ตอนที่5.เลือกได้?

“เลือกได้ไหมล่ะคะ”

“ข้าวเปล่ากับเกาเหลาล่ะ”

“ได้ค่ะ”

“งั้นร้านนี้แหละ”

ตุลาดับเครื่องรถทันทีที่สรุปได้ลงตัว ขวัญข้าวไม่กล้าทิ้งเจ้าแมวไว้ในรถจึงหิ้วตะกร้าตามร่างสูงเข้าไปด้านใน ชายหนุ่มเห็นคนตัวเล็กหิ้วตะกร้าแมวเอียงไปข้างหนึ่งก็นึกสงสาร เขาหยุดรอเธอเดินเข้ามาใกล้แล้วฉวยตะกร้าแมวไปถือเสียเอง

“หนักเหมือนกันนะเนี้ย”

“สามจุดหกกิโลกรัมค่ะ”

“ชั่งน้ำหนักด้วยเหรอ”

“จับแมวยืนบนที่ชั่งน้ำหนักของคนไงค่ะ”

“เป็นแมวจรยังไงอ้วนจริง”

“แมวจรหรือมีเจ้าของก็ไม่รู้” ขวัญข้าวพึมพำแล้วเดินไปนั่งด้านใน “ข้าวจี่ประกาศตามหาเจ้าของแมวอยู่นะคะ แต่ยังไม่มีใครติดต่อมาเลยค่ะ”

“อืม”

เขาพูดแค่นั้นแล้ววางตะกร้าลงข้างตัวหญิงสาว เขานั่งลงแล้วหยิบกระดาษบนโต๊ะมาเขียนรายการอาหารที่ต้องการโดยไม่ดูเมนู เสร็จแล้วจึงยื่นกระดาษให้อีกฝ่าย

“กินอะไรก็เขียนเอา”

“มาบ่อยหรือคะ” ขวัญข้าวถามเพราะเห็นเขาดูคุ้นเคยกับร้านนี้

“ก็...มันอร่อยนะ” อร่อยนะเรื่องจริง แต่คนที่เคยคิดว่าเป็นคนพิเศษชอบมากินที่นี่ ต่อให้ไกลจากบ้านเขาเป็นสิบกิโล เขาก็ขับรถพาเธอคนนั้นมากินได้ แต่พอรู้ว่าสถานะของตัวเองเป็นอะไร เขาก็ไม่ได้มาร้านนี้อีก

หญิงสาวดูรายการอาหารแล้วจดอย่างไม่เกรงใจ เพราะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาหลายวัน เธอเป็นกลุ่มสุดท้ายที่ออกมาจากหอพัก ยังดีที่มีอาหารแมวอยู่ เธอเองก็ไม่ได้เลี้ยงแมว แต่ซื้ออาหารแมวใส่ถุงเล็กๆ ติดตัวเอาไว้เวลาเจอแมวจรจะได้ให้อาหารได้

ตุลารับกระดาษแผ่นเล็กจากมือหญิงสาว เขาปรายตามองเล็กน้อยแล้วยิ้มมุมปาก คงจะหิวจริงๆ เขาเดินเอารายการอาหารไปให้แม่ครัวด้วยตัวเองแล้วหยิบขนมสองสามถุงและน้ำผลไม้สองขวดติดมือกลับมาด้วย

“รองท้องหน่อยไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ รอกินข้าวทีเดียวเลยดีกว่า”

“เรียนปีไหนแล้ว ทำไมยังอยู่หอในอีก”

“ปีสองแล้วค่ะ ก็คิดอยู่ว่าปีหน้าจะย้ายไปอยู่หอนอก”

“แล้วทำไมมีผู้ชายอยู่ล่ะ”

“ผู้ชาย? อ้อ...สองคนนั้นเหรอคะ เขาก็อยู่หอชายนั้นแหละค่ะ แต่พี่ๆ หน่อยกู้ภัยให้เรามารอที่จุดเดียวกัน ข้าวจี่จะไปหอชายก็ลำบาก สองคนนั้นเลยมารอที่นี่เป็นเพื่อนกัน”

“สรุปว่าไม่ได้รู้จักกัน”

“ใช่ค่ะ”

ไม่รู้ทำไมตุลาถึงรู้สึกโล่งใจชอบกล ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งก๋วยเตี๋ยวและเกาเหลารวมถึงข้าวเปล่าก็ถูกยกมาวางตรงหน้า ขวัญข้าวสั่งลูกชิ้นลวกจิ้มมาเพิ่ม เธอกินอาหารอย่างหิวโหยราวกับท้องไม่เคยย่อยเม็ดข้าวมาหลายวัน

“ค่อยๆกินเดี๋ยวก็สำลักเอาหรอก”

“ก็หิวนี่คะ กินแต่มาม่าตั้งหลายวัน”

ได้ยินแบบนี้แล้วตุลาเลยเข้าใจได้ ทำไมเธออยากกินข้าว เขาก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เขาปล่อยให้เธอกินอาหารของตัวเองและไม่ได้ชวนคุยอะไรอีก ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง คนตัวเล็กก็กวาดอาหารตรงหน้าเกลี้ยง

“แวะซื้อของใช้ของแมวแล้วเข้าบ้านก่อน ใกล้ๆ บ้านพี่มีคลินิกรักษาสัตว์ค่อยพาแมวไปหาหมอ”

“ได้ค่ะ”

ได้กินอิ่มก็อารมณ์ดีขึ้น ใบหน้าสวยจึงระบายยิ้มกว้าง ลูกชายของเพื่อนแม่คนนี้ ปากร้ายไปสักหน่อย แต่จริงๆ ก็เป็นคนดีคนหนึ่งเลยค่ะ พออารมณ์ดีขึ้นขวัญข้าวจึงได้มองเขาเต็มตา เขาอายุมากกว่าห้าปี ตัดผมรองทรงดูเรียบร้อยแต่ยังเห็นต่างหูเล็กๆ ที่ข้างซ้าย จำได้ว่าครั้งหนึ่งคุณน้ารัศมีเปิดรูปในมือถือให้เธอดู เขาเคยทำผมสีขี้เถ้าขัดใจผู้เป็นแม่นัก อืม ถ้าจำไม่ผิด เขาเคยเจาะคิ้วด้วยนี่นะ

“จ้องหน้าพี่แบบนี้มีอะไรหรือเปล่า” เขาถามแล้วเรียกพนักงานมาคิดเงินค่าอาหาร ขวัญข้าวรีบหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแต่ชายหนุ่มโบกมือห้ามไว้ก่อน

“มื้อนี้พี่เลี้ยง เก็บตังค์ไว้เลี้ยงแมวก็แล้วกัน”

“เอ่อ...ขอบคุณค่ะ”

เอาเถอะ เพื่อแมวแล้วต้องทำหน้าหนาไว้ก่อน ยังไงต้องรบกวนเขาอยู่ดี ไม่รู้ว่าน้ำท่วมรอบนี้จะกี่วันกันนะ.