ทัณฑ์รักนายหัวร้าย ตอนที่ 7

“เอ่อ..”

หนูดีมองเงินในมือของเธอกำลังจะเอ่ยขอคืนให้เขาแต่เขากลับเดินหนีเธอไปเสียแล้ว

“ฉันต้องไปแล้ว...แล้วถ้าว่างก็จะแวะมาที่นี่หวังว่าจะเจอเธออยู่ที่นี่นะ”

เจมส์ให้เงินหญิงสาวแล้วรีบขึ้นรถไปอย่างรวดเร็วเพราะะรู้ว่าหากอยู่นานกว่านี้มิวายเธอคงเอาเงินคืนเขาเป็นแน่

“...ค่ะ...ขอบคุณนะคะ”

ในเมื่อชายหนุ่มจะไปแล้วเธอก็ทำได้เพียงยืนก้มหัวขอบคุณเขาอย่างซาบซึ้งในน้ำใจเงินนี้เธอจะใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดเท่าที่จะทำได้เลย

เกาะพรรณ

แจ็คและพิมดาวใช้เวลาไม่นานมากนักก็มาถึงที่เกาะพรรณ

ที่เกาะพรรณเป็นพื้นที่ที่กว้างใหญ่พอสมควรเป็นเกาะที่สัมปทานได้ตั้งแต่รุ่นปู่ของพฤกษ์และเมื่อมาถึงรุ่นหลานก็ยังเป็นเกาะสัมปทานของตระกูลนี้ต่อมาเรื่อยๆที่นี่จะเป็นพื้นที่พักผ่อนของครอบครัวพรรณไพรรีมานมนานส่วนอีกฝั่งของเกาะก็จะเป็นธุรกิจฟาร์มหอยมุกและเป็นที่อยู่ของคนงานที่นี่และยังเป็นพื้นที่ๆทำการประมงเพื่อส่งวัตถุดิบไปทำอาหารทะเลส่งออกที่บริษัทของ All PPRกรุ๊บอีกด้วย

อีกเกาะที่อยู่ใกล้ๆกันจะเป็นเกาะไพรที่มีพื้นที่น้อยกว่าเกาะพรรณเล็กน้อยที่นั่นเป็นแหล่งของผู้ดีมีเงินที่เป็นลูกค้าของ PPRกรุ๊บเพราะะมีคาสิโนที่ถูกกฎหมายอยู่ที่นี่พื้นที่แห่งนี้จึงเป็นพื้นที่ทำเงินได้อย่างมหาศาลเลยทีเดียว

แพรวาเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยตั้งแต่เธอข้ามทะเลมายังเกาะอะไรนี่แล้วตอนนี้ใจเธอเต้นแทบไม่เป็นจังหวะไม่รู่ว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมมากับชายหนุ่มเมื่อฮอลล์ลงจอดเธอก็รีบลงจากฮอลล์ทันทีพร้อมถามแจ็คด้วยท่าทีระแวง

“เกาะพรรณครับเป็นเกาะส่วนตัวของนายผมเองอีกฝั่งจะเป็นฟาร์มหอยมุกครับ”

แจ็คบอกกับหญิงสาวได้เท่านี้พร้อมเดินนำเธอให้เข้าไปในบ้านที่อยู่ใกล้ๆกับลานจอดฮอลล์เป็นบ้านที่หลังไม่ใหญ่มากหากยืนบนดาดฟ้าก็จะเห็นวิวของเกาะทั้งเกาะได้

“นี่ตกลงนายคุณเป็นใครกันแน่เนี่ย”

แพรวาก็ยังทำใจดีสู้เสือเดินตามแจ็คไปแต่เธอก็ยังอยากถามชายหนุ่มอีกครั้งว่าตกลงนายของเขาเป็นใครกันแน่ดูจะไม่ใช่คนที่ระดับธรรมดาๆแน่นอนในใจของเธอตอนนี้ทั้งกลังทั้งระแวงปะปนกันไปหมด

“เอาไว้คุยกับนายผมเองจะดีกว่านะครับ”

แจ็คขี้เกียจที่จะฟังคำถามของหญิงสาวแล้วเขาชักฉงนในใจแล้วว่าเธอไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่

“นายครับ”

เมื่อเข้ามาถึงห้องโถงในตัวบ้านแจ็คก็เรียกหาคนเป็นนายของเขาทันที

“มาแล้วหรอ...นายออกไปได้”

พฤกษ์นั่งดื่มรอหญิงสาวมาพักใหญ่แล้วและแล้วเธอก็มาถึงที่นี่เสียที

“ครับ”

“เดี๋ยว..คุณจะออกไปไหนแล้วฉันจะได้กลับเมื่อไร..เดี๋ยวสิคุณ...คุณ”

แพรวาได้ยินว่ามีเสียงผู้ชายอีกคนพูดออกมาแต่เธอไม่เห็นตัวแต่คาดไว้ว่าน่าจะเป็นนายของชายหนุ่มที่เขาพาเธอมาให้เจอเป็นแน่

แต่มีอีกคำที่ทำให้เธอต้องใจเสียก็คือนายของชายหนุ่มสั่งให้เขากลับไปน่ะสิเธอจึงต้องเรียกเขาเอาไว้ก่อนแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วในใจของเธอตอนนี้คิดไว้ว่าเธอคงจะไม่ไกลับไปจากที่นี่ง่ายๆเสียแล้ว

“อย่าหวังว่าคุณจะไปจากผมได้เลยพิมดาว”

พฤกษ์ชายหนุ่มที่ดื่มกำลังได้ที่เดินออกมาจากมุมมืดที่เขาอยู่เมื่อครู่พร้อมเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่เขาทั้งรักทั้งแค้นที่เธอหนีจากเขาไปเขามองเธอด้วยสายตาเย็นชาจนหญิงสาวยืนตัวเกร็ง

“พิมดาว...พิมดาวนี่ใครฉันไม่รู้จักเลิกเรียกฉันชื่อนี้ซะทีได้มั้ย...ฉันชื่อแพรวาแล้วฉันก็ต้องการกลับตอนนี้ด้วย”

แพรวาตัวชาวาบเมื่อเห็นชายหนุ่มตัวสูงหน้าตาหล่อเหลาแต่สายตานั้นเยือกเย็นอย่างบอกไม่ถูกใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาไม่ได้ทำให้เธอลดความกลัวลงได้เลยสักนิด

แต่เธอก็เกิดอาการโมโหเล็กน้อยที่ครั้งแล้วครั้งเล่าคนพวกนี้ก็เข้าใจว่าเธอคือพิมดาวอะไรนั่นทั้งที่เธอก็ยืนยันไม่รู้จะยืนยันอย่างไรว่าเธอชื่อแพรวาแถมตอนนี้บัตรประชาชนของเธอก็ไม่ได้อยู่ติดตัวด้วย

หญิงสาวพยายามทำเป็นไม่กลัวกับคนตรงหน้าเธอพยายามทำเสียงแข็งเข้าข่มว่าเธอต้องการที่จะกลับบ้านของเธอตอนนี้ด้วย

“คุณอย่ามาเล่นตลกกับผมหน่อยเลย...สนุกมากมั้ยห้ะ..”

พฤกษ์เกิดอารมณ์ฉุนรีบกระชากแขนหญิงสาวอย่างโมโหขึ้นมาทันทีเมื่อแม่สาวเจ้าทำตัวก้าวร้าวกับเขาแถมยังปฏิเสธโกหกเขาหน้าด้านๆว่าเธอไม่ใช่พิมดาวอีกต่างหากหากจะไปโกหกเด็กป.2 ก็ยังไม่มีใครเชื่อเลยเธอเห็นเขาเป็นอะไร

“โอ้ยยย...อะไรเนี่ย..ปล่อยฉันนะฉันเจ็บ”

แพรวาไม่คิดว่าจะเจอคนหยาบคายใส่เธอเช่นนี้ทั้งที่เธอเองก็ไม่เคยเจอเขามาก่อนแต่ชายหนุ่มกลับทำเหมือนว่าโกรธเกลียดเธอมาแต่ชาติปางไหนอย่างนั้น

“ดี..เจ็บสิดี..กล้าหยามหน้าผมขนาดนี้ผมไม่ฆ่าคุณก็บุญแล้ว”

พฤกษ์กัดฟันกรอดจ้องหน้าหญิงสาวอย่างเอาเป็นเอาตายหากสายตาของเขาคมดังมีดก็คงกรีดร่างเธอฉีกเป็นชิ้นๆไปแล้วเพราะะความแค้นที่เขาอุตส่าห์รักและอยากจะยกให้เธอเป็นคุณนายเคียงข้างเขาแต่เธอกลับทรยศหนีจากเขาไปหลังจากที่ได้สิ่งที่ต้องการแล้วแค้นครั้งนี้ของเขามันเป็นความรักมากแค้นมากจริงๆ

“ฆ..ฆ่า..”

แพรวาเสียงอ่อนลงมาเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงเรื่องเข่นฆ่าเธออยากจะรู้นักว่าเขามีอิทธิพลขนาดไหนถึงได้พูดเรื่องเข่นฆ่ากันออกมาอย่างง่ายดายขนาดนี้

“เออ..”

พฤกษ์ตะคอกใส่หน้าหญิงสาวอย่างสุดกลั้นด้วยอารมณ์โทสะ

“อร้ายย...นี่คุณฉันบอกว่าฉันชื่อแพรวาคุณได้ยินมั้ยว่าฉันชื่อแพรวาแพรวา......”

แพรวากรีดร้องด้วยความตกใจที่จู่ๆอีกฝ่ายก็มาตะคอกใส่หน้าของเธอแบบนั้นเพราะเหตุที่ชายหนุ่มตะคอกใส่เมื่อครู่บวกกับความไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรให้เขาเขาจึงต้องโกรธเธอขนาดนี้จึงเกิดอารมณ์โมโหขึ้นมาสุดขีดทำให้เธอแผดเสียงใส่ชายหนุ่มกลับอย่างไมกลัวตายย้ำให้เขาได้ฟังอีกครั้งชัดๆว่าเธอชื่อแพรวา

“คุณชื่อพิมดาวแล้วคุณก็เป็นคู่หมั้นของผมเราหมั้นกันแล้วและหลังจากที่ผมยกหนี้ให้คุณผู้หญิงอย่างคุณก็หนีหายเข้ากลีบเมฆ...”

พฤกษ์อธิบายย้ำชัดให้เธอได้ฟังว่าเธอทำอะไรกับเขาไว้บ้างเผื่อเธอจะนึกละอายใจและหยุดพล่ามว่าเธอเป็นคนอื่นใส่เขาเสียที

“ปล่อยย”

แพรวาไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรแบบนั้นตอนไหนในหัวของเธอคิดว่าตอนนี้เธอพูดอะไรไปเขาก็คงไม่ฟังสู้หนีไปให้พ้นๆจากที่นี่ให้เร็วดีกว่าจึงรีบสะบัดแขนของเธอออกจากมือของชายหนุ่มแต่ทำยังไงมือของเขาก็เหนียวเป็นตีนตุ๊กแกสะบัดเท่าไรก็ไม่เห็นยักจะออก