บทที่ 5 ผู้ใดกันแน่

บทที่ 5 ผู้ใดกันแน่

"พระชายาเพคะยามนี้น้ำอุ่นแล้วไปล้างเนื้อล้างตัวให้สบายเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่กันเถิดเพคะหม่อมฉันจะช่วยขัดกายให้" เหมยหลงกล่าวบอกเมิ่งซูเหยาที่ยืนจ้องมองไปยังด้านนอกผ่านหน้าต่างสีหน้ากังวลราวกับมีเรื่องที่คิดไม่ตก

"ดีเช่นกันระหว่างขัดกายนางกำนัลมิต้องเข้าไปด้านในมีอันใดก็จงไปทำเถิด" เมิ่งซูเหยากวาดสายตามองสาวใช้ที่อยู่ในตำหนักให้ออกไปให้หมด มีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่นางจะวางใจได้คือเหมยหลงสาวใช้ที่คอยปรนนิบัติมาตั้งแต่เรือนสกุลเมิ่ง

นางย่างกรายเดินไปในห้องอาบน้ำถึงยามนี้อากาศจะยังคงหนาวเย็นยะเยือกแม้จะมีแสงจากดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นมาสาดส่องบ้างแต่มิอาจทำให้คลายหนาวได้เลย หลายวันมานี้ที่นางอยู่เรือนของผู้เฒ่าอย่าว่าแต่เปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์เลย เพียงที่นางสวมใส่ยังมิอาจคลายความหนาวลงได้การอาบน้ำจึงเป็นเรื่องยากยิ่งนัก

เหมยหลงช่วยถอดอาภรณ์อย่างรวดเร็วยามนี้ร่างกายของเมิ่งซูเหยาเริ่มสั่นเทานางก้าวเท้าลงไปนั่งแช่กายในน้ำอุ่นที่มีไอความร้อนพ่นออกมา

"การได้อาบน้ำอุ่นในฤดูหนาวช่างดีจริง ๆ เหมยหลงระหว่างที่ข้าไม่อยู่ที่แห่งนี้มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นหรือไม่"

"ไม่มีเพคะ หากจะมีก็คงเป็นข่าวลือที่หม่อมฉันได้ยินมาจากบ่าวรับใช้ของท่านชินอ๋องที่สั่งการให้บ่าวตามหาพระชายากับคุณหนูคุณชายเพคะ แต่หม่อมฉันว่าหม่อมฉันคงฟังผิดไปแน่ ๆ อย่างท่านชินอ๋องนะหรือจะห่วงใยพระชายา ว่าแต่เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับพระชายาหรือเพคะถึงได้เลยกำหนดกลับจวนถึงสามวัน" มือข้างขวาของเหมยหลงขัดตัวให้เมิ่งซูเหยามืออีกข้างตักน้ำอุ่นคอยราดลงร่างกายไปเรื่อย ๆ พร้อมเอ่ยถาม

"ข้าเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางกลับรถม้าที่นั่งมาจู่ ๆ เกิดหักหลบอันใดบางอย่างจนทำให้เสียหลักพุ่งชนก้อนหินข้ากับเสี่ยวเออร์และจิ้นเอ๋อจึงได้รับบาดเจ็บโชคดีที่ไม่ได้เป็นอันใดมากสวรรค์ยังคงมีเมตตาพายุที่โหมกระหน่ำทำให้ข้ารอดกลับมาได้และโชคดีอีกครั้งเมื่อข้าหมดหนทางคิดว่าตนเองจะตายท่ามกลางความหนาวพบเรือนของท่านผู้เฒ่าชาตินี้ข้าติดบุญคุณทั้งสองยิ่งนัก”

“แล้วสารถีเล่าเพคะหายไปอยู่ที่ใด”

“เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน แต่ข้าคิดว่าต้องเป็นฝีมือของคนที่ต้องการกำจัดข้าแน่ ๆ และในใจของข้ายามนี้มีเพียงคนสองคนที่ข้าเคลือบแคลงใจ”

“ผู้ใดหรือเพคะ”

“ไม่เป็นชินอ๋องก็เป็นชายารอง”

“ไม่น่าเชื่อนะเพคะว่าจะเป็นฝีมือของท่านชินอ๋องคราที่ได้ข่าวว่าพระชายายังไม่กลับจวนใบหน้าแววตาของท่านดูเหมือนจะเป็นห่วงพระชายาอยู่ไม่น้อย”

“เป็นห่วงหรือว่าแสดง ยามนี้มิอาจจะไว้ใจผู้ใดได้ต่อจากนี้เจ้าช่วยจับตาดูสาวใช้ที่เข้ามาในตำหนักนี้ให้ดีหากนางใดทำตัวมีพิรุธจับมาหาข้า”

