ตอนที่ 1 นางร้ายคือฉัน

บทนำ

ฉินหรูอี้ นักอ่านนิยายตัวยงที่ต้องตายจากการนั่งกินบะหมี่สำเร็จรูปพร้อมกับอ่านนิยายอยู่ แต่ทว่าเธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาอยู่ที่นรกหรือสวรรค์เธอกลับเข้ามาอยู่ในร่างของ เหยียนเสี่ยวหลิง นางร้ายในนิยายยุค1987 ที่มีนิสัยร้ายลึกหักหลังเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวอย่าง หลันเหย่ เพื่อแย่งพระเอกมาเป็นของตัวเอง แต่ทว่าเมื่อฉินหรูอี้มาอยู่ในร่างนี้เธอไม่อยากมีจุดจบที่ต้องเข้าคุกหลายข้อหา เธอจึงคิดว่าชีวิตในนิยายต่อจากนี้เธอจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับ ไป๋เทียนเฉิน พระเอกนิยายเพราะเธอมีระบบมิติที่ติดตัวมา เธอจะใช้ชีวิตที่ร่ำรวย ทว่าสวรรค์ดันเล่นตลกอีกครั้งต้องให้เธอเข้ามาพัวพันกับเขาอีกครั้งและตอนนี้เธอยังท้องลูกของเขาอีกด้วย ชีวิตของเธอจะเป็นอย่างไรต่อไปติดตามต่อได้ในนิยายเรื่องนี้

ตอนที่ 1 นางร้ายคือฉัน

มณฑลเติ่งหัว

ในห้องเช่าขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ในอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งตั้งอยู่ใจกลางมณฑลเวลาที่ทุกคนพากันตื่นแต่เช้าเพื่อออกทำมาหากิน ยุคทศวรรษที่กำลังเจริญขึ้นมากกว่าสมัยก่อน ภายในห้องพักที่มีชายหญิงตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงฝ่ายชายใบหน้าบึ้งตึงบ่งบอกให้เห็นถึงความไม่พอใจในสิ่งที่เกิดในค่ำคืนที่ผ่านมา ทว่าฝ่ายหญิงกลับนั่งอยู่บนเตียงร่างกายสั่นเทาก้มหน้าลงต่ำ

“เธออย่าคิดว่าการที่ฉันนอนกับเธอแล้วฉันจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขั้น อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องมื้อคืนมันเป็นฝีมือของเธอรู้ไว้ซ่ะด้วยว่าฉันไม่หลงกลเชื่อผู้หญิงมารยาสาไถอย่างเธอหรอกนะ” ชายหนุ่มรูปงามที่นั่งหันหลังให้เธอพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นจากเตียงใช้มือเสยผมที่ปกปิดใบหน้าเอาไว้ เขาคือ ไป๋เทียนเฉิน ลูกชายคนเดียวของตระกูลไป๋ที่ร่ำรวยมีโรงงานและธุระกิจที่บ้านอีกหลายอย่าง เขาลุกขึ้นดึงเสื้อผ้ามาสวมใส่โดยไม่สนใจผู้หญิงที่เขาได้ร่วมสนุกในเมื่อคืนที่ผ่านมาแม้แต่น้อย

“ฮึ! คิดว่าฉันง้อนายหรือไงเมื่อคืนนี้ฉันคิดว่าให้ทานหมามันกินเท่านั้นแหละ คิดว่าตัวเองหล่อรวยแล้วจะพูดจาหมา ๆ แบบนี้กับใครก็ได้หรือไงคิดว่าตัวเองเป็นเทวดาหรือไงลีลาบนเตียงก็งั้น ๆ คิดว่าไม้เกาหลัง ทำฉันผล็อยหลับไปตั้งหลายครั้ง ต่อจากนี้อย่าให้ไปพบได้เจอกันอีกเลย ส่วนเรื่องที่ผ่านมาฉันก็ขอฝังให้มันเป็นฝันร้ายที่นี่ก็พอจะไม่เรียกร้องสักอย่างเลยด้วย " ร่างบางที่นั่งก้มหน้าคล้าย ๆ จะร้องไห้จู่ ๆ กลับเงยหน้าขึ้นปาดหยาดน้ำตาอย่างเร่งรีบไม่ให้มันไหลออกมา พลางลุกขึ้นต่อว่าเขาอย่างไม่สนใจเช่นเดียวกัน ทำให้เขาพึงพอใจแต่ก็ไม่วายที่จะแปลกใจปฏิกิริยาของเธอที่เปลี่ยนราวกับคนละคน

