ทัณฑ์ลวงบ่วงพิศวาส

เรือนร่างสูงโปร่งในวัยยี่สิบแปดปีนั่งรอเพื่อสานต่อเรื่องราวที่ต้องการ แม้เก้าอี้หลุยส์ที่นั่งอยู่ภายในห้องพักหรูเหมือนจะเริ่มมีไฟร้อนๆ จี้ที่ก้นก็ตาม หากก็สั่งใจให้เย็นไว้

มาร์ค อิทธิพัทธ์ อัครพิภพ ฆ่าเวลาด้วยการกวาดสายตาคมเข้มสำรวจภายในห้องพักราคาแพงลิบลิ่วใจกลางกรุงโรม ซึ่งแน่นอนที่นี่เป็นของอัครพิภพ ก่อนที่ความอดทนจะสิ้นสุดลงชายหนุ่มก็เริ่มเห็นร่างบางบนเตียงเริ่มเคลื่อนไหว จึงเริ่มปฏิบัติการเรื่องที่ต้องการ

“ตื่นแล้วหรือยายยีราฟ ไม่คิดเลยว่าจะหมดเรี่ยวแรงขนาดนี้ รอตั้งนาน… แต่ก็เอาเถอะพอจะเข้าใจ คงจะเพลียล่ะสิ ก็อย่างว่าเมื่อคืนใช้แรงไปมากนี่น่า”

พสุกานต์ มาเรีย บูรกิจ สาวสวยรวยเสน่ห์รูปร่างสูงยาวมาตรฐานนางแบบ ผู้ซึ่งครอบครัวมีโรงแรมใหญ่ระดับห้าดาวทั่วฟ้าเมืองไทย หล่อนกำลังรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิดขณะที่เพิ่งงัวเงียตื่น หากดวงตาสีน้ำตาลสุกใสที่อ่อนล้ายังสู้อุตสาห์เบิกให้กว้างที่สุดเมื่อได้ยินประโยคความหมายแปลกหูนั้น…เห็นหน้าคนพูด หล่อนได้แต่ภาวนาให้ตอนนี้เป็นแค่ฝันไปเท่านั้น ‘ไม่ ไม่จริง เรากำลังฝันแน่ๆ’ แต่เมื่อจิกเล็บคมบนท่อนแขนตนเองหล่อนก็รู้ไม่ใช่ความฝันมันคือความจริง (เพราะรู้สึกเจ็บจนน้ำตาเล็ดเลยทีเดียว) ซ้ำร้ายเมื่อเห็นเสื้อผ้าของตนเองวางอยู่กลาดเกลื่อนรอบเตียงอาการงัวเงียก็หายเป็นปลิดทิ้ง

“กรี้ดดดดด! ไม่จริงงง” หญิงสาวผู้แสนมั่นใจกรีดร้องสุดเสียงเมื่อคิดว่าเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจากตนเสียทีคนที่เกลียดขี้หน้าเพราะความเมามาย

เสียงร้องแหลมเป็นขบวนรถไฟความเร็วสูงนั้นทำให้เจ้าของแผนการที่กำลังรอคอยยกริมฝีปากได้รูปกระหยิ่มยิ้มย่อง ยกสองมือปิดใบหูไว้ จวบจนเสียงโหยหวนหยุดลงเพราะอาการเหนื่อยหอบชายหนุ่มจึงปล่อยมือลง แต่ก็กลายเป็นว่าคิดผิดเมื่อได้ยินหลักสูตรด่ามาราธอนอีกหลังจากนั้น

“นาย ไอ้หมามาร์ค ไอ้คนเลว ไอ้ชั่ว นายทำอะไรฉันไอ้คนบ้า ไอ้ผู้ชายหน้าตัวเมีย”

หล่อนคิดว่าเขาจะกลัวหรือไงกัน อีแค่คำด่า มันก็แค่หนวกหูเท่านั้นแหละ ชักสนุกตามที่เขาคาดไว้แล้วล่ะอีแบบนี้

“คนบ้าโดนด่าแล้วยังยืนนิ่ง พูดอะไรออกมาบ้างสิ” ท่าทีขี้เก๊กไม่คุ้นตาทำให้หมั่นไส้ เพราะปกติเห็นนายมาร์คเป็นคนเฮฮากับคนรอบตัว ยิ่งกับสาวสวยด้วยแล้วคุยจ้อเสมอ… วันนี้หายเฮฮาคงสมใจที่ได้กลั่นแกล้งเธอสินะ

