ทาสรักคนมีของ

“โอม จงรักกูจงหลงกู!”

“ทำอะไรน่ะเอื้อง?!” ญาลินถามเพื่อนสนิทที่เดินด้วยกันมาตามถนนลูกรัง ที่เต็มไปด้วยวัว ควาย ที่ชาวบ้านพากันจูงพวกมันกลับบ้าน

ญาลินเพิ่งกลับจากนา แต่เอื้องฟ้ากำลังจะเดินไปตลาดกลางหมู่บ้าน แต่ก็เดินไปทางเดียวกัน

“อ๋อ เอื้องทำตามเพื่อนบอกน่ะ เห็นว่ามีคนแนะนำมา ว่าถ้าเรารักใครชอบใคร ก็ให้เขียนชื่อของคนนั้นใส่ใบโพธิ์แล้วท่องนะโมสามจบในใจ จากนั้นก็พูดออกไปว่า ‘จงรักกูจงหลงกู’ แล้วเวลานอนก็เอาใบโพธิ์นี้ไว้ใต้หมอนด้วย”

“แล้วเอื้องก็เชื่อเหรอ”

“หูย เรื่องนี้ถ้าไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่เชียวนะ เนี่ยเอื้องทำแบบนี้มาสามวันละ เพื่อนเอื้องบอกว่า ท่านหมอเสน่ห์เขาให้ใบโพธิ์เสกคาถาเมตตามหานิยมมาสามใบ เพื่อนเอามาให้เอื้องใบหนึ่ง แต่ต้องทำแบบนี้ติดต่อกันหนึ่งอาทิตย์นะ คาถาเสน่ห์ถึงจะได้ผล อีกสี่วันคนที่เอื้องแอบรัก ก็จะหันมารักเอื้อง”

ท่าทางของเอื้องฟ้าดูจริงจังและเพ้อฝันมาก ญาลินหันมามองเพื่อนสนิทแล้วส่ายหน้า เพราะเธอไม่เชื่อเรื่องพวกนี้หรอก แต่ก็ไม่ได้ลบหลู่ และไม่คิดจะทำกับผู้ชายคนไหนด้วย เพราะเธอเชื่อว่า รักอื่นใด ก็สู้รักแท้ที่พ่อแม่ให้มาไม่ได้หรอก เธอไม่จำเป็นต้องได้รับความรักจากผู้ชายคนไหน แล้วเธอก็ไม่ฝันใฝ่อยากจะมีแฟนกับเขาหรอก อยู่แบบโสดๆแบบนี้แหละดีอยู่แล้ว

“เอื้อง ลินไปอาบน้ำก่อนนะ เหงื่อเต็มตัวเลย”

“จ้ะ เอื้องก็จะซื้อกับข้าวเหมือนกัน”

สองสาวแยกย้ายกัน

แล้วญาลินก็เดินเข้าบ้าน โดยบิดามารดาของเธอจะตามมาทีหลัง

ซึ่งพออาบน้ำเสร็จ ญาลินก็เดินเข้าครัว เพื่อทำกับข้าวกับปลา เตรียมไว้รอบิดามารดากลับมากินข้าวเย็นพร้อมกัน เธอทำแบบนี้เป็นประจำทุกวัน

หลังกินข้าวเย็นเสร็จ แต่ละคนก็อยู่มุมใครมุมมัน สองสามีภรรยา นั่งคุยกันที่แคร่ไม้ไผ่ โดยคุณสามีกำลังจักตอกมัดข้าว ส่วนคนเป็นเมียก็กำลังเช็ดใบตองเตรียมทำข้าวต้มมัดไปทำบุญที่วัดพรุ่งนี้เช้า

พรุ่งนี้ญาลินลูกสาวเพียงคนเดียวของพวกเขา ก็จะมีอายุครบยี่สิบปีเต็มแล้ว มีหมอดูท่านหนึ่งเคยทำนายทายทักว่าญาลินจะเจอเนื้อคู่เมื่ออายุยี่สิบปีต้นๆ แต่ทว่าญาลินไม่เคยคิดที่จะมีแฟนเลย ความคิดของเธอ คืออยากอยู่เป็นโสดแบบนี้ไปจนแก่เฒ่า และการเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น ที่ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่ญาติ หรือเพื่อนสนิทของตนเอง เป็นเรื่องที่น่ากลัวสำหรับญาลิน

และหญิงสาว ก็เป็นสาวสวยที่สุดในหมู่บ้านที่ยังโสดเลยก็ว่าได้ ที่มีหนุ่มๆหลายคนคิดอยากจะมาจีบเธอ แต่ก็ถูกผู้เป็นพ่อไล่ตะเพิดไปทุกครั้ง และถึงแม้ทางจะสะดวกแค่ไหน ก็ไม่มีผู้ชายคนไหน เดินเข้ามาอยู่ในสายตาของเธอได้เลย เพราะเธอจะเมินมองไปทางอื่นเสียทุกครั้งเมื่อถูกผู้ชายมอง

ญาลินเป็นคนจิตใจดีงาม มีเมตตาต่อสัตว์ และต่อผู้ยากไร้ แถมเธอยังเป็นคนขยัน ช่วยพ่อแม่ทำงานทุกอย่างในบ้าน และเป็นชาวไร่ชาวสวนที่ขยันสุดๆ เธอดำนา เกี่ยวข้าว ปลูกผัก และเป็นแม่ค้าขายของที่ตลาด เธอทำงานทุกอย่างจริงๆ โดยที่ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยสักคำ

ทำให้พ่อแม่ทุกหลังคาเรือนที่มีลูกชาย ต่างก็หมายปองอยากได้ญาลินมาเป็นลูกสะใภ้ แต่ทว่า แม้ผู้ใหญ่จะเข้าทางฝั่งบิดมารดาของเธอ ก็ไม่อาจทำให้ญาลินหันไปมองได้ แถมบิดามารดาก็หวงลูกสาวคนนี้ด้วยเช่นกัน และพวกท่านก็คิดว่า หากญาลินจะต้องแต่งงานไปกับใครสักคน ผู้ชายคนนั้นจะต้องเป็นคนดีจริงๆ ขยันมากๆ และมีศีลเสมอลูกสาวของพวกตนด้วย ด้วยเหตุนี้ญาลินจึงยังไม่มีแฟนเหมือนกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน

ซึ่งเพื่อนสนิทของเธอบางคนก็แต่งงานมีลูกมีเต้ากันไปหมดแล้ว สังคมชนบทมักเป็นแบบนี้ คือหญิงสาวที่จะแต่งงานกัน มีครอบมีครัว จะแต่งงงานตั้งแต่อายุยังน้อย บางบ้านสิบห้าสิบหกปีก็แต่งงานมีผัวออกเรือนกันไปแล้ว

ชื่อเสียง ความสวย ความขยัน และความเป็นคนดีของญาลิน ล่ำรือไปจนถึงในตัวเมืองจังหวัด จึงทำให้มีหนุ่มต่างอำเภอมาจีบเธอด้วย มีทั้งอาชีพทหาร ตำรวจ ปลัดอำเภอ นายอำเภอ ต่างก็มาขายขนมจีบเธอไม่ขาดสาย เรียกว่าหัวกระไดไม่เคยแห้งแม้แต่วันเดียว