บทที่ 5

“ดูท่าทางมีความสุขมากสินะ” พาขวัญสะดุ้งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยทักเธออย่างไม่เป็นมิตร คงไม่ต้องเห็นหน้าเธอก็จำเสียงได้ว่าคนนี้เป็นใคร

“คุณจิรัฎฐ์” เธอเรียกชายหนุ่มเบาๆ พร้อมกับเดินถอยหลังหนีทันที เมื่อมองจากสายตาของเขาที่จ้องเธอ

“ฮึ! ดูท่าทางจะชอบดีนี่ กับการที่เอาตัวเข้าแลกเพื่อความสบาย”

จิรัฎฐ์แสยะยิ้มให้กับพาขวัญ

“คุณกำลังพูดเรื่องอะไรกันคะ?”

หญิงสาวถามเข้าด้วยความไม่เข้าใจความหมาย เธอเอาตัวไปแลกกับใครตอนไหน มีแต่เขาที่เข้าใจผิดใส่ร้ายเธอฝ่ายเดียว

“ทำเป็นใสซื่อ ผมไม่มีทางหลงกลผู้หญิงอย่างคุณหรอก”

“คุณจิรัฎฐ์! ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูดว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไรกัน”

พาขวัญเริ่มหมดความอดทนกับชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นไปทุกที

“อย่ามาเสแสร้ง!”เขาก้าวเข้ามาหาเธอ สายตาจ้องมองมาด้วยความเกลียดชัง “เธอรู้ตัวเองดีกว่ากำลังทำอะไรอยู่ ผู้หญิงอย่างเธอก็แค่ใช้มารยาหลอกล่อผู้ชายไปวันๆ”

“คุณจิรัฎฐ์! จะดูถูกฉันมากไปแล้วนะคะ!”

หญิงสาวตวาดเสียงขึ้นพลางจ้องมองชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ

“ถึงกับรับความจริงไม่ได้หรือไงครับ”

จิรัฎฐ์ตวาดลั่นพลางแสยะยิ้มที่มุมปาก

“ฮึ น่าสมเพช!”

เผียะ!

ความอดทนของพาขวัญหมดลงเพราะว่าคำพูดของชายหนุ่มดูถูกเธอมากจนเกินที่จะรับได้ ถึงหลายครั้งที่เธอเคยเจอเขาก่อนหน้านี้ เขายังไม่เคยพูดจาดูถูกเธอขนาดนี้มาก่อน

หญิงสาวสูดหายใจลึกๆ พลางมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยอารมณ์ทั้งโกรธและโมโหเขา ความรู้สึกอัดอั้นยากที่จะบรรยาย

ใบหน้าคมหล่อของจิรัฎฐ์หันไปทางขวาตามแรงที่หญิงสาวฟาดฝ่ามือใส่ มือแกร่งยกขึ้นลูบใบหน้าที่แก้มด้านซ้ายที่แดงเป็นรอยนิ้วมือของเธอ สายตาคมตวัดขึ้นมองพาขวัญที่กำลังยืนตัวสั่นตกใจทำอะไรไม่ถูก

หญิงสาวก้าวถอยหลังออกห่างจากชายหนุ่มอย่างช้าๆ ดวงตากลมสั่นระริกด้วยความกลัว ก่อนจะหันหลังเพื่อวิ่งหนีเขาให้ไกลที่สุด แต่ทว่าจิรัฎฐ์กลับเดินเข้าไปคว้าที่แขนของเธอเอาไว้

“คิดจะหนีหรือไง!” น้ำเสียงเข้มตวาดดังจนเธอต้องสะดุ้งด้วยความกลัว

“คุณจิรัฎฐ์ ฉันเจ็บนะคะ” พาขวัญมองชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมพยายามขัดขืน แต่ทว่าแรงบีบที่ต้นแขนนั้นกลับมากขึ้นตามๆ กัน

“เจ็บ! แล้วที่เธอตบฉันล่ะ จะให้ฉันลงโทษเธอยังไง” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง จนอีกฝ่ายนั้นเดาอารมณ์ของเขาไม่ถูก

“ฉันไม่ผิด คุณอยากมาพูดจาดูถูกฉันก่อนเอง”

พาขวัญเถียงกลับทั้งที่ใจนั้นยังคงกลัวคนตรงหน้าอยู่

“ผมพูดความจริง แต่คุณเองต่างหากที่แสร้งไม่ยอมรับความจริง”

จิรัฎฐ์พูดทั้งที่มือของเขายังคงบีบที่ต้นแขนของหญิงสาวอยู่

“ความจริงอะไรคะ” หญิงสาวถามเขาด้วยความไม่เข้าใจ

“คุณไม่รู้หรือแสร้งโง่กันแน่พาขวัญ”

จิรัฎฐ์กัดฟันถามหญิงสาวที่ทำตาปริบๆ มองมาที่เขา

“หมายความว่ายังไงคะ คุณต้องการจะพูดอะไรกับฉันกันแน่”

พาขวัญมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตากลมสีดำน้ำตาลกะพริบรอฟังคำตอบจากเขา

“เธอคิดว่าพ่อฉันดูแลเธอเพราะอะไรกันล่ะ ทำดีกับเธอเพื่ออะไรกันล่ะ ถ้าไม่ใช่ต้องการให้เธอมาเป็นเมียน้อย!”  