หวังให้ศัตรูพูดอะไรออกมาบ้าง แต่จนแล้วจนรอดชายหนุ่มก็ยังเงียบ หญิงสาวจึงอึดอัดขัดใจ เพราะการที่เขาเงียบ เรื่องที่ตนฝันลมๆ แล้งๆ ว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นการล้อเล่นก็พังทลายลงไม่เป็นท่าทันที

เมื่อคืนเพราะความเสียใจ ความแค้นในหัวใจที่โดนมารดาต่อว่า และตบหน้าพสุกานต์เลยเตลิดเปิดเปิงออกมานั่งดื่มในผับหรูกลางกรุงโรม แก้วแล้วแก้วเล่า หลังจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

“แม้คุณหนูยีราฟจะเมามายแต่ก็เป็นคืนที่น่าจดจำทีเดียว”

ในช่วงจังหวะที่หัวใจกำลังคิดเสียใจการกระทำเมื่อคืนเสียงเย้ยหยัน ทำให้พสุกานต์ผู้หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีเก็บเสียงที่จะโวยวายเสีย ‘ต้องมีสติเหมียว เย็นไว้ เธอต้องไม่ทำให้ศัตรูที่อยากเหยียบย่ำได้ใจไปกว่านี้ ที่ต้องทำคือเอาเลือดคนเลวออกจากตัวต่างหากเล่า’

สติมาหญิงสาวก็คิดหาทางเอาคืนไม่ชักช้า สองมือที่พยายามไม่ให้สั่นเทาจึงหยิบจับของที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาทำตามที่ต้องการ เพราะเลือดหัวเขาออกเร็วเท่าไหร่ความเสียใจเธอนั้นคงทุเลาลงรวดเร็วเท่ากัน

“นายมาร์ค นายต้องโดน ต้องตายสถานเดียว!”

กระเป๋าถือ ข้าวของบนเตียง หมอน แจกัน โคมไฟจึงลอยหวือไปหาคนที่ไม่ตั้งตัว

ดูเหมือนคนแต่งตัวหล่อเนี้ยบมัวแต่เก๊กหล่ออย่างกับผู้ที่ได้ถ้วยรางวัลจากเวทีอะไรสักอย่าง ร่างมาดแมนจึงกระโดดหลบแทบไม่ทันเมื่อกระเป๋าถือใบเล็กแบรนด์หรูซึ่งแม้น้ำหนักพอใช้ปะทะหน้าผากกว้างของเขา… ปึก! ผลของมันทำให้หน้าผากชายหนุ่มแดงแจ๋ไปเลยทีเดียว ให้สมน้ำหน้าเหลือเกิน แต่ยังเท่านั้นยังไม่พอ ยังไม่สาแก่ใจ

“เล่นแบบนี้เลยเหรอ ยายคอยาว!”

“ใครชื่อบ้าบอแบบนั้น เลิกเรียกฉันแบบนั้นนะ นายสิไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ไอ้น่าตัวเมียรังแกผู้หญิง ฯลฯ!” หญิงสาวเริ่มมองหาของใกล้มืออีก

“ คอยาว หยุด!”

ไม่มีที่ให้นั่งอีก ทั้งเล็งเห็นว่าอาจโดนประทุษร้ายไม่หยุดหย่อน จนกว่าของใกล้มือเจ้าหล่อนจะหมด ชายหนุ่มจึงคำรามใส่ผู้หญิงปากร้ายช่างสรรหาถ้อยคำมาด่าทอ ชักไม่แน่ใจเสียแล้วเขาจะสนุก สะใจหรือสยองกันแน่ ตอนแรกคิดว่าจะเห็นน้ำตาเจ้าหล่อนบ้าง ดันเจอแต่เสียงเอคโค่ซะได้นี่ สงสัยยายยีราฟจะอึด ไม่เสียใจเลยที่โดนปู้ยี้ปู้ยำ… อิทธิพัทธ์จึงตัดสินใจฉับพลันว่าจะกลับ ขอหยุดเรื่องราวสะใจไว้แค่นี้ก่อนในวันนี้ (เพราะหากอยู่ต่อแม้เพียงเสี้ยววินาที อาจเกิดรอยแผลให้คุณตาสงสัยได้)

ไม่ได้กลัวนะ ไม่ได้ถอยแค่มีงานด่วนรออยู่ก็เท่านั้น

“ขี้เกียจฟังเสียงของเธออีกแล้วขอไปทำงานก่อนดีกว่า แล้วค่อยคุยกันวันหลังนะเผื่อว่าเธอคิดเรื่องราวร้อนเร่าเมื่อคืนได้หรือเกิดติดใจขึ้นมาอยากจะ…สานต่อ”