บทที่ 5 ตัดสินใจผิด

“ยินดีที่ได้ร่วมงานนะคะ” เมื่อเอกสารสัญญาถูกลายมือทั้งสองประทับเสร็จเรียบร้อย พิชชาเผยยิ้มภูมิใจก่อนจะลุกขึ้นยืนกล่าวร่วมพันธมิตร มือเล็กกำลังจะยื่นออกมาเพื่อจับมือกับอีกฝ่าย

“ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ” คนสวยถึงกับต้องชักมือกลับไว้ที่เดิม เมื่อถูกชายตรงหน้าพูดตัดบทออกมาเสียก่อน

สิ้นสุดคำพูด เดนนิสไม่รอช้า สาวเท้ายาวก้าวออกไปในทันที

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณเดนนิส“ มีหรือเธอจะยอมจบเยี่ยงนี้ ร่างเล็กรีบตะโกนตามหลัง วิ่งตามออกไป

เมื่อเสียงตะโกนเธอดังลั่นออกไปทั่ว คนที่ถูกเรียกก็หยุดเดินต่อ ก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาว

“มีอะไรรึเปล่าครับ”

“คุณพอจะมีเวลาว่างมั้ยคะ พิชอยากชวนคุณไปทานข้าวสักมื้อ เนื่องในโอกาสเพื่อนร่วมงานก็ได้ค่ะ” ปากอวบเม้มเข้ากันแน่นด้วยความประหม่าเล็กน้อย สายตาทอดมองคนตรงหน้าที่จ้องมองเธอด้วยความนิ่งเฉย หวังว่าเขาจะไม่ใจร้ายปฏิเสธเธอ..

“เดนคะ!!”

เดนนิสยังไม่ทันได้อ้าปากตอบ ก็มีเสียงอันคุ้นหูดังก้อนเข้ามาแทนเสียก่อน ฟางฟางรีบวิ่งแจ้นเข้ามาเกาะแขนหนา

“เดนขาาา ฟางหิวแล้วค่ะ”ทำหน้าทำตาน่าสงสารพร้อมซบหน้าลงบนแขนใหญ่

“ขอโทษนะครับคุณพิชชา ผมคงต้องขอปฏิเสธ” ใบหน้าหล่อหันกลับมามองหญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้า พรางกล่าวปฏิเสธเธอออกไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้กับร่างที่เกาะอยู่ตรงข้าง

“ไปกันครับฟาง เดี๋ยวผมพาไปกินข้าว”

“ไปกันค่ะ” ฟางฟางยิ้มดีใจกระชับมือกอดแขนอีกคนแน่นก่อนจะหันหลังเดินออกไปพร้อมกัน ทว่าไม่ลืมที่จะหันหน้ากลับมายิ้มเยาะเย้ยพิชชาที่ยืนมองอยู่ด้านหลัง เหอะ..คิดจะแย่งเดนนิสไปงั้นหรอ กลับบ้านไปนอนฝันเอาเถอะ.. ทุกอย่างบ่งบอกอยู่ที่รอยยิ้มแห่งผู้ชนะที่ประกบอยู่บนใบหน้าฟางฟางหมดแล้ว

พิชชากำมือแน่นเก็บอารมณ์ความโกรธเอาไว้ไม่ให้ทะลุออกมา ไม่เช่นนั้นฝ่ามือเล็กเธอคงไปลงอยู่บนหน้ายัยนั่นเสียตั้งแต่หันมายิ้มเย้ยเธอแล้ว

“ที่ตรงนั้นจะเป็นของเธออีกไม่นานหรอก ยังไงฉันก็ต้องได้ของฉันคืน..” ดวงตาเธอแน่วแน่มากยิ่งเสียกว่าอะไร มองตามสองคนที่กอดแขนกันเดินออกไป พิชชายืนพึมพำเสียงเบาพร้อมกดความเจ็บปวดลงไปในก้นบึ้งของหัวใจ

“คุณพิชจะไปไหนต่อมั้ยครับ” เสียงของทิวที่ยืนอยู่ด้านหลังดังขึ้น ทำให้พิชชาหลุดออกจากภวังค์

“ไปหายัยบรีส..”

