ทัณฑ์รักนายหัวร้าย ตอนที่9

“ก็คงจะใกล้ๆวันแต่งถึงกลับแกก็จัดการเรื่องทางโน้นให้ฉันด้วยก็แล้วกัน”

พฤกษ์คิดว่าจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงวันแต่งส่วนเรื่องงานอะไรเขาไม่สนแล้วว่ามันจะออกมาสวยหรขนาดไหนให้ลูกน้องของเขาจัดการเอาเองเลยแล้วกัน

“ครับ...งั้นผมกลับเลยนะครับ”

“อืมม”

เย็นของวัน

ก๊อกๆๆ

“คุณพิม..คุณพฤกษ์ให้ป้าเอาอาหารมาให้ค่ะ”

บัวผันหญิงวัยกลางคนที่เป็นคนทำงานอยู่ที่เกาะและควบตำแหน่งแม่ครัวที่บ้านนี้เมื่อมีคนมาอยู่เธอได้รับคำสั่งจากพฤกษ์ให้นำอาหารมาให้หญิงสาวที่อยู่ในห้องนอนของเจ้านายเธอ

“เอ่อ..ป้าคือ..”

แพรวาทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนเพราะะเธอจำได้ว่าตอนที่เธอมามีแค่ชายใจโหดที่ขังเธอเอาไว้อยู่ที่นี่คนเดียว

“ป้าชื่อบัวผันค่ะเรียกป้าบัวก็ได้..ป้าอยู่ที่ท้ายเกาะอีกฝั่งปกติจะอยู่ที่ฟาร์มหอยมุกแต่ถ้าคุณพฤกษ์มาพักที่นี่ป้าก็จะต้องมาดูแลเรื่องอาหารการกินที่นี่น่ะค่ะ”

บัวผันแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการกับว่าที่นายหญิงของที่นี่เธอเห็นสภาพของหญิงสาวที่โดนขังอยู่กับเตียงก้รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวคงทะเลาะกับเจ้านายหนุ่มของเธอเป็นแน่แต่เธอก็ไม่ได้ตกใจอะไรเพราะะรู้ว่าเจ้านายของเธอเป็นคนโมโหร้ายอยู่แล้วคนรักกันทะเลาะกันเดี๋ยวก็ดีกันเอง

“อ๋อ..ค่ะ..เอ่อป้าคะแล้วคุณพฤกษ์นี่เค้ามีอิทธิพลมากเลยมั้ยคะป้า”

แพรวาเห็นว่าหากบัวผันเป็นคนทำงานอยู่ที่นี่ก็ต้องรู้จักดีว่าเจ้านายของเธอเป็นใคร

“เอ่อ..คุณพิมเป็นคู่หมั้นคุณพฤกษ์ก็น่าจะรู้นี่คะว่าคุณพฤกษ์มีอิทธิพลขนาดไหน”

บัวผันแปลกใจเล็กน้อยที่คู่รักหมั้นกันจนจะแต่งงานอยู่แล้วยังไม่รู้ประวัติว่าที่สามีของเธอในอนาคตเลยหรืออย่างไร

“คือ..หนูไม่รู้หรอกค่ะป้าบัว”

แพรวาส่ายหัวหงึกหงักพร้อมตอบหญิงกลางคนด้วยเสียงอ่อน

“เอาเป็นว่าคุณพฤกษ์เป็นเจ้าของเกาะอยู่หลายเกาะค่ะแล้วก็เป็นเจ้าของโรงงานผลิตอาหารทะเลส่งออกด้วยแถมยังเป็นเจ้าของฟาร์มหอยมุกและแบรนด์อัญมณีเครื่องประดับแล้วก็เป็นเจ้าของคาสิโนที่ถูกกฏหมายแล้วด้วยค่ะยังไม่รวมทรัพย์สินที่ดินเล็กๆน้อยที่คุณพฤกษ์ชอบซื้อเก็บไว้อีกไม่รู้เท่าไรแถมยังมีพวกท่านๆทั้งหลายมาเป็นลูกหนี้เงินกู้ของคุณพฤกษ์อีกนับไม่ถ้วนเลยค่ะ...ว่าที่สามีคุณพิมสามารถเลี้ยงคุณพิมได้สบายเลยล่ะค่ะ”

บัวผันคิดว่าหญิงสาวอาจจะรู้มาบ้างแต่ก็แค่อยากรู้ลึกขึ้นเท่านั้นเองเธอเลยเล่าว่าเจ้านายของเธอประกอบอาชีพอะไรบ้างเรื่องมีอิทธิพลหรือไม่เท่าไรให้หญิงสาวไปคิดเอาเองก็แล้วกัน

“ขนาดนั้นเลยหรอคะ”

แพรวาได้ยินเช่นนั้นก็มีอาการหน้าเสียเมื่อได้รู้สรรพคุณอีตาชายใจโหดที่เธอไม่พอใจเขาอยู่ตอนนี้หากเธอรอดจากที่นี่ไปแล้วไปขอความช่วยเหลือจากพวกตำรวจก็คงจะทำอะไรเขาได้ยากเป็นแน่เมื่อคิดแล้วก็แอบน้อยใจว่าเธอทำไมจะต้องมามีเรื่องน่าปวดหัวกับคนพันธุ์นี้ด้วย

“ค่ะ...ทานข้าวเถอะค่ะ...ว่าแต่ไปทำอะไรให้คุณพฤกษ์โกรธคะถึงได้อยู่ในนี้”

บัวผันวางถาดข้าวบนโต๊ะใกล้ๆกับหญิงสาวพอให้เธอเอื้อมมืออีกข้างถึงทั้งยังหาเรื่องคุยเพื่อให้หญิงสาวได้ผ่อนคลายด้วย

