จางทั้งสามเสี่ยว

ยังดีที่ป้ายอยู่ได้ไม่เกินสามวันไม่เช่นนั้นจะถูกตามล่าเสียค่าปรับสองเท่าในวันนี้เช้าอีกวันนางพาน้องทั้งสองออกจากประตูเมืองไปหายามคนเดิม

"ข้ามาคืนป้ายเจ้าค่ะขอโทษด้วยที่ข้ามัวแต่เสียเวลา ไปรับน้อง"

"อืมยังไม่ถึงสามวันไม่เป็นไรเจ้าพากันไปเถอะ"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอรับ" สองสตรีหนึ่งเด็กชายหนึ่งใหญ่หนึ่งเล็กพากันเดินออกจากประตูเมืองอย่างเงียบๆ โดยมีชาวบ้านมองดูไม่ขาดสายเมื่อเดินทางไกลพอสมควรนางก็เริ่มเอารถเข็นออกมา

ดีที่เอาแบบวินเทจย้อนยุคโดยเอาตะกร้าใบใหญ่มีหม้อไหจานชามเนื้อ ไข่เครื่องปรุงถุงข้าวขาวออกมาวางซึ่งน้องๆ ตกตะลึงแต่รู้ความเงียบปากเอาไว้ ถ้านางบอกว่านี่เป็นน้องสาวบุญธรรมคงไม่ผิดนักและไม่มีผู้ใดอยากยุ่งด้วยหรอกมั้งตลอดทางเข้าหมู่บ้านมีแต่คนสงสัยตกตะลึงแต่ไม่กล้าถามเพราะรู้ดีว่าบิดานางเป็นพรานป่าที่มีเงินเหมือนกันแต่พวกเขาไม่รู้ว่าเงินหมดไปเพราะของบำรุงร่างนี้ไปจนหมดแล้ว

"เดี๋ยวแวะบ้านหัวหน้าหมู่บ้านก่อน"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" นางเดินเข้าไปเรียกท่านอี้หมิงชรา ผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านที่ซื่อสัตย์แต่แปลกที่ลูกหลานไม่ได้ความดีที่ท่านยังแข็งแรงครองตำแหน่งนี้อยู่

"ท่านตาอี้หมิงอยู่หรือไม่เจ้าคะ"

"อืม มาแล้วมาแล้วลูกสาวพรานจางหรอกรึมีอะไรเข้ามาก่อน"

"คารวะเจ้าค่ะท่านตาอี้หมิงข้าอยากจะรบกวนนำเด็กสองคนนี้เข้าทะเบียนบ้านของข้าได้หรือไม่เจ้าคะ"

"หืมเด็กนี่ลูกใครรึ"

"เป็นเด็กกำพร้าแม่ตายข้าสงสารเลยรับพวกเขาเป็นน้องบุญธรรมเจ้าค่ะเสี่ยวหลินเสี่ยวหลางคารวะท่านตาอี้เสียสิ" นางเอ่ยพร้อมบอกน้อง

"คารวะเจ้าค่ะ /ขอรับท่านตาอี้"

"อืม อย่ามากพิธีเลยเอาล่ะตาจะทำตามที่เจ้าขอให้ แล้วเด็กทั้งสองนี่ให้ใช้แซ่จางชื่ออะไรล่ะ"

"ข้าจางเสี่ยวหลินเจ้าค่ะ"

"ข้าจางเสี่ยวหลางขอรับ"

"อืมค่าธรรมเนียมหนึ่งตำลึงเงิน"

"แค่กแค่ก!!! ท่านตาอี้คือข้าไม่ปิดบังตัวข้านำเงินที่มีซื้อของพวกนี้เพื่อจะทำอาหารไปขายในเมืองและอีกอย่างข้านำเงินไปช่วยที่ฝังศพให้เด็กทั้งสองเอ่อคือเอ่อ"

"เฮ้อ!!! จางหย่งเองเคยช่วยเหลือชาวบ้านและข้าอยู่เหมือนกันข้าจะออกให้ก่อนไว้เจ้ามีค่อยเอามาคืนข้าเถอะ"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอรับท่านตาอี้"

"ถ้าไม่รังเกียจนี่เจ้าค่ะท่านตาอี้"

"เพ่ย!!!! นางหนูไม่ต้องหรอกเจ้าเก็บไว้ทำอาหารขายเถอะ"

"รับไปเถอะเจ้าค่ะท่านตาถ้าท่านไม่รับข้าคงไม่กล้ารบกวนท่านอีก"

"เฮ้อ!!! เจ้าก็เหมือนหลานข้าย่าของเจ้าก็เป็นสหายข้าต่อไปอย่าได้ทำเช่นนี้อีกตาจะรับไว้เอาล่ะอีกสองวันค่อยมาเอาผังตระกูล"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านตาอี้" ผังตระกูลก็คือสัญญา รายชื่อที่หัวหน้าตระกูลและผู้นำหมู่บ้านยินยอมตั้งขึ้นส่วนใบจริงอยู่กับทางการเป็นส่วนใหญ่นางมอบเนื้อหมูจากโลกเดิมให้เล็กน้อย

เพราะมันไม่ได้มีพลังปราณวิญญาณมากนักจากนั้นก็ลาไปบ้านเพราะเห็นอี้หานและพ่อของเขากลับมาจากการไปสู่ขอ หลินหลินซึ่งไม่บอกก็รู้ เพราะร่างนี้ได้รู้มาก่อนหน้านั้นแล้วนางไม่สนใจบุรุษใจหยาบผู้นี้นางเข็นรถกลับบ้านที่ไกลมากและตั้งโดดเดี่ยวอยู่หลังเดียว

ส่วนที่ของครอบครัวฟางขายไปให้ทางการโดยนำไม้ที่สร้างบ้านไปด้วยเลยเป็นที่โล่ง ห้าหกไร่เลยละมั้งที่ไม่มีคนซื้อเพราะหนึ่งแพ สองใกล้ป่าสามปลูกสิ่งใดไม่ขึ้นไม่เหมือนตีนเขา