“ทานข้าวก่อนดีมั้ยครับ ยังไม่ได้ทานอะไรเลย ผมเป็นห่วง“

“ไปทานพร้อมยัยบรีสเอาก็ได้”

“เอางั้นก็ได้ครับ” สิ้นสุดบทสนทนา ทั้งคู่เดินออกไปจากบริษัทยักษ์ใหญ่ ก่อนจะมุ่งหน้าไปคอนโดหรูของเพื่อนสนิทพิชชา ที่อยู่ไม่ห่างจากบริษัทมาก

คอนโด…

“ยัยพิชชช กลับมาก็รีบไปหาผู้ก่อนเลยนะมึง“ ทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนสนิท บรีสไม่รอช้ารีบโผล่เข้ากอดพิชชาพรางบ่นเสียงดังจนแก้วหูคนฟังแทบแตก พิชชาถึงกับต้องผละกอดออก

“เปล่าสะหน่อย กูไปคุยงาน”

“เหอะ ให้อภัยก็ได้ ว่าแต่เป็นไงบ้าง”บรีสกล่าวเสียงเบาลงพร้อมกับสายตาที่ทอดมองหน้าคนสวย

พิชชาเมื่อได้ยินคำถามก็นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะก้มหน้ากล่าวตอบบรีสเสียงแผ่วเบา

“ก็…เปลี่ยนไปเยอะเลย เฉยชามากเลยแหละ แล้วดูเหมือนเค้าจะดูแลผู้หญิงคนนั้นดีด้วยนะ..”

“ยัยพิช..อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ กูใจคอไม่ดี ไม่สมกับเป็นพิชชาเอาสะเลย“

“หรือกูตัดสินใจผิดตั้งแต่แรก..”พิชชาเม้มปากแน่นเผยสีหน้าอันเคร่งเครียด

“อย่าคิดแบบนั้นสิ มึงทำทุกอย่างก็เพื่อเค้านะ เพื่อที่จะได้ยืนอยู่ข้างๆเค้าโดยไม่มีคนกีดกัน แล้วอีกอย่างตอนนี้คุณเดนนิสก็ยอมร่วมงานกับมึงไม่ใช่รึไง”บรีสเองไม่สบายใจ พยายามพูดปลอบใจเธออย่างสุดความสามารถ เมื่อเห็นเพื่อนตัวเองกำลังนั่งเหนื่อยใจกับเรื่องเดิมๆซํ้าๆ

“เพราะเค้าเป็นคนแยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกต่างหาก” พิชชาถอนหายใจ ดูเหมือนว่าคำปลอบใจของบรีสจะไม่ค่อยเป็นผลสักเท่าไหร่ เมื่อรังสีความโศกเศร้ายังคงไม่เลือนลาง

“เอาเถอะน่า อย่าเศร้า เดี๋ยวคืนนี้พาไปปลดปล่อย รับรองว่าความเศร้าของมึงลอยหายไปในอวกาศแน่นอน” บรีสเผยยิ้มร้าย แค่มองหน้าก็รู้ว่ากำลังคิดอะไร ในเมื่อนั่งอยู่เฉยๆแล้วมันกลุ้มใจนัก ก็คงมีวิธีเดียวที่จะช่วยเพื่อนได้ แม้จะเป็นเพียงแค่ชั่วคราว

“ขอให้เป็นแบบนั้น” พิชชาเงยหน้าพิงโซฟาพรางถอนหายใจเฮือกใหญ่

ห้างใหญ่ใจกลางเมือง…

“เดนคะ คุณเหม่ออะไร..” ฟางฟางเริ่มสีหน้าไม่ดี เมื่อหันมองอีกคนทีไรก็พบกับใบหน้าหล่อที่ดูเหม่อลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตั้งแต่ออกจากบริษัทมา

“เปล่า คุณไปกินข้าวเองเลยนะ เดี๋ยวผมให้แดนตาม

ไปดูแล”

“แต่ว่า…”

“นี่บัตร ใช้ได้ตามที่ต้องการ” เดนนิสรีบกล่าวตัดบทไม่แม้แต่จะให้โอกาศหญิงสาวได้พูดจบ พร้อมยัดบัตรที่มีจำนวนเงินหลากหลายล้านใส่มืออวบ ก่อนจะหันหลังก้าวออกไปทิ้งฟางฟางไว้กลางห้างพร้อมกับลูกน้องคนสนิท

”เดี๋ยวสิคะเดน!!” ฟางฟางตะโกนตามหลังลั่นห้าง ทุกคนรอบๆต่างหันมองนอกจากคนที่เธอตะโกนหา

“เหอะ เวรกรรมมาตกที่กูอีก” แดนที่ยืนอยู่ด้านหลังเผยสีหน้าอันเบื่อเต็มทน กรอกตาไปมาพรางบ่นพึมพำ

“นี่แก!!”

“มีอะไรครับ”

“ไปไกลๆฉันเลยนะ เกะกะลูกตา!“ ฟางฟางตะโกนลั่น รวบรวมอารมณ์โทสะที่กำลังลุกเป็นไฟมาลงใส่หน้าแดนจนหมด

”รอคำนี้มานานแล้วครับ กลับบ้านเองนะครับ ขอให้โชคดี“ แดนเผยยิ้มกว้าง ดั่งกับว่าฟ้าเป็นใจ รีบเพ่นหนีออกไปด้วยความเร็วแสง