“เอ่อ...คือ...หนูก็บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะป้า”

แพรวาส่ายหัวหงึกหงักอีกเช่นเคยจะเล่าเหตุการณ์ให้อีกฝ่ายฟังทั้งหมดเธอก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้อยู่ดี

“หื้มม...คุณพฤกษ์น่ะแกเป็นคนโมโหร้ายเจ้าคิดเจ้าแค้นแต่ก็เป็นคนที่ใจอ่อนง่ายเหมือนกันหากคุณพิมพูดหวานๆทำดีด้วยหน่อยเดี๋ยวคุณพฤกษ์ก็หายโกรธเองล่ะค่ะ”

บัวผันยิ้มพร้อมแนะหญิงสาวเล็กน้อยให้รู้ซึ่งนิสัยของนายเธอว่าเขาเป็นอย่างไรเผื่อจะทำให้ทั้งสองเข้าใจกันมากขึ้น

“คือ...ไว้เดี๋ยวหนูจะลองดูนะคะ...ว่าแต่เกาะที่นี่ไกลจากฝั่งมากมั้ยคะ”

ตอนนี้แพรวาไม่ปฏิเสธแล้วว่าใครจะเรียกเธอว่าพิมเพราะเธอปฏิเสธไปก็เท่านั้นและคำแนะนำของบัวผันเธอก็จะจำเอาไว้และลองเอาไปปรับใช้ดูเผื่อว่าชายหนุ่มจะเห็นใจและใจดีกับเธอบ้าง

ไหนๆก็ไหนๆเธอก็อยากรู้ว่าเกาะนี้มันห่างไกลจากชายฝั่งมากหรือไม่เผื่อเธอจะมีหวังว่าจะหนีออกไปได้บ้างเพราะะตอนที่เธอมาก็ไม่ทันมองอยู่บนเครื่องกะระยะไม่ถูก

“ก็ไกลอยู่นะคะ..คุณพิมมีอะไรหรือป่าวคะ”

“อ๋อ..ป่าวค่ะ”

เมื่อแพรวาได้ยินเช่นนั้นเธอถึงกับห่อเหี่ยวหัวใจเลยทันที

30 นาทีต่อมา

“เธอทานหมดเลยหรอครับป้าบัว”

พฤกษ์เห็นบัวผันยกถาดอาหารออกมาในนั้นไม่มีอะไรเหลือแม้แต่นิดเดียวเขาแอบตกใจเล็กน้อยคราแรกคิดว่าเธอจะเครียดไม่ยอมกินอะไรเสียอีก

“ค่ะ..ท่าคุณพิมจะหิวมาก”

บัวผันยิ้มตอบคนเป็นนายเพราะะเธอก็ไม่คิดเหมือนกันว่าหญิงสาวตัวเล็กๆจะทานอาหารจนหมดเกลี้ยงทั้งที่โดนจับล็อกแขนไว้แบบนั้น

“อารมณ์ดีแล้วหรือยัง”

พฤกษ์เดินเข้ามาในห้องสายตาของเขามองหญิงสาวไม่ละสายตาในตอนนี้เธอดูน่าจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้วเพราะะไม่ได้ส่งเสียงเอะอะโวยวายอะไรแต่ยังไงเขาก็ไม่ชะล่าใจกับเธอในตอนนี้ง่ายๆเพราะะเห็นหน้าซื่อตาใสก็เคยหักหลังเขามาแล้ว

“ถามใคร”

แพรวาตอบกลับชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่กวนประสาทเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ได้โวยวายอะไรอย่างที่ในใจอยากจะทำเพราะะเธอจำคำของบัวผันได้หากเธอลองทำดีกับเขาสักนิดให้ตายใจเผื่อการหนีออกจากเกาะนี้อาจจะง่ายขึ้นกว่าเธอจะต่อต้านเขาก็ได้

“ถามคุณไง..พิม..ดาว”

พฤกษ์ย้ำชื่อที่เขาเรียกเธออย่างชัดถ้อยชัดคำดูสิว่าเธอยังจะเถียงว่าเธอไม่ใช่ชื่อนี้อยู่หรือป่าว

“หึ่...เมื่อไรจะปล่อยฉัน”

แพรวาสบถในลำคอเล็กน้อยทำยังไงเธอก็คงเปลี่ยนความคิดเขาไม่ได้อยู่ดีเธอจึงเลือกที่จะไม่เถียงดีกว่าอีกทั้งเถียงไปก็จะเป็นการหาเรื่องทะเลาะอีกเปล่าๆเธอจึงเลือกที่จะถามชายหนุ่มเรื่องที่จะปล่อยเธอเมื่อไรเท่านั้น

“รับปากผมก่อนว่าคุณจะไม่คิดหนี”

พฤกษ์เดินเข้ามานั่งใกล้ๆหญิงสาวพร้อมยื่นหน้าไปมองเธอพร้อมถามคำถามใกล้ๆทำให้หญิงสาวต้องเอี้ยวตัวหลบเล็กน้อยเพราะะไม่ชอบการกระทำแบบนี้เลยสักนิด

“ฉันจะหนีไปไหนได้ล่ะคะเกาะนี้ก็ไกลจากฝั่งไม่ใช่รึไง”

แพรวาเลือกที่จะมองไปทางอื่นไม่ใช่หน้าของชายหนุ่มพร้อมตอบให้เขาได้สบายใจว่าเธอคงจะไม่ได้หนีไปจากที่นี่ง่ายๆแน่