บทที่ 5 ขอบคุณที่รักษา

"ครบหนึ่งเดือนแล้วสินะ พวกเขาหายดีแล้ว สมเป็นเมียพี่จริงๆเก่งสุดๆ"

"พวกเราไปหาพวกเขากันดีกว่าคะ น่าจะกลับกันวันนี้หรือเปล่าไม่แน่ใจ"

"ไปได้สักที เอาเวลาที่เราต้องอยู่กับเมีย ไปดูแลเจ้าชายของพวกเขามันไม่ยุติธรรมเลย"

"คะ ขอโทษไปแล้วยังไม่พอใจอีก เมียเป็นหมอนะก็ต้องดูแลคนไข้สิคะ สามีไม่ได้ป่วยสักหน่อยอีกอย่าง พวกเราอยู่ด้วยกันตัวติดกันตลอดยังไม่พอใจอีกหรือไงคะ ทุกคนเขามองท่านพี่เป็นคนห่วงเมียติดเมียมากเกินไปแล้วนะ"

"ก็ห่วงจริงๆนี้นะ ยิ่งเจ้าชายคนนั้นก็หล่อด้วยสิ แต่น้อยกว่าพี่นิดหนึ่งนะ"

"คะ หล่อไม่เท่าสามีแน่นอน อีกอย่างหมอรักษาคนป่วยคะ ไม่ได้สนใจว่าคนป่วยจะหล่อแค่ไหน เพราะมีสามีแล้วรักสามีคนเดียวคะ"

"น่ารักแบบนี้ไง ถึงไม่อยากห่างเมียไปไหนอีก"

"ฝ่าบาทเจ้าชายจากต่างแดน ขอเข้าเฝ้าเพื่อทูลลากลับบ้านเมืองพะย่ะค่ะ"

"ให้พวกเขาไปรอเราที่ห้องโถงก่อน เดียวเรากับเมียตามไป"

"ครับ"

"เมียว่า รีบไปน่าจะดีกว่านะคะ ถ้าไปช้าพวกเขาอาจจะต้องค้างต่อที่นี้ได้นะ เมียอาจต้องไปดูอาการเขาต่อก็เป็นได้ใครจะไปรู้"

"ไม่ๆ งั้นพี่อุ้มเราไปเลยดีกว่าเร็วด้วย"

"เอาแต่ใจมากไปนะคะ ซือเยียนเฉียว เมียไม่หนีไปไหนหรอกคะ"

"พี่แค่ไม่อยากให้พวกเขารอนานไงครับ"

"ก็ได้คะ"

"ถวายบังคมฝ่าบาททั้งสอง พะย่ะค่ะ"

"ตามสบายเถอะ หายดีแล้วใช่ไหมหละ ที่จริงก็ไม่จำเป็นต้องรอลาพวกเราก็ได้นะ"

"หามิได้พะย่ะค่ะ มันเป็นการเสียมารยาทถ้าไม่ได้ลา คนที่ช่วยชีวิตหม่อมฉันคงรู้สึกผิดไปจนตาย แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่ต้องขนาดหรอกนะคะ ที่ช่วยก็เพราะอยากช่วยคนเป็นหมอถ้าไม่รักษา จะเป็นหมอไปทำไมจริงไหมคะ"

"พ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมรักษามมาหลายที่แล้ว ไม่หายมาหายเพราะพระองค์ช่วยไว้ หากทรงต้องการให้พวกเราช่วยเหลืออะไร ทรงตรัสได้เลยพวกเราทุกคนยินดีทำตามทุกคำขอจากฝ่าบาท พ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่มีหรอก บ้านเมืองของพวกเรามีครบทุกอย่าง แล้วก็กว้างขวางดีไม่ต้องการให้ความช่วยเหลือจากใครหรอกนะ จริงไหมเมียจ๋า"

"ฝ่าบาททรงตรัสแบบนั้นมันไม่ดีนะเพคะ เอาเป็นว่าเราไม่ต้องอะไรหรอก แค่ได้รักษาคนป่วยได้ใช้ในสิ่งที่เรียนก็พอใจแล้วหละ ขอให้เดินทางปลอดภัย แล้วก็ยังต้องทานอาหารตามที่แจ้งไปตลอด จนกว่าทรงมั่นใจว่าร่างกายแข็งแรงเหมือนเดิมแล้ว ค่อยลดอาหารที่กินนะคะ"

"พ่ะย่ะค่ะ ของพระทัยที่ทรงใส่ใจหม่อมฉันขนาดนี้"

"ก็หมอไงคะ การใส่ใจคนป่วยมันเป็นเรื่องปกติคะ"

