ตอนที่3. ไม่เกี่ยวกับคุณ

“ขอโทษนะคะ ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก” หญิงสาวหัวเราะ “ฉันแค่อยากทำอะไรให้ตัวเองบ้าง”

คนแปลกหน้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาลุกขึ้นยืนแล้วดับบุหรี่ที่สูบไปเพียงครึ่งมวน ยืนมองหญิงสาวผอมบาง หน้าตาไร้เครื่องสำอาง แถมยังสวมแว่นตาหนาเตอะอีกต่างหาก

“ผมไม่รู้ว่าคุณเจออะไรมา แต่เอาเป็นว่า ผมเคารพการติดสินใจของคุณ ขอให้สนุกกับสิ่งที่คุณเลือกก็แล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ ฉันต้องไปแล้ว”

“ผมก็เหมือนกัน” เขาทำหน้าห่อเหี่ยว

ท่าทางของเขาทำให้เธอหัวเราะ ขยับเท้าเดินเข้ามาใกล้ เธอชี้นิ้วไปที่เนกไทของเขา เขาเพียงแค่ยืนนิ่งๆ ยังไม่ได้ถามอะไร เธอเป็นฝ่ายยื่นมือมาขยับให้มันเข้าที่ แล้วเลื่อนมือมาช่วยขยับแขนเสื้อของเขาให้เข้าที่

“ถ้ายังไม่เลิกงานอย่าพับแขนแบบนี้นะคะ เสื้อมันจะยับ คุณล้างมือแค่ปลดกระดุมข้อมือขึ้นมาก็พอ เสื้อผ้ายับมันดูไม่ดีนะ เดี๋ยวคนอื่นล้อว่าคุณไปทำอะไรมา”

“ขอบคุณครับ”

“โอเค. คุณไปลุยงานได้แล้ว” เธอตบไหล่ให้กำลังใจเขา “สู้ๆนะ”

“คุณก็เหมือนกัน”

หญิงสาวพยักหน้าแล้วหมุนตัวเดินออกไป ชายหนุ่มลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินเร็วๆ ตามเข้าไปสะกิดไหล่เธอเบาๆ

“คุณชื่ออะไร” เขาถาม เป็นจังหวะเดียวกับเสียงโทรศัพท์มือถือของตัวเองดังขึ้น

“ฉันเหรอ” เธอชี้นิ้วที่หน้าตัวเอง “ศลิษาค่ะ”

“ผมศิวนาถ” เสียงมือถือรบกวนเขาจนต้องหยิบโทรศัพท์ออกมารับสาย

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ถ้าเจอกันก็ทักกันได้นะคะ”

หญิงสาวก้มศีรษะให้เล็กน้อย เขาเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่ทำไม่ได้เพราะต้องรับโทรศัพท์ ศลิษาไม่ได้สนใจอะไรนัก หน้าตาอย่างเธอ ขนาดเพื่อนร่วมงานยังไม่สนใจ แล้วนับประสาอะไรกับผู้ชายหน้าตาดีแถมบุคลิกดีอีกต่างหากจะมาสนใจ การได้พบคนแปลกหน้าครั้งนี้ทำให้เธอตัดสินใจอะไรได้ แม้เธอจะมีตัวเลือกอยู่แล้วก็ตาม แต่ ‘เขา’ เข้ามาเป็นตัวกระตุ้นในการตัดสินใจของเธอก็เท่านั้น

ศลิษาขอเข้าพบหัวหน้า เธอตัดสินใจขอลาออก ไหนๆ ก็อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว เธอเชื่อว่าเธอหางานใหม่ได้ หรืออย่างน้อยเธอเชื่อมั่นเหลือเกินว่า ตัวเองจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ไม่ยาก

“คุณคิดดีแล้วเหรอศลิษา” หัวหน้าออกจะแปลกใจ ไม่เคยเห็นหญิงสาวมีปัญหาอะไรกับที่ทำงานเลยสักนิด เธอทำงานได้ดีแทบไม่มีอะไรผิดพลาด

“คิดดีแล้วค่ะ”

“มีปัญหาอะไรหรอเปล่า”

“นิดมีปัญหาแต่ไม่ใช่ที่ทำงาน เป็นปัญหาส่วนตัวค่ะ”

“เอาอย่างนี้ไหม ตั้งแต่ทำงานที่นี่คุณไม่เคยลาพักร้อนเลย ผมให้คุณหยุดติดกันสิบห้าวัน ถ้าหยุดงานแล้วคุณยังอยากลาออก ผมก็จะไม่ห้ามอะไร”

ศลิษานิ่งไปครู่ใหญ่ เธอรักและเคารพหัวหน้าของเธอมากแม้ว่าจะไม่ได้สนิทสนมอะไร แต่ท่านก็เป็นกลาง ไม่เข้าข้างใคร เธอยกมือไหว้ด้วยความรู้สึกรักและเคารพจริงๆ

“ขอบคุณค่ะ”

“งั้นเอาตามนี้แหละ ผมให้คุณลาพักร้อนสิบห้าวัน”

“ค่ะ”

“คุณทำงานดี ถึงจะไม่ได้มีตำแหน่งอะไรแต่ผมก็ไม่อยากเสียลูกน้องทำงานดีๆ ไปเหมือนกัน ไปพักผ่อนเสียหน่อยก็แล้วกัน ไปเที่ยว ไปทำอะไรที่อยากทำ คุณอายุยังน้อยอาจจะยังไม่รู้ว่าตัวเองอะไรก็ได้”

“ขอบคุณมากค่ะ”

หญิงสาวยกมือไหว้แล้วถือโอกาสขอตัว เธอเดินไปเก็บของบนโต๊ะ ไม่ได้บอกใครเป็นพิเศษ คงไม่เป็นไรหรอก เธอแทบไม่มีตัวตนอยู่แล้ว หญิงสาวหยิบขอสำคัญใส่ถุงผ้าแล้วเดินออกมาด้วยหัวใจเบิกบาน นานแค่ไหนที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้

ศิวนาถ อธิษฐ์โภคินเดินสวนทางกับหญิงสาวที่เดินออกมาจากลิฟต์พอดี เขาอยากจะทักทายพูดคุยมากกว่านี้ แต่เพราะต้องรีบไปประชุมงานกับผู้บริหาร เขาจึงได้แต่มองคนตัวเล็กผอมบางเดินออกไป เธอไม่สวยและแทบไม่มีอะไรโดดเด่น เพียงแค่รู้สึกเหมือนได้คุยกับใครสักคนแล้วสบายใจก็เท่านั้นเอง

เอาเถอะ ถ้ามีวาสนาต่อกันคงได้พบกันอีก

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เขามีความคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน