ตอนที่9 อาหารจากมันฝรั่ง

ไป๋เฟยหลงเหลือบสายตามองสิ่งที่นางเรียกมันว่ามันฝรั่ง วางเป็นอาหารที่ไร้ซึ่งภาพลักษณ์อันน่ากลัวก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง เขามิได้กลัวหรอกว่าร่างกายของเขาจะได้รับพิษหรือไม่ แต่สำหรับนางนี่สิ มันมิใช่เรื่องง่ายดายนัก หากว่าอาหารที่วางอยู่ตรงหน้ามีพิษอยู่จริง

เข็มตรวจพิษที่ผ่านการหย่อนลงไป น่าแปลกใจที่มันจำพวกนี้มันควรจะทำให้เข็มเงินเปลี่ยนสีมิใช่หรืออย่างไร แต่เพื่อความสบายใจเขาควรที่จะลองกินก่อนที่จะให้นางกินตาม

เฟิงอวี้ถูกสั่งให้นั่งรอไปก่อน เพราะสามีของนางมิเชื่ออีกอย่าง หากว่าอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า ไร้ซึ่งพิษอย่างที่นางพูดจริงๆ ดูแล้วคนสมัยนี้คงมิรู้สิว่า ในส่วนที่มีพิษแค่นำไปปรุงจนสุกก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรอีกต่อไป

ตะเกียบคีบมันฝรั่งเส้นผัดใส่เนื้อหมูป่าเข้าปากคำแรก รสชาติหอมมันแผ่ซ่านไปทั่วปาก นอกจากรสชาติที่ดีเยี่ยมก็ไม่ได้มีพิษอะไรจริงๆ ด้วย กว่าที่เขาจะรู้ตัวก็คีบมันเข้าปากเป็นคำที่สาม

"เป็นอย่างไรเจ้าคะ มันฝรั่งเหล่านี้มิมีพิษใช่หรือเปล่าเจ้าคะ"

เขาเหลือบมองหน้าภรรยา ก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ

"เอาล่ะ อาหารเหล่านี้ไม่มีพิษจริงๆ  เช่นนั้นเจ้าก็กินเถิด"

นางเหลือบมองสามีที่แววตาข้างหนึ่งมีแววตาเบาใจลง นางเองก็รอยามนี้มานานแล้ว นางหิ้วท้องหิวตั้งแต่ตอนที่เตรียมอาหาร ระหว่างที่ปรุงอาหารนางก็ชิมก่อน หากว่าในอาหารมีพิษจริงๆ คนที่ตายไปก่อนคงจะเป็นนางไม่พ้นแน่ ไม่เห็นว่าเขาจะต้องมีอะไรเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลยสักนิด ก็ในเมื่อนางบอกว่ากินได้มันก็ต้องกินได้อย่างแน่นอนสิ

รสชาติอาหารที่ดีขนาดนี้ มิใช่ว่าจะหากินได้ง่ายๆ แม้ว่าจะเป็นเหลาอาหารดังก็ตามที แม้แต่เครื่องเทศที่ไม่มีคนนิยมใช้กันอย่างกว้างขวางเท่าไหร่นัก นางก็ยังนำมันมาใช้ได้ 

ไป๋เฟยหลงคีบอาหารเข้าปากอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก แต่เขาสืบประวัตินางมาเป็นอย่างดีแล้วนี่ ว่านางเป็นแค่บุตรคนโตของบ้านเฟิงจริงๆ และไม่ใช่คนที่หัวแข็งหรือดื้อดึงอะไรมากนัก

"เจ้ารู้ได้อย่างไร ว่ามันชนิดนี้ควรจะปรุงอย่างไรถึงจัดพิษของมันออกไปได้"

"ไม่เห็นยากนี่เจ้าคะ เดิมทีไม่ใช่ว่ามันจะมีพิษที่ร้ายแรงอะไรที่มากเกินไปนัก แค่ผิวสัมผัสโดนความร้อนจนสุก นั่นเท่ากับว่ามันมิมีพิษที่ให้โทษแก่ร่างกายหลงเหลืออยู่ หากจะมีเหลือคงมีแค่ความอร่อยเท่านั้นเอง"

ถึงแต่งงานกันแล้ว แต่สามีก็คงแยกตัวออกไปนอนอีกห้องหนึ่ง นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เฟิงอวี้ชอบใจไม่น้อย สิ่งที่นางไม่พร้อมจริง ๆ นั่นคือการมีความสัมพันธ์กับคนที่เป็นสามี รู้ดีว่านางกับเขาผ่านการแต่งงานกันอย่างถูกต้องแล้วก็ตามที

