Ep.2

จูบนั้นไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย เธอเจ็บจนรู้สึกได้ถึงความเค็มปะแล่มๆ ก่อนจะถูกคนตัวโตฉุดลากผลักลงบนที่นอนนุ่มอย่างไม่ปรานี แล้วตามขึ้นคร่อมทับอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่เด็กสาวจะทันได้ตั้งตัว

“พี่โซลดอน อย่าทำอะไรเอวี่นะ อย่า! ได้โปรด”

“อย่าอ้อนวอนเสียให้ยากเลย ฉันตั้งใจจะมอบของขวัญให้กับเธอ ก็จงรับมันไว้ซะ”

“ไม่เอา! กรี๊ด! ปล่อยเอวี่นะ! ปละ...อุ๊บ!” ปากเล็กที่บวมเจ่อด้วยฝีมือคนใจร้ายก็ถูกครอบครองอีกครั้ง ครั้งนี้เร่าร้อนรุนแรงกว่าเดิมจนเอวิตาน้ำตาเล็ด

เวลาแห่งความหวาดกลัวเดินไปอย่างช้าๆ ขณะที่ร่างเล็กกำลังดิ้นรนตะเกียกตะกายหาทางหลีกหนี จนถึงเฮือกสุดท้ายที่คนตัวโตกำลังผละตัวออกเพื่อจะถอดเสื้อผ้า ด้วยความกลัวสุดขีดทำให้เอวิตาออกแรงเฮือกสุดท้ายถีบร่างใหญ่สุดแรง

ตุ้บ!

“โอ๊ย!”

โซลดอนกลิ้งตกลงจากเตียงอย่างไม่เป็นท่า พอลุกขึ้นได้ก็ตรงรี่เข้าหาแม่ตัวแสบที่กล้าถีบเขาจนเสียหลักด้วยความโกรธสุดขีด ขณะที่เอวิตาลุกขึ้นยืนได้พอดี เตรียมจะวิ่งหนีแต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าจับข้อมือเล็กเอาไว้แน่นแล้วผลักร่างบางจนชิดติดข้างฝา ออกแรงเอาคืนเธออีกด้วยการก้มลงจูบปากเล็กอีกครั้งอย่างรุนแรงกว่าเดิม

“อื้อ ปละ...”

เอวิตาดิ้นขลุกขลักด้วยความกลัวลนลานจนตัวสั่นไปหมด นาทีนี้เธอกลัวความบ้าคลั่งของโซลดอนมากเหลือเกิน ชายหนุ่มเหมือนโดนซาตานเข้าสิง ออกแรงกอดปล้ำเธอราวกับเธอไปทำให้เขาโกรธสักสิบชาติ

เมื่อสอดลิ้นเข้าไปสำเร็จ มือกร้านข้างหนึ่งก็พยายามดึงทึ้งเสื้อผ้าของหญิงสาวออก มืออีกข้างก็กอบกำบีบเคล้นทรวงอกอิ่มอย่างจวบจ้วงรุนแรงตามไฟอารมณ์ที่กำลังลุกโชน จนเอวิตาต้องหวีดร้องออกมาอย่างหวาดผวา แต่เสียงที่เล็ดลอดออกมาก็เป็นเพียงเสียงร้องอู้อี้เท่านั้น เพราะปากเล็กถูกปากร้อนๆครอบครองแนบสนิทจนแทบไม่มีโอกาสได้พักหายใจ

“อ๊ะ...” สาวน้อยพยายามดิ้นรนสุดชีวิต และเมื่อได้โอกาสต่อสู้เธอก็สู้สุดใจ

“โอ๊ย! ยัยบ้าเอ๊ย!”

ตุ้บ!

โซลดอนถูกกัดลิ้นจนรู้สึกได้ถึงความเค็มปะแล่มๆ เขารีบผลักหญิงสาวออกอย่างแรง ส่งผลให้ร่างเล็กซวนเซจนล้มลงศีรษะกระแทกขอบตู้อย่างแรง แต่ไม่มีเสียงร้องสักแอะเดียวจากเธอ

ทุกอย่างดูเงียบงัน เห็นเพียงสาวน้อยยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาจับขมับเหนือคิ้วของตนเองอย่างสั่นๆ มีเลือดติดนิ้วมือออกมา แล้วสายตาตัดพ้อก็ช้อนมองคนใจร้ายด้วยความคาดไม่ถึง ว่าเขาจะโหดร้ายกับเธอถึงเพียงนี้

มีคำถามมากมายอยู่ในดวงตาหวานเศร้าของสาวน้อยที่อายุเพียงสิบเก้าปี ที่แอบหลงรักจอมมารร้ายอย่างเขามาตั้งแต่อายุได้เพียงสิบสี่ เธอไม่เคยเข้าใจสักครั้งว่าทำไมทั้งที่เขารังเกียจเธอถึงเพียงนี้ เขาร้ายกาจกับเธอถึงขนาดนี้ เธอยังไม่สามารถบอกใจตนเองให้เกลียดเขาได้เลย ทำได้เพียงแค่น้อยใจ

ชั่ววูบหนึ่งที่ดวงตาคมกล้าของจอมมารร้ายอย่างโซลดอนไหววูบอ่อนแสงลง แต่ก็เพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ดวงตาคมเข้มคู่นั้นก็กลับมาเย็นชาดังเดิม แล้วเจ้าของร่างสูงเกือบสองฟุตก็เดินจากไปอย่างไม่ไยดี

เสียงปิดประตูดังปัง ทำให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้ง แล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาเป็นทาง

แต่ถึงกระนั้นเอวิตาก็ไม่ได้โกรธคนที่ทำให้เธอเจ็บแสนเจ็บ เพราะมารดาบอกกับเธอเสมอว่า ครอบครัวของวิสเลอร์มีบุญคุณกับครอบครับของเธอมาก มากเสียจนชั่วชีวิตนี้พวกเธอสองแม่ลูกคงหาทางตอบแทนพวกเขาไม่หมด

‘แล้วทำไมพี่โซลดอนถึงได้เกลียดเอวี่มากขนาดนี้ล่ะคะแม่ เพราะอะไร?’ คำถามเดิมๆที่สาวน้อยเฝ้าถามมารดา และถามคนใจร้ายในใจ โดยที่ไม่มีใครอธิบายเหตุผลให้เธอฟังได้ มาจนถึงทุกวันนี้

“เอวี่”

เสียงเรียกอ่อนโยนจากมารดาเรียกให้สาวน้อยหลุดออกจากภวังค์ แล้วหันมามองผู้หญิงคนหนึ่งที่แม้วัยจะล่วงเลยเข้าสู่เลขห้าสิบแล้วก็ยังดูสวยโสภา ผู้หญิงคนเดียวในโลกที่รักเธอ เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของเธอมาโดยตลอด

“มีอะไรคะแม่”

“เอวี่ เดี๋ยวเย็นนี้แม่กับคุณคลินต์จะไปดินเนอร์ครบรอบงานวันแต่งงานของเรา เอวี่อยู่คนเดียวได้ไหมลูก”

“ได้ค่ะแม่”

ตั้งแต่โซลดอนมีแฟนสาว สามปีที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้สนใจเธออีกเลย เขาทำเหมือนไม่มีเธออยู่ในบ้านด้วยซ้ำ

อรอินกอดลูกสาวหลวมๆ ตอนนี้เธอสบายใจขึ้นบ้างแล้ว เมื่อลูกชายของสามีเลิกสนใจในตัวลูกสาวของเธอ แต่คนเป็นแม่ก็ยังรู้สึกเป็นห่วงลูกสาวสุดที่รักของตนเองอยู่ดี เพราะโซลดอนไม่เคยมองพวกเธอสองแม่ลูกด้วยสายตาเป็นมิตรเลยสักครั้งที่เจอหน้ากัน

“แม่รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณคลินต์ก็คงมารับแม่ไปแล้ว เขาจะได้ไม่ต้องรอ เขาจะได้พอใจแม่”