ฝึกวิชา

'วูบบบบ' นางพาเด็กน้อยเข้ามิติโดยเสี่ยวไป๋ในโหมดกระต่ายใจดีมองตาแป๋วโดยเอามือไพล่หลังอย่างบัณทิตผู้โอบอ้อมอารีอบอุ่นอย่างพระอาทิตย์ส่องแสง

"ลืมตาได้แล้ว" เด็กน้อยหนึ่งสูงเล็กน้อยหนึ่งตัวน้อยผอมทั้งคู่ลืมตาขึ้นมองกระต่ายตรงหน้าตาปริบๆและตื่นเต้นเมื่อมองรอบด้าน

"ยินดีต้อนรับคุณหนูคุณชายขอรับ"

"ท่านคือเสี่ยวไป๋ใช่หรือไม่เจ้าคะ"

"ขอรับ"

"หืม พี่เสี่ยวไป๋เป็นกระต่ายหรือขอรับข้าชอบยิ่งนักขอบคุณที่เมตตาตัดชุดให้ข้าด้วยนะขอรับ"

"มันคือหน้าที่ขอรับ"

"ข้าก็ขอบคุณท่านเช่นกันเจ้าค่ะ"

"อย่ามากพิธีเลยขอรับเราไปกินข้าวกันเถอะข้าได้ทำอาหารต้อนรับมากมายเลยขอรับ"

"ว้าวพี่เสี่ยวไป๋เป็นกระต่ายที่เก่งมากทำอาหารได้ด้วยหรือรับ"

"เอ่อ... ข้าต้องฝึกอีกมากขอรับ"

"แค่นี้พี่เสี่ยวไป๋ก็เก่งแล้วขอรับ" เสี่ยวหลานมองหน้าเสี่ยวหลินยิ้มแห้งให้กันเพราะรู้จากเสี่ยวหลินว่าน้องชายเป็นเด็กพูดเก่ง ฉลาด รู้ความ แต่ไม่คิดว่าประจบคนเก่งด้วยโดยเฉพาะกระต่ายบ้ายอเช่นเสี่ยวไป๋ผู้นี้ไปกันใหญ่เลยดูจากที่ตักนั่นตักนี่ให้น้องชายนางดูก็รู้ว่าเขาชอบใจเพียงใด

"เจ้าก็กินเถอะเดี๋ยวให้เสี่ยวไป๋เป็นพี่เลี้ยงให้เสี่ยวหลางแล้วกันอยู่ที่นี่ไปก่อนด้านนอกเช้าเมื่อไหร่ค่อยออกไปนำซาลาเปาไปขายในเมือง"

"เจ้าค่ะพี่ใหญ่"

"พี่ใหญ่ข้าไปด้วยได้หรือไม่ขอรับ"

"หืมไหนว่าเจ้าจะเรียนวิชากับพี่เสี่ยวไป๋อย่างไรเล่า"

"เช่นนั้นข้าเรียนเสร็จออกไปขายช่วยท่านดีหรือไม่ขอรับ"

"ก็ได้เราจะฝึกพร้อมกันนี้แหละเสี่ยวไป๋รบกวนเจ้าด้วยนะ"

"มันคือหน้าที่ขอรับนายหญิง" นางลอบกลืนน้ำลายมองน้องชายที่ไร้เดียงสาอย่างเวทนาสงสารซึ่งวันนี้นางจะเริ่มฝึกหลอมโอสถเอาไว้ยามฉุกเฉินเพราะยาเม็ดที่นางมีจากโลกเดิมมาใช้โลกนี้อย่างโจ่งแจ้งคงไม่ดีนัก

"อ๊ากกกกกก!! พี่เสี่ยวไป๋ข้าไม่ฝึกแล้วขอรับ"

"อะไรกันคุณชายแค่ดันขาเองดูคุณหนูยังไม่บ่นเลยขอรับ"

"ข้ายังเด็กนะพี่เสี่ยวไป๋"

"เด็กอันใดห้าหนาวแล้วถือว่าโตแล้วขอรับ"

