บทที่ 5

“จื่อหลิง คําพูดเช่นนี้พูดในเรือนเท่านั้น ถ้าเผยแพร่ออกไป อย่างเบาที่สุดจื่อฉิงก็ต้องถูกโบย อย่างหนักที่สุดก็จะถูกขับออกจากจวน พระชายามีจิตใจดี ไม่มีทางทนให้หญิงสาวที่ใกล้ชิดต้องทนทุกข์ทรมานหรอก” ซ่างกวนเยว่ตําหนิเบาๆ แต่ฝีเท้ากลับไม่หยุด

จื่อฉิงไม่ได้สนใจขนาดนั้น พระชายาพูดว่าไม่รับแขก ก็คือไม่รับแขก

ในห้อง เซี่ยเหยายกมุมปากเบาๆ และส่งออกไปนอกจวน? ซ่างกวนเยว่คิดจะเล่นกับนาง? มีสิทธิ์ที่จะเล่นกับนางไหม? นางมีบิดาเป็นแม่ทัพใหญ่ผู้มีอำนาจในราชสำนัก ขอแค่ไม่ไล่ตามผู้ชายอย่างโง่เขลา จะกลัวอะไร!

“ให้นางเข้ามาเถอะ ข้าจะสอนนางถึงวิธีการทำให้ท่านอ๋องชื่นชอบ เพื่อไม่ให้ท่านอ๋องโกรธจนหนีไปตอนกลางดึกอีก” เซี่ยเหยาพูดอย่างช้าๆ และมองลงไปด้วยน้ำเสียงดูแคลนอย่างโจ่งแจ้ง

เมื่อคําพูดนี้ดังออกมา ซ่างกวนเยว่ที่เพิ่งจะก้าวเข้าถึงห้องก็โกรธจนหน้าดำหน้าแดง ชะงักไปครู่หนึ่งสีหน้าจึงดีขึ้น

สั่งสอน? กล้าพูดเสียจริง!

เมื่อเข้าไปในห้องก็เห็นอาหารวางอยู่บนโต๊ะ ซ่างกวนเยว่หัวเราะเยาะในใจ “ทําไมพระชายาถึงเพิ่งกินอาหารเช้าล่ะเพคะ? ท่านอ๋องไม่ชอบคนขี้เกียจที่สุด รีบเก็บสิ่งเหล่านี้ออกเถิด ถ้าท่านอ๋องเห็นจะต้องโกรธเป็นแน่!”

“ยังนิ่งเฉยทําไม? ยังไม่รีบเก็บออกอีก!” เมื่อเห็นจื่อฉิงยืนนิ่งๆ ซ่างกวนเยว่จึงข้ามหน้าข้ามตาและออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงของเจ้านาย

เซี่ยเหยายังคงกินอย่างช้าๆ ไม่เงยหน้าขึ้น “ท่านอ๋องบอกแล้ว ว่าชอบเห็นข้าขี้เกียจ”

“ไร้สาระ!” ซ่างกวนเยว่ขมวดคิ้ว “ท่านอ๋องมีวินัยในตนเองมาโดยตลอด และเรียกร้องให้คนรอบข้างทำเช่นนี้ ไม่มีข้อยกเว้น! ในเวลานี้ทุกคนในจวนรู้ดี ที่นี่ไม่มีคนอื่น พระชายาไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเพื่ออวดคนอื่นหรอก ท่านอ๋องเกลียดท่านมากแค่ไหน ที่ตบหน้าท่านเมื่อวานยังไม่ชัดเจนพอหรือ?

เซี่ยเหยาหัวเราะเบาๆ และเบ้ปาก “ท่านอ๋องแค่แยกไม่ออกว่าอะไรดีไม่ดี ต่อมาก็กลับเนื้อกลับตัวใหม่และพบว่าข้าสวยหยาดฟ้ามาดิน คนสามัญเช่นเจ้าจะเทียบได้หรือ?”

ซ่างกวนเยว่หน้าบึ้ง

“เซี่ยเหยา ท่านได้นั่งในตำแหน่งพระชายาได้อย่างไร ไม่มีใครในเมืองหลวงไม่รู้ ถ้าเปลี่ยนให้ข้าเป็นท่าน คงจะจากไปโดยเร็ว โกหกก็คือโกหก แค่ท่านอ๋องพูดถึงชื่อท่านก็รังเกียจมากแล้ว” เสียงของซ่างกวนเยว่เย็นเยียบ ไม่เสแสร้งอีกต่อไป

“ผู้ชายปากบอกว่ารังเกียจ แต่จริงๆ แล้วชื่นชอบจนถอนตัวไม่ขึ้น ไม่งั้นเมื่อคืนก็คงไม่ทิ้งเจ้า มาหาข้าที่นี่” เซี่ยเหยากินอิ่ม ก็วางชามและตะเกียบลง หรี่ตามองซ่างกวนเยว่ด้วยรอยยิ้ม

“...” ซ่างกวนเยว่ขมวดคิ้ว สายตาเย็นเฉียบ กดเสียงต่ำแล้วเอ่ยว่า “เซี่ยเหยา ทําไมท่านถึงไร้ยางอาย...”

