Ep.1 ไม่คาดฝัน(1)

เอี๊ยดด!!

ฉันตกใจแทบช็อกแล้วก็สะดุดตนเองล้มลง ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บเพราะถูกรถที่วิ่งมาเกือบชน แต่ฉันรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า เพราะตกตึกสูงประมาณห้าเซนติเมตร

ฉันเจ็บมากจนต้องเอามือไปกุมข้อเท้าข้างที่เจ็บ อยากจะลุกออกจากกลางถนน แต่ก็ทำไม่ได้ จนต้องยอมให้คนที่เดินเข้ามาพยุงฉัน โอบประคองฉันลุกขึ้นยืน ฉันหันหน้ามาหมายจะขอบคุณ แต่เขาก็ทำให้ฉันแทบลืมหายใจ

“พี่เขต!”

ฉันไม่นึกไม่ฝันเลยว่าฉันจะมาเจอเขาตัวเป็นๆ บนท้องถนนแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาราวๆสองปี ฉันได้แต่มองเขาผ่านหน้าเฟสของเขา ที่ฉันไม่กล้าแอดเข้าไปเป็นเพื่อน

เพราะฉันรู้ว่าเขามีเจ้าของแล้ว เขามีครอบครัวที่น่ารัก จนฉันไม่อาจแม้แต่จะเข้าไปขอโทษเขาในกล่องข้อความในสิ่งที่แล้วๆมา

ฉันทำเขาเจ็บมาเยอะ ขณะที่เขามอบแต่ความทรงจำดีๆไว้กับฉัน ฉันจดจำได้ทุกอย่างไม่เคยลืมเลย แม้เวลาจะผ่านมาเกือบยี่สิบปี ฉันก็ไม่อาจลบภาพของเขาออกปากหัวใจได้เลย

และนาทีนี้ ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย ฉันลืมแม้กระทั่งว่าฉันเพิ่งหกล้มอยู่กลางถนน แต่พอสบตาเขา ฉันกลับลืมไปเลยว่าฉันอยู่ที่ไหน และกำลังจะไปไหน

“เจ็บตรงไหนรึเปล่า”

ฉันเอาแต่ส่ายหน้า ทว่าพอเขาปล่อยมือจากฉัน ฉันก็ทรุดฮวบลง จนเขาต้องกอดประคองฉันแน่นขึ้นไปอีก คงเพราะกลัวว่าฉันจะล้มลงไป

ฉันร้องโอ๊ยออกมาเพราะเจ็บข้อเท้า เขาจึงก้มลงไปมอง จากนั้นโดยที่ฉันไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็อุ้มฉันไปที่รถ

เขาเปิดประตูรถให้ แล้วอุ้มฉันไปนั่งข้างตำแหน่งคนขับ ฉันก็ได้แต่มองซีกหน้าของเขา ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งคนขับ แล้วขับรถออกไปโดยไม่พูดไม่จา

กระทั่งไปถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งในกลางเมือง เขาก็จอดรถ แล้วเดินมาเปิดประตูรถให้ แล้วอุ้มฉันไปวางที่นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วนั่งยองๆข้างหน้าฉัน

“เจ็บมากไหม ข้อเท้า”

ฉันพยักหน้า คำพูดแสนล้านคำที่อยากจะพูดกับเขา ไม่อาจที่จะเอื้อนเอ่ยออกมาแม้แต่คำเดียว และอยู่ๆเมื่อเขาจับที่ข้อเท้าของฉัน น้ำตาของฉันก็พาลจะไหล

ฉันกลัวว่าเขาจะทำเหมือนในละครสักเรื่องที่พระเอกดึงข้อเท้าข้างที่แพลงของนางเอกแล้วมันเจ็บมาก แต่ฉันก็ไม่กล้าจะดึงเท้ากลับ เมื่อเขาเริ่มถอดส้นสูงออกจากเท้าของฉัน แล้วเริ่มจับข้อเท้าของฉันในท่าที่เตรียมจะดึง

“โอ๊ย!”

เขาดึงข้อเท้าฉันจริงๆนั่นแหละ และฉันก็เจ็บมากด้วย เจ็บจนน้ำตาเล็ดออกมา แล้วน้ำตาเจ้ากรรมมันก็ไม่ยอมหยุดไหล จนเขาต้องยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ ฉันจำเป็นต้องรับเอาไว้ เพื่อเอามาซับน้ำตาที่กำลังไหลซึมออกมา ด้วยความรู้สึกที่ขอบคุณ

“พี่ขอโทษ ที่ทำให้พินเจ็บ”

ฉันยิ่งหยุดน้ำตาไม่ได้เมื่อเขาพูดออกมาแบบนั้น ทั้งที่ฉันต่างหากที่อยากจะเอ่ยคำนั้นออกไป

‘ขอโทษที่ทำให้เขาเจ็บ’

แต่ถ้าหากพูดออกไป แล้วเหมือนเป็นการรื้อฟื้นความหลัง มันคงไม่ดีแน่

แล้วก่อนที่จะเอาผ้าเช็ดหน้าของเขามาซับน้ำตา ฉันก็ยั้งมือเอาไว้ แล้วเลือกที่จะใช้นิ้วมือตนเองกรีดซับน้ำใสๆนั้นทิ้งแทน แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าคืนให้เขา

“ทำไมไม่รับไว้ รังเกียจพี่เหรอ”

“เปล่าค่ะ”

ฉันทำได้แค่ตอบสองพยางค์นี้ในใจ เพราะฉันขี้ขลาดถึงขนาดไม่กล้าคุยกับเขาเลย และคิดว่าฉันควรไปจากเขาได้แล้ว ฉันไม่ควรอยู่ใกล้เขาอีกแม้แต่นาทีเดียว

เพราะเจอกันแค่นี้ หัวใจของฉันก็ทำงานรวนเรแล้ว มันเต้นแรงกว่าปกติ และสูบฉีดเลือดอย่างหนักมาล่อเลี้ยงใบหน้าจนสองข้างแก้มของฉันเห่อร้อนไปหมด

แล้วฉันก็ตั้งท่าจะเดินจากเขาไป ทั้งๆที่ฉันถวิลหาโอกาสที่จะได้เจอเขามาโดยตลอด ทว่าพอได้มาเจอเขาตัวเป็นๆแบบนี้จริงๆ ฉันกลับไม่กล้าพอที่จะคุยกับเขา ไม่กล้าแม้แต่ที่จะสบตาคมๆของเขาเลย

ฉันจำใจเดินจากมา ทั้งที่อยากจะหันมองกลับไป ว่าเขายังยืนอยู่ที่เดิมไหม หากว่าเขายังยืนอยู่ที่เดิม ฉันก็แอบคิดเล็กๆว่า ฉันอาจจะกล้าพอเดินกลับไปแล้ว