บทที่ 1 ดอกลิลลี่สีขาวสื่อความนัย เชอะ!

นับว่าเป็นการเริ่มต้นวันที่ไม่สดใสเอาสะเลย กับการที่ต้องมานั่งคะนึงถึงความฝันรุ่งเช้า สมองที่ฉลาดเป็นกรดของเธอไม่เฉียบคมดั่งเช่นเคย

“มิสแมกซ์เวลล์ครับ ถึงแล้วครับผม”

จอร์จ คนขับรถที่ทำงานกับเธอมาแล้วห้าปี นับตั้งแต่ไรลีย์เหยียบย่างมาที่เมืองลาสเวกัสแห่งนี้ จอร์จเป็นชายรูปร่างสูงใหญ่ผิวดำที่มีอัธยาศัยดี หญิงสาวเลือกเขาจากผู้สมัครหลายคนที่พี่ชายเธอ จิโอวานนี่ เตรียมไว้ให้ เพียงเพราะงานอดิเรกระบุในโปรไฟล์ส่วนตัวคือ เลี้ยงแมว!

“ขอบคุณมากค่ะจอร์จ”

เห็นไหมว่าความฝันมันส่งผลอย่างไรต่อสมองเธอ แม้แต่การนั่งรถมาตรวจงานโรงแรมอีกแห่งในเครือระยะทางใกล้ ๆ จากที่พัก ไรลีย์ยังไม่สามารถเรียกสติกลับมาได้

ให้ตายเถอะ! หญิงสาวสบถอีกแล้ว และถ้าคุณแม่โอลิเวียรู้เข้าคงได้บ่นกรอกหูจนกว่าเธอจะสำนึกผิด

“อรุณสวัสดิ์ค่ะมิสแมกซ์เวลล์”

ใบหน้างามพยักหน้าตอบพร้อมยื่นมือออกไปรับอเมริกาโนร้อนใส่มะนาวแก้วโปรด

วิกตอเรีย โรส เลขานุการส่วนตัว สาวร่างเล็กทรงประสิทธิภาพวัยกลางคนที่พนักงานโรงแรมตั้งฉายาให้เจ้าหล่อนว่า เล็กแต่จิ๋ว เชยไปนิดแต่วิกตอเรียชอบมัน

วิกตอเรียเป็นดั่งมือขวาของไรลีย์ ยังไม่มีครอบครัว สาวโสดชนิดโสดสนิทเช่นเดียวกับไรลีย์ อุทิศชีวิตทั้งชีวิตก็เพื่องาน ผมยาวบลอนด์รวบตึง แต่งกายทะมัดทะแมงพร้อมเสมอสำหรับการเดินทาง สวมแว่นสายตาทรงแมวสีม่วง! แค่ได้เห็นหล่อน ผู้ชายทุกคนเป็นต้องหลีกไกลโดยที่ยังไม่ทันได้ฟังฝีปากอันแหลมคมของเจ้าหล่อน

“อรุณสวัสดิ์วิก เช้านี้เป็นอย่างไรบ้าง”

“มีเรื่องนิดหน่อยค่ะมิส มิสเตอร์เดนเวอร์ติดปัญหาทางการเงินอีกแล้วค่ะ”

มิสเตอร์เดนเวอร์ หรือ คูเปอร์ เดนเวอร์ คือลูกค้าที่แสนจะวีไอพีที่มีปัญหาเรื่องเงินเสมอ แต่เขาเป็นถึงทายาทอภิมหาเศรษฐีทำให้ปัญหาเรื่องเงินของเขามักจะไปจบที่คุณพ่อขายาวแสนดีของเขา

“ติดต่อไปหาพ่อเขาหรือยัง”

“ค่ะมิส แต่ครั้งนี้อาจจะไม่สะดวกเหมือนเคยค่ะ เลขาส่วนตัวของมิสเตอร์เดนเวอร์คนพ่อแจ้งว่าจะไม่ยอมจ่ายค่ะ”

ขาเยียวยาวหยุดเดินที่หน้าเคาน์เตอร์พนักงานต้อนรับ

“จำนวนเงินเท่าไร”

“ห้าแสนดอลลาร์ค่ะ”

“ไม่เยอะแต่ก็ไม่น้อย ให้เขาเปิดบัญชีเครดิตต่อ เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง”

ขณะที่ไรลีย์กำลังจะก้าวเดินต่อพนักงานต้อนรับที่ยืนอยู่ในเคาน์เตอร์ยื่นช่อดอกไม้ออกมาตรงหน้า

“มิสแมกซ์เวลล์คะ เมื่อเช้ามีพนักงานส่งของนำมาส่งให้ค่ะ แจ้งชื่อถึงมิสค่ะ”

ไรลีย์ยื่นมือออกไปรับช่อดอกลิลลี่สีขาวช่อใหญ่ ก้มมองการ์ดที่เขียนจ่าหน้าชื่อเธอ ไรลีย์ แมกซ์เวลล์ เมื่อเปิดการ์ดออกมาไม่มีข้อความอื่นใดนอกจากชื่อของเขา

เฟรดเดอริก ดับเบิ้ลยู โทมัส

ตาบ้า!! ปากบางเม้มคว่ำด้วยความโมโหยื่นช่อดอกไม้กลับไป

“ฉันให้เธอ”

พนักงานต้อนรับมึนงงขณะรับกลับมาด้วยความแปลกใจ สาวน้อยหลังเคาน์เตอร์ก้มมองช่อดอกไม้ในมือ ดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์

“มิสแมกซ์เวลล์จะรู้ไหมนะว่าดอกลิลลี่สีขาวหมายถึงอะไร”

ไรลีย์กระแทกสะโพกงามลงบนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่สีน้ำตาลเข้ม ดอกลิลลี่ เชอะ! รักแรกพบ

อารมณ์ขุ่นมัวที่เริ่มจางหายตีกลับขึ้นมาอีกครั้ง ความฝันยังแจ่มชัดในความรู้สึก อาการมวนหน่วงในท้องน้อยยังคงอยู่และสั่นสะท้าน

หญิงสาวหวนนึกถึงชายคนนั้น เฟรดเดอริก ชายหนุ่มสูงใหญ่ผมสีน้ำตาลเข้มดกหนาที่เธอใช้มือลูบไล้อยู่ในความฝันเมื่อคืน ริมฝีปากหนาหากแต่นุ่มนวลยามสัมผัส ชายหนุ่มยังส่งผลต่อความรู้สึกเช่นเคยเพียงแค่เธอเห็นชื่อ และเป็นเช่นนี้เสมอตลอดเวลาห้าปีนับจากเท้าน้อย ๆ ของเธอเหยียบแผ่นดินนี้

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ อายุสามสิบเก้าปีเจ้าของธนาคารรายใหญ่พ่วงด้วยโรงแรมพร้อมคาสิโนในเครืออีกหลายแห่งของเมือง ทายาทตระกูลโทมัสตระกูลดังเก่าแก่ผู้ก่อตั้งเมืองลาสเวกัสจากดินแดนทะเลทรายให้กลายเป็นขุมทองของผู้คนนับล้านที่พากันมาหวังเสี่ยงโชคเพื่อกอบโกย ซึ่งนับสายสาแหรกมาหลายชั่วคนนับตั้งแต่อยู่ภายใต้การปกครองของสเปน ชายนัยน์ตาสีเขียวดั่งท้องทะเล

“มิสแมกซ์เวลล์คะ คืนนี้คุณอย่าลืมนะคะมีนัดทานอาหารค่ำกับมิสเตอร์เกรกสัน โพลแมน”

เล็กแต่จิ๋วของเธอเคาะประตูเพียงครั้งเดียวก่อนจะเปิดเข้ามารายงานนัดของเธอในค่ำวันนี้

เฮ้อ! ไรลีย์รู้สึกเหนื่อยเหลือเกินกับการต้องไปดินเนอร์เดท สิ่งที่เธออยากจะทำคือการนอนอยู่ที่ห้องของเธอดูซีรีส์ The last of us ตอนใหม่กับเจ้าแซมของเธอ

“อย่าเพิ่งทำหน้าอย่างนั้นสิคะมิส คุณอาจจะชอบใจเพราะห้องอาหารที่คุณโพลแมนจองไว้เป็นอาหารเม็กซิกันอย่างที่คุณชอบ”

วิกตอเรียยิ้มชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าเจ้านายสาวทำหน้าตาเบื่อหน่ายจากเดทจับคู่ของคุณนายโอลิเวีย แมกซ์เวลล์ แม่บุญธรรมของหล่อน

“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะวิก เธอก็รู้ว่ามันน่าเบื่อขนาดไหนกับการต้องไปทานอาหารกับผู้ชายที่มองเห็นแค่สมองของตัวเอง แต่นับว่าพระเจ้ายังเมตตาที่เขาทำการบ้านมาดีว่าฉันชอบทานอาหารเม็กซิกัน”

“และคุณอาจจะชอบมากยิ่งขึ้นค่ะมิส ร้านอาหารเม็กซิกันที่จอง ไว้เป็นร้านอาหารห้าดาวที่ได้สองดาวมิชลิน” เลขาสาวใหญ่ตัวน้อยรายงานเพิ่มเติม แค่ได้ยินคำว่าสองดาวมิชลินก็ทำให้เธอขนลุกดวงตากลมโตเบิกกว้าง หลังที่งอคุ้มยืดตรงด้วยความตกใจ

“ใช่ค่ะ มันตั้งอยู่ในโรงแรมโทมัสพาเลซ”

หญิงสาวยังคงนั่งหลังตรงแน่วเมื่อแม่เลขาสาววิกตอเรียเดินออกจากห้องไปหลังจากทิ้งระเบิดลงมาลูกใหญ่