ตอนที่6 กลัวเจอใครบางคน

“ต้องขอบคุณช่างคนเก่งคนนี้ค่ะ”

ปลายฝนอดเอ่ยชมฝีมือพรางพิ้งค์ไม่ได้นับว่าเพื่อนของเธอเก่งไปเสียทุกอย่างจริงๆ

“ฉวย..”

หนูน้อยตัวกลมแก้มย้วยในชุดเสื้อยืดเจ้าหญิงสีชมพูกับกระโปรงสีขาวฟูฟ่องมัดผมรวบโดนัสสองข้างเดินเข้ามาเกาะขาปลายฝันเงยหน้าเอ่ยชมคนเป็นน้าหน้าบาน

“รู้ดีจังเลยนะเรา”

เปรมสุดาอุ้มยัยหนูพลอยขวัญมานั่งที่ตักพร้อมกดจูบกระหม่อมหนึ่งทีหากอยากจะให้หลานนั้นออกมาเหมือนกับยัยหนูพลอยขวัญเหลือเกินยิ่งคิดก็ยิ่งอยากให้ถึงวันที่ลูกสาวเธอคลอดเร็วๆ

“ฝัน..ขบวนแห่มาใกล้แล้วมาดูสิ”

ปลายฝันรีบลุกเดินมาที่หน้าต่างตามพราวพิ้งค์เพื่อดูขบวนแห่ที่เหล่าผู้คนกำลังพากันรำหน้ากลองยาวอย่างสนุกสนาน

“น่าตื่นเต้นจังเลย”

ตอนนี้ปลายฝันเริ่มทำตัวไม่ถูกทั้งที่เตรียมใจเอาไว้แล้วแต่พอถึงสถานการณ์จริงกลับประหม่าเสียได้

“นั่น..คุณ..ภูริช..”

ชายวัยกลางคนที่พราวพิ้งค์เห็นว่ากำลังยืนอยู่ข้างๆคีรินทำเอาสาวเจ้ายืนตัวชาหน้าเสีย

“อ่อ..ใช่คุณภูริชเธอรู้จักด้วยเหรอเค้าเป็นพี่ชายของคุณแดนแต่คนละแม่”

“แล้ว..ทำไมนามสกุลไม่เหมือนกัน”

“คุณแดนบอกว่าคุณภูเปลี่ยนไปใช้นามสกุลของแม่ตั้งแต่เป็นวัยรุ่นแล้วเพราะนามสกุลแม่คุณภูไม่มีใครสืบสกุลเลยส่วนคุณแดนก็ใช้นามสกุลพ่อคนถึงไม่ค่อยรู้จักว่าคุณแดนเป็นพี่น้องของคุณภูเท่าไรนักนอกจากคนสนิท”

“งั้นเหรอ”

“อืม..ฉันก็พึ่งรู้ไม่นานมานี้เอง”

ปลายฝันยังคงจับจ้องไปที่ขบวนแห่ด้วยท่าทีตื่นเต้นแต่เป็นพราวพิ้งค์ที่เห็นว่างานนี้เธอจะไม่ค่อยสนุกเสียแล้วเพราะกลัวว่าใครบางคนที่เธอไม่อยากเจอจะอยู่ที่งานนี้ด้วย

หลังจากขบวนแห่มาประชิดประตูบ้านทุกคนลงมาอยู่หน้าบ้านหลังเล็กของพราวพิ้งค์คนที่กั้นประตูเงินเป็นมิลินและแพรวาสองสาวไฮโซที่เดินทางกลับมาจากอังกฤษก็เพื่องานของปลายฝันโดยเฉพาะ

“ซองน้อยไม่ให้ผ่านนะคะพ่อเลี้ยง”

แพรวาสาวสวยร่างสูงราวกับนางแบบเอ่ยเรียกซองกับเจ้าบ่าวหน้าระรื่นเพราะรู้ว่าเจ้าบ่าวของเพื่อนกระเป๋าหนักไม่น้อยงานนี้เธอคงได้เงินซื้อขนมเยอะทีเดียว

“ใช่ค่ะพ่อเลี้ยง”

มิลินสาวสวยร่างสูงมาดเนี้ยบหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยเสริมแพรวา

“คนละห้าซองจะให้ผ่านหรือเปล่าครับ”

แดนไทยหันมาหยิบซองในมือของภูริชยื่นให้กับสาวๆคนละห้าซองเพื่อที่จะผ่านประตูเงินหวังว่าสองสาวจะให้เขาผ่านไปง่ายๆเพราะอยากจะเจอเจ้าสาวแย่แล้ว

“แค่สามซองก็ให้ผ่านแล้วล่ะค่ะ”

แพรวารีบปล่อยประตูกั้นแต่โดยดีเพราะเธอเห็นแต่ละซองมีแต่หนาๆทั้งนั้นหากเจ้าบ่าวใจป้ำเธอก็พร้อมปล่อยไปได้ง่ายๆ

ตอนนี้ด่านต่อไปของแดนไทยก็เป็นประตูทองหน้าห้องของเจ้าสาวที่มีพราวพิ้งค์หญิงสาวในชุดเดรสสีครีมรวบผมหางม้าแต่งหน้าอ่อนๆยืนกั้นประตูคู่อยู่กับฟองจันทร์หญิงสาวหน้าสวยหวานในชุดเดรสสีชมพูอ่อนลูกสาวของฟองเงิน

“เอ..พิ้งค์จะได้เท่าเมื่อกี้ไหมคะพ่อเลี้ยง”

พราวพิ้งค์ชะเง้อไปยังแพรวาและมิลิน

“แน่นอนครับ”

เจ้าบ่าวบุญทุ่มยื่นซองให้สองสาวที่กั้นประตูทองคนละห้าซองเช่นเดียวกับเมื่อครู่

“แบบนี้ค่อยน่าให้ผ่านหน่อยค่ะ”

ฟองจันทร์รีบเก็บซองเข้ากระเป๋าใบเล็กแต่เธอและพราวพิ้งค์ก็ยังไม่ยอมเปิดให้เจ้าบ่าวผ่านไปหาเจ้าสาวอยู่ดี

“เปิดให้ผมสิครับ”

แดนไทยหันไปพูดกับพราวพิ้งค์ด้วยสีหน้าฉงน

“ยังค่ะ”

พราวพิ้งค์ชี้ไปยังเจ้าตัวกลมที่กำลังวิ่งแจ้นมาหาเธอ

“ดีจ้า..”

หนูน้อยพลอยขวัญวิ่งมายกมือป้อมสวัสดีแดนไทยเสียงดังเจ้าก้อนกลมเป็นจุดสนใจให้กับภูริชและโนแอลไม่น้อยเพราะใบหน้าแบบนี้เหมือนกับคนในครอบครัวของตนไม่มีผิดต่างกันตรงที่เป็นเด็กผู้หญิงเท่านั้น

“ลุงต้องผ่านด่านเจ้าตัวกลมไปก่อนใช่หรือเปล่าครับ...จะเอาอะไรให้ดีล่ะ..หนูพลอยอยากได้อะไรครับ”

แดนไทยย่อตัวลงอุ้มยัยหนูพลอยขวัญทั้งหัวเราะร่าเมื่อประตูด่านสุดท้ายดูท่าจะยากที่สุด

“ยูก..อม..”

คำตอบของยัยหนูตัวกลมเรียกเสียงหัวเราะของคนรอบข้างได้เป็นอย่างดีจะมีอะไรที่ยัยหนูพลอยขวัญชื่นชอบไปกว่าลูกอมรสเปรี้ยวหวานที่คนเป็นแม่ซื้อให้ประจำ

“ลุงไม่มีด้วยสิ..เอาเป็นซองแดงหมดนี่ได้หรือเปล่า”

แดนไทยยื่นซองแดงหนาใส่มือป้อมของยัยหนูพลอยขวัญหวังว่านี่จะเป็นสิ่งที่แทนลูกอมที่เด็กหญิงอยากจะได้และเขาก็จะได้เข้าไปรับตัวเจ้าสาวเสียที

“เอา..จ่ะ”

เด็กหญิงยิ้มหน้าบานกอดซองหนาไว้ไม่วางดูท่าจะรู้ว่าของด้านในมีค่ามากกว่าลูกอมหลายเท่าสร้างความน่าเอ็นดูให้คนที่ร่วมขบวนมาไม่น้อย

“โอ้โห..ไม่ค่อยจะงกเลยนะเรา” ฟอดด

แดนไทยกดหอมแก้มย้วยของยัยหนูพลอยขวัญไปฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะส่งตัวคนในอ้อมอกไปให้พราวพิ้งค์และประตูห้องเจ้าสาวก็ได้เปิดออก

พราวพิ้งค์และทุกคนยืนดูเจ้าบ่าวที่กำลังจูงเจ้าสาวออกมาด้วยท่าทียินดีตอนนี้พราวพิ้งค์โล่งใจมากเมื่อคนที่เธอไม่อยากเจอไม่มาในงานนี้ค่อยรู้สึกคลายกังวลขึ้นมากพอสมควร