"ใช่ เมียเราทำไปเพราะหน้าที่หาใช่สิ่งอื่นไม่ อย่าได้เข้าใจอะไรผิดไปหละ"

"พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันรู้ดีว่าฮ่องเฮาทรงรักฝ่าบาทมากขนาดไหน เพราะพวกเราเองก็พอจะเคยได้ยินว่าพระนาง ยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างฝ่าบาทแบบนี้ ช่างเป็นสตรีที่น่ายกย่องน่านับถือในทุกๆด้านจริงๆพ่ะย่ะค่ะ"

"ก็รู้ดีนี้ แล้วยังจะคิดว่าเมียห่วงใยตัวเอง เพราะว่า"

"พอเลยคะ หยุดพูดหรือคิดอะไรที่ไม่ควรคิดกันดีกว่านะ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"พ่ะย่ะค่ะ พวกเราทูลลา หากมีโอกาสพวกเราขอมาเยี่ยมเยียน ในฐานะคนที่ไม่ป่วยได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ"

"ได้สิ มาได้ทุกเมื่อเลย พวกเรายินดีต้อนรับคะ"

"แต่เราว่า ไม่ต้องมาน่าจะดีกว่า เพราะบ้านเมืองของพวกท่านอยู่ไม่ใช่หรือไง"

"พ่ะย่ะค่ะ ไกลก็จริงแต่คงไม่ไกลเกินเอือม ที่จะมาหาฝ่าบาททั้งสองแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้านี้นะ รีบไปกันดีกว่าก่อนที่มันสายไปกว่านี้ เดียวเมียเราต้องรีบไปช่วยเราทำงานต่อ ไม่มีเวลามารอส่งใครนานหรอกนะ"

"พ่ะย่ะค่ะ "

"เจ้าชายคนนี้มันน่านัก คิดจะอ่อยเมียจริงๆด้วย เห็นเมียเราใจดีด้วยหน่อย ก็คิดว่าเมียเราสนใจหรือไง"

"ฝ่าบาทอย่าได้คิดมากสิเพคะ หม่อมฉันซูลั่วลี่สาบานไว้แล้วว่า จะรักแค่ฝ่าบาทนะเพคะคิดมากไป จะไม่ดีต่อร่างกายเอาได้"

"ก็มันน่าโมโหจริงๆ มาส่งสายตาหวานๆให้เมียคนอื่นแบบนี้ ถ้าไม่คิดว่าเป็นเจ้าชายต่างเมืองหละก็นะ คงได้ตัดหัวหรือไม่ก็ให้เจ้าตัวน้อยจัดการไปแล้วหละ จริงไหมเจ้าตัวน้อยเจ้าเองก็รับรู้ได้ใช่ไหมว่า คนนั้นคิดจะแย่งแม่แก่ไปจากพวกเรานะ"

"เสียงคราง ของเสือ"

"เจ้าตัวน้อยเจ้าก็เป็นไปกับเขาด้วยเหรอ แม่ไม่ทิ่งเจ้าไปไหนหรอกนะ ทั้งเจ้าทั้งเจ้าของเจ้าแม่รักเจ้าและเจ้าของเจ้า มากกว่าอะไรทั้งหมดของแม่เลย จนแม่ยอมทิ้งทุกอย่างมาเพื่อมาอยู่ที่นี้กลับพวกเจ้าไง แม้ว่าจะไม่สามารถกลับไปที่นั้นได้แล้วก็ตาม แม่คนนี้ก็ยังเลือกที่จะอยู่ที่นี้กับเจ้า และซือเยียนเฉียวตลอดไป สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันแบบนี้จนกว่าพ่อของเจ้าจะไม่รักแม่ดีไหม"

"ที่รักห้ามพูดว่าพี่จะไม่รักเจ้าอีกนะ เพราะมันทำให้พี่เจ็บไปทั้งร่างกายเลยรู้ไหมครับ"

"ก็ได้คะ งั้นเปลี่ยนเป็นจนกว่าพี่จะเจอคนที่ชอบกว่าเมีย ได้ใช่ไหมคะ"

"คำนี้ก็ไม่ได้เหมือนกัน พวกเราสาบานกันแล้วนะว่า จะรักกันไปจนนิรันดร์หากใครผิดคำสาบานต้องตาย"

"คะ ไม่พูดแล้ว น้องก็แค่กลัวว่าพี่จะไม่รักอีกต่อไป ถ้าพี่ไปเจอคนที่เหมาะสมกว่าน้องคนนี้"

"เด็กโง่ คนเราอาจจะเปลี่ยนใจได้ก็จริง แต่มันไม่ใช่พี่แน่นอน เพราะพี่รักทุกอย่างที่เป็นเจ้ายังไงหละ"

"น้องก็เช่นกันคะ"