ตอนที่ 1 จมน้ำหรือเรียกร้องความสนใจ

ตอนที่ 1

จมน้ำหรือเรียกร้องความสนใจ

บริเวณสระว่ายน้ำของโรงแรมชื่อดัง ที่ครอบครัวหานจองเอาไว้สำหรับเลี้ยงฉลองให้ลูกสาวบุญธรรมที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้ ท่ามกลางบรรยากาศชื่นมื่น หญิงสาวหุ่นทรงนาฬิกาทราย เอวคอดสะโพกผายอย่างพอเหมาะก้าวเดินเลียบไปตามขอบสระที่มีน้ำใสน่าลงไปแหวกว่าย ดวงตาสีนิลจับจ้องมองร่างบอบบางของเป้าหมายไม่วางตา ในระหว่างที่คนอื่น ๆ กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่รอบโต๊ะอาหารนั้น หญิงสาวหุ่นทรงนาฬิกาทรายก็เดินไปถึงจุดที่เป้าหมายยืนอยู่ ซึ่งก็คือริมขอบสระ

บทสนทนาระหว่างหญิงสาวทั้งสองเกิดขึ้นโดยที่ไม่มีใครอื่นได้ยิน ผ่านไปสักพักเสียงสั่นเครือของหญิงสาวร่างบอบบางก็ดังขึ้นกว่าทุกประโยคที่เคยเจรจากับหญิงสาวอีกคน

“พี่หยุนชี ฉันไม่อยากที่จะทำอะไรเกินหน้าเกินตาพี่จริง ๆ นะคะ”

ประโยคนั้นจบลงร่างบอบบางก็หงายหลังตกลงไปในสระน้ำ พร้อมกับร่างของหญิงสาวอีกคนก็ถูกคว้าตกลงไปด้วยกัน

...ตู้ม!...

คนสกุลหานที่กำลังนั่งพูดคุยกันถึงความสำเร็จของลูกสาวบุญธรรมอยู่นั้น พลันได้ยินเสียงบางสิ่งบางอย่างตกลงไปในน้ำ รีบพากันหันขวับไปมอง จนได้เห็นร่างสองร่างกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในสระน้ำของโรงแรม

“เยว่ชิง” สามเสียงร้องประสานด้วยความตกใจ

“คุณพ่อ คุณแม่ พี่ชาย ช่วยด้วย เยว่ชิงว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ” หญิงสาวร่างเล็กกว่าเดี๋ยวจมเดี๋ยวโผล่พ้นน้ำ ตะโกนร้องขอความช่วยเหลืออย่างน่าเวทนา

ในขณะที่หญิงสาวอีกหนึ่งคนก็มีสภาพไม่ต่างกัน “ช่วยด้วย พี่ชายช่วยฉันด้วย”

‘หานหลัวหยุน’ รีบกระโดดลงไปในสระน้ำ ว่ายเข้าไปช่วยน้องสาวบุญธรรมลากคนตัวเล็กว่ายกลับเข้าหาขอบสระ ก่อนจะช่วยดันร่างของน้องสาวให้ปีนกลับขึ้นไปบนขอบสระ โดยมีบิดามารดาเข้ามาช่วยรับตัวอีกทีหนึ่ง

“เยว่ชิงเป็นอย่างไรบ้างลูก”

คนเป็นแม่อย่าง ‘เฉินซีเหม่ย’ รีบเข้ามาดูอาการของลูกสาว ล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดคราบน้ำออกจากหน้าของลูกรัก

“คุณแม่ ลูกแค่พยายามอธิบายให้พี่หยุนชีเข้าใจ ว่าลูกไม่ได้อยากทำอะไรเกินหน้าเกินตาพี่เขา ลูกแค่อยากเรียนหนังสือ อนาคตจะได้ทำงานดี ๆ จะได้ตอบแทนบุญคุณของคุณพ่อคุณแม่ที่เมตตาชุบเลี้ยง นึกไม่ถึงว่าพี่หยุนชีจะใจร้ายผลักลูกตกสระน้ำ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าลูกว่ายน้ำไม่เป็น”

‘หวังเยว่ชิง’ ร้องไห้ฟูมฟายโอบกอดมารดาตัวสั่นระริก พลางเล่ารายละเอียดที่ทำให้ตกลงไปในสระน้ำให้ทุกคนฟัง

ทาง ‘หานไป๋เทียน’ ได้ฟังลูกสาวที่สร้างแต่เรื่องภาคภูมิใจมาให้เล่าวีรกรรมของลูกสาวที่ขยันสร้างแต่เรื่องเสื่อมเสียให้ฟัง ก็รู้สึกไม่พอใจถึงขนาดตะโกนด่าลูกสาวอีกคน ที่ยังคงตะเกียกตะกายอยู่ในสระน้ำ

“ขยันสร้างแต่ปัญหา ที่ผ่านมาแกรังแกน้องสาวแกยังไม่สาแก่ใจอีกหรือ ครั้งนี้ถึงจะเอาให้ถึงตาย ถ้าฉันรู้ว่าแกโตมาแล้วจะไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีแบบนี้ สู้เอาขี้เถ้ายัดปากแกให้ตายไปตั้งแต่เด็ก จะได้ไม่มาก่อเรื่องให้ทุกคนปวดหัวอยู่แบบนี้”

“ใช่ นังลูกสารเลว น้องสาวรักและดีกับแกขนาดนี้ ยังคิดจะฆ่าน้องได้ลงคอ” ซีเหม่ยกอดปลอบลูกสาวบุญธรรม มิวายตะโกนด่าลูกสาวในไส้ของตนเองด้วย

“อย่าไปเสียเวลาพูดกับคนไม่รู้จักคิดเลยครับ พวกเรารีบพาน้องเยว่ชิงไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” หลัวหยุนที่ลงไปช่วยแต่น้องสาวบุญธรรมขึ้นมาพูดกับพ่อแม่จบ ก็หันไปมองคนที่ดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำ “ส่วนแก เลิกเสแสร้งว่าว่ายน้ำไม่เป็นได้แล้ว หรือถ้าอยากแกล้งก็เชิญแช่อยู่ในน้ำแบบนั้นต่อไปเถอะ”

พูดจบเขาก็โน้มตัวลงไปช้อนร่างของน้องสาวขึ้นมาอุ้ม หันหลังให้สระน้ำ เตรียมพาน้องสาวและพ่อแม่กลับขึ้นโรงแรม ไม่สนใจว่าน้องสาวที่คลานตามกันมาจะขึ้นจากน้ำได้หรือเปล่า

“เดี๋ยว...พี่...”

ร่างที่พยายามตะเกียกตะกายมีชีวิตรอดอยู่เป็นนานเริ่มอ่อนแรง จมหายลงไปใต้ผิวน้ำแล้วไม่โผล่ขึ้นมาอีก มีเพียงห้วงความคิดชั่วครู่เท่านั้นที่ยังไม่ดับวูบ

‘คุณพ่อ คุณแม่ พี่ชาย ทุกคนไม่รักฉันแล้วอย่างนั้นหรือ อยากให้ฉันตายมากใช่ไหม ได้...ฉันจะตายตามที่ทุกคนต้องการ ลาก่อน เกิดมาชาติหน้าฉันใด พวกเราอย่าได้เป็นครอบครัวเดียวกันอีกเลยนะ’

สติสัมปชัญญะสุดท้ายดับวูบลง ดวงตาคู่งามเบิกกว้างไร้ประกายของชีวิต ร่างทั้งร่างจมลงสู่ก้นสระ พร้อมกับลมหายใจที่ถูกสายน้ำพรากไปจากโลกใบนี้...

