บทที่ 1 ไม่รักดี

ถึงเธอจะรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวสักแค่ไหน หญิงสาวก็รู้จุดยืนของตัวเองดี ว่าสำหรับเขาแล้ว เธอเป็นได้แค่ไหน เพราะแบบนั้นที่ผ่านมาเธอถึงได้พยายามอยู่แต่ในที่ของตัวเอง ไม่เรียกร้อง ไม่พยายามทำให้เขาต้องปวดหัวกับการมีอยู่ของตัวเอง

แต่ถึงอย่างนั้นความใจร้ายของเขามันกลับไม่ได้ลดลงเลย

ปล่อยครั้งที่เขาปล่อยให้เธออยู่บ้านเลี้ยงลูก ส่วนตัวเองก็ออกไปไหนมาไหนกับสาวๆ ไม่ซ้ำหน้า ซึ่งเรื่องนั้นไม่ว่าย่าของเขาจะพูดยังไง เขาก็ยังให้คำตอบเหมือนอย่างที่เคยให้ท่านมาตลอด

ว่าเขาขอออกไปหากินนอกบ้าน ยังดีเสียกว่าต้องทนหลับนอนกับภรรยาที่เขาไม่ได้รัก และไม่เคยอยากให้มีอยู่ในชีวิตเลย!

ซึ่งหากถามว่าทำไมเธอถึงต้องทนอยู่ให้เขาทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ เหตุผลหลักๆ ก็คงจะหนีไม่พ้นเพราะเธอดันรักผู้ชายใจร้ายคนนั้น รักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น และอีกหนึ่งเหตุผลที่สำคัญมากกว่าอะไรทั้งหมด คือเธออยากให้ลูกมีพ่อและแม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ ซึ่งเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอคิดว่าจะไม่อดทนอีกแล้ว ประโยคอันมากมายของเขาก็มักจะไหลเข้ามาในตัวอยู่เสมอ

‘ถ้าสุดท้ายแล้วเราสองคนต้องหย่ากันจริงๆ หนูดาวต้องอยู่กับฉัน ส่วนเธออยากจะไปไหนก็ไป!’ มิรันตีรู้จักนิสัยพ่อของลูกดี และเชื่อด้วยว่าคนอย่างสิบทิศทำได้ทุกอย่างอย่างที่พูดจริงๆ และเพราะรู้แบบนั้น เธอถึงได้อดทนอยู่กับเขามาจนถึงวันนี้

อดทนเพื่อให้แก้วตาดวงใจของเธอและเขามีครอบสมบูรณ์เหมือนเช่นเด็กคนอื่นๆ ซึ่งนับว่าเป็นโชคดีของลูกที่พ่อของแกนั้นไม่ได้ใจร้ายใส่ เหมือนเช่นที่เขาชอบทำกับเธออยู่บ่อยๆ

และทั้งหมดที่ว่ามานี้ คือสิ่งที่เธอต้องอดทนมาโดยตลอด

คนถูกลูกเมินแต่เช้าทำตัวไม่ถูกอยู่นาน กระทั่งหันไปหาใครอีกคนที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ในครัวก็ต้องพบว่าอีกฝ่ายไม่คิดแม้แต่จะหันมาช่วยเขาให้รอดพ้นจากสถานการณ์ตรงหน้าสักนิด

“โป้งคุณพ่อขาแล้วค่ะ! เมื่อคืนคุณพ่อกลับช้า น้องดาวกับคุณแม่รอตั้งนาน…” คนมีความผิดติดตัวหรือจะกล้าเถียงลูก ลูกที่แม้ว่าจะไม่ได้เกิดมาจากความรัก แต่ก็ถือได้ว่าเป็นยอดดวงใจ

“พ่อขอโทษครับ เมื่อคืนพ่อมีธุระด่วนจริงๆ”

“ไม่รู้ไม่ชี้ค่ะ” สิบทิศไม่ได้โกรธเคืองที่ลูกไม่ยอมให้อภัย เพราะท่าทีของแกนั้นน่ารักเกินกว่าที่เขาจะเก็บเอามาเป็นประเด็นอีกอย่างเขาเองก็ผิดจริงที่รับปากลูกแล้วทำให้แกไม่ได้

“ถ้างั้นวันนี้พ่อพาไปเที่ยวห้างดีไหมครับ” ประโยคนี้เป็นผลขึ้นทันตาเมื่อลูกพยักหน้ารับ ก่อนโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อในทันที

“น้องดาวรักคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ!” คนถูกบอกรักยิ้มรับอย่างมีความสุข ก่อนที่รอยยิ้มเมื่อครู่จะจางหายราวกับไม่มีมีอยู่จริง ยามเมื่อเขาหันกลับมาสบสายตากับแม่ของลูกโดยบังเอิญ

