บทที่ 1

แค่นี้มันคงพิสูจน์อะไรได้หลายๆ อย่างแล้วว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนทัดเทพก็ยังคงเป็นคนใจร้ายกับเธอและลูกไม่เคยเปลี่ยนอยู่ดี วันเวลาคงไม่มีวันช่วยทำให้ความเกลียดภายในใจของเขาลดลงไปได้เลย เขาที่เคยเกลียดเธอยังไงวันนี้ก็ยังคงเกลียดกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“ขวัญต้องขอโทษแทนลูกด้วยนะคะ น้องพลอยคะ รีบขอโทษคุณวีสิคะลูก” เธอเอ่ยขอโทษพร้อมก้มลงกำชับลูกสาวในอ้อมกอดอีกที ซึ่งเด็กหญิงพลอยลดาที่พร้อมที่จะทำตามคำบอกกล่าวของผู้เป็นแม่แต่โดยดีเพราะไม่อยากเป็นเด็กดื้อกลัวว่าพ่อจะไม่รักตน

“น้องพลอยขอโทษค่ะคุณพะ...คุณวี” เด็กสาวทำท่าจะเอ่ยเรียกคนใจร้ายตรงหน้าว่าพ่ออีกครั้งแต่พอได้เห็นใบหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่ายที่กำลังมองมาก็ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยออกไปตามที่ใจต้องการ

ทัดเทพเองก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรสองแม่ลูกออกไปอีกเลยนอกจากมองทั้งสองคนตรงหน้าด้วยหางตาก่อนจะหมุนตัวเดินจากออกไปไกลทิ้งไว้แต่เพียงมิ่งขวัญกับลูกสาวที่ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่เริ่มจะหายไปไกลสายตาเรื่อยๆ จนเมื่อแน่แก่ใจแล้วว่าเขาเดินหายไปไกลพอสมควรหญิงสาวถึงได้ยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้กับตัวเองเบาๆ เพราะดันเผลอนึกไปถึงเหตุผลว่าทำไมเธอถึงต้องมาอยู่ที่นี่เข้า

เหตุผลที่ว่าทำไมเธอต้องมาฝืนทนอยู่กับคนใจร้ายที่ปฏิเสธได้อย่างง่ายดายว่าพลอยลดานั้นไม่ใช่ลูกของตัวเองตั้งแต่วันแรกที่ลูกสาวลืมตาดูโลก อีกทั้งใบหน้าของเด็กน้อยนั้นก็ละม้ายคล้ายคลึงกับเขาราวกับฝาแฝดจะมีก็แต่แววตาเศร้าๆ เท่านั้นที่คล้ายกันกับเธอที่เป็นแม่ผู้ให้กำเนิด

เรื่องทั้งหมดมันคงไม่ต้องมาลงเอยแบบนี้หากเพราะครอบครัวของเธอไม่ได้เคยได้รับความช่วยเหลือจาก คุณหญิงนวลแข คุณย่าของเขา จนกระทั่งเมื่อหลายปีก่อนฝ่ายนั้นเรียกให้เธอเข้าไปพบพร้อมกับเอ่ยขอร้องบางเรื่องที่ต่อให้เธออยากจะปฏิเสธแค่ไหนแต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดีออกมา

‘ฉันกำลังตายมิ่งขวัญ...โรคที่ฉันเป็นอยู่มันจะทำให้ฉันอยู่บนโลกนี้ได้อีกไม่เกินสิบปีเท่านั้น และฉันคงจะตายตาไม่หลับหากยังไม่มีโอกาสได้เห็นหลานชายของฉันมีครอบครัว มีลูกที่น่ารักที่มันจะทำให้เขาเห็นคุณค่าของการมีชีวิตมากขึ้น เธอจะช่วยทำให้ความฝันสุดท้ายนี้ของฉันเป็นจริงจะได้รึเปล่ามิ่งขวัญ’

เพราะอย่างนั้น เธอถึงได้ยอมทำตามแผนการของคุณหญิงนวลแขที่สั่งให้คนวางยาทัดเทพก่อนที่เธอจะถูกส่งตัวไปอยู่ในห้องนอนของเขาในค่ำคืนนั้น และแน่นอนว่าหลังจากคืนนั้นชีวิตของเธอก็ถึงจุดเปลี่ยนมาจนถึงทุกวันนี้ ชายหนุ่มทั้งเกลียดทั้งชังเธอเมื่อรู้ความจริงทุกอย่างที่เขาคิดเอาเองแทบจะทั้งหมด และเขาคงจะสั่งให้คนงานของตัวเองลากเธอออกไปให้พ้นสายตาเสียตั้งแต่วันนั้นแล้วหากไม่เกิดเอะใจขึ้นมาว่าตนเองไม่ได้ปกป้องในค่ำคืนเร้าร้อนที่ต่างมีให้กันและกันไปจนถึงรุ่งเช้าของวันใหม่

ซึ่งตอนนั้นเวลามันก็เลยผ่านไปไกลเกินกว่าที่จะยาคุมฉุกเฉินจะใช้ได้ผล เขาจึงกักตัวเธอเอาไว้เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ได้ตั้งท้องขึ้นมาทั้งๆ ที่เพิ่งจะร่วมหลับนอนกันแค่คืนเดียว

แต่แล้วความหวังที่ว่านั้นของเขาก็ต้องดับสลายไปเมื่อเธอเกิดตั้งท้องขึ้นมาจริงๆ ในหนึ่งเดือนหลังจากนั้น และนั่นเองทำให้เขาได้ทีเอาคืนผู้เป็นย่าแท้ๆ ของตัวเองด้วยการกักตัวของเธอเอาไว้จนเมื่อเธอคลอดพลอยลดาออกมาก็ป่าวประกาศไปทั่วไร่ว่าเด็กในท้องของเธอไม่ใช่ลูกตัวเองอย่างที่ทุกๆ คนเข้าใจมาโดยตลอด หนำซ้ำยังไล่ให้เธอกับลูกไปอยู่ที่กระท่อมหลังเล็กข้างๆ เรือนไม้สักของตัวเองทันทีที่ลูกสาวตัวน้อยลืมตาดูโลก

เธอที่ต้องทำงานทุกๆ อย่างประหนึ่งกับคนงานในไร่เพื่อแลกกับข้าวและน้ำที่เขามอบให้เพื่อเอาบุญ และถึงแม้ว่าเธอจะเคยคิดที่จะหอบเอาลูกสาวหนีไปจากที่นี่สักกี่ครั้งก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะสำเร็จเพราะเขามักจะสั่งให้คนคอยเฝ้าจับตาดูเธอและลูกตลอดเวลาไม่ยอมให้การเคลื่อนไวของทั้งสองคนผ่านไปได้เลยสักวัน

นั่นคือเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น และเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้เกลียดเธอกับลูก

ชีวิตคู่...คือสิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะมี

แต่แล้วเมื่อถูกผู้เป็นย่าบงการแม้กระทั่งเรื่องของชีวิตคู่เขาจึงเอาคืนด้วยวิธีการที่แสบสันไม่แพ้กัน