Chapter 5 พายุสวาท 4

นางเติบโตมากับมารดาที่ตั้งท้องโดยไม่เคยปริปากว่าบิดาของเด็กในท้องเป็นใคร เมื่อคลอดรั่วอิงออกมาได้ไม่กี่เดือน มารดาก็แต่งงานใหม่กับชายที่ค่อนข้างมีอิทธิพลในหมู่บ้าน

พ่อเลี้ยงของนางนั้นเป็นคนอารมณ์ร้อน และมักจะลงไม้ลงมือกับมารดาและนางเสมอๆ ทว่าเมื่อมารดาตั้งครรภ์และสามารถมอบบุตรชายสืบสกุลให้กับเขา เขาก็เลิกทุบตีมารดา แต่หันมาทุบตีและด่าทอรั่วอิงแต่เพียงผู้เดียว

ทุกครั้งที่นางทุบตี นางมักจะมองไปที่มารดาเพื่อขอความช่วยเหลือ ทว่ามารดาจะเบือนหน้าหนีหรือไม่ก็เดินไปที่อื่นโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง ราวกับกลัวว่าหากยื่นมือมาช่วยบุตรสาวแม้แต่ครั้งเดียว ตนอาจถูกสามีทุบตีเฉกเช่นที่เคยโดน

“ซักผ้าด้วยน้ำตาเช่นนั้นผ้าจะสะอาดหรือ มาเถอะข้าจะช่วยเจ้าเอง”

เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากด้านหลังจนคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ

ทันทีที่เจิ้งรั่วอิงหันไป จึงเห็นว่าเจ้าของเสียงคือชายรูปงามที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน นางตะลึงงันจ้องมองอีกฝ่าย ตาสบตา ต่างพิศมองใบหน้าของกันและกันเนิ่นนาน พลันหัวใจก็กระตุกหวามแทบเต้นไม่เป็นจังหวะ

นางเคยเชื่อว่า ‘การตกหลุมรัก’ เป็นการเพ้อฝันที่ไม่เป็นจริง ชายหญิงย่อมต้องรู้จักผูกพันกันก่อนจึงจะสานสัมพันธ์ความรู้สึกดีๆ ร่วมกันจนก่อเกิดเป็นความรัก

ทว่าเวลานี้นางกลับเป็นฝ่าย ‘ตกหลุมรัก’ เสียเอง แค่ได้ยินเสียงนุ่มๆ และใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้านของอีกฝ่าย หัวใจของนางก็เต้นแรงเร็วราวกับจะกระโจนออกมานอกอก ยิ่งเขายิ้มกว้างจนดวงตาเล็กหยีพลางก้มหน้าลงมาใกล้ๆ เด็กสาวที่ไม่ประสาอย่างนางก็ถึงกับใบหน้าเห่อแดงราวกับกำลังจับไข้

“คะ...คุณชายล้อข้าเล่นหรือเจ้าคะ”

นางเรียกอีกฝ่ายว่า ‘คุณชาย’ เพราะดูจากการแต่งตัว บุคลิกท่าทาง ฉายชัดว่าเขาไม่ใช่ลูกตาสีตาสาชาวบ้านธรรมดา แค่พัดประดับหยกเขียวที่อยู่ในมือก็ดูเป็นของราคาแพงที่แทบจะซื้อที่ดินในหมู่บ้านได้ทั้งหมด

“ข้าเป็นคนถือคำสัตย์ ไม่ชอบล้อเล่น ไม่ชอบพูดโกหก”

ชายหนุ่มเหน็บพัดไว้ที่เอวสอบ ก่อนจะทรุดกายลงนั่งแล้วหยิบผ้าของนางมาช่วยซักด้วยท่าทาทางเงอะเงิ่น เห็นชัดว่าเขาไม่เคยหยิบจับงานประเภทนี้มาก่อน

“อย่าเลยเจ้าค่ะคุณชาย งานพวกนี้เป็นงานของสตรี คุณชายโปรดอย่าลำบาก”

นางรีบใช้หลังมือเช็ดหยาดน้ำตาที่ใบหน้าออกอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นมือไปยื้อยุดเสื้อผ้าคืนจากเขา

“เหตุใดมือเจ้าจึงมีแต่แผล”

เขาปล่อยผ้าทันทีก่อนจะหันไปคว้ามือของหญิงสาวมาดูใกล้ๆ มือของนางมีรอยฟกช้ำซึ่งเป็นแผลเก่า และรอยใหม่แดงก่ำราวกับเลือดเพิ่งจะหยุดไหลไปได้ไม่นาน

“อะ....เอ่อ”

รั่วอิงยังไม่ทันได้ปฏิเสธ ชายหนุ่มท่าทางสุภาพก็ยื่นมือมาถลกแขนเสื้อของนางขึ้น เผยให้เห็นร่องรอยฟกช้ำเต็มไปหมด ดวงตาที่อ่อนโยนเต็มไปด้วยความขี้เล่นเมื่อสักครู่ แปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความเครียดขรึม