4.แพ้คนหล่อ

คฤหาสน์โรแกนนั้นช่างหรูหรามากจริงๆ ทารีน่ากวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นสาวใช้จำนวนมากที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า ถึงแม้จะได้เป็นนางร้ายแต่รวยไม่ใช่เล่นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ ไม่มีพี่น้องมาคอยก่อดราม่าแถมพ่อแม่ก็เสียไปหมดแล้วไม่มีปมเรื่องครอบครัว แย่งชิงตำแหน่งผู้นำตระกูล..

นี่มัน..สุขสบายสุดๆ ไปเลยไม่ใช่รึไง?

เธอหันมามองสบตากับเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างที่กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ตั้งแต่ที่ทารีน่าเอ่ยว่าจะยกเลิกเรื่องการหมั้นหมายออกไป..

วินเทอร์ก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย ภายในใจของเขากำลังว้าวุ่นและสับสนเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้ที่เขาเลือกจะไม่เข้าหานางมันเป็นเพราะว่าทารีน่าหลงรักองค์รัชทายาทฮาร์วีทั้งหัวใจ

เขาหวาดกลัวว่าหากแสดงออกไปว่าเขารักนาง นางจะยิ่งหลบหนีไปจากเขาจึงแอบมองและคอยห่วงอยู่ไกลๆ เท่านั้น วินเทอร์ไม่รู้เลยว่าการกระทำเช่นนั้นจะทำให้นางเข้าใจไปว่าเขารักนางเหมือนน้องสาว เหมือนคนในครอบครัว

เขาไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดีเมื่อนางกล่าวออกมาว่าชอบ ดยุคแห่งทารอน..

ยามนี้เขาควรจะเป็นวินเทอร์ที่ขี้ขลาดหวาดกลัวว่านางจะยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย หรือจะพุ่งชนเข้าไปและแสดงความรักที่อัดแน่นในใจนี้ให้นางเห็นดีนะ

“รินา..ข้าไม่คิดยินยอมลงนามในหนังสือยกเลิกการหมั้นหมายของเราหรอกนะ”

เอ๋..ทำไมเป็นงั้น

เธอใช้แขนเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมามองหน้าเขาให้ชัด ถึงแม้จะเจ็บแผลที่เอวแต่การนอนคุยกันก็ไม่ใช่มารยาทที่ดีสักเท่าไหร่

นี่เธอเป็นห่วงเขาต่างหากถึงได้เสนอเรื่องการยกเลิกสัญญาหมั้น

“ท่านพี่ การยื้อสัญญาหมั้นหมายมันเปล่าประโยชน์เพราะเราไม่ได้คิดแต่งงานกัน..”

“คิดสิ เจ้าคิดว่าพี่มองเจ้าเป็นน้องสาวอย่างนั้นหรือ พี่ไม่ได้แสดงออกว่าชอบเจ้าเพราะว่าในช่วงเวลาก่อนหน้านั้นเจ้าชื่นชมและชื่นชอบองค์รัชทายาทฮาร์วี แต่ตอนนี้ในเมื่อเจ้าไม่ได้ชอบพระองค์อีกต่อไปเช่นนั้นพี่ก็จะแสดงความรู้สึกทั้งหมดที่พี่มีให้เจ้าได้เห็น..”

วินเทอร์ลุกขึ้นก่อนที่เขาจะย่อตัวลงแล้วช้อนร่างของทารีน่าขึ้นมาในอ้อมแขน

สาบานได้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังงงงวยกับเรื่องที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า วินเทอร์พาเธอเดินขึ้นบันไดแสนหรูหรานั่นไปด้วยความคล่องแคล่วว่องไว ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกจากริมฝีปากคู่งามเพราะว่าทารีน่ากำลังตกใจอยู่

เท่าที่ทบทวนความจำเกี่ยวกับเนื้อเรื่องในนิยาย วินเทอร์รักทารีน่าแบบพี่น้องจริงๆ นี่นา แถมตอนทารีน่าตายเขาก็ยังเป็นคนเดียวที่จัดการฝังศพของนางเอาไว้ในตระกูลทรอย เพราะวินเทอร์ถือว่าทารีน่าเป็นคนในครอบครัว..

หรือว่าคนในครอบครัว..ประโยคนั้นจะไม่ได้หมายถึงน้องสาวแต่เป็นคนรักอย่างนั้นหรือ?

ใบหน้าของเธอพลันเห่อร้อนขึ้นมาในทันที..แต่เดี๋ยวก่อนและเธอจะเขินอายทำไมกันฟะ เขารักทารีน่าคนเก่าไม่ใช่เธอสักหน่อย

แต่ตอนนี้เธอก็เป็นทารีน่านี่หว่า..โอ้พระเจ้า ความสับสนนี้คืออะไรกันแน่ จะมีความสุขก็สุขได้ไม่สุดจะฟินก็ฟินไม่ได้

ความคิดที่กำลังตีกันมั่วซั่วในหัวถูกวินเทอร์ดึงกลับมาเมื่อเขาวางเธอลงบนเตียง..

ที่นี่คือห้องนอนที่เหมือนกับห้องของเจ้าหญิงเลย มีชุดเดรสแสนสวยงามจัดวางอยู่ในหุ่น และตู้เสื้อผ้าที่วางเรียงกันหลายสิบตู้ โต๊ะเครื่องแป้งขนาดใหญ่ที่ยามนี้กระจกนั้นกำลังสะท้อนใบหน้าที่แดงเหมือนลูกมะเขือเทศของเธออยู่

วินเทอร์นั่งลงที่พื้นโดยที่มือของเขากอดเอวของเธอเอาไว้แน่น เขาช้อนสายตาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเธอด้วยสายตาที่หวานฉ่ำแต่ทว่ามันเต็มไปด้วยความแน่วแน่

เหมือนกับว่านี่คือฉากในหนังโรแมนติกเลย เหลือแค่เธอจะต้องก้มหน้าลงไปจุมพิตกับเขา ถ้าไม่ติดกับว่ามือของเขากำลังกดอยู่บนแผลของเธอ..

จะ..เจ็บโว้ย!

แต่จะทำให้เสียบรรยากาศก็ไม่ได้เพราะอย่างนั้นเธอจึงทำสีหน้าเขินอายนั่นต่อไป

“เราหมั้นหมายกันตั้งแต่เด็ก พ่อของเจ้าฝากให้ข้าดูแลเจ้า รินา..พี่ไม่เคยมองว่าเจ้าคือน้องสาวเพราะในสายตาของพี่เจ้าคือหญิงคนรัก คือภรรยาและแม่ของลูก”

ราวกับมีผีเสื้อบินวนอยู่ในท้องเลย คำสารภาพรักของเขามันตราตรึงไปในหัวใจจนหัวใจของเธอพองโตจนแทบจะระเบิดออกมา

ใบหน้าที่เรียกได้ว่าพระเจ้าบรรจงปั้นแต่งของเขามันทำให้เธอยิ่งเป็นยัยโง่ที่ปฏิเสธเขาไม่ได้

เพราะเธอเป็นโรคแพ้คนหล่อ..

“ขะ..ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าท่านพี่คิดแบบนั้น”

มุมปากของวินเทอร์หยักยิ้มขึ้นมาจางๆ

“ที่ผ่านมาเจ้าไม่รู้ก็ไม่ผิดเพราะว่าพี่ไม่เคยบอกกล่าวความรู้สึกในใจออกไป ในยามนี้ที่เจ้ารู้ความรู้สึกของพี่แล้ว ข้าก็ไม่คิดผูกมัดกับเจ้าหรอกนะรินา..เจ้าอยากรักใครพี่ก็จะไม่ขัดขวางทั้งนั้น จะแต่งงานกับใครก็ได้เพียงแต่อย่าร้องขอให้พี่ยกเลิกสัญญาหมั้นหมายนี้อีก ต่อให้เราไม่ได้แต่งงานกันแต่ในยามที่ลมหายใจสุดท้ายของเจ้าหมดลง ร่างของเจ้า พี่จะเป็นผู้ฝังในสุสานของตระกูลทรอยเอง..หรือหากว่าพี่ตายก่อนพี่จะสั่งคนรุ่นหลังเอาไว้..”

ความหวานละมุนกำลังโอบล้อมรอบตัวของเธอเอาไว้ ที่เขากล่าวมานั้นมันไม่ใช่ลมปากเพราะในตอนที่ทารีน่าตาย วินเทอร์ทำเช่นนั้นจริงๆ

คนผู้นี้แสนดีเกินไปแล้ว จะหาใครที่รักและหวังดีกับนางร้ายของเรื่องได้เท่าเขาคนนี้ไหมนะ..

แล้วถ้าหากว่าเขารู้ว่าเธอไม่ใช่ทารีน่าตัวจริงล่ะ เมื่อถึงตอนนั้นจะเป็นยังไงกัน?

เธอขบเม้มริมฝีปากแน่น เธอยังไม่เข้าใจว่าตัวเองเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงและมันจะต้องกลับออกไปไหมหรือว่าจะอยู่ที่นี่ได้ตลอด เธอไม่รู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับโลกในนิยายนี้เลย เพราะแบบนั้นการจะให้ความหวังกับวินเทอร์ เป็นเรื่องที่ไม่สมควรกระทำอย่างยิ่ง

“ข้าต้องการเวลาตัดสินใจค่ะ อย่างที่ท่านพี่ได้ยิน ข้าชอบท่านดยุคมาไคล์..เรื่องของเราข้ารับปากว่าจะไม่เอ่ยถึงเรื่องการยกเลิกสัญญาหมั้นหมายอีก แต่เรื่องอื่นข้ายังรับปากไม่ได้”

ถึงแม้ว่าเธอจะกล่าวออกไปเช่นนั้นแต่ในแววตาที่แสนอ่อนโยนของเขายังไม่มีร่องรอยการโกรธเลยแม้แต่นิดเดียว

“ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าไม่รีบ..”

ถึงแม้วินเทอร์จะกล่าวออกไปเช่นนั้นแต่เขากลับเงยหน้าขึ้นมาให้สูงมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมเพื่อหมายมั่นจะจุมพิตลงไปบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของสตรีอันเป็นที่รัก

เธอตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆ เขาจะจุมพิตเธอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่คิดขัดขืน

เอาวะ..ได้จูบกับคนหล่อในเรื่องนี้นับว่าเป็นกำไรก็แล้วกัน

ทารีน่าหลับตาลงช้าๆ เพื่อรอคอยจุมพิตของวินเทอร์