พื้นที่ด้านในห้องนอนมีเตียงเตาอย่างง่าย ที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยการก่อโครงสร้างกับดินเหนียวผสมกับแกลบรำบางชนิด ร่องรอยของวันที่หลงเหลืออยู่ใต้ฐานเตียงเตา บ่งบอกว่าเตียงเตาที่ถูกสร้างขึ้นมานี้ ผ่านการใช้งานมาพอสมควรแล้ว เพราะอย่างนั้นเฟิงอวี้ถึงรู้ได้ว่า เจ้าแห่งหุบเขาพิษปลีกตัวมาอยู่ที่นี่นานพอสมควรแล้ว

แล้วเพราะมันเป็นเพราะสาเหตุใดถึงทำให้ เขาต้องอยากออกมาใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านใกล้เชิงป่า อยู่อย่างนี้ แต่การชื่นชอบการตามหาพิษของเขา นั่นน่าจะพอเป็นเหตุผลจริงๆ ก็ได้

ใช้เวลาคิดนี่นั่นพอสมควร ก่อนที่จะหลับไปและตื่นขึ้นมาตอนตอนที่พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าพอดี แววตาง่วงซึมมีอยู่บ้าง แต่นางมิคิดอยากจะละเลยหน้าที่ของตนเอง นั่นคือการเตรียมอาหารเช้าของวันนี้

มันฝรั่งยังมีอยู่ คิดว่าวันนี้จะหั่นมันฝรั่งจี่ที่ท้องกระทะ โรยเกลือเล็กน้อย และกินคู่กับเนื้อทอดกรอบ อย่างไรยุคนี้ผู้คนก็ค่อนข้างใช้แรงงาน นิยมทานอาหารเช้าเป็นมื้อหนักๆ ก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่น้อย

น่าเสียดายหากมีเนยก็อยากจะนำมาทากระทะแทนน้ำมันพืชในตอนนี้ อย่างไรเนยก็มีกลิ่นหอมมากกว่าน้ำมันพืชราคาแพงลิบเหล่านี้

เสียงตะกุกตะกักด้านนอกบอกให้รู้ว่าคนเป็นสามีน่าจะตื่นนอนก่อนนางพอสมควรแล้ว หลังจากที่ไปแอบมองก็เห็นว่าเขากำลังหมั่นรดน้ำผักอย่างตั้งใจ พื้นที่หลังบ้านบังมีแปลงสมุนไพรแปลงหนึ่งที่เขาปลูกเอาไว้ จากที่มอง ระบบระบุว่านั่นเป็นสมุนไพรที่หาได้ทั่วไป มิใช่สมุนไพรที่น่าสนใจหรือว่าหายากอะไรมากเกินไปขนาดนั้น

นางกลับมาสนใจกับการจี่มันฝรั่งให้สุกก่อน ไม่นานก็ได้มันฝรั่งจี่กระทะจนสุกเท่าที่ต้องการ ต่อไปก็เป็นขั้นตอนทอดเนื้อที่หมักเอาไว้ก่อนหน้านี้ ที่จริงหลังจากที่กินอาหารเช้าแล้วนางวางแผนที่จะเอาเนื้อหมักออกมาทำเนื้อแห้ง และใช้ส่วนหนึ่งยัดไส้หมูที่ถนอมเอาไว้ในถังน้ำเย็น

ไป๋เฟยหลงกลับมาที่บ้านอีกครั้งพร้อมกลิ่นหอมของเนื้อหมูทอดที่น่าจะมีการผสมกับเครื่องเทศบางอย่างลงไป จนส่งกลิ่นหอมโชยออกไปทั้งบริเวณบ้าน เป็นเรื่องที่โชคดีที่บ้านของตนเองตั้งห่างจากบ้านอื่นๆ พอสมควร ไม่เช่นนั้นแล้วการที่ ครอบครัวเขาทำอาหารจากเนื้อหมูป่ามาสองวันติดเยี่ยงนี้ ต้องมีชาวบ้านผู้อื่นรู้ด้วย ใช่มันไม่ใช่เรื่องที่ผิด หากแต่ว่าตนไม่ต้องการให้ครอบครัวเป็นที่สนใจของชาวบ้านมากนักก็เท่านั้น

"ท่านกลับมาแล้ว ดีเลยเจ้าค่ะข้าเตรียมอาหารเช้าเอาไว้เรียบร้อยแล้ว วันนี้ข้าคงมิได้เข้าป่าไปกับท่านนะเจ้าคะ เพราะว่าจะตากเนื้อหมักให้เรียบร้อยก่อน"

"ได้สิ จะให้ข้าอยู่ช่วยหรือไม่"

เฟิงอวี้โบกมือไปมาปฏิเสธสามี นางคงไม่กล้ารบกวนเขาสำหรับเรื่องเล็กน้อย สำหรับเขาแล้วการเข้าป่าค้นหาสมุนไพรและพิษคงจะเป็นเรื่องที่มีประโยชน์มากกว่าที่จะมาช่วยนางตากเนื้ออยู่อย่างนั้น

"เช่นนั้นก็แล้วไปเถิด ข้าเองก็มิอยากเข้าป่าในวันนี้เหมือนกัน เช่นนั้นถือว่าหยุดช่วยเจ้าก่อนก็ไม่ได้เรียกว่าหนักหนา"

เขาแค่อยากอยู่ช่วยนางนั่นแหละ เฟิงอวี้ยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน อย่างน้อยบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีคนนี้ ก็มิได้มีนิสัยที่เห็นแก่ตัวจนเกินไป คิดไม่ผิดจริงๆ ที่ทำตามระบบ

หลังจากที่กินอาหารเช้า ระบบที่เงียบเสียงไปนานก็เอ่ยขึ้นมา

"นายท่าน ร่างกายของนายท่านฟื้นฟูขึ้นมาอีกสิบเปอร์เซ็นต์ ระบบเห็นว่ามีแนวโน้มที่ร่างกายจะฟื้นฟูได้เร็วขึ้นเรื่อยๆ หากนายท่านยังมีความเป็นอยู่ที่ดีแบบนี้ คาดว่าไม่นานร่างกายของนายท่าจะกลับมาสมบูรณ์แบบอีกครั้ง"

"ขอบคุณระบบ"

เฟิงอวี้คิดว่านางควรที่จะใช้งานระบบนักปราชญ์ที่มีอยู่ได้ดีมากกว่านี้ในอนาคต หากแต่ว่าตอนนี้ นางแค่จัดการกินอาหารที่ฟื้นฟูร่างกายที่อ่อนแอฟื้นฟูขึ้นมาก่อนก็เท่านั้น

เนื้อหมักถูกตากเรียงรายเต็มพื้นที่หน้าบ้านเต็มไปหมด โดยมีผู้ชายอย่างสามีช่วยเป็นลูกมืออยู่ไม่ห่าง มีเนื้อเหลืออยู่ส่วนหนึ่งที่เฟิงอวี้ตั้งใจที่จะเก็บเอาไว้ยัดใส่ไส้หมูที่เตรียมเอาไว้ เครื่องในหมูเองก็ถูกหมักกับเครื่องเทศแยกอยู่อีกหนึ่งกะละมัง

ไส้หมูที่ผ่านการยัดเนื้อหมักลงไป ผ่านการมัดให้ขึ้นเป็นข้อๆ และเริ่มย่างรมควันไฟ ให้ส่งกลิ่นหอมจากเปลือกส้มแห้งที่ได้มาจากในโหลแก้วของสามี เห็นว่าเขาอนุญาตนางจึงเอามาไว้บนกองไฟ น้ำมันในผิวส้มทำให้ควันไฟมีกลิ่นที่หอมขึ้นมาก

ในส่วนของเครื่องในหมักก็เสียบไม้ส่วนหนึ่งเพื่อที่จะตั้งรมควันให้มันหอมและสุกดี ตั้งใจว่าจำพวกเครื่องในเหล่านี้จะนำมาผัดกับผักในสวนในมื้อกลางวันที่กำลังจะมาถึง

แปลงผักที่คิดว่าน่าจะเริ่มเก็บเกี่ยวได้แล้ว หากแต่นางคิดว่าผักเหล่านี้หากนำมาเพิ่มมูลค่า มิใช่ว่าจะสามารถขายได้ดียิ่งกว่าเดิมหรอกหรือ ผักอบแห้งที่เก็บเอาไว้กินได้นานกว่าปกติ นั่นเป็นความคิดที่ผุดขึ้นมา

อีกอย่างในช่วงเหมันต์ฤดู มิใช่ว่าผักใบเขียวจะสามารถหากินได้ง่ายดายนัก หากวิธีอบแห้งจะถนอมผักเหล่านี้เอาไว้ได้นาน คิดว่าเหล่าพ่อค้าแม่ค้าจะต้องสนใจสินค้าของนาง เพราะไหนๆ สามีก็ยกผักทั้งหมดนั่นให้แก่นางแล้ว