อีกด้านหนึ่ง ‘จูเก่อหลาง’ ลูกชายเพียงคนเดียวของโรงงานทอผ้า พึ่งกลับมาจากเมืองนอก เพื่อรับช่วงงานต่อจากบิดา แต่พอมาถึงคนเป็นพ่อกับแม่กลับแจ้งข่าวว่าได้หมั้นหมายผู้หญิงคนหนึ่งไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว โดยที่ตัวเขายังไม่เคยรู้จักหรือเคยเห็นหน้าคู่หมั้นเลย

เขาถึงได้วานเพื่อนสนิท ให้ช่วยสืบข่าวเกี่ยวกับคู่หมั้นของเขา ว่ารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร รวมไปถึงนิสัยใจคอของอีกฝ่าย ผ่านมาห้าวันเพื่อนสนิทถึงได้นัดเขามาทานข้าวที่โรงแรมของเพื่อน และพากันมายืนหลบมุมพูดคุยกันอยู่มุมหนึ่งของสระน้ำ

“นี้เป็นข้อมูลที่นักสืบของฉันหามาได้” ‘จ้าวหานเหวิน’ เจ้าของโรงแรมใจกลางเมืองยื่นแฟ้มเอกสารส่งให้เพื่อนสนิท ที่หายไปเรียนต่อต่างประเทศหลายปี พึ่งจะได้มีโอกาสมาพบหน้ากัน

เก่อหลางรับแฟ้มเอกสารแล้วเปิดอ่าน ด้านในมีรูปถ่ายของหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งพร้อมประวัติส่วนตัว จากที่อ่านทำให้เขารู้ว่า หานหยุนชีพึ่งจะอายุ 19 ปี เรียนจบมัธยมศึกษาปี 6 แล้วสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังไม่ได้ จึงเลือกที่จะไม่เรียนต่อ งานการก็ไม่ทำ วัน ๆ เอาแต่เที่ยวเตร่ นิสัยใจคอก็เราะร้าย คอยหาเรื่องรังแกน้องสาวของตัวเองอยู่ตลอดเวลา

เขาอ่านวีรกรรมของคู่หมั้นได้ไม่จบก็ปิดแฟ้ม สีหน้าบึ้งตึงเมื่อรู้ว่าตนเองได้คู่หมั้นที่นิสัยไม่ดีและไม่เอาไหนเสียเลย

“ไม่รู้คุณพ่อคุณแม่คิดอะไรของเขา ถึงหาคู่หมั้นแย่ ๆ แบบนี้มาให้ฉัน”

“เอาน่า ถึงคุณหนูหยุนชีจะไม่มีอะไรดี แต่หน้าตานี้ถือว่าสวยเป็นอันดับต้น ๆ ของมณฑลหนานปิงเลยนะ” หานเหวินกล่าวติดตลกไม่อยากเห็นเพื่อนเครียด แล้วอีกอย่างคู่หมั้นของเพื่อน หากตัดเรื่องนิสัยใจคอออกไป ดูแต่หน้าตา ชายหนุ่มในเมืองและต่างเมือง คงพากันตบเท้าเข้ามาเป็นตัวเลือกของเธอแล้ว ซึ่งหนึ่งในนั้นอาจจะมีเขารวมอยู่ด้วย

จูเก่อหลางที่กำลังเครียด คิดจะหันมาด่าเพื่อนที่เห็นทุกอย่างเป็นเรื่องสนุกไปหมด แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นร่างร่างหนึ่งกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำ ไม่นานนักร่างนั้นก็จมหายไปต่อหน้าต่อตาของเขา เขาถึงรีบสะกิดเพื่อนสนิท

“มีคนจมน้ำ”

หานเหวินหันไปมองทางสระน้ำบ้าง จากนั้นก็พากันวิ่งไปตามขอบสระ พอถึงบริเวณที่ร่างของหญิงสาวจมหายไป เป็นเก่อหลางที่กระโดดลงสระน้ำดำลงไปค้นหาร่างของคนที่จมน้ำไปก่อนหน้า

