ข้าอยากตาย 1

ข้าอยากตาย

หมูบ้านหลิวชิ่ง ไม่ไกลจากอำเภอไท่หังแม้จะอยู่ใกล้ตัวเมือง แต่ความเป็นอยู่ชาวบ้านแถบนี้ยังคงกันดารมาก แต่ละวันเมิ่งจื่อต้องนำเสื้อผ้าของของตนและของน้องชายไปซัก หอบหิ้วไปที่แม่น้ำไท่ซุย ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของนางเอง

หากแต่ตอนนี้นางไม่มีหน้าโผล่ไปที่นั่นแล้ว…

บนเนินเขาลาดชัน เมิ่งจื่อเดินร่ำไห้หลั่งน้ำตานองหน้า นางอับอายจนไม่คิดมีชีวิตอยู่ต่อไป

นี่เป็นเส้นทางหลังบ้านนางเอง สมัยก่อนนางมักจะขึ้นเขาด้วยทางลัดนี้ เสาะหาผักป่ากับน้องชายด้วยความเริงร่า ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข หากแต่ตอนนี้กับไม่ใช่ ในใจของนางเจ็บมาก เจ็บจนไม่อยากพบผู้ใดอีก แม้แต่ท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่อยากพบ เลยเดินขึ้นเขากลางดึกโดยที่ในมือมีเชือกหนึ่งเส้น คิดว่าตายๆให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไป

ย้อนเวลากลับไปครึ่งเดือนก่อน ความจริงอีกสามเดือนข้างหน้าจะเป็นกำหนดแต่งงานของเมิ่งจื่อแต่ยังไม่ถึงวันแต่งก็ราวกับสายฟ้าฟาด คู่หมั้นของนางส่งผู้ใหญ่มาถอนหมั้น จนคนทั้งหมู่บ้านซุบซิบนินทากันไปทั่ว ว่านางมีปัญหาอันใดกันแน่

ยังคงเป็นบนเนินเขา เมิ่งจื่อเดินเหม่อลอยไปเรื่อยๆ เป้าหมายของนางอยู่ที่ต้นเฟิงต้นนั้น ต้นที่พี่เสิ่นจูบนางครั้งแรก และเป็นครั้งเดียวในชีวิตของนาง

เมิ่งจื่อเกิดมาสิบสี่ปีไม่เคยลิ้มรสรัก แต่ปีก่อนจู่ๆท่านพ่อพาคนผู้หนึ่งมาที่บ้าน นางมิทราบพวกเขาคุยอันใดกัน แต่รู้ตัวอีกทีตนก็มีคู่หมั้นแล้ว จากนั้นพี่เสิ่นก็วนเวียนมาบ้านนางเรื่อยๆ หยอกเย้าจนนางหน้าแดงเขินอาย เขาเป็นนักศึกษาแก่เรียน นางพบว่าเขาร่ายกลอนมากมายก็นึกชอบ ถึงกับเผลอมอบจูบแรกให้ แล้วไฉนเขาทำกับนางเช่นนี้

ชื่อเสียงอิสตรีสำคัญยิ่ง ทันทีที่ถูกถอนหมั้นคนทั้งหมู่บ้านก็รับรู้ หญิงสาวรุ่นเดียวกับนางก็พากันยิ้มเยาะ ถากถางว่า “คิดกลายเป็นหงส์หรือ ตกลงมาจากฟ้ารู้สึกยังไงบ้าง คิก คิก”

นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งในความเลวร้าย เพราะหลังจากนั้นนางยังถูกเหยียดหยาม โดยถูกเศรษฐีผู้หนึ่งสู่ขอให้ลูกชายปัญญาอ่อน กลายเป็นที่ขบขันของผู้คน!

“ฮือ ฮือ” เสียงร่ำไห้ของเมิ่งจื่อดังขึ้นที่ใต้ต้นเฟิง นางทำกรรมอันใดไว้หนอ ไฉนทุกคนรังแกนางเช่นนี้ หากเป็นเมื่อก่อนไม่เคยสัมผัสรสรักก็แล้วไป แต่ตอนนี้นางคิดถึงพี่เสิ่นมาก เขาสัญญาอะไรกับนางไว้ตั้งมาก บอกว่าหากสอบติดจิ่นสือจะพานางไปดูงิ้วที่เมืองหลวง แล้วจะทำให้นางมีบ่าวไพร่ล้อมหน้าล้อมหลัง เป็นภรรยาขุนนางที่ยิ่งใหญ่ผู้หนึ่งของแผ่นดิน

ใช่แล้ว! พี่เสิ่นเป็นบัณฑิตชิวไฉ เขาอายุสิบห้าก็สอบได้ จัดเป็นผู้มีอนาคตไกลคนหนึ่งในอำเภอไท่หัง ขณะเมิ่งจื่อนึกถึงความหลัง นางก็สะอึกสะอื้นมัดเชือกเข้ากับกิ่งต้นเฟิง นำหินมาต่อกันจนสูง คิดปลิดชีพตนเองให้จบๆไป

“หวังว่าท่านพ่อท่านแม่จะให้อภัยข้า”

ก่อนรู้จักพี่เสิ่น เมิ่งจื่อใช้ชีวิตเลอะเลือนไปวันๆ นางไม่เคยคิดถึงการแต่งงานซักนิด แม้แต่บุรุษก็ไม่ชายตามอง ทั้งไม่ทราบว่าความรักระหว่างหนุ่มสาวคืออะไร

จนกระทั่งตอนนี้นางก็ยังมิทราบ...

