ตอนที่3 ครั้งแรก

“จริงที่ว่าฉันเป็นบ้า หรือว่าเราไม่รู้จักกัน” คำถามพร้อมกับดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวใต้ร่างนิ่ง นิ่งจนทำให้ความโกรธและความโมโหของชามีนก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นคำถามขึ้นมาทันที

ทำไมเขามองเธอแปลก ๆ แล้วทำไมดวงตาของเขามันเหมือนกับว่าเธอเคยเห็นมาก่อน แต่เธอก็มั่นใจอีกเหมือนกันว่าเธอไม่เคยเห็นดวงตาแบบนี้จากที่ไหน ไม่เคยมีใครเคยมองเธอแบบนี้มาก่อน แล้วความคุ้นเคยที่เกิดขึ้นนี้คืออะไร

“หึ! เสียเวลามามากแล้ว เริ่มเลยดีกว่า” เมื่อเห็นสายตาที่กำลังหาคำตอบจากเขาของชามีนเวย์ไทม์ก็แค่นเสียงขึ้นก่อนจะพูดให้เธอรู้ตัวว่าเขาจะไม่เสียเวลาพูดอะไรมากมายอีกแล้ว เพราะบางเรื่องทำให้เธอเจ็บปวดโดยไม่รู้สาเหตุมันคงจะดีกว่า

“อย่านะ!” ชามีนร้องขึ้นด้วยความตกใจหลังจากฝ่ามือใหญ่ข้างที่ว่างกำลังปลดกระดุมเดรสสูทของเธออย่างถือวิสาสะ

“ไม่อยากเหรอ” คำถามที่ดังขึ้นอย่างเหนือกว่าพร้อมกับมือที่ไม่หยุดทำหน้าที่ของตัวเองยิ่งทำให้ความกลัวของชามีนกลับมาอีกครั้ง

“ฉันขอร้อง ฉันจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับคุณอีกแล้ว” ชามีนพยายามขอร้องเขาออกไปเพื่อหวังให้เขาปล่อยเธอ

แต่เขาจะปล่อยเธอไปได้ยังไงในเมื่อสิ่งที่เขาทำคือสิ่งที่เขาต้องการและเฝ้ารอมานานจนไม่คิดว่าจะมีโอกาสนี้อีกแล้ว

“ผิดแล้วสาวน้อย ฉันไม่ได้ไม่ต้องการให้เธอไม่วุ่นวายกับฉัน เพราะต่อไปนี้เธอต้องอยู่ในชีวิตฉันอย่างหนีไม่พ้นแน่”

ประโยคบอกเล่าที่ทำเอาคนฟังตกใจได้ไม่ยากเอ่ยออกมา

“...!” แต่เธอจะตกใจอะไรก่อนดีระหว่างคำพูดของเขากับสาปชุดที่ถูกเขาจับแยกออกจากกันเผยผิวเนียนและของสงวนที่ถูกชุดชั้นในปกปิดไว้

กึก! ตะขอเสื้อชั้นในถูกมือใหญ่สอดเข้าไปใต้แผ่นหลังแล้วปลดออกจนเจ้าของร่างรู้สึกได้ถึงความผ่อนคลายจากการไม่ถูกรัดไว้พร้อมกับเสื้อชั้นในที่ถูกดันไปเหนือหน้าอกของเธอ และครั้งนี้มันก็เผยหน้าอกเปลือยเปล่าของเธอต่อหน้าเขาเป็นที่เรียบร้อย

“หยุดเดี๋ยวนี้! ไอ้สารเลว! ปล่อย!!” ปากบางกร่นด่าออกไปพร้อมกับร่างบางที่พยายามดิ้นอย่างสุดกำลังเพื่อให้หลุดพ้นจากความชั่วร้ายบนร่าง

แต่เธอกลับช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลยสักนิด สองมือที่ถูกเขาขึงไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียวของเขาแค่นี้ก็เสียเปรียบมากพอแล้ว ร่างกายที่ถูกเข่าแกร่งกดทับขาเรียวข้างหนึ่งไว้หลังจากแทรกตัวเข้าหว่างขาของเธอมันก็ยิ่งทำให้เธอแทบทำอะไรไม่ได้ ขาที่อยากยกขึ้นถีบคนตรงหน้ากลับยกไม่ถึงเมื่อเขาบดร่างกายเข้ามาแนบชิดกับกลางกายของเธอมากเกินไปจนทำให้เธอไม่มีองศาที่จะออกแรงได้เลย

“ขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่บอกใคร”

เมื่อรู้ว่าไร้หนทางในการสู้พร้อมกับกางเกงชั้นในที่ถูกแหวกออกไปด้านข้างมันทำให้ร่างกายสั่นเพราะความกลัวขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยขอร้องเขาอย่างอ้อนวอนทันที

“เธออย่ากลัวและร้อนรนขนาดนี้สิ ไม่รู้เหรอว่ามันทำให้ฉันยิ่งพอใจ”

แต่แล้วความเลือดเย็นของคนบนร่างกลับปรากฏขึ้นมากกว่าเดิม ทำให้เธอรู้ได้แล้วว่าเขาตรงนี้คงมีรสนิยมที่ชอบความรุนแรงและการดิ้นรนขัดขืน

“ได้ อยากทำอะไรก็ทำเลย” สุดท้ายเมื่อคิดได้แบบนั้นเธอจึงเลือกจะนอนนิ่งให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ และเธอก็หวังว่ามันจะทำให้เขาหมดอามรมณ์และหยุดมันลง

เพียงแต่

“ยอมง่าย ๆ แต่แรกก็ไม่ต้องเปลืองแรงแล้ว” แต่แล้วร่างสูงก็เอ่ยขึ้นราวกับว่าพอใจกับการสมยอมของเธอ

แต่ที่เป็นแบบนี้มันไม่แปลกอยู่แล้วในเมื่อเวย์ไทม์ไม่ได้มีรสนิยมอะไรอย่างที่ชามีนคิดเลยสักนิด แต่ที่เขาพูดและทำให้เธอคิดแบบนั้นได้ก็เพราะคนตรงหน้าเขาเป็นเธอยังไงล่ะ

“มะ...ไม่นะ!” เมื่อได้ยินและได้เห็นสิ่งที่ไม่คาดคิดมันยิ่งทำให้ชามีนกลัวมากขึ้นกว่าเดิม

แต่ความกลัวของเธอมันจะช่วยให้เธอรอดพ้นจากเหตุการณ์นี้ไปได้ยังไงในเมื่อตอนนี้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของสิ่งแปลกปลอมกำลังสัมผัสกับกลางกายของเธอ

“ยะ...อย่านะ!” เมื่อรู้ว่ามันกำลังจะแทรกเข้ามายังร่างกายของเธอจึงเอ่ยขอร้องออกไปอีกครั้ง ร่างกายพยายามขยับเพื่อถอยออกให้เขาเข้ามาในร่างกายไม่ได้แต่ขาข้างหนึ่งที่ถูกเข่าแกร่งกดทับไว้อยู่ทำให้เธอถอยไปไหนไม่ได้

“ในเมื่อเธอชอบคนหล่อมาก ก็ควรดีใจที่ได้นอนกับคนหล่ออย่างฉัน”

สวบบ!!