ทางด้านคนในครอบครัวหาน พอได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวดังมาจากด้านหลัง จึงพากันหมุนตัวกลับมามอง ทันได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกระโดดลงสระน้ำไป ส่วนชายหนุ่มอีกคนก็ยืนชะเง้อคอมอง รอช่วยเหลืออยู่ด้านบนของสระ

หานหลัวหยุนจึงวางน้องสาวบุญธรรมลงกับพื้นก่อน แล้วเดินเข้าไปพูดคุยกับชายหนุ่มอีกคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

“ขอโทษนะครับ ผมว่าคุณเรียกเพื่อนของคุณขึ้นมาดีกว่า อย่าเสียเวลาช่วยคนที่ชอบเรียกร้องความสนใจเลย”

“คุณรู้ได้ยังไง ว่าหล่อนเรียกร้องความสนใจ” น้ำเสียงเย็นชาของหานเหวินย้อนถาม

“ทำไมจะไม่รู้ เธอเป็นน้องสาวของผมเอง หากไม่ได้ดั่งใจ มักจะหาวิธีเรียกร้องความสนใจอยู่แบบนี้เป็นประจำ นี้ก็คงแกล้งจมน้ำเพื่อให้ทุกคนสงสารตามเดิม”

“...” หานเหวินสะกดกลั้นอารมณ์อยากต่อยหน้าคนเอาไว้ สายตาจดจ่ออยู่กับศีรษะของเพื่อนสนิทที่กำลังโผล่พ้นน้ำขึ้นมา รอให้เก่อหลางหาร่างที่จมหายไปเจอก่อนเถอะ เขาจะย้อนถามคนพวกนี้เสียหน่อย ว่าตกลงผู้หญิงที่จมน้ำลงไปเป็นอะไรกับคนพวกนี้กันแน่ ขนาดตกอยู่ในความเป็นความตายเช่นนี้ คนพวกนี้ยังคิดว่าอีกฝ่ายคิดเรียกร้องความสนใจอยู่อีก

ทางเก่อหลางหลังจากดำน้ำลงไปลึกถึงใต้ก้นสระแล้ว ใช้มือข้างหนึ่งสอดใต้ราวนมของร่างที่ลอยแน่นิ่ง ก่อนจะใช้มือข้างที่เหลือแหวกว่ายพากลับขึ้นมาบนผิวน้ำได้สำเร็จ

“หานเหวิน ช่วยรับหน่อย” พอว่ายมาถึงขอบสระก็ส่งร่างเย็นชืดให้เพื่อนสนิทช่วยรับ จากนั้นถึงได้ปีนขึ้นมาจากสระน้ำ

“นี่มัน” ทันทีที่เห็นใบหน้าซีดไร้สีเลือดของคนที่จมน้ำ หานเหวินก็มองสบสายตากับเพื่อน ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของหญิงสาวที่จมน้ำ ดูเหมือนโลกจะกลมเสียเหลือเกิน ทำให้คนสองคนวนมาพบกันรวดเร็วขนาดนี้

เก่อหลางจดจำใบหน้าในภาพถ่ายได้เป็นอย่างดี ถึงแม้จะไม่ชอบใจคู่หมั้นมากแค่ไหน เวลานี้เขาก็ต้องคิดคำนึงถึงชีวิตของหญิงสาวต่อ เขาไม่รอช้าลงมือปั๊มหัวใจและผายปอด ช่วยชีวิตของหญิงสาวที่แน่นิ่งไปแล้วทันที

ส่วนหานเหวินนั้นแหงนใบหน้าจ้องมองคนสี่คนที่ปล่อยให้หญิงสาวจมน้ำ โดยเฉพาะพี่ชายของหล่อน “เป็นไง ขนาดนี้แล้วยังคิดว่าน้องสาวของคุณเรียกร้องความสนใจอยู่หรือเปล่า” ...