ดวงตาของเซี่ยเหยาพลันเย็นชา ลุกขึ้นยกมือตบหน้า “เพี้ยะ!”

“ท่านกล้าตบข้า!” ซ่างกวนเยว่กุมหน้า ไม่อยากจะเชื่อ

“เพี้ยะ!” เซี่ยเหยาตบสวนไปอีกครั้ง

ซ่างกวนเยว่ถูกตบจนเลอะเลือนเล็กน้อย

จื่อหลิงก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องทันที จื่อฉิงเห็นก็มีความสุข! ตบได้สะใจจริงๆ!

“ซ่างกวนเยว่ หากไม่อยากตายก็ออกไปไกลๆ เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าเจ้าเคยวางยาพิษข้า?” เสียงของเซี่ยเหยาเย็นยะเยือกเข้ากระดูก สีหน้าเฉยเมยถูกแทนที่ด้วยความไม่สนใจใยดีก่อนหน้านี้

ในสายตาของซ่างกวนเยว่มีความตื่นตระหนกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ไม่นานก็สงบลง “ข้าไม่รู้ว่าท่านกําลังพูดอะไร ในเมื่อได้ทักทายกันแล้ว ข้ามีธุระ” หันหลังกลับ อยากออกไปอย่างรวดเร็ว เรื่องวางยา สตรีผู้นี้รู้ได้อย่างไร?

“ช้าก่อน” เซี่ยเหยาเอ่ยเบาๆ

พอเสียงพูดลดลง จื่อฉิงก็ขว้างซ่างกวนเยว่ไว้

พระชายาบอกว่าไม่ให้ไป ใครก็ไปไม่ได้!

“ท่านจะทำอะไร” ซ่างกวนเยว่หันกลับมามองเซี่ยเหยาด้วยสายตาเย็นชาอย่างระแวง

เซี่ยเหยาเดินเข้ามา จู่ๆ ก็จับมือของซ่างกวนเยว่ ดูเหมือนจะกดจุดฝังเข็มโดยไม่ตั้งใจ “จำสิ่งที่ข้าพูดในวันนี้ไว้ วันหลังอย่ามาทำให้ข้ารำคาญอีก มิฉะนั้นข้าจะทำให้เจ้าเข้าใจจุดจบที่ยั่วโมโหข้า”

สิ่งที่นางชอบมีมากมาย แต่แค่ไม่ชอบเสียเปรียบเท่านั้น

ซ่างกวนเยว่รู้สึกชาที่มือ จึงรีบสะบัดมือของเซี่ยเหยาออก แค่นเสียงเย็นชาและรีบจากไป วันนี้เซี่ยเหยาแปลกเกินไป พูดไม่กี่คำก็เป็นฝ่ายรุก ทำให้นางตกเป็นฝ่ายถูกกระทำ

เซี่ยเหยายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย จุดฝังเข็มนั้นค่อนข้างพิเศษ ยังต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะได้ผล น่าจะหลังฟ้ามืดพอดี

หวังว่าคืนนี้ซ่างกวนเยว่จะไม่รีบร้อนไปหาฉู่หาน มิฉะนั้น... ซ่างกวนเยว่จะต้องเสียใจที่สุด

เมื่อส่งซ่างกวนเยว่ไปแล้ว เซี่ยเหยาที่อารมณ์ดี ตั้งใจจะหลับต่อในห้องก่อน

พอนอนลงก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก

จื่อฉิงจึงออกไปทันที และกลับมาอย่างรวดเร็ว เมื่อกลับมาสีหน้าก็ไม่ค่อยดีนัก

“พระชายา พ่อบ้านลุงอวิ๋นถูกม้าในจวนเหยียบเพคะ เกรงว่าคืนนี้คงไม่รอด” จื่อฉิงรายงาน แม้ว่าพวกนางจะเพิ่งมาถึงจวนอ๋อง และไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อคนในจวนอ๋อง แต่เมื่อเห็นลุงอวิ๋นบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ก็ทนไม่ได้

“ลุงอวิ๋น?” เซี่ยเหยาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมดูเหมือนจะมีชื่อนี้อยู่ แต่เป็นเพียงภาพเรือนลาง

