บทที่ 5 ชดใช้

บทที่ 5 ชดใช้

“คุณแม่ไม่น่าไปพูดแทงใจดำพี่ซืออี้เลยนะครับ พี่อาจจะไม่ได้อยากจะสืบทอดธุรกิจของครอบครัวแต่อยากจะมีธุรกิจของตัวเอง คุณแม่น่าจะไถ่ถามเรื่องที่พี่ซืออี้อยากทำก่อน”

“ยั่วถงแม่นะเลี้ยงดูลูกทั้งสองคนมาล้วนรู้ดีว่าทั้งสองคนเป็นยังไง เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ” เธอใช้ผ้าเช็ดปากและลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารหลังจากที่พูดจบ จือเหยามองตามพร้อมครุ่นคิดในใจว่าแม่สามีของเธอเป็นคนอย่างไรเหมือนจะใจดีแต่ก็แอบจะดุเช่นเดียวกัน

“จื่อเหยาเธอกินเยอะ ๆ นะ เมื่อกินข้าวเสร็จแล้วฉันจะพาไปหาหมอ”

“ไม่เอาหรอก ตอนนี้ฉันหายดีแล้วอาจจะมีบางอย่างที่ขาดหายไป คุณไปทำงานเถอะ เจ้อหยูร์อิ่มหรือยังเราไปสวนหลังบ้านกัน” จื่อเหยารีบชักชวนลูกชายไปที่สวนหลังบ้านเพราะไม่อยากจะคุยกับเขาต่อ กลัวว่าเขาจะจับได้ว่าเธอไม่ใช่ภรรยาของเขา เด็กชายแม้จะเกรงกลัวผู้เป็นแม่แต่ก็ยอมตามมาแต่โดยดี

“หากคุณว่าหายดีแล้วก็เอาอย่างนั้นก็ได้ เจ้อหยูร์พ่อฝากให้เราดูแลคุณแม่ด้วยนะวันนี้หลังกลับจากทำงานพ่อจะพาไปเที่ยวงานเทศกาลปล่อยโคมไฟ เห็นว่าปีนี้จัดใหญ่และหลายวันมากกว่าปีที่แล้ว” ยั่วถงพูดตามหลังจื่อเหยากับเจ้อหยุร์หยุดเดินชะงักและหันกลับมามองเขา

“จริงนะครับ คุณแม่คุณแม่ไปด้วยกันนะครับ เอ่อ…ผมลืมตัวเพราะดีใจเกินไปคุณแม่พึ่งจะหายป่วยคงไม่อยากออกไปเดินเล่นกับเรา อีกอย่างเป็นคำขอที่มากเกินไปด้วยขอโทษนะครับ” เด็กชายก้มหน้าลงต่ำไม่ว่าอย่างไรนี่คงเป็นเพียงแค่ความฝันของเขาที่อยากจะไปเที่ยวเล่นกับแม่

“เอาสิออกไปเที่ยวบ้างก็ดีอยู่แต่บ้านอึดอัด”

“จริงนะครับ คุณพ่อได้ยินมั้ยครับว่าคุณแม่จะไปเที่ยวกับเรา” ยั่วถงแปลกใจในคำตอบของเธอหากเป็นเมื่อสองวันก่อนเธอคงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาใบหน้าบึ้งตึงเบื่อหน่ายไม่ยอมไปกับเขาเป็นแน่ แต่เมื่อเธอพูดมาอย่างนี้เขาเองก็ดีใจไม่น้อย การที่เธอหลงลืมอะไรไปบ้างก็ทำให้ดีต่อตัวเขาเหมือนกัน

หลังจากนั้นยั่วถงก็ออกไปดูงานที่โรงงานบ้านของเขาเปิดโรงงานเย็บผ้าเป็นกิจการของตระกูลตั้งแต่รุ่นปู่จนถึงเขา ตอนนี้โรงงานของตระกูลหลี่ใหญ่โตกว่าเมื่อก่อนมาก หลังจากที่เสียผู้เป็นพ่อซืออี้ไม่สนใจงานโรงงานเท่าไหร่นัก ทำให้ยั่วถงต้องเข้าไปดูแลกิจการต่อ

เมื่อทุกคนไม่อยู่แล้วจื่อเหยาจึงชวนเจ้อหยูร์ลูกชายของเธอออกไปสวนหลังบ้านเด็กชายประหม่าเล็กน้อย สวนหลังบ้านมีคลองน้ำอยู่ไม่ใช่ว่าแม่ของเขาที่เหมือนจะใจดีแต่วางแผนจะจัดการเขาเพราะรำคาญหรอกใช่มั้ย?

“คะ..คุณแม่ครับ คุณแม่พาผมมาที่นี่ทำไมครับ” จื่อเหยาหยุดเดินหันกลับมาจ้องมองเด็กชายก่อนจะตอบคำถามเด็กชาย

“ที่นี่ทั้งเงียบทั้งสงบไม่ค่อยมีใครมา อย่างนี้ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ไม่มีใครรู้และจับได้อย่างไรล่ะ” เหงื่อบนใบหน้าของเจ้อหยูร์เริ่มไหลออกมา ร่างเล็กเริ่มสั่นเทา

“คุณแม่ผมผิดไปแล้วที่ผมหวังสูงเกินไป อย่าทำอะไรผมเลยนะครับคุณแม่ไม่ต้องไปกับผมก็ได้” เจ้อหยูร์หลับตาสนิทยกมืออ้อนวอนไม่ให้จื่อเหยาทำร้ายเขา จื่อเหยาคิ้มขมวดเข้าหากันทำไมเด็กชายถึงมีปฏิกิริยากับเธออย่างนี้คงเป็นเพราะร่างเก่าเคยทำร้ายเด็กชายสินะ

