ตอนที่ 4 ถึงเวลาชดใช้

ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วหลังจากที่พราวมุขถูกเรียกตัวให้ไปพบเจ้าของบริษัทเรื่องที่เธอเผลอทำไฟล์สำคัญของบริษัทหายและได้รู้จากคนที่เป็นนายใหญ่ว่าบริษัทต้องจ่ายค่าเสียหายให้ลูกค้าเป็นเงินไม่น้อย

ตั้งแต่วันนั้นพราวมุขก็ไม่ได้เจอคนที่เป็นนายใหญ่อีกเลย มีเพียงคำพูดของเขาที่บอกกับเธอก่อนจากกันวันนั้นว่าจะติดต่อมาเองหากถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้

หญิงสาวรู้สึกไร้ค่าและไร้เกียรติอย่างที่สุดกับการที่ต้องยอมรับข้อเสนอของเขาแต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีไปกว่านี้เพราะดูเหมือนเจ้านายของเธอจะปิดทางออกไว้หมดแล้ว และเหลือเพียงทางเลือกเดียวที่เธอต้องรับมัน

พราวมุขยังจำวันที่เธอถูกเรียกได้ไม่ลืม หลังจากถูกเขาซึ่งเป็นผู้กุมชะตาชีวิตเธอปล่อยตัวออกมาจากห้อง ทั้งหัวหน้าและเพื่อนร่วมงานที่แผนกก็กรูเข้ามารุมล้อมถามไถ่เธอจนตอบแทบไม่ทัน แต่ไม่มีใครเชื่อเลยสักคนว่าเธอไม่ถูกไล่ออก เพราะทุกคนต่างฟันธงไปในทางเดียวกันว่าความผิดของเธอครั้งนี้มีโทษสถานเดียวคือไล่ออก

“มุข คุณพัชรีเรียกให้ไปพบบอกว่านายใหญ่อยากคุยด้วย” มะลิเดินออกจากห้องทำงานส่วนตัวมาบอกลูกน้องสาวด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะหัวหน้า” ตั้งแต่ถูกเรียกให้ไปพบโภไคยวันนั้นพราวมุขก็กลายเป็นคนขวัญอ่อนมากกว่าเดิม ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะหรือในแผนกดังขึ้นก็ระแวงกลัวว่าจะเป็นสายจากเขาที่โทรมาบอกว่าถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้ และก็กลัวว่าจะมีใครล่วงรู้ถึงข้อตกลงที่เขาและเธอมีต่อกัน

หลายวันมานี้ดูเหมือนโภไคยจะให้เวลาเธอเพื่อเตรียมตัวเตรียมใจสำหรับการชดใช้ค่าเสียหายให้เขา มันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและเบาใจลงไปได้มากที่ชายหนุ่มเงียบไป แต่ก็แอบหวั่นใจว่าหากเขาเรียกเธอขึ้นมาเธอจะต้องทำยังไงต่อไป

“คุณพัชรีไม่ได้บอก แกโทรมาบอกแค่ว่าให้มุขขึ้นไปพบเจ้านายและบอกว่ามุขรู้ดีว่าเรื่องอะไร” พราวมุขกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นกับคำพูดของพัชรีที่ถูกถ่ายทอดจากมะลิ

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อบรรเทาความกลัวที่เริ่มก่อตัว ไหนจะอึดอัดกับสายตาของคนในแผนกรวมถึงมะลิซึ่งเป็นหัวหน้างานที่มองมาราวกับว่าเธอมีเรื่องกำลังปิดบังหล่อนอยู่

“ถ้าอย่างนั้นมุขขอตัวก่อนนะคะ” เธอยิ้มจืด ๆ บอกกับทุกคน

“อย่าพึ่งคิดมากหรือกังวลอะไรนะมุข คงไม่มีอะไรหรอก” พรรัมภารีบบอกให้กำลังใจเพื่อนร่วมงานรุ่นน้อง

“ขอบคุณค่ะมุขโอเค” พราวมุขฝืนยิ้มให้สาวรุ่นพี่

หญิงสาวเดินมาขึ้นลิฟต์แบบคนที่ใจไม่อยู่กับร่องกับรอย ในสมองเอาแต่นึกถึงเจ้าชีวิตคนใหม่ ไม่รู้ว่าวันนี้เธอจะต้องเจออะไรจากคนที่เป็นนายใหญ่บ้าง

เสียงเตือนข้อความของแอปชื่อดังจากมือถือดังขึ้นทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเพราะกำลังคิดเตลิดไปไกล

พราวมุขหยุดเดินแล้วล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อสูทขนาดพอดีตัวขึ้นมาดู ชื่อแชทที่ไม่คุ้นนั้นทำเอาเธอขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัยก่อนจะกดดู

{ฉันรออยู่ที่ห้องทำงาน..โภไคย} หญิงสาวสั่นไปทั้งตัวอย่างไม่ทราบสาเหตุหลังจากอ่านข้อความจบแล้วรู้ว่าใครเป็นคนส่งมา

ความกลัวที่พึ่งจะดีขึ้นกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผสมปนเปกันหลากหลายความรู้สึก นอกจากกลัววิธีที่เธอจะต้องชดใช้ให้เขาแล้วพราวมุขก็ยังกลัวว่าจะมีใครในบริษัทรู้ ขนาดว่ายังไม่ได้เริ่มชดใช้เธอยังลนลานขนาดนี้ แล้วหากถึงเวลานั้นแล้วมีคนล่วงรู้เธอจะแบกรับความอายได้ไหวแค่ไหนกัน คิดแล้วพราวมุขก็เริ่มเครียดขึ้นมาทันที

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้คนที่เป็นนายใหญ่ของเธอหลังจากพาตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องทำงานของชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว

“นั่งลงสิ” โภไคยเชื้อเชิญด้วยท่าทีเอื่อย ๆ แต่สายตาจ้องหญิงสาวนิ่ง

พราวมุขไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยซ้ำรีบทรุดตัวนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของชายหนุ่มแบบไร้ซึ่งความมั่นใจ มีเพียงความหวาดหวั่นที่เกาะกินเธออยู่ตลอดเวลา

“นายใหญ่มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยถามเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องมาโดยไม่พูดอะไร

“ต้องมีอะไรด้วยหรือไงฉันถึงจะสามารถเจอเธอได้..หืม” .สีหน้านิ่งถามกลับจนคนถูกถามต้องรีบตอบเพราะกลัวจะถูกเข้าใจผิด

“เปล่าค่ะเปล่า มุขแค่แปลกใจก็เท่านั้น”

“เธอพร้อมที่จะชดใช้หรือยัง” เสียงเรียบถามออกมาราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ

พราวมุขสะดุ้งเล็กน้อยที่โภไคยกล้าพูดขึ้นมาทั้งที่พัชรีก็อยู่ด้วย เธอจึงมองโภไคยสลับกับพัชรีด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

“พัชรีจะไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอกับฉันกำลังคุยกันตอนนี้”ชายหนุ่มพูดราวกับมานั่งอยู่ในใจหญิงสาว

แม้พราวมุขจะไม่สะดวกใจที่จะพูดต่อหน้าบุคคลที่สามแต่เมื่อมองดูพัชรีแล้วก็ดูไม่ได้สนใจเธอและเจ้านายเหมือนอย่างที่ชายหนุ่มบอก เพราะกำลังตั้งหน้าตั้งตาสนใจเอกสารบางอย่างราวกับว่าห้องนี้ไม่มีคนอยู่ร่วมด้วย

“มุขมีทางเลือกด้วยเหรอคะ ต่อให้บอกว่าไม่พร้อมถ้าคุณอยากให้พร้อมมุขก็ต้องพร้อม” หญิงสาวเผลอตอบแบบคนไม่มีทางเลือกโดยลืมไปว่ากำลังพูดอยู่กับใคร

“ยังไม่ทันไรก็กล้าต่อปากต่อคำกับฉันแล้วสินะ” โภไคยพูดคล้ายจะขันมากกว่าจะตำหนิ แต่ก็ทำให้พราวมุขได้สติว่าเธอกำลังอยู่ต่อหน้าเจ้านาย

“มุขขอโทษค่ะ” เมื่อนึกได้จึงรีบเอ่ยออกไป

“แต่ฉันรับคำขอโทษบนเตียงเท่านั้น”