“เขาเป็นพ่อบ้านของจวนอ๋อง วันนั้นที่พระชายาเข้าจวนมาด้วยเกี้ยวเจ้าสาว เป็นลุงอวิ๋นที่เป็นฝ่ายเปิดประตูให้ท่านเอง ส่วนคนอื่นๆ ต่างมองอย่างเย็นชา” จื่อฉิงเตือน

เซี่ยเหยาขมวดคิ้ว ก็นึกออกบ้าง ตอนส่งเกี้ยวรับเจ้าสาวฉู่หานก็ทิ้งนางไปกลางคัน ดังนั้นคนของจวนอ๋องจึงปฏิบัติกับนางอย่างเย็นชา มีเพียงพ่อบ้านลุงอวิ๋นที่ใจดีและเคารพ ตอนนั้นเจ้าของร่างเดิมคิดอยู่ว่าทําไมฉู่หานถึงจากไปกลางคัน และไม่เคยให้ความสนใจลุงอวิ๋นเลย

“อาการบาดเจ็บของลุงอวิ๋นรุนแรงมากหรือ?”

เรื่องที่ถูกเหยียบจะเป็นเรื่องใหญ่หรือเล็กก็ได้ แต่ที่สำคัญที่สุดคือกลัวว่ากระดูกซี่โครงหักแทงทะลุอวัยวะภายในทำให้เสียเลือดมาก

“บ่าวไม่รู้เพคะ เมื่อกี้องครักษ์หลายคนเพิ่งแบกลุงอวิ๋นกลับไปช่วยกันคนละไม้คนละมือ เพื่อรอหมอหลวงมา”

เซี่ยเหยาพูดไม่ออก

กระดูกหักสิ่งที่ห้ามที่สุดคือการเคลื่อนไหว องครักษ์เหล่านั้นกลัวว่าลุงอวิ๋นจะตายช้าหรือไง?

“รีบพาข้าไปดู” เมื่อเซี่ยเหยาเอ่ยปากก็มาถึงหน้าประตูแล้ว

เมื่อเจ้าของร่างเดิมแต่งเข้ามาในจวนอ๋อง ชื่อเสียงที่หยิ่งผยองและใช้อำนาจบาตรใหญ่ก็เลื่องลือไปทั่ว แต่ลุงอวิ๋นก็ปฏิบัติอย่างสุภาพและใจดี เห็นได้ว่าเขาเป็นคนที่มีจิตใจเมตตา!

ในฐานะที่เป็นหมอ ยิ่งไม่สามารถเห็นคนตายต่อหน้าได้

กรณีที่กระดูกของลุงอวิ๋นหักไม่ทำร้ายอวัยวะภายใน นางไม่สามารถเห็นลุงอวิ๋นต้องมาตายเพราะความไม่รู้ขององครักษ์เหล่านั้นได้!

“พระชายา ท่านอย่าไปดีกว่า ว่ากันว่าพระชายารองได้สั่งให้คนเอาป้ายพระชายาเข้าไปในเรือนเพื่อตามหมอหลวงแล้ว น่าจะมาถึงเร็วๆ นี้เพคะ” จื่อฉิงห้ามไว้ “อีกอย่าง พระชายายังอยู่ในช่วงกักบริเวณ...”

“นําทาง!” เซี่ยเหยายืนยัน ถูกกักบริเวณแล้วออกไปไม่ได้? ฉู่หานเป็นซุนหงอคงหรือไง ที่จะวาดวงกลมบนพื้นแล้วตัวเองก็ต้องอยู่ในวงกลม?

จื่อฉิงรู้ว่าเปลี่ยนความคิดคนอื่นไม่ได้ จึงได้แต่พยักหน้าเพื่อนําทาง แต่ในใจก็ยังสงสัยอยู่ว่า ลุงอวิ๋นได้รับบาดเจ็บ พระชายารีบไปเยี่ยมขนาดนี้ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ทำไมถึงมีภาพลวงตาว่าพระชายาเหมือนจะช่วยลุงอวิ๋นได้

ไม่นาน ก็มาถึงเรือน

“พระชายา คนนั้นคือหมอหลวง ในเมื่อหมอหลวงมาถึงแล้ว พวกเราก็ไม่ต้องไปแล้วมั้งเพคะ” จื่อฉิงมองไปยังผู้คนในเรือน ดูเหมือนว่าลุงอวิ๋นจะมีความสัมพันธ์ที่ดีในจวนอ๋อง

“เจ้ากลับไปรอข้า” เซี่ยเหยาไล่จื่อฉิงออกไป กวาดสายตามองรอบๆ เรือน หมอหลวงก็เดินตามจื่อหลิงเข้าไป