"อ๊ากกกกก!!! โอ้ยยยย ฮือออออ" นั่นไงเสี่ยวหลางร้องไห้ไปแล้วแต่ใจเด็กคนนี้สู้ยอมทำทั้งน้ำตาเป็นเด็กร่างกายอ่อนง่ายไม่นานก็ทำได้แต่ต้องทายาหนักเอาเรื่อง

นางที่อ่านตำรากลั่นโอสถโดยใช้พลังจิตวิญญาณที่ฝ่ามือเสี่ยวไป๋บอกใบ้ให้นี่เองไม่นานนางลุกขึ้นเข้าห้องหลอมโอสถที่มีหม้อแปดขา และแปลงสมุนไพรแยกอันไหนพิษอันไหนสมุนไพรรักษา

แถมเหมือนมีกำแพงกั้นไม่ให้พลังสองสิ่งต่อสู้ข่มกันจากนั้นนางลองเอา สมุนไพรที่ช่วยถอนพิษระดับสูงหรือหายากลองกลั่นตามตำราเหงื่อไหลทั้งใบหน้า และแผ่นหลังมือทำสมาธิปล่อยพลังจิตวิญญาณไว้ฝ่ามือ

แล้วใครจะนึกจากแสงควันธรรมดาจะมีพลังลึกลับโผล่มาเป็นสีเขียวมรกตซึ่งเป็นวิญญาณพฤกษามีเพียงมันนางก็กลั่นโอสถได้แล้วแต่ก็ยากเอาเรื่องไหม้บ้างไม่เป็นเม็ดบ้างแตกบ้างจนหัวเสียนับร้อยครั้ง

นางกินเพียงท้อสวรรค์สมุนไพรระดับเทพในนี้มีหนึ่งต้นใหญ่เพื่ออิ่มไปหนึ่งอาทิตย์จนสุดท้ายนางก็กลั่นโอสถหมื่นพิษพ่ายห้าเม็ดซึ่งต้านพิษได้ทุกชนิดสองปีนางรีบวิ่งไปป้อนให้น้องทั้งสองเสี่ยวไป๋และตัวเองถึงจะเป็นระดับต่ำ แต่ครั้งแรกที่ทำได้ความบริสุทธิ์ห้าส่วนเลยทีเดียว

"ต่อไปนี้พวกเราไม่ต้องกลัวพิษอีกสองปีเอาไว้ข้าจะตั้งใจหลอมโอสถระดับสูงให้ได้"

"ขอบคุณขอรับนายหญิง"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอรับพี่ใหญ่"

"อืมต่อไปเสี่ยวไป๋ก็สามารถออกไปด้านนอกได้แล้วมั้งพิษอากาศไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้นี่อีกอย่างเจ้าลดขนาดตัวก็ได้ไม่ใช่หรือ"

"นายหญิงข้าไม่ขอไปได้หรือไม่ขอรับข้าต้องฝึกทำอาหารอีก"

"เฮ้อ!!ไม่รู้ว่าเจ้าจะกลัวอะไรนักหนากลัวขนเปื้อนหรือไรเจ้าจะสะอาดเกินไปหรือเปล่าไม่เหงาหรืออยู่คนเดียว"

"ก็ไม่นี่ขอรับท่านไปไหนทำอะไรข้าก็เห็นอยู่ดี"

"เฮ้อ!!! เหลืออีกห้าวันจะเช้าเอาล่ะเรามาฝึกต่อกันเถอะ"

ทุกคนต่างฝึกด้วยกันแน่นอนน้องชายจากแรกๆเจ็บตอนนี้กระโดดรอยตัวได้แล้วดูเหมือนเขาจะชื่นชอบมากเสี่ยวไป๋บอกว่าจะออกไปตอนนางนอนข้างนอกใช่นางคิดว่าจะพากันนอนข้างนอกไว้เข้ามามิติเดือนละครั้งก็พอนั่นแหละเสี่ยวไป๋เลยคิดอยากออกมาด้านนอกจนนางเอ็นดูอีกหน่อยลดความสะอาดลงคงจะพาท่องเที่ยวยุทธภพด้วยกันได้