“ดีเหมือนกัน ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงไร้ยางอายอย่างเธอ ที่เอาตัวมาเสนอให้ฉันถึงที่และยังง่าย เมื่อครู่ที่เธอบอกว่าผล็อยหลับนะ มันใช่เรื่องจริงหรือ? ฉันจำได้ว่าเธอส่งเสียงร้องเร้าร้อนเสียงดังจนฉันต้องใช้มือปิดปากเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงร้องครวญครางเสียงดังรบกวนคนอื่นเขา "

“เฮอะ! ที่ฉันทำแบบนั้นเพราะแค่แสดงให้รู้และทำให้เข้าใจว่าฉันรู้สึกดี แต่ที่จริงฉันแค่แกล้งส่งเสียงร้องทั้ง ๆ ที่ไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ ต่อจากนี้ฉันจะไม่ขอรู้จักคนอย่างนายอีก เดินผ่านก็ช่วยทำเป็นไม่รู้จักกันด้วย” ร่างบางใส่เสื้อผ้าเสร็จเดินเข้าไปกระซิบพร้อมแสยะยิ้มเหมือนตัวเองชนะก่อนจะรีบพยุงร่างที่เจ็บแทบจะเดินไม่ไหวออกไปจากห้องนี้โดยด่วนแค่นี้เธอก็อับอายมากพอแล้ว ไป๋เทียนเฉินยืนอึ้งพูดจาไม่ออกไม่คิดว่าตัวเองจะไร้น้ำยาและห่วยแตกเรื่องบนเตียงขนาดที่ผู้หญิงที่ตามตื้อเขามาตลอดจะพูดออกมาเช่นนี้

ส่วนเธอที่เดินเร่งฝีเท้าออกจากห้องรีบเดินลงมาชั้นล่างและนั่งหลบมุมด้านล่างของอพาร์ทเม้นท์เบิกตาโพลงโตใช้มือแตะลงที่หน้าอกที่มันเต้นตูมตามอีกทั้งใช้มืออีกข้างตบที่ใบหน้าตัวเองหลายครั้งต่อหลายครั้งจนเกิดความเจ็บ

“อะไรกันนี่ไม่ใช่ฝัน ฉันเจ็บจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าหรือว่าระหว่างขาที่ผ่านศึกใหญ่เมื่อคืนที่ผ่านมา เฮอะ! น่าตลกชะมัดฉันที่นั่งกินบะหมี่อยู่จะสำลักเส้นจนหายใจไม่ออกฉันคงตายแล้วสินะ ฮึ ฮึ ตายไม่แปลกแต่แปลกที่ฉันดันตายแล้วเข้ามาอยู่ในร่างของผู้หญิงคนนี้ที่ทำตัวไร้ค่าตามผู้ชายฝ่ายเดียวจนวางยาเขาเนี้ยะนะ!! ให้ตายเถอะให้ฉันทะลุมิติมาทั้งทีทำไมไม่ให้ฉันไปอยู่ในร่างคุณหนูบ้านรวยอย่างเพื่อนของเธอกันแต่กลับกันฉันดันเข้ามาอยู่ในร่างของนางร้ายที่อิจฉานางเอกนิยายจนวางแผนจับพระเอกและแกลังเป็นบีบน้ำตาให้เขามาเป็นของฉันเนี้ยะนะอีกอย่างนางเอกในเรื่องแสนดีกับนางร้ายอย่างเจ้าของร่างนี้ขนาดไหนทำไมถึงชั่วขนาดนี้ เอาล่ะในเมื่อฉันเข้ามาในอยู่ในร่างของเธอฉันจะเปลี่ยนแปลงบทชีวิตเธอเองให้เธอกลายเป็นเพื่อนนางเอกที่แสนดีและไม่แย่งพระเอกจากเธอแน่นอน " ฉินหรูอี้หญิงสาวที่พึ่งเรียนจบไม่นานกำลังนั่งอ่านนิยายระหว่างอ่านหนังสือนิยายใครจะคิดว่าเธอจะตายจากการกินบะหมี่อีกทั้งยังทะลุมิติมาอยู่ในร่างของนางร้ายตัวอิจฉาที่คอยเอาแต่อิจฉาริษยานางเอกเพราะเธอมาจากครอบครัวที่แตกแยกทำให้เธอเป็นเด็กที่มีปัญหา เมื่อมาพบกับนางเอกหรือมู่หรูเหยาลูกสาวเจ้าของโรงงานเย็บผ้าที่ใหญ่ที่สุดในมณฑลเติ่งหัว ยอมเป็นเพื่อนสนิทของเหยียนเสี่ยวหลิงที่บ้านยากจนและไม่มีเพื่อนคบจึงเกิดความสงสารทำให้ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมาตลอด 3 ปี โดยมู่หรูเหยาไม่รู้เลยว่าเหยียนเสี่ยวหลิงไม่ได้มองเธอเป็นเพื่อนแม้แต่น้อยแถมยังอิจฉาที่เธอได้รับความรักจากทุกคนอีกด้วย