“เพคะพระชายา”

ตำหนักหยุนซี

หานเฟยเยี่ยกลับที่ตำหนักรีบให้สาวใช้นำสารไปส่งมอบให้ท่านพ่อของนางเพื่อที่จะกำจัดเมิ่งซูเหยา สักพักนางได้ยินฝีเท้าเดินฉับไวกลับมานางคิดว่าเป็นสาวใช้ลืมสิ่งใด แต่ทว่าเมื่อเห็นคนที่เข้ามาเยือนใบหน้าของนางพลันคลี่ยิ้ม

“ท่านพี่หม่อมฉันคิดว่าท่านพี่จะอยู่กับพระชายานานกว่านี้เสียอีก พระชายาเป็นเช่นไรบ้างเพคะนางไปอยู่ที่ใดมาเหตุใดถึงได้เลื่อนเวลากลับจวน” หานเฟยเยี่ยเดินไปข้องแขนของจางอี้ซืออย่างเคยทำเหมือนทุกครั้ง

“นางก็คงทำตัวเถลไถลเช่นอย่างเคย เมื่อครู่นี้ข้าเห็นเจ้ายืนอยู่ตรงหน้าคงตกใจมากสินะที่ข้าไม่ได้มองเจ้าแต่เดินตรงไปหาพระชายาเอกก่อน”

“หม่อมฉันจะมีสิทธิ์อะไรนึกโกรธหรือน้อยใจท่านพี่อย่างนั้นหรือเจ้าคะ หม่อมฉันเป็นเพียงพระชายารองเป็นมาทีหลังหม่อมฉันเข้าใจเพคะที่ท่านพี่จะเป็นห่วงพระชายา”

“หานเฟยเยี่ยเจ้าช่างเป็นสตรีที่งดงามทั้งจิตใจและใบหน้าไม่เสียแรงที่เจ้าเป็นสตรีที่ข้ารัก ตอนนี้ข้าจะต้องไปหาเสี่ยวเออร์กับจิ้นเอ๋อเสียก่อนแล้วคืนนีข้าจะมานอนที่ตำหนักของเจ้าหวังวส่าคืนนี้เจ้าจะปรนนิบัติข้าเป็นอย่างดี” ทันทีที่หานเฟยเยี่ยได้ยินใบหน้าของนางแสดงความดีใจขึ้นมาจนเก็บไว้ไม่มิด

“ท่านพี่ข้าจะรอปรนนิบัตินะเจ้าคะ” จางอี้ซือยิ้มตอบก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากตำหนักเมื่อนั้นรอยยิ้มเมื่อครู่จางหายไปฉันพลันใบหน้าหลงเหลือเพียงความดุดันก่อนจะเรียกองครักษ์เงาของตนเองออกมา

“ถังอู่ฟงข้ามีเรื่องให้เจ้าไปจัดการ”

พรึบ!! เสียงกะโดดมาจากบนหลังคานั่งลงคุกเข่าต่อหน้าชินอ๋องผู้เป็นนาย

“เชิญท่านบัญชาคำสั่งมาได้เลยพะย่ะค่ะ”

“วันที่พระชายาเมิ่งซูเหยาออกจากจวนไปผู้ใดคือสารถีนำพาไปเรือนสกุลเมิ่งและเกิดอันใดขึ้นระหว่างทาง แล้วรีบรายงานข้าโดยด่วน”

“น้อมรับคำสั่งพะย่ะค่ะ” ถังอู่ฟงรับคำสั่งกระโดดขึ้นบนหลังคาหายไปจากที่ตรงนั้นก่อนที่บ่าวรับใช้ในเรือนจะมาเห็น ยามนี้จิตใจของจางอี้ซือร้อนรนสั่นไหวไม่คิดว่าเรื่องครานี้จะทำให้พระชายาเอกที่เคยอ่อนโยนยอมอยู่เงียบ ๆ ไม่เรียกร้องสิ่งใดถึงกับเอ่ยปากขอหย่าในครั้งนี้ แต่ทว่าเขามิอาจจะปล่อยให้นางไปจากตนเองได้ เพราะที่ผ่านมาเขารักนางและบุตรทั้งสองยิ่งกว่าชีวิตทว่าการที่เขาเฉยชาเมินนางตลอดมาเพราะความปลอดภัยของนางและบุตรไม่คิดเลยว่าขนาดเขาไม่สนใจและเฉยชาถึงเพียงนี้ยีงมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นได้ อย่างไรจางอี้ซือจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องนางและสายเลือดของเขาให้ได้