“เตรียมตัวให้พร้อม ตอนเที่ยงฉันจะเข้ามารับลูกไปห้าง” แม้ไม่อยากให้คนตรงหน้ามีส่วนร่วมในชีวิตไปมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่เขาก็ไม่อาจหาเหตุผลไปให้ลูกได้เลยสักครั้งว่าทำไมแม่ของแกถึงไปเที่ยวด้วยไม่ได้ และเพราะแบบนั้นมิรันตีจึงจำเป็นต้องไป

“วันนี้คุณเทียนไปกับลูกสองคนได้ไหมคะ พอดีว่ามิ…มีธุระต้องไปทำ” แม้จะลำบากใจที่ต้องปฏิเสธคำสั่งเด็ดขาดของผู้เป็นสามี แต่เมื่อชั่งน้ำหนักกันแล้ว ธุระของเธอในวันนี้นั้นกลับสำคัญมากกว่า อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่เขากับลูกจะต้องออกไปไหนมาไหนกันตามลำพัง มีเธอหรือไม่มีนั้นแทบจะไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ เพราะสุดท้ายแล้วเธอก็ทำได้เพียงเดินตามพวกเขาสองคนจากด้านหลังเท่านั้น ไม่มีความกล้ามากพอจะไปเดินเคียงข้าง เพราะรู้ดีว่าตัวเองมีสิทธิ์ทำแบบนั้นแค่ในความคิด

“ธุระอะไรมันจะสำคัญไปกว่าลูกผัว!”

“เลยกำหนดฉีดยาคุมมาสองอาทิตย์แล้วค่ะ…” เพราะงานที่พันตัวอยู่ทุกวี่วันมันเลยทำให้เธอยุ่งจนลืมวันลืมคืนไปหมด รู้ตัวอีกทีก็เลยกำหนดระยะเวลาฉีดยาคุมของตัวเองไปแล้ว ซึ่งก็นับว่าเป็นโชคดีของเธออยู่บ้าง ที่ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาสิบทิศเองก็งานยุ่งมากเสียจนไม่มีเวลาเรียกหาเธอกลางดึกเหมือนที่ชอบทำนับตั้งแต่แต่งงานกันมา ไม่อย่างนั้นเธอไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเกิดเรื่องผิดพลาดอะไรขึ้นมาบ้าง ความผิดพลาดที่มันอาจจะผูกติดเธอและเขา ให้ต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนานเท่านาน

“ถ้างั้นก็รอ ก่อนพาลูกไปห้างฉันจะพาแวะไปโรงพยาบาลก่อน” แม้จะเป็นเมียที่ไม่ได้รัก แต่ก็แลกมาด้วยเงินสินสอดเกือบสามล้าน เรื่องอะไรที่เขาจะปล่อยให้ตัวเองต้องขาดทุน เพราะรู้แบบนั้นเขาถึงได้เรียกใช้งานหล่อนตลอดนับตั้งแต่แต่งงานกันมา ซึ่งเรื่องนี้ก็เหมือนจะเป็นเพียงเรื่องเดียว ที่เราสองคนเข้ากันได้ดี

เป็นอีกวันที่เด็กหญิงดาวนับพันมีความสุขที่ได้ออกมาเที่ยวกับพ่อและแม่ และเพื่อเป็นการไถ่โทษสิบทิศจึงตามใจลูกตลอดทั้งวัน ไม่ว่าแกต้องการอะไร เขาก็คอยเห็นดีเห็นงามด้วยไปหมด ต่างจากคนเป็นแม่ที่ได้แต่เฝ้ามองภาพของสองพ่อลูกอยู่จากด้านหลัง ไม่มีความกล้ามากพอที่จะพาตัวเองเข้าไปสมทบ

“คุณแม่ขามาตรงนี้สิคะ” กระทั่งเมื่อเสียงเรียกใสๆ ของหนูน้อยดาวนับพันดังขึ้นนั่นล่ะ เธอถึงได้เดินตรงเข้าไปหาทั้งสอง

“ไม่ซื้อของเล่นเพิ่มแล้วนะคะน้องดาว วันนี้พอแค่นี้นะคะ”แม้จะรู้ว่าพ่อของลูกร่ำรวยติดอันดับต้นๆ ของจังหวัด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็อยากสอนให้ลูกรู้คุณค่าของเงินจะได้ไม่ฟุ่มเฟื่อยเกินเหตุ

“ตกลงค่ะ ไม่ซื้อแล้วนะคะคุณพ่อ”