บทที่ 4

“ฮึก! อรขอร้อง คุณเมฆปล่อยอรไปเถอะนะคะ จะฆ่าจะแกงอรยังไงก็ได้อรยอมคุณเมฆทุกอย่าง ต้องไม่ใช่แบบนี้…”

“ฆ่าเธอมันไม่สาแก่ใจฉันเลยเอมอร งูพิษอย่างเธอมันต้องตายทั้งเป็นถึงจะสาสมยิ่งกว่า!” คนเถื่อนว่าพร้อมปลดซิปกางเกงยีนของตัวเองก่อนจะจัดการเหวี่ยงมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี เขาจ้องมองเรือนร่างอวบอิ่มซ่อนรูปของคนตรงหน้าอยู่ครู่ก่อนจะกระชากเรียวขาสวยที่หุบอยู่ให้อ้ากว้างออกและจัดการส่งตัวตนที่แข็งขืนของตัวเองเข้าไปจนสุดมิดลำในคราเดียวอย่างไม่คิดที่จะโอ้โลมอีกฝ่ายเหมือนที่เคยทำกับหญิงสาวอื่นๆ ที่เขาเคยร่วมหลับนอนมาด้วย สำหรับผู้หญิงคนนี้แค่เขายอมลดตัวมาเกลือกกลั้วด้วยมันก็เป็นเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุมมากพออยู่แล้ว แล้วนี่เธอยังจะมาดีดดิ้นเล่นตัวไปทำไมกันเล่า!

“กรี๊ดดด! คุณเมฆอรเจ็บ! อย่าทำอร เจ็บค่ะ!” โทษทัณฑ์ที่เธอกำลังได้รับอยู่นั้นเจ็บร้าวจนน้ำตาตก ถึงกระนั้นคนใจร้ายก็ยังไม่คิดที่จะปล่อยกัน เขาเริ่มต้นกระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างรุนแรงจนเตียงใหญ่สั่นไหวตามแรงโยกขยับไปมา เขากระทำราวกับร่างกายของเธอคือสิ่งของที่ไม่มีวันเจ็บปวดท่ามกลางเสียงร้องของเธอที่ยังคงดังไปไม่ถึงใจคนฟัง แต่มันกลับดังลงมาจนถึงข้างล่างตัวบ้านที่ยังคงมีคนงานยืนออกันอยู่ก่อนจะพากันสะดุ้งเมื่อความเงียบที่ปกคลุมถูกแทนที่ด้วยเสียงบางอย่างที่ดังสนั่นลั่นบ้าน เสียงกรีดร้องระงมของเอมอรในครั้งแรกที่ได้ยินสร้างความตกอกตกใจแก่คนงานชายจำนวนหกคนอยู่ไม่น้อย ทั้งหมดเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจด้วยกลัวว่าเจ้านายจะเผลอตัวฆ่าเด็กผู้หญิงใสซื่อที่ทำผิดเพราะอยากปกป้องพี่สาวจนตายคามือ

หากแต่เสียงครางกระเส่าของทั้งสองที่ดังไล่ตามหลังมานั้นกลับทำให้ทั้งหมดผ่อนความเป็นห่วงลงไป แปรเปลี่ยนเป็นความสงสารเจ้าของเสียงร้องปานจะขาดใจตายคนนั้นแทนที่ไปในที่สุด

บทเรียนของการทำความผิดในครั้งนี้ของเธอมันช่างส่งผลร้ายเหลือเกิน และพวกเขาเองก็ไม่มีใครกล้าที่จะทำสิ่งใดเพื่อหยุดบทลงโทษของผู้เป็นนายที่กำลังฉุดเด็กสาวลงนรก

เมฆาถอนตัวตนออกจากร่างบางทันทีที่แม่ตัวดีเผลอหมดสติไปในบทลงทัณฑ์ครั้งที่สี่ เขาไม่ได้แยแสที่จะหันกลับมามองดูร่างแน่งน้อยที่บัดนี้ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าไม่มีส่วนไหนในร่างกายของเธอเลยที่จะไม่ถูกเขาสาดมลทินใส่แต่กลับเลือกที่จะเดินตรงเข้าห้องน้ำและขังตัวเองอยู่ในนั้นนานร่วมชั่วโมงเพื่อปลดปล่อยความต้องการที่มันยังไม่ถึงที่สิ้นสุดด้วยการช่วยตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิตก่อนจะออกมายืนมองผลงานของตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจปะปนกับความพอใจที่ได้รู้ว่าตัวเองเป็นคนแรกของหล่อน ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขามีโอกาสพรากความสาวของใครสักคนมาอย่างที่อีกฝ่ายไม่ได้เต็มใจจะมอบให้กัน นี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียว

แม้สภาพของเนื้อนวลสาวที่หอมหวานจนทำให้พลั้งเผลอพาเธอวนเวียนไปกับบทรักอันรุนแรงถึงสี่หนจะทำให้อดสงสารไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องทนฝืนยอมรับคือความสมเหตุสมผลกับสิ่งที่เธอรวมหัวทำกับเขา มันสาสมแล้วที่เธอต้องได้รับความปวดร้าวเพราะเธอเป็นคนเลือกเองที่จะทรยศหักหลังกันทั้งๆ ที่จะไม่ทำอย่างนั้นก็ย่อมทำได้ เธอเป็นคนเลือกเองทั้งนั้น ก็ต้องยอมรับโทษทัณฑ์นี้ของเขาไปให้ได้ไม่ว่ามันจะร้ายแรงเพียงใด

“นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเอมอร! ต่อจากนี้ไปต่างหากของจริง! เธอต้องชดใช้ให้ฉันยิ่งกว่านี้จำเอาไว้!” เสียงเข้มกำราบหนักก่อนจะเดินออกจากห้องไปเพื่อพักผ่อนยังห้องเล็กอีกห้อง เขาไม่อยากนอนร่วมห้องกับเธออีกเพราะกลัวจะเผลอกระทำชำเราคนหมดสติเข้าอีกรอบ ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่ารู้สึกดีเป็นบ้าที่ได้รู้ว่าตัวเองคือคนแรกของสาวเจ้า แม้จะได้มันมาด้วยวิธีการป่าเถื่อนก็เถอะ แต่ถึงอย่างไรเอมอรก็สะอาดหมดจดกว่าพี่สาวของเธออยู่หลายขุมที่ขานั้นไม่รู้ผ่านมากี่ศึกกันแล้ว ไหนจะความหอมหวานที่ตอนนี้ก็ยังติดปากอยู่ไม่หาย