‘โธ่ ๆ แม่ของเธอต้องใจร้ายขนาดไหนเด็กชายคนนี้ถึงได้หวาดกลัวจนจำฝังใจแบบนี้’ จื่อเหยาคิดในใจก่อนจะดึงตัวของเจ้อหยูร์มากอดด้วยความสงสาร

“ทำไมคิดว่าแม่จะตีลูกล่ะ ต่อไปนี้ลูกไม่ต้องกลัวแม่หรอกนะแม่จะไม่ลงไม้ลงมือหรือทำร้ายจิตใจลูกอีก ที่แม่พูดเมื่อครู่ไม่ได้หมายความว่าแม่จะทำอะไรเราสักหน่อย แม่แค่ชอบที่เงียบสงบเราจะได้คุยกันโดยที่คนอื่นไม่ต้องเข้ามาวุ่นวายอย่างไรล่ะ” เจ้อหยูร์ตกใจเบิกตาโพลงโตอ้อมกอดที่เขาเคยโหยหามาตลอดไม่คิดว่ามันจะอบอุ่นมากขนาดนี้น้ำตาของเด็กชายเริ่มเอ่อนองเต็มหน่วยตา มือน้อย ๆ ค่อยๆ เลื่อนไปโอบกอดแม่แน่น

“อึก อึก คุณแม่ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย? นี่คุณแม่กอดผมเองทั้งที่ผมไม่ได้ขอใช่มั้ย มันดีมากเลยหากนี่คือความฝันผมขอไม่ตื่น” จื่อเหยายกมือลูกหลังเด็กชายเบา ๆ พร้อมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“นี่ไม่ใช่ฝันและต่อจากนี้แม่จะชดใช้เวลาที่ผ่านมาที่แม่ไม่เคยสนใจใยดีและไม่เคยมอบความรักให้เจ้อหยูร์ของแม่ นีี่ไม่ใช่ความฝันแต่เป็นความจริง ในเมื่อลูกชอบแม่จะกอดลูกทุกวันเลยเอามั้ย แต่มีข้อแม้ลูกอย่าให้ใครในบ้านรู้ว่าตอนนี้แม่เปลี่ยนไปแล้ว”

“ได้ครับ ไม่ว่าคุณแม่ต้องการอะไรผมให้ได้ทั้งนั้น ขอแค่ผมได้อยู่ในอ้อมกอดคุณแม่อย่างนี้ตลอดไป” เด็กชายกอดจื่อเหยาร้องไห้สะอึกสะอื้น

หลังจากนั้นทั้งสองคนได้คุยกันมากมายและจื่อเหยาได้ถามถึงนิสัยของแต่ละคนในบ้านโดยบอกลูกชายเธอไปว่าตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาความทรงจำบางอย่างหายไป แต่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้จึงขอให้เจ้อหยูร์เก็บเอาไว้เป็นความลับ เจ้อหยูร์เป็นเด็กฉลาดเขาทั้งดีใจและเสียใจเล็กน้อยที่คุณแม่ความทรงจำหายไปแต่ก็ดีต่อตัวเขาตอนนี้เมื่อได้รับความรักจากผู้เป็นแม่

จื่อเหยาครุ่นคิดเรื่องในบ้านตระกูลหลี่ คนแรกที่เธอจะตัดออกคือเจ้อหยูร์เด็กตัวแค่นั้นคงไม่มีทางทำอะไรเธอได้แน่ และสามีของเธอยั่วถงที่เด็กชายเล่าให้ฟังว่าเขารักเธอมากขนาดไหน

“จะเป็นใครกันนะที่เป็นคนลงมือ หรือว่าไม่ใช่คนในบ้านแต่คงไม่ใช่หรอกเพราะคลองน้ำอยู่หลังบ้านต้องเป็นใครคนใดคนหนึ่งในบ้านหลังนี้แน่นอน แล้วจื่อเหยาไปทำอะไรให้หากไม่ใช่ว่านิสัยของเธอ” ยิ่งคิดยิ่งทำให้จื่อเหยาสงสัย

เวลาผ่านพ้นไปจนตะวันเริ่มคล้อยต่ำลง ตอนนี้แม่ของหลี่ยั่วถงกลับจากตลาดกำลังสั่งสาวใช้ในบ้านทำอาหารเย็นจื่อเหยาเธอไม่รู้จะทำอะไรหลังจากที่ส่งเจ้อหยูร์นอนกลางวันจึงเดินลงมาด้านล่าง

“ทำอะไรกันอยู่หรือคะ”

“สะใภ้เล็กเป็นอย่างไรบ้างอาการเธอดีแล้วใช่มั้ย? ยั่วถงได้พาเธอไปหาหมอตรวจร่างกายหรือยัง”

“ฉันดีขึ้นแล้วค่ะ ว่าแต่นี่กำลังทำอะไรกันอยู่คะ”

“ฉันไปเดินตลาดเลือกซื้อยาบำรุงมาให้สะใภ้ใหญ่ เผอิญเดินผ่านร้านเนื้อเลยซื้อติดไม้ติดมือมาให้สาวใช้ต้มซุปด้วยเลย” จื่อเหยาคอยสังเกตสายตาแววตาของแม่สามีไม่ว่าจะดูกี่ครั้งเธอก็ดูเหมือนไม่มีอะไรหรือว่าไม่ใช่ฝีมือของเธอ แต่จื่อเหยาก็ยังคงไม่วางใจอยู่ดี