ฉินหรูอี้หญิงสาวที่ชอบอ่านนิยายมากมายไม่ว่าจะเป็นยุคปัจจุบันหรือย้อนยุคใครจะคิดว่าปฏิหารย์จะเกิดขึ้นกับให้เธอทะลุมิติมาอยู่ในร่างตัวละครในนิยายยุค 80 แต่โชคดีที่เธออ่านนิยายเรื่องนี้จนจบมาหลายรอบรู้ทุกอย่างแม้กระทั่งนิสัยของเหยียนเสี่ยวหลิงเจ้าของร่างที่เธอมาอาศัยอยู่ จุดจบของเธอคือการเสียเพื่อนแถมยังโดนจับหลายข้อหาอีกด้วย

“เอาล่ะตอนนี้ฉันจะต้องกลับบ้านของเหยียนเสี่ยวหลิงเพื่อจัดการทุกอย่างและคิดปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีที่สุดและไม่คิดแย่งไป๋เทียนเฉินจากเพื่อนที่มีคนเดียวแน่นอน เหยียนเสี่ยวหลิงคนใหม่พร้อมที่จะเป็นเพื่อนที่ดีของนางเอกเอง” ฉินหรูอี้คิดในใจลุกขึ้นพยุงตัวเองเดินออกจากอพาร์ทเม้นท์ทันทีแม้เธอไม่ได้เข้ามาอยู่ในร่างตอนที่ทั้งสองร่วมรักกันแต่รู้ว่าของรักของหวงของไป๋เทียนเฉินน่าจะใหญ่น่าดูถึงทำให้เธอเสียวแปลบที่ท้องน้อยเวลาเดิน

ฝั่งด้านไป๋เทียนเฉินหลังจากที่เหยียนเสี่ยวหลิงเดินออกไปเขายังฉงนใจไม่น้อย เรื่องที่เกิดขึ้นที่ผ่านมาและคนเมื่อวานนี้เหมือนเป็นคนละคนกันอย่างเห็นได้ชัดแต่เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอกคิดว่าเธอจะบีบน้ำตาให้เขารับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น

“แม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอทำก็เถอะ แต่เป็นแบบนี้มันก็ดีเหมือนกันเพราะหากให้ฉันรับผิดชอบฉันคงไม่มีทางรับผิดชอบเธอแน่นอน ผู้หญิงที่เข้าหาฉันอย่างกับคนไร้ค่าแถมยังเสนอตัวแบบนี้ช่างน่ารังเกียจจริง ๆ ที่เมื่อคืนฉันมีอารมณ์คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาแน่นอน ฮึ..ร้ายกาจที่สุด” เทียนเฉินคิดในใจก่อนจะเดินออกจากห้องเช่นเดียวกัน