บทที่ 3

“เยว่เอ๋อร์! เจ้าเป็นอะไรอย่าทำให้แม่ตกใจรีบตื่นได้แล้วเยว่เอ๋อร์” ลี่หลินมองไปที่บุตรสาวเห็นนางกรอกตาไปมา ทั้งที่ยังหลับตาอยู่และมีเหงื่อซึมออกมาตามใบหน้าและขมับ ลี่หลินทั้งตกใจและกลัวว่าลูกของนางจะเป็นอะไรไปอีกหรือไม่

“เฮือกกก!! แค่ก แค่ก ขะ ขะ ขอน้ำหน่อย” ซินเยว่พยายามพูดออกมาทั้งที่เสียงที่ออกมานั้นแหบแห้งแทบไม่ได้ยิน

‘โอยทำไมมันปวดไปหมดทั้งตัวแบบนี้เนี่ย’

“ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตา ๆ ลูกแม่ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นเสียที เร็วเข้าเสี่ยวหลานรีบไปเอาน้ำมาให้เยว่เอ๋อร์ดื่ม” ลี่หลินกล่าวขึ้นด้วยความดีใจทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

เสี่ยวหลานค่อย ๆ พยุงซินเยว่ขึ้น แล้วป้อนน้ำอย่างช้า ๆ ลี่หลินใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำ ที่ไหลออกมาจากปากน้อย ๆ นั่นอีกที

“ท่านแม่ ข้าทำให้ท่านต้องเป็นห่วงแล้วข้าขอโทษเจ้าค่ะ” ซินเยว่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่บางเบา

“ไม่เป็นไรเลยลูกรักแค่เจ้าฟื้นขึ้นมาแม่ก็ดีใจมากแล้ว แม่ยังคิดว่าจะต้องเสียเจ้าไปแล้ว จริงสิเสี่ยวหลานรีบไปตามท่านหมอมาบอกว่าเยว่เอ๋อร์ฟื้นแล้ว” มารดาของนางรีบสั่งสาวใช้

“เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบไปตามท่านหมอเดี๋ยวนี้” เสี่ยวหลานรับคำสั่งแล้วก็รีบออกไปตามท่านหมอทันที ผ่านไปเพียงสองเค่อท่านหมอก็มาถึง

“อาการของเยว่เอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะท่านหมอ” ลี่หลินเอ่ยถามท่านหมอด้วยความเป็นห่วง

“อืม แผลที่ศรีษะของนางใกล้จะหายแล้วล่ะ ส่วนอาการของโรคที่เป็นอยู่ก็ดีขึ้นเป็นอย่างมาก เช่นนั้นข้าจะเขียนเทียบยาให้พักผ่อนมาก ๆ หน่อยอีกเจ็ดวัน ข้าจะเข้ามาตรวจให้นางอีกรอบ” ท่านหมอกล่าวพร้อมส่งเทียบยาให้กับท่านแม่

“เยว่เอ๋อร์ดื่มยาก่อนนะลูกแม่”

“แต่ว่ายามันขมมาก ๆ เลยนะเจ้าคะท่านแม่” ดูจากสีของยาต้มนี้ไม่น่ากินเลยสักนิด

“เพราะเป็นยาจึงมีรสขม ถ้าเยว่เอ๋อร์อยากหายไว ๆ ก็ต้องรีบดื่มยานะ” หลังจากดื่มยาก็มีน้ำตาลก้อนเข้าปากเพราะยามันขมสุด ๆ

“ดื่มยาเสร็จแล้วก็นอนพักผ่อนไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะไปเตรียมอาหารมาให้”

“เจ้าค่ะท่านแม่” หลังจากท่านแม่ออกไปข้าก็ล้มตัวลงนอน ‘คิดถึงที่นอนนุ่ม ๆ จังเลย พรึ่บ!! ตุบ! เฮ้ย! นี่ ๆ ๆ มันห้องนอนของเธอมันมาได้ยังไงกันเนี่ย’

‘นางหนูนี่เป็นมิติที่เจ้าได้ขอไว้ ซึ่งเป็นบ้านของเจ้าเพียงเจ้านึกถึงที่นี่ก็สามารถเข้ามาได้ทันที และของในนี้ก็หยิบไปใช้ได้โดยของสิ่งนั้นในมิติจะไม่หายไป’ เป็นเสียงของคุณตาที่ดังขึ้นในหัว จากนั้นข้าก็เดินสำรวจภายในบ้าน หน้าต่างไม่มี ประตูจะออกจากบ้านก็ไม่มีอีก

สรุปคือมิติแห่งนี้เป็นพื้นที่ในบ้านนั่นเอง และหันกลับไปเจอกับกระจกบานใหญ่ ในภาพทำให้ข้าถึงกับตกใจจนร้องลั่น “กรี๊ดดดดด ผีหลอก!!” เมื่อมองดี ๆ นั่นมันตัวเราเองนี่นาทำไมถึงได้ผอมขนาดนี้สภาพดูไม่ได้เลย ไหนล่ะพรที่ข้าขอเรื่องความงามสงสัยต้องบำรุงกันครั้งใหญ่เสียแล้วสิ

ก่อนจะออกจากมิติจึงอาบน้ำแปรงฟัน ถึงแม้ช่วงที่นอนป่วยจะมีมารดาและเสี่ยวหลานคอยเช็ดตัวให้ก็ตาม แต่ก็ยังรู้สึกเหนียวตัวอยู่ดี หลังออกมาจากมิติก็กลับมาอยู่บนเตียงเช่นเดิม

‘ข้าเข้าไปในมิติตั้งนานพอออกมาเวลาเพิ่งผ่านไปไม่นาน ยอดเยี่ยมจริง ๆ’

ผ่านไปหลายวันหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา จนร่างกายดีขึ้นมากซินเยว่จึงต้องการพูดคุยกับมารดาอย่างจริงจังเสียที

“ท่านแม่เจ้าคะ ทำไมพวกเราต้องทนอยู่ที่จวนแห่งนี้ด้วย ความเป็นอยู่ของพวกเราสามคน ไม่ต่างจากบ่าวไพร่ในจวนเลยนะเจ้าคะ งานก็ต้องทำทุกอย่างเบี้ยหวัดไม่เคยได้รับ แม้แต่จะออกไปนอกจวนก็ยังไม่ได้น่าโมโหชะมัด”

“เยว่เอ๋อร์แม่ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องลำบาก แม่สัญญาต่อไปแม่จะปกป้องเจ้า และจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าได้” ลี่หลินกล่าวพร้อมน้ำตา

“ท่านแม่ท่านยังรักบุรุษผู้นั้นอยู่หรือไม่เจ้าคะ”

“เยว่เอ๋อร์! เหตุใดถึงพูดเช่นนั้นเล่า นั่นคือท่านบิดาของเจ้านะ” ลี่หลินมีสีหน้าตกใจที่ได้ยินบุตรสาว เรียกบิดาด้วยคำว่าบุรุษผู้นั้น แทนที่เด็กสาวจะเรียกเขาว่าท่านพ่อ

“ตั้งแต่ท่านถูกไล่ให้มาอยู่เรือนท้ายจวน ก็ไม่เคยมาหาทั้งยังไม่มีความสนใจใยดีต่อข้า ไม่เคยให้ความรักหรือการอุ้มข้าสักครั้งก็ไม่เคย เขาเป็นคนหูเบาเชื่อคนง่ายบุรุษเช่นนั้นข้าไม่ขอนับว่าเป็นพ่อเด็ดขาด”