เพราะเธอคงโดนฉันเอาทุกวันเท่าที่ฉันต้องการ” ประโยคของเขาทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจไม่น้อย เธอแอบรักเขานั่นคือเรื่องจริง และเธอก็ทะนุถนอมร่างกายของตัวเองเพื่อจะมอบให้ผู้ชายที่แอบรัก และคิดว่าสักวันเขาเองก็คงจะรักเธอบ้างเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอคิดฝันเอาไว้ มันจะกลายเป็นสิ่งไร้ค่าให้เขาได้ย่ำยีอย่างไม่ปรานีปราศรัย

ร่างกายของสีแพรโยกไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้นของศิวัฒน์ เขาโหมกายเข้าใส่เป็นจังหวะระรัว ตอกตรึงเข้าในร่องสวาทอย่างไร้ความปรานีคล้ายกับว่ากำลังตอกเสาเข็มอันแข็งแกร่งให้แรงและลึกมากที่สุดเพื่อความมั่นคงแข็งแรง

สีแพรครวญครางไม่เป็นภาษา ใบหน้าของเธอสะบัดไปมาอยู่บนหมอนใบโต หยาดเหงื่อไหลรินไปตามเนื้อกายเปลือยเปล่าจนที่นอนเปียกชุ่ม บทรักของศิวัฒน์ทั้งดิบเถื่อนทั้งรุนแรงแฝงไปด้วยความดุดันไร้ความปรานี เธออ้อนวอนขอให้เขาเมตตาแต่เปล่าประโยชน์ ยิ่งเธอส่งเสียงร้องประท้วง ยิ่งทำให้เขารู้สึกรำคาญและกระแทกกระทั้นรุนแรงหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ จนเธอแทบสลบคาเตียง

หลังจากผ่านบทรักครั้งแรกไปแล้ว เขาก็ครางอย่างเป็นสุขและปลดปล่อยในร่างของเธออย่างไม่ปราณีปราศรัย สีแพรพลิกตัวนอนตะแคงแล้วน้ำตาซึม เธอดึงผ้าห่มมาคลุมเอาไว้จนถึงอก จิกมือกับผ้าแพรผืนนั้นแน่นด้วยความรู้สึกอดสูใจ

“เธอควรออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว” เขาไล่เธอเหมือนคนไร้ค่า ทำเอาสีแพรสะท้อนใจอย่างบอกไม่ถูก

“เอาไว้ฉันอยากเมื่อไหร่จะเรียกใช้บริการจากเธอนะ อ้อ... เราอยู่บ้านเดียวกัน ฉันก็สบายหน่อยไม่ต้องออกไปจ่ายเงินนอกบ้านให้สิ้นเปลือง”

สีแพรไม่ตอบได้แต่ขบกัดริมฝีปากนิ่ง หัวใจอันแสนบอบช้ำของเธอมันปวดหนึบไปหมดเหมือนเข็มนับพันๆ เล่มกำลังทิ่มตำจนเป็นแผลเผลอะหวะ