เพียงแต่เมิ่งจื่อรู้สึกปวดใจ นางผิดหวัง ทั้งยังอับอายมาก เมิ่งจื่ออยู่ในหมู่บ้านไม่มีสหาย ทั้งนางก็ไม่รู้ตัวว่าทำไมหญิงสาวคนอื่นรังเกียจนางนัก ทั้งๆที่นางก็โตมาพร้อมๆกับทุกคน

***

สูงจากพื้นไปราวหัวเข่า เมิ่งจื่อปลายเท้าสั่นกระตุก นางเตะขาของตนไปทั่ว ดิ้นกระแด่วกระแด่วห้อยอยู่บนกิ่งไม้ เพราะตอนนี้นางได้แขวนคอตายแล้ว!

“อืมมมอืมมมอืมมม” ในเวลาสุดท้าย สองมือนางตะกุยไปที่เส้นเชือก นี่เป็นปฏิกิริยาเอาตัวรอดของร่างกาย แม้นางจะอยากตายแค่ไหนก็ตามที

แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดพลันเกิดขึ้น!

“แครก! โอ้ย! ตุบ!”

ท่ามกลางความมืดของป่าเขา แสงจันทร์เพียงน้อยนิดสาดส่องลอดกิ่งไม้ น่าสมเพชเมิ่งจื่อยิ่งนัก นางฆ่าตัวตายไม่สำเร็จซ้ำยังฉี่ราด ถูกเส้นเชือกที่ขาดทำให้ตกกระแทกพื้น สลบเหมือดไปทั้งอย่างนั้นเลย “…”

วันรุ่งขึ้น แสงตะวันแยงตาทำหน้าที่ปลุกเมิ่งจื่อนางตื่นขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นปัสสาวะเหม็นคลุ้ง นี่เป็นนางเผลอปล่อยออกมาตอนควบคุมตนเองมิได้

“ฮือ! ฮือ! สวรรค์ พวกท่านรังแกข้า พวกท่านรังแกข้า!” เมิ่งจื่อพอรู้สึกตัว นางก็คร่ำครวญอีกครั้ง ถึงขั้นคิดว่าแม้แต่ทวยเทพยังกลั่นแกล้ง หรือยังเห็นหญิงสาวในหมู่บ้านรังแกนางไม่พออีก

พริบตานั้นอารมณ์อยากตายพลันปะทุขึ้น บนเนินสูงเหลียวมองลงมาก็พบกับแม่น้ำ ที่นั่นอยู่ไม่ไกลจากบ้านนางมาก เมิ่งจื่อมั่นใจอย่างยิ่ง หากโดดลงไป นางต้องตายสมใจอย่างแน่นอน

ณ บ้านตระกูลเมิ่ง

ครอบครัวเมิ่งจื่อมีอยู่ด้วยกันเพียงสี่ชีวิต เมิ่งไท่อี้ประกอบอาชีพนายพราน แต่ละวันขึ้นเขาล่าสัตว์ หากเป็นปกติ ยามนี้คงปลุกบุตรีของตนไปซักผ้า บางครั้งก็ให้นางช่วยไปเก็บกับดักเป็นเพื่อนบนเขา

“ท่านพี่ จื่อจื่อยังไม่ตื่นอีกหรือ คงมิใช่นางคิดสั้นผูกคอตายอีกแล้วนะ!”

นางเมิ่งซือผู้เป็นมารดา ถามสามีที่ผ่าฟืนอยู่ตรงลานหน้าบ้าน สายตาก็จ้องมองไปที่ประตูกระท่อมของบุตรสาว เพราะตะวันสายโด่งขนาดนี้ นางยังไม่เปิดประตูออกมา

“จื่ออี เจ้าไปเรียกพี่สาวออกมา”

เมิ่งจื่ออีผู้เป็นน้องชายวางงานในมือลง เดินก้มหน้าก้มตาไปเรียก เขารู้ว่าหลายวันนี้พี่สาวทุกข์ใจมาก ในใจก็นึกสงสาร ไฉนเกิดเรื่องเลวร้ายกับนางแบบนี้

หลายวันก่อนผู้พี่ของเขาถึงขั้นผูกคอตาย!