ตอนที่ 2 รักแรกที่เจ็บปวด (1)

ตอนที่ 2

รักแรกที่เจ็บปวด

นางพรสุนีติ์เฝ้าดูความสัมพันธ์ของลูกชายกับต้องรักมาโดยตลอด และนับวันทั้งคู่ก็ยิ่งแสดงออกชัดเจน แต่ในความเป็นจริงมันไม่ควรเป็นอย่างนั้น ทั้งคู่จะรักกันไม่ได้

“ไปไหนมา” นางพรสุนีย์ถามลูกชายที่เดินเข้าบ้านมาด้วยสีหน้าสดใส และถ้าให้เดา นางก็คงเดาไม่ผิดหรอก

“พาต้องไปดูหนังน่ะครับ” เผด็จตอบพลางยกมือขึ้นเกาต้นคออย่างเขิน ๆ

“แม่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ” นางบอกพลางพยักพเยิดหน้าให้ลูกชายไปที่โซฟา

“ครับ” เผด็จเดินไปนั่งอย่างว่าง่าย แต่ก็รู้สึกว่าคนเป็นแม่ดูซีเรียสกว่าทุกครั้ง หรือว่ามีผู้หญิงโผล่มาอ้างตัวว่าเป็นเมียของพ่อผู้ล่วงลับไปแล้วอีก

พ่อของเขาเรียกได้ว่าเจ้าชู้มาก ๆ ทั้งที่มีลูกมีเมียอยู่แล้ว เห็นผู้หญิงสวยไม่ได้ จีบมั่วไปหมด ทำเป็นหมาหยอกไก่ ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร และถึงจะน่าอายไปหน่อย แต่จำได้ว่าแม่เคยบอกว่าท่านตายเพราะดันไปยุ่งกับผู้หญิงของผู้มีอิทธิพลเข้าเลยโดนสั่งเก็บ

และตอนนั้นเขาจบมอปลายพอดี ครอบครัวจึงเรียกได้ว่าทุลักทุเลไปพอสมควร เพราะแม้พ่อจะเป็นคนเจ้าชู้แต่ก็ดูแลครอบครัวดีมาก ๆ เหมือนกัน เรื่องเงินทองไม่เคยขัดสน พอท่านไม่อยู่แม่ก็เลยโหวงเหวง แต่ก็ยังดีที่ยังมีเงินประกันของคนเป็นพ่อจำนวนหนึ่งที่พอได้ใช้จ่าย แต่มันก็คงใช้ไม่ได้ตลอดชีวิตหรอกนะ เขาเองก็เลยทั้งเรียนทั้งทำงานไปด้วย ถึงจะเหนื่อยแต่ก็สนุก อีกทั้งยังมีแรงใจจากต้องรักนี่แหละที่ทำให้เขาพอจะยิ้มได้

“ลูกกับหนูต้อง รักกันไม่ได้หรอก แม่ขอห้ามเด็ดขาด”

ไม่รู้ว่าต้องรักรู้สึกไปเองหรือเปล่านะว่าหลัง ๆ นี้ เผด็จเหมือนจะเว้นระยะห่างออกไปเรื่อย ๆ แถมยังดูเย็นชามากขึ้นด้วย เธอทำอะไรผิดไปหรือเปล่านะ

“พี่เผด็จกำลังจะไปไหนเหรอคะ” ต้องรักถามอย่างดีใจเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังจะออกจากบ้าน ทั้งที่เมื่อวานเธอชวนไปซื้อของวันนี้เขาบอกว่าไม่ว่าง แล้วก็เดินหนีไปดื้อ ๆ

“ซื้อของน่ะ” ชายหนุ่มตอบโดยที่ยังไม่หยุดเดินและไม่แม้แต่จะปรายตามองหญิงสาวที่เดินตามอีกฟากของรั้ว

“ต้องไปด้วยนะคะ”

เผด็จหยุดเดิน แล้วหันมามองคนที่มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “พี่ไปกับเพื่อนน่ะ”

“ขอต้องไปด้วยคนได้ไหมคะ จะอยู่เฉย ๆ ไม่รบกวนค่ะ” ต้องรักยังคงตื๊อทั้งที่ปกติเธอไม่ใช่คนนิสัยแบบนี้ แต่ครั้งนี้เธออยากลองเสี่ยงดู ถ้าสำเร็จมันอาจจะทำให้เธอกับเผด็จกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งก็ได้

ทว่า...

“ไม่ได้”

คำตอบของเผด็จก็ดับความหวังของเธอแทบจะทันที ถึงอย่างนั้นก็ยังยิ้มแหย ๆ สู้ “แต่...”

“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ” เผด็จตะคอกเสียงดัง ก่อนจะตวัดสายตามองอย่างเย็นชา “พวกเราต่างก็โตกันแล้ว ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า สังคมเธอกับพี่มันคนละสังคมกัน”

“พี่เผด็จ...ต้องทำอะไรผิดเหรอคะ” ต้องรักกลั้นใจถามออกไปในที่สุด หลังจากเก็บงำความสงสัยนี้มาหลายวัน

“ไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น ต่างคนต่างอยู่เถอะ ถ้าจะให้ดี ก็เลิกมายุ่งวุ่นวายกับพี่เสียที รำคาญ !”

ต้องรักถึงกับช็อก พยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นและถามชายหนุ่มกลับเสียงสั่น “นะ...นี่คือความรู้สึกจริง ๆ ของพี่ใช่ไหมคะ แล้วที่ผ่านมาล่ะ”

“ก็แค่ดูแลเธอในฐานะพี่ชาย แต่ตอนนี้เธอโตแล้ว หน้าที่ของพี่ก็ควรจบลงแค่นี้ ไปละ เดี๋ยวคนอื่นจะรอนาน” พูดจบชายหนุ่มก็เดินผละออกไป ไม่แม้แต่จะหันมาสนใจหญิงสาวที่กำลังยืนน้ำตาไหลเป็นทาง จากการกระทำและคำพูดของเขา

“พี่เผด็จใจร้าย เมื่ออาทิตย์ที่แล้วยังพูดว่าถ้าไม่มีพี่ต้องจะอยู่ยังไง มาตอนนี้กลับมาพูดอย่างนี้ แล้วจะให้ต้องทำยังไงต่อไปล่ะ”

ในวันที่โดนตัดเยื่อใย คืนนั้นต้องรักนอนร้องไห้จนเกือบเช้า ดีที่วันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุดไม่อย่างนั้นเธอคงได้ลาโรงเรียนแน่ เพราะสภาพดูไม่จืดเลยจริง ๆ สรุปวันนั้นทั้งวันเธอก็เอาแต่นอนร้องไห้ข้าวปลาไม่กิน แต่ก็แค่วันเดียวนะ เธอไม่คิดจะจมอยู่กับความเศร้าไปตลอดหรอก