ทันทีที่พูดจบพาขวัญถึงกับตัวสั่นขวัญหาย  

“คุณกำลังพูดบ้าอะไร คุณลุงแค่ดูแลฉันเหมือน...”

“เมีย! แต่ดูแล้วคงจะเป็นเมียน้อย...ไม่สิ เมียเก็บในบ้านต่างหาก”

หญิงสาวไม่ทันจะพูดจบจิรัฎฐ์แทรกขึ้นต่อท้ายอย่างทันที สายตาคมมอง หญิงสาวตรงหน้าที่สั่นกลัวและโกรธเขา

“คุณจิรัฎฐ์!”

หญิงสาวมองด้วยความไม่พอใจ อีกใจก็เริ่มคิดตามที่ชายหนุ่มพูด แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อหม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์บอกกับเธอว่าเอ็นดูเธอเหมือนกับลูกกับหลานอีกคน

“ทำไมหรือว่าไม่พอใจที่ได้เป็นเมียน้อย!”

พาขวัญมองชายหนุ่มตรงหน้าที่พูดจาดูถูกเธอทั้งที่ใจของเธอนั้นอยากจะฟาดฝ่ามือไปที่แก้มของเขาอีกข้างให้หายแค้นใจ

“คุณจิรัฎฐ์ คุณเป็นผู้ชายที่เลวที่สุดเท่าที่ฉันรู้จักมา!” เธอพูดตวาดใส่หน้าจิรัฎฐ์เรียกความโมโหในตัวของชายหนุ่มออกมาจนได้!

“พาขวัญ! ...”

“คุณเพลิงอยู่นี่เองเหรอคะ” เสียงใสของสายแก้วดังขึ้น ทำให้จิรัฎฐ์จำต้องปล่อยหญิงสาวพร้อมกับเดินเข้ามาหาสาวใช้ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มีอะไร” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มเหมือนปกติที่พูดทุกครั้ง

“เอ่อ...ตอนแรกคุณผู้ชายว่าจะให้คุณเพลิงมารู้จักกับคุณพาขวัญค่ะ” สายแก้วมองหญิงสาวข้างตัวเจ้านายหนุ่มก่อนจะหันมายิ้มเขินๆ ให้เขา

“บอกคุณพ่อว่าเราสองคนรู้จักกันเป็นอย่างดีแล้ว” จิรัฎฐ์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางชำเลืองมองหญิงสาวข้างตัวเขา

“ค่ะ คุณเพลิง งั้นสายแก้วไปทำงานต่อก่อนนะคะ”

สายแก้วขานรับก่อนเดินจากไปโดยที่พาขวัญปรายตามองชายหนุ่ม

“เดี๋ยว ผมยังพูดไม่จบเลย”

เขาพูดดักเรียกหญิงสาวที่กำลังหมุนตัวเดินหนีต้องหยุดชะงักลง

“คุณพูดไม่จบ แต่ฉันไม่อยากฟังค่ะ” พาขวัญเถียงชายหนุ่มพร้อมกับเดินถอยออกห่าง สายตามองเขาอย่างไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่

“อย่าหวังว่าคุณจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข...”

จิรัฎฐ์เดินเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนโน้มใบหน้าเข้ามาหาเธอ พลางสำรวจใบหน้าเนียนสวยพร้อมแสยะยิ้มออกมา

“ผมจะทำให้คุณเหมือนอยู่ในนรกทั้งเป็น!”

เป็นคำขู่ที่พาขวัญถึงกับขวัญผวา แต่เธอจะมาสั่นกลัวเขาให้ได้ใจไปไม่ได้ คนอวดเก่งชอบข่มเหงรังแกผู้หญิง!

“คุณเองก็ตกนรกไปก่อนฉันแล้วไม่ใช่หรือไงคะ” เธอยิ้มสู้ให้กับเขา นิ้วเรียวจิกกำแน่นเพื่อระงับความโกรธในใจของเธอ

“พาขวัญ!” จิรัฎฐ์มองหญิงสาวปากเก่งตรงหน้าด้วยความโมโห มือแกร่งเอื้อมไปจับที่ต้นแขนของเธอพลางจ้องมองด้วยแววตาที่โกรธเกรี้ยว

“ปล่อยฉันนะคะ!” หญิงสาวขัดขืนมองชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจที่ชอบใช้ความรุนแรงกับเธอ

“ปากดี แต่เอาเข้าจริงๆ ก็แค่ผู้หญิงที่เรียกร้องความสนใจ!”

บอกเเล้วเรื่องนี้พระเอกเถื่อน 55555555 มาเอาใจลุ